Het vingerstrekkersysteem heeft negen zones; zone 5 ligt over de MCP-gewrichten.
Proximaal ten opzichte van het MCP-gewrichtsniveau bestaan stevige onderling verbonden banden tussen de ring EDC naar de kleine en middelvinger, en er is een minder substantiële band van de middelvinger naar de wijsvinger . Deze juncturaetendinae beperken de onafhankelijke extensie van de ringvinger en middelvinger wanneer de andere cijfers worden gebogen bij de MCP-gewrichten en behouden ook de vingerstrekking wanneer de EDC proximaal daarvan wordt gescheurd.
Het metacarpofalangeale (MCP) gewricht is een multiaxiaal diartrodiaal-condyloïde gewricht. De metacarpale kop is asymmetrisch waarbij de radiale condylus groter is, waardoor de ulnaire helling van de kop mogelijk is. Bovendien is de metacarpale kop langer en breder aan het volaire oppervlak, waardoor het nokverschijnsel ontstaat dat de collaterale ligamenten strak trekt wanneer het gewricht wordt gebogen. De capsule van het MCP-gewricht strekt zich uit van de metacarpale nek tot de basis van de proximale falanx en produceert volaire en grotere dorsale synoviale reflecties. Volarly wordt het MCP-gewricht ondersteund door de handpalmplaat. Collaterale en intervolaire plaatligamenten versterken vanaf de laterale zijde de handpalm en produceren een gekoppelde ligamentsteun tussen aangrenzende MCP-gewrichten.
De sagittale banden ontstaan uit de handpalmplaat van het MP-gewricht, de intermetacarpale ligamenten en het volaire periosteum, om op de extensorkap in te brengen. Ze zijn 15-20 mm lang, worden film ter hoogte van de MC-kop die de extensorpezen omhult en hun centrale positie behouden. De ulnaire sagittale banden zijn sterker en dichter. Er zijn schuine en transversale vezels in de sagittale banden. De schuine vezels passeren volair en distaal om aan de laterale zijde van de proximale falanx, collaterale ligament en handpalmplaat in te brengen. Deze schuine vezels maken proximale en distale migratie van het hele extensormechanisme mogelijk, waardoor MCP-beweging wordt vergemakkelijkt.
De typische opstelling van vingerextensorpezen is als volgt: (1) enkele EIP die de ellepijp inbrengt in de EDC-pees van de wijsvinger vinger; (2) enkele pees van de EDC tot de wijs- en middelvinger; (3) dubbele pees van de EDC naar de ringvinger; (4) afwezigheid van EDC voor de pink, maar meestal een aanzienlijk juncturatendinum van de ring EDC naar EDM; en (5) dubbele EDM-pees naar de pink met een dubbele insertie in de MCP-gewrichtskap. Distaal van het MCP-gewricht zijn de EDC-pezen drievoudig verdeeld in een centrale slip en in twee laterale slips. De centrale slip verplaatst zich distaal om op de centrale tuberkel van de middelste falanx in te brengen. Er is geen directe inbrenging van de pees aan de basis van de proximale falanx, maar alleen los bindweefsel. De extensie van het MP-gewricht wordt overgedragen door de trek van de EDC-pees door de sagittale banden. Wanneer het sagittale bandsysteem beschadigd is, subluxeert of ontwricht de EDC-pees en wordt de extensie van het MP-gewricht aangetast.
De intrinsieke pezen (lumbricals en interossei) vormen langs elk lateraal oppervlak van de vinger de laterale banden. Hun loop is langs de proximale falanx van handpalm naar dorsaal. Op het MCP-gewrichtsniveau zijn de intrinsieke spieren en pezen palmair ten opzichte van de rotatie-as van het gewricht. Deze bimodale cursus stelt de intrinsiek in staat om de MCP-gewrichten te buigen en de IP te verlengen. De laterale banden glijden van nature dorsaal en volair met respectievelijk vingerflexie en extensie en worden op het PIP-niveau op hun plaats gehouden door het transversale retinaculaire ligament. Proximaal ten opzichte van de PIP sluiten deze laterale banden zich aan bij de laterale slips van de EDC-pees. Deze samengevoegde laterale banden smelten samen over de middelste falanx en gaan distaal verder om de terminale pees te worden.
