Als ik zei dat we afgelopen weekend naar een Oktoberfest gingen, lezers vraagt zich misschien af waarom ik erover schrijf. Als ik eraan toevoeg dat het bierfestival in kwestie op de Westelijke Jordaanoever was en we daar een paar zelfspot jonge Duitsers in lederhosen tegenkwamen, zouden sommigen zich kunnen afvragen wat ik heb gedronken , of misschien roken.
Om toe te voegen aan de bizarheid van de situatie, vond dit Oktoberfest, het zevende in zijn soort, niet plaats in het hippe Ramallah, maar in het afgelegen dorp Taybeh, schilderachtig gelegen op 850 meter boven de zeespiegel. niveau en met een bevolking van slechts 1.500. Bovendien kunnen lezers in westerse landen zich afvragen waarom duizenden en duizenden feestgangers helemaal die kant op waren getrokken om een bierfestival bij te wonen met slechts één bier van de tap.
Seculiere Palestijnen, expats en zelfs linkse Israëli’s uitgerust met glazen Taybeh-bier liepen rond met eten en handwerkkraampjes, keken naar traditionele Dabke-dansers, moderne muziek, komedie en theatervoorstellingen.
Ondanks de afgelegen ligging en kleine proporties, Taybeh heeft zijn plaats op de culturele en sociale kaart verdiend als de locatie van de enige Palestijnse bierbrouwerij. Het heeft de beperkingen bestreden die zijn opgelegd door de Israëlische bezetting en de opkomst van het islamitisch fundamentalisme om een zeldzaam Palestijns zakelijk en cultureel succesverhaal te worden.
Dit zou kunnen verklaren waarom Taybeh ooit ‘Taste the Revolution’ als reclameslogan aannam. . En, te oordelen naar de kwaliteit van de microbrouwerij, smaakt de revolutie behoorlijk goed.
Het bestaan van Taybeh doet het stereotype van Palestijnen teniet – en Arabieren in het algemeen – als geheelonthoudende, fanatieke moslims. Deze karikatuur is versterkt sinds Hamas ‘overname van Gaza, waar de islamistische partij de facto een alcoholverbod heeft opgelegd, hoewel smokkelen een populair, zij het riskant tijdverdrijf is geworden.
Er zijn er die dat wel zullen doen. protesteren dat Taybeh de uitzondering is die de regel bevestigt. Het is tenslotte de enige Palestijnse brouwerij en het is eigendom van en wordt gerund door christenen. Maar de afwezigheid van lokale concurrenten heeft meer te maken met de moeilijkheid om een levensvatbaar bedrijf op te zetten in de Palestijnse gebieden, wat een zekere onbezonnenheid en moed vereist – en in ieder geval zijn de meeste mensen die Taybeh drinken moslim.
In de bredere Arabische en islamitische context is drank overal verkrijgbaar. Hoewel alcohol over het algemeen beschouwd als haraam (verboden) in de islam, leggen alleen de meest conservatieve landen daadwerkelijk een wettelijk verbod op. Egypte heeft bijvoorbeeld een bloeiende lokale alcoholindustrie die al jaren groeit.
Dit is niet alleen een recente “innovatie” , zoals conservatieve moslims misschien denken. De prominente 19e-eeuwse oriëntalist Edward William Lane – beroemd om zijn ongelooflijk opmerkzame, zij het ietwat neerbuigende boek Manners and Customs of the Modern Egyptians – geeft in een van zijn minder bekende werken enkele fascinerende details over de drinkgewoonten van Egyptenaren. / p>
“Uit de gesprekken en geschriften van Arabieren”, merkt hij op, “is het drinken van wijn in de beslotenheid en door een select gezelschap verre van ongewoon onder moderne moslims.” Lane zinspeelt ook op het feit dat zuipen in vroegere eeuwen zelfs vaker voorkwam, vóór de introductie van tabak en koffie als vervangers.
Er is voldoende historisch bewijs om de bewering van Lane te ondersteunen. Talrijke prominente moslims overal de eeuwen dronken alcohol. Zelfs kaliefen, zoals de Abbasidische heerser Haroun al-Rashid van de bekendheid van Duizend-en-een-nacht, stonden erom bekend te genieten, ondanks hun titel van “bevelhebbers van de gelovigen”.
Pre-islamitische Arabische poëzie is beroemd om zijn odes aan wijn, bekend als khamariyat, en deze traditie ging door tot in het islamitische tijdperk. Neem Abu Nuwas, de kamprechtbank van Haroun al-Rashid dichter. Naast zijn homo-erotische ghazal schreef hij eindeloze verzen ter ere van de wijn.
Hoewel hij tijdens zijn leven werd beschouwd als de grootste Arabische dichter ooit, is Nuwas uit de gratie geraakt bij de moderne moslimlezer. Maar hij is niet de enige die over de deugden van drank spreekt. De gevierde dichter en polymath Omar Khayyám schreef uitgebreid over wijn en liefde, net als de legendarische soefi-mysticus Rumi.
Moderne puriteinen zullen beweren dat Khayyám en Rumi wijn en dronkenschap gebruikten als een metafoor voor spirituele bedwelming. Maar er is geen reden waarom hun poëzie niet zowel letterlijk als figuurlijk zou moeten worden gelezen, aangezien mystici al lang alcohol gebruiken (we gebruiken tenslotte de term ‘geest’ om sommige drankjes te beschrijven) en andere drugs om hun bewustzijn te veranderen tijdens het achtervolgen. van het goddelijke.
De relatief ontspannen houding ten opzichte van alcohol in de vroegere eeuwen van de islam kan te wijten zijn aan twijfels, in de dagen voordat de religie was verhard tot starre orthodoxie, over de vraag of de Koran het gebruik van alcohol daadwerkelijk verbiedt of slechts matiging en / of onthouding aanbeveelt. Sommige hadith (tradities van de profeet) suggereren zelfs dat Mohammed in feite licht alcoholische dranken heeft gedronken.
Ongeacht of dit het geval is of niet, vrome moslims hebben het volste recht om alcohol als haraam te beschouwen en niet als onderdeel van de islam als religie. Maar ze moeten ook accepteren dat alcohol altijd een integraal en grotendeels getolereerd aspect van de islamitische cultuur is geweest.
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via e-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger
