Wanneer soorten ernstig worden bedreigd of verdwijnen uit hun historische leefgebied, zet de Amerikaanse Fish and Wildlife Service herintroductieprogramma’s in om die dieren te herstellen. Er zijn enkele succesverhalen. In 1987 begon een fokprogramma in gevangenschap voor Californische condors met slechts 27, en de wilde populatie wordt nu geschat op bijna 300. Sinds natuurbeheerders in Colorado in 1999 96 Canadese lynxen hebben vrijgelaten, heeft hun populatie in de staat meer dan 200 bereikt. Soms genieten deze soorten zelfs grote successen, zoals grijze wolven die zo overvloedig voorkomen in de noordelijke Rocky Mountains dat de populatie van de lijst met bedreigde diersoorten werd verwijderd. Maar andere gevallen, zoals rode wolven en Mexicaanse grijze wolven, hebben het minder goed gedaan, met een geschatte wilde populatie van respectievelijk 40 en 131.

“Ik haat het om dit te zeggen, maar ik denk dat er nogal wat zijn soorten die onze hulp nodig zullen hebben, “zei Kimberly Fraser van het Amerikaanse Fish and Wildlife Service National Black-footed Ferret Conservation Center in Colorado. Het doel van het centrum is, zei ze, om zichzelf failliet te laten gaan door fretten het landschap, leven en sterven zonder menselijke tussenkomst. De Amerikaanse Fish and Wildlife Service voorziet een populatie van 3.000 volwassen fretten in tientallen kolonies in hun historische verspreidingsgebied. Fraser schat dat er nu op zijn best 500 in het wild leven. bereikte tegen het einde van de jaren 2000 bijna 1.000, maar is sindsdien achteruit gedreven.

“Toen we begonnen met fretten, dacht ik: ‘Jongen, dit is zo’n eenvoudig systeem – fretten zijn gewoon volledig afhankelijk van prairiehonden en het is een behoorlijk gesloten systeem. Het is gewoon iets dat we vrij snel zouden moeten kunnen begrijpen ”, zegt Dean Biggins, een onderzoeksbioloog voor dieren in het wild bij de U.S. Geological Survey. “Elke vraag die we beantwoorden over de werking van het systeem leidt tot 10 extra vragen,” zei hij. “Het is verbazingwekkend complex.”

Toen Hicks in 2016 begon te werken aan zwartvoetfretten, begon de afdeling Game and Fish was de laatste hand aan plannen om de verhuizing over de gehele staat uit te voeren. Daarna versnelde de daling in de Aubrey-vallei. Voordat ze verder konden gaan, zei ze, moesten ze een stap achteruit doen om erachter te komen wat er aan de hand was met deze herintroductiesite. Fretten zoals haar passagier kunnen helpen bij het beantwoorden van die vraag.

Zwartvoetfretten maken deel uit van de wezelfamilie, met magere lichamen die 60 cm lang kunnen worden, inclusief hun staart, en slechts 1,4 tot 2,5 pond wegen. Samen met hun naamgenoot zwarte voeten accentueren zwarte vlekken op hun gezichten en staarten hun anders bruine vacht. Ze delen een gemeenschappelijke voorouder met de Europese bunzing, waarvan het type fret dat in dierenwinkels wordt gevonden, meer dan 2000 jaar geleden werd gedomesticeerd om op konijnen en knaagdieren te jagen. Ooit waren de prairies van Noord-Amerika de thuisbasis van tienduizenden zwartvoetfretten, maar die populatie daalde toen graslanden werden omgezet in boerderijen en de pest ongeveer een eeuw geleden vanuit China werd geïntroduceerd. Beiden doodden prairiehonden, die 90 procent van het dieet van een fret uitmaken en wiens holen de enige beschutting bieden.

Fretten zijn solitair, nachtdieren en brengen een groot deel van hun tijd ondergronds door, zei Fraser, zodat ze dat kunnen. gemakkelijk te missen zijn. In 1981 werd gedacht dat de soort uitgestorven was, maar toen liet de hond van een boer in het noorden van Wyoming een fretkarkas op zijn veranda vallen. Dat leidde tot het doorzoeken van het gebied, waar biologen er 130 vonden. Nadat de ziekte door die kolonie was getrokken, namen biologen de laatste van hen gevangen om een totale broedpopulatie in gevangenschap van 18 te creëren.

De afgelopen drie jaar hebben biologen van Arizona Game and Fish Department fretten vrijgelaten met radiokragen die uitzenden. hun locaties. Het personeel had wat minpuntjes bij het passen van een halsband om een dier dat als een slinky was gebouwd; sommigen gleden weg en anderen schrokken.

In de eerste twee jaar volgden en documenteerden de onderzoekers fretten terwijl ze ver en wijd op zoek waren naar voedsel (één reisde meer dan 10 mijl in slechts een paar nachten). Toen hun halsbanden een waarschijnlijke sterfte aangaven en het personeel in staat was om het karkas te bergen, soms twee meter onder de grond graven om het op te halen, ontdekten ze dat de fretten stierven met een leeg spijsverteringskanaal.

In 2019 lieten biologen enkele van de in gevangenschap geboren fretten eerder in de herfst, waardoor de dieren meer tijd hadden om te leren jagen voordat prairiehonden in winterslaap gingen. De biologen verplaatsten ook de vrijlatingsplaatsen van de zuidoostelijke rand van Aubrey Valley naar de nabijgelegen Double O Ranch. Biologen weten niet precies waarom die verandering heeft geholpen, maar eindelijk zien ze meer veelbelovende resultaten. Fretten blijven dicht bij waar ze zijn vrijgelaten, en ze worden zo zwaar dat ze uit hun halsband springen.

“Dit is de eerste keer dat ik enthousiast ben over spotlighting in een paar jaar, omdat het de afgelopen jaren gewoon moeilijk was om niets te vinden”, zei Hicks.

Haar De eerste stop in de vallei was op de gps-coördinaten waar de gewonde fret weken geleden vastzat. Toen de halsband weinig beweging begon te melden, begon het personeel hem te vangen om te zien wat er mis was gegaan. Ze zagen schaafwonden veroorzaakt door de halsband, dus het personeel verplaatste de fret naar de Phoenix Zoo om te herstellen. Zijn hol werd gemarkeerd met een reflector zodat Hicks hem precies kon terugplaatsen waar hij was gevonden. Hicks richtte de hondendraagtas op zijn hol, legde een stuk bevroren prairiehond neer als verleiding en opende de deur. De fret kroop terug ondergronds, alsof hij een beetje verbijsterd was door de verandering van omgeving.

Na de succesvolle drop-off liep Hicks stoffige wegen af naar de laatst bekende GPS-coördinaten voor een andere een van de collared fretten De Fish and Wildlife Service overweegt te overleven t hij de eerste 30 dagen genoeg om waarschijnlijk succes op lange termijn aan te tonen. Nu probeerden de medewerkers van Arizona de kragen te verwijderen voordat hun batterijen leeg waren. Hicks parkeerde, haalde een handantenne tevoorschijn die werd gebruikt om een halsband te lokaliseren en kroop over droog gras en langs koeienpasteitjes, op zoek naar het sterkste signaal.

“Ik snap het,” zei ze. , lage piep kwam door de ruis. Ze volgde het totdat haar licht over een paar smaragdgroene ogen ging. Ze keken naar haar toen ze dichterbij kwam en richtten haar koplamp in het hol. Hicks haalde een val uit de vrachtwagen en plaatste het in het hol entree, wikkelde het in jute zodat het eruit zou zien en aanvoelen – althans voor een fret – als een verlengstuk van de tunnel, en schoof toen plastic bekers in de omliggende holle openingen om eventuele achterdeuruitgangen te blokkeren. Ongeveer elk uur keerde ze terug naar controleer de val. Wanneer een fret wordt gevangen, wordt hij naar een nabijgelegen camper gereden, waar hij medisch wordt onderzocht, inclusief vaccinatie tegen de pest.

De pest maakt zijn aanwezigheid vaak duidelijk. Een prairiehondenkolonie is daar de ene dag, en de volgende dag verdwenen, in wat bekend staat als een epizoötische uitbraak. Dat staat in contrast met enzoötische ou tbreaks, die slechts een deel van een dierenpopulatie treffen. In de Aubrey-vallei zijn coyotes en zelfs enkele dassen positief getest op de pest, maar niet op prairiehonden, waar de aanwezigheid ervan een directe bedreiging voor fretten zou vormen. In gevangenschap geboren fretten krijgen een reeks shots die hen een kans van 80 procent geven om de ziekte te overleven, maar in het wild geboren fretten moeten herhaaldelijk in de val worden gelokt om de volledige inenting te krijgen. Zelfs dan, als alle prairiehonden zijn gestorven, zullen fretten verhongeren.

Biggins vermoedt dat onderzoekers aanvankelijk de dreiging van de pest hebben onderschat omdat ze zich concentreerden op epizoötische uitbraken. Toen Biggins een halve kolonie fretten in Montana vaccineerde, steeg hun overleving met 240 procent – een teken dat de pest aanwezig was, ook al hadden ze de typische populatie die het met zich meebrengt niet zien dalen. Nu gelooft hij dat de pest “echt moeilijk op te sporen is, maar een groot probleem voor fretten.” Nadat een deel van de prairiehondenkolonie in de Aubrey-vallei was bestrooid met een insecticide dat pestdragende vlooien uitroeit, leek dat specifieke gebied een hogere dichtheid van prairiehonden te hebben, aldus Cordova. Dit jaar wordt een meer formele studie gelanceerd. het zal tijdrovend en duur zijn – $ 25 per acre – om enkele duizenden hectares prairiehondenkolonie in de Aubrey Valley te bedekken.

De snelheid waarmee deze fretten verdwijnen, zegt Biggins, suggereert dat er meer problemen zijn dan de pest. Misschien vinden ze niet genoeg voedsel, of worden ze zelf een prooi. Een lagere dichtheid van prairiehonden kan ook betekenen dat ze in wezen harder werken om in hun levensonderhoud te voorzien.

Afgelopen lente, na er werd melding gemaakt van een waarneming van een fret aan de andere kant van de dichtstbijzijnde stad van de Aubrey Valley, het personeel van de Game and Fish Department ging naar buiten met schijnwerpers en vond er twee. “Het is alsof we niet op de juiste plaatsen zoeken?” Zei Cordova.

In oktober hebben de wetenschappers een onderzoek uitgevoerd naar de vraag of honden kunnen worden getraind om fretten te vinden. Het overlapt met de halsbandstudie, zodat handlers snel de nauwkeurigheid van de hond konden verifiëren en hem konden belonen met een bal om te achtervolgen, zei Kayla Fratt van Working Dogs for Conservation, een non-profitorganisatie uit Montana die meewerkte aan het onderzoek. In een klein gebied waar ze aan elk hol konden ruiken, hadden honden 97 procent van de tijd gelijk. Op grotere schaal daalde het percentage tot de helft daarvan.

“Spotlight-onderzoek en het gebruik van geurdetectiehonden hebben in principe dezelfde detectiecijfers, maar voor spotlight-onderzoek zijn meestal drie tot vier nachten onderzoek nodig, en honden dekken dat hetzelfde terrein in vier uur en je kunt overdag onderzoeken ”, zegt Jesse Boulerice van het Wildlife Ecology Institute, een andere non-profitorganisatie in Montana die meewerkte aan het onderzoek.

Het lijkt allemaal een beetje alsof je een enkele draad door een wirwar van touwtjes trekt; de onderzoekers rennen ergens dat nuttig zou kunnen zijn, maar missen het gewilde eindpunt. “Als je niet weet waar je mee te maken hebt, begin je een beetje verschillende dingen te kiezen en te experimenteren”, zei Hicks. “Is er iets in het landschap dat we constant missen? Dat is ook een hele mogelijkheid. We weten het niet. ”

Biggins gaf advies aan andere groepen die zich bezighouden met het behoud van soorten:” Probeer proactieve dingen te doen om populaties uit te breiden voordat je in de knoop raakt “, zei hij.

De herfsttelling in Arizona eindigde met 20, twee keer zoveel als in 2018, maar 14 daarvan waren nieuwe releases. Onderzoek heeft verband gelegd met droogtejaren met minder prairiehondenkits, dus na het droge moessonseizoen van 2019 zullen ze waarschijnlijk niet meer fretten vrijlaten Dit jaar, zei Hicks. Hoe het met de bewoners zal vergaan, valt nog te bezien.

Terwijl ze reed om een val te controleren, volgde Hicks de schijnwerperstraal over knopen alsem, een dozijn herten en drie stinkdieren. zweefde tot stilstand en keek toe hoe een fret in en uit zijn hol dook en toen zijn groene ogen naar haar richtte. Deze had geen halsband om.

“Ik hou van verrassingsfretten,” zei ze.

Het zou een van de fretten kunnen zijn wiens halsband al was verwijderd, of het zou in het wild geboren kunnen zijn, zei ze. “Als het een gloednieuwe is die we nog nooit hebben gepakt, is dat super spannend.” De enige manier om het zeker te weten, is door hem in de val te lokken en te controleren op een microchip.

Kort na vier uur ’s morgens lopend om die fret te bekijken, richtte Hicks haar licht op het veld en kreunde, ” Oh man.” Heldergroene ogen tuurden vanuit een nabijgelegen hol. De fret was uit de val die ze had gezet ontweken.

“We zullen het opnieuw proberen,” zei Hicks. Maar misschien was het een goed teken: “Het laat zien dat hij slim is.”

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op Undark. Lees het originele artikel.