De bevolkingsdichtheid van het bewoonde gebied is zodanig dat de aanwezigheid van mensen overal duidelijk is, zelfs op het open platteland. In de vroege ochtend en de late namiddag zijn de fellahin in groten getale op de wegen te zien, met hun boerderijdieren van of naar de velden. Gedurende de hele dag kunnen de mannen, met hun lange tunieken, of djellabas (gallābiyyahs), opgetrokken om het middel, het land zien bewerken met eeuwenoude werktuigen zoals de fās (schoffel) en minjal (sikkel); af en toe wordt een moderne tractor gezien. In de delta helpen oudere vrouwen in lange zwarte gewaden, jongere in meer kleurige katoen en kinderen ouder dan 6 jaar bij de minder inspannende taken. In sommige delen van de vallei werken vrouwen ouder dan 16 echter niet in het veld en zijn hun bezigheden beperkt tot het huishouden. Ze verschijnen zelden in het openbaar, behalve met een zwarte mousseline hoofdtooi die hun hoofd en gezichten bedekt. Jonge kinderen zijn overal te zien – een alomtegenwoordige herinnering aan het hoge geboortecijfer van het land.

De levensstijl in de grotere steden verschilt sterk van die op het platteland en lijkt in veel opzichten meer op patronen die in de stedelijke cultuur over de hele wereld voorkomen. Hoewel in stedelijke kledij bescheidenheid wordt gehandhaafd – vooral gezien de tendens vanaf het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw dat vrouwen weer de hijab gaan dragen – verschillen stedelijke kledingstijlen slechts marginaal van die in veel Europese steden. Evenzo hebben buitenlandse omgangsvormen en waarden, meestal Westers, een grote invloed gehad op de smaak van steden op het gebied van kunst, literatuur, keuken en andere gebieden.

In heel Egypte blijft het gezin de belangrijkste schakel in de sociale keten. In plattelandsgebieden, met name onder de Saʿīdī van Boven-Egypte en de bedoeïenen van de woestijnen, is de identiteit van de stam nog steeds sterk en wordt er veel bloed in de relaties gelegd. Daar, waar de controle van de staat het zwakst is, vormt de vendetta nog steeds een alomtegenwoordige bedreiging voor de burgerlijke orde. Stammeningen zijn vrijwel uitgestorven in stedelijke gebieden, maar zelfs daar wordt de dagelijkse navigatie van de staatsbureaucratie en zakelijke relaties gewoonlijk vergemakkelijkt door uitgebreide patronagesystemen die de lokale familie verbinden met verreikende groepen familieleden en vrienden.

Buitenlandse invloeden op de Egyptische keuken als geheel zijn voornamelijk afkomstig uit andere delen van de Middellandse Zee, waaronder Griekenland, Turkije en de Levant. De smaak van de stad is echter het sterkst en op verschillende manieren beïnvloed vanuit het buitenland. Landelijke smaken worden vertegenwoordigd door gerechten als fūl mudammis (ful medmes), bestaande uit langzaam gekookte tuinbonen (tuinbonen) en kruiden die meestal worden geserveerd met bijgerechten en brood en algemeen worden beschouwd als het nationale voedsel. Ook geliefd is mulūkhiyyah, een dikke, gelatineuze soep op basis van het blad van de joodse kaasjeskruid (Corchorus olitorius) die wordt geserveerd met vlees of gevogelte. Kuftah, een soort gekruide gehaktbal, is ook gebruikelijk. Twee soorten brood overheersen: een volkoren platbrood bekend als knownaysh baladī (“inheems brood”), en een variëteit van geraffineerd meel bekend als ʿaysh shāmī (“Syrisch brood”). Falafel, een gebakken cake van peulvruchten, is een nietje in de hele regio en is waarschijnlijk ontstaan in Egypte. Vanwege de dominante riviercultuur van het land, komt vis veel voor, maar ze maken geen enorm deel uit van het dieet. Net als in andere landen van het Midden-Oosten, is schapenvlees het meest geconsumeerde vlees. Kip is alomtegenwoordig, en duif is enorm populair als delicatesse (met duivenhokken een veel voorkomend verschijnsel in veel dorpen). Sommige desserts zijn aangepast van Turkse gerechten, wat te zien is aan het algemeen gebruik van de flinterdunne blaadjes filodeeg erin. Honing is de meest voorkomende zoetstof, en inheems fruit – vooral vijgen en dadels – wordt in de meeste puddingen en andere desserts gebruikt. Hoewel de consumptie van alcoholische dranken onder de islam verboden is, worden lokaal gebrouwen en gefermenteerde dranken gevonden, en sommige worden geïmporteerd. Koffie en thee zijn populaire versnaperingen.

Egyptenaren vieren een aantal wereldlijke en religieuze feestdagen. De eerste omvatten Labor Day, Revolution Day (1952) en Armed Forces Day. Religieuze feestdagen omvatten de twee ʿīds (Eid al-Adha en Eid al-Fitr), de verjaardag van de profeet (mawlid) en Koptische Kerstmis (7 januari).