Wat is het verschil tussen spondylolyse en spondylolisthesis?

Dit zijn aparte maar soms gerelateerde aandoeningen. Spondylolyse is een type wervelkolomfractuur, terwijl spondylolisthesis een onjuiste beweging en positionering van wervelkolomwervels is.

Wat is spondylolyse?

Spondylolyse is een wervelfractuur van een botstructuur genaamd de pars interarticularis, die de facetgewrichten van de wervelkolom verbindt. Het ruggenmerg wordt beschermd door botringen die het middelste en achterste (achterste) deel van de wervelkolom vormen. In elk van deze ringen verbindt de pars interarticularis (of kortweg “pars” in het kort) andere componenten van de ring, bekend als de pedikel en lamina. (Zie figuur 1.)

Spondylolyse (soms ook wel de verkorte naam “parsfractuur” genoemd) treedt meestal op tijdens de kindertijd of adolescentie door herhaalde stress, in plaats van door een acuut letsel. Met andere woorden, het is meestal een stressfractuur in plaats van een plotselinge breuk. Dit is een veel voorkomende aandoening bij kinderen en tieners die betrokken zijn bij georganiseerde sport. Actieve kinderen en tieners met spondylolyse kunnen symptomen ervaren. Het is echter mogelijk dat sommige mensen met deze aandoening pas op latere leeftijd symptomen ontwikkelen.

Illustratie van de wervelkolom en locatie van een parsfractuur (spondylolyse)

Het onderste deel van de wervelkolom wordt de lumbale wervelkolom genoemd. Spondylolyse komt het meest voor in de onderrug in de onderste lendenwervel (L5). Bij atleten is dit type blessure te zien wanneer de rug herhaaldelijk naar achteren wordt gebogen, bij activiteiten zoals gymnastiek, karate en voetbal. Dit komt met name veel voor bij aanvallende en verdedigende linemen.

De wervel reageert aanvankelijk op verhoogde fysieke belasting van dergelijke activiteit door geleidelijk nieuwe botcellen toe te voegen rond het gestreste gebied van de wervelkolom. Een blessure kan echter te snel optreden om de wervel te herstellen, en dit leidt tot een scheur in de pars. De scheur kan slechts aan één kant voorkomen, maar het is niet ongebruikelijk dat er aan beide kanten van de wervel breuken ontstaan. Als er aan beide zijden breuken optreden, is het mogelijk dat één wervel zich verplaatst of naar voren of achteren beweegt over de aangrenzende wervel; dit wordt spondylolisthesis genoemd.

Wat zijn de symptomen van spondylolyse?

Degenen met een parsfractuur kunnen pijn en stijfheid voelen in de onderrug die verergert bij activiteit en verbetert met rust. Hyperextensie (abnormaal strekken) van de onderrug zal het gebied gewoonlijk verergeren omdat het de fractuur van de pars overbelast.

Af en toe kunnen zenuwsymptomen aanwezig zijn, waaronder een ‘tintelend’ gevoel in een been, met of zonder gevoelloosheid of zwakte in het been.

Hoe wordt spondylolyse gediagnosticeerd?

Evaluatie van deze aandoening omvat een beoordeling van de medische geschiedenis van de patiënt en een lichamelijk onderzoek, gevolgd door röntgenfoto’s, die kan parsfracturen detecteren.

Een botscan kan worden gebruikt voor vroege detectie van een stressfractuur van de pars. Hierbij worden chemische “tracers” in de bloedbaan geïnjecteerd. De tracers verschijnen dan op speciale ruggengraat X -rays De tracers verzamelen zich in gebieden met een verhoogd metabolisme of celactiviteit in botweefsel, zoals te zien is in gebieden met een stressfractuur van de pars interarticularis.

Een CT-scan kan worden gebruikt om een pars-defect te evalueren en om genezend bot te visualiseren, terwijl een MRI nuttig kan zijn om beoordeel het omliggende weefsel en de toestand van de schijf.

Hoe wordt spondylolyse behandeld?

De behandeling van een parsfractuur is aanvankelijk niet-chirurgisch en omvat rust en brace. De breuk kan om de paar maanden worden beoordeeld met een reeks röntgenfoto’s.

Bracing kan drie tot vier maanden duren terwijl de breuk geneest, en fysiotherapie kan ook worden opgenomen om de buikspieren te behouden en te versterken. en rugspieren met specifiek gerichte oefeningen.

Als de patiënt aanhoudende pijn heeft na een niet-chirurgische behandeling, kan een operatie nodig zijn. Er zijn twee operaties die kunnen worden uitgevoerd:

1. Een laminectomie, een soort spinale decompressieoperatie waarbij de chirurg dat deel van de wervel verwijdert dat de pars interarticularis bevat. Dit wordt gebruikt als er zenuwwortels worden aangetast die decompressie vereisen.
2. Een posterieure lumbale fusie.Dit type procedure wordt uitgevoerd als een wervelsegment los of onstabiel is geworden. Een spinale fusie zorgt ervoor dat twee of meer botten samen kunnen groeien of samensmelten tot één stevig bot. Dit zorgt ervoor dat de botten en gewrichten niet bewegen. De revalidatie begint zes weken na de operatie om het bot te laten genezen (fuseren). De therapie duurt gewoonlijk zes tot acht weken, en een patiënt mag verwachten dat volledig herstel tot zes maanden duurt.

Wat is spondylolisthesis?

Wat zijn de symptomen van spondylolisthesis?

Symptomen kunnen zijn:

• gelokaliseerde pijn in de onderrug
• pijn die uitstraalt naar de benen (als er zenuwcompressie is)

Hoe wordt spondylolisthesis behandeld?

Behandelingen verschillen per geval. Niet-chirurgische behandelingen kunnen bestaan uit vermindering van activiteit, een rugbrace, fysiotherapie en / of corticosteroïd-injecties. Operatieve behandelingen kunnen een spinale decompressie-operatie, spinale fusie of beide omvatten.

Hieronder vindt u meer informatie over deze aandoeningen of vindt u de beste arts of orthopedisch chirurg bij HSS op basis van uw specifieke wervelkolomaandoening en verzekering.