– Bijbelse materialen TOC

Catalogus van bijbelse materialen

Samenvattende beschrijvingen van Bijbelversies

Deze pagina is bedoeld om een korte beschrijving te geven van de versies van de Bijbel die zijn opgenomen in de tabellen die dit document compleet maken. Naast theoretische Hebreeuwse en Griekse teksten zijn er veel vertalingen van de Bijbel geweest. Veel talen, zoals Engels, hebben veel versies, evenals een lange geschiedenis van vertalingen. Deze pagina is echter bedoeld om een korte geschiedenis en beschrijving te geven van alleen de versies die in de bijbehorende tabellen worden behandeld: de geautoriseerde versie (de basis van de NAF-namen), de Hebreeuwse tekst, de Septuaginta, het Griekse Nieuwe Testament, het Latijnse Vulgate en de Douai-Rheims.

De geautoriseerde versie
Het is de beroemdste en invloedrijkste Engelse vertaling van de Bijbel sinds het in 1611 werd gepubliceerd. Het werd in opdracht van koning James I van Engeland gemaakt om, althans voor de openbare eredienst in de Kerk van Engeland, de andere toen gebruikte versies te vervangen: de bisschoppenbijbel en de bijbel van Genève. Deze vertaling werd bekend als de King James Version.

Het werd in 1769 herzien door Benjamin Blayney, en de naam “Authorized Version” werd gebruikt om het te beschrijven. Het is verschillende keren herzien in de 19e en 20e eeuw, maar de originele versie wordt nog steeds door veel mensen gebruikt. officieel karakter, evenals de kwaliteit van zijn taal, is het nog steeds de “koning” van de Engelse versies van de Bijbel.

Deze versie biedt de protestantse canon van de Bijbel. Voor het Oude Testament volgt het de Hebreeuws Bijbel, waarbij de boeken die zijn toegevoegd aan de Griekse Septuaginta-vertaling niet worden geaccepteerd (zie hieronder). Deze boeken worden door Protestanten “apocrief” genoemd.

Korte versies van de namen van Bijbelse boeken zijn afkomstig uit deze versie als basis voor uniforme titels in de Name AuthoritiesFile regel van de bijgevoegde tabellen bestaat uit de uniforme titel van de verschillende bijbelboeken.

Hebreeuws

Dit is de oorspronkelijke taal van de Bijbel. De boeken waaruit de Hebreeuwse Bijbel bestaat, werden aan het eind van de eerste eeuw door rabbijnen in Nabneh (Jamnia) bepaald.

De oorspronkelijke kern van de Hebreeuwse Bijbel is de Torah, of de eerste vijf boeken van de Bijbel. Het zijn de boeken van de wet die aan Mozes zijn gegeven. De andere grote secties zijn de profeten en de geschriften. Deze secties zijn gedifferentieerd in de bijbehorende tabellen.

Naast deze originele groeperingen hebben andere handige collectieve onderscheidingen die door wetenschappers zijn geformuleerd, uniforme titels gekregen en worden ze in de tabellen vermeld. De traditionele naam die aan de gezaghebbende Hebreeuwse tekst wordt gegeven, is de Masoretische tekst.

Zie: Index van de Hebreeuwse boeken van het Oude Testament

De Septuagint

De Griekse vertaling van de Hebreeuwse geschriften gemaakt voor de Griekssprekende Joden van Alexandrië, ca. 3e eeuw Alexandrië had een grote Joodse bevolking wiens primaire taal Grieks was.

Een legende in de Letter of Aristeas beweerde dat Ptolemaeus Philadelphus opdracht had gegeven een vertaling in het Grieks te laten maken door zes mannen uit elk van de twaalf stammen van Israël, gestuurd door de hogepriester in Jeruzalem. Deze 72 geleerden kwamen naar verluidt met identieke vertalingen. Geleerden doen over het algemeen geen afbreuk aan de legende, maar de naam “Septuagint” – van het Latijnse woord voor zeventig “septuaginta” (LXX) – werd de traditionele naam voor deze vertaling.

Het was niet de enige Griekse vertaling van de Hebreeuwse geschriften in de oudheid, maar wel de meest invloedrijke. Het bevatte, naast de vertaling van de Hebreeuwse geschriften, andere boeken die gezamenlijk de “apocriefe boeken” of “verborgen boeken” werden genoemd. De meeste waren oorspronkelijk in het Grieks geschreven.

De Christelijke Kerk, die aanvankelijk grotendeels Grieks sprak, nam de Septuaginta aan als de “officiële” versie van het Oude Testament. Daarna werd het verlaten door Joden.

De canon van de Hebreeuwse Bijbel, samen met de toevoegingen van de Septuagint, omvat de canon van het Oude Testament voor de katholieke kerk en de orthodoxe oosterse kerk.

Zie: Index van de Septuaginta

Grieks Nieuwe Testament

Dit spreekt voor zich. Zoals hierboven vermeld, bestond de christelijke kerk aanvankelijk grotendeels uit sprekers van het Grieks. De oorspronkelijke missies, buiten Palestina, werden uitgevoerd onder Grieks-sprekende mede-joden, maar breidden zich ook snel uit naar heidenen. Alle boeken van het Nieuwe Testament zijn oorspronkelijk in het Grieks geschreven.
Zie: Index van het Griekse Nieuwe Testament

Latijnse Vulgaat

De Latijnse vertaling van de Bijbel geschreven door St. Jerome, die in 382 n.Chr. door paus Damasus werd gevraagdom orde te scheppen in de proliferatie van oud-Latijnse versies die in omloop waren. Zijn vertaling werd de standaard Latijnse versie van de Bijbel voor de West-Latijn-sprekende Kerk.
Het oefende gedurende vele eeuwen een enorme culturele invloed uit in literatuur en muziek, en is pas sinds het einde van het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) overschaduwd in de katholieke kerk. Nu wordt de nadruk gelegd op moderne volkstaalversies van de Bijbel, vertaald vanuit de oorspronkelijke talen, niet vanuit de Latijnse Vulgaat.
Zie: Index bij het Latijnse Vulgaat Oude Testament
Index bij het Latijnse Vulgaat Nieuwe Testament

Douai-Rheims

Dit was de conventionele naam die werd gegeven aan de Engelse vertaling van de Bijbel die werd uitgevoerd door Engelse katholieken die in de late 16e eeuw niet beschikbaar waren. Het Nieuwe Testament werd gepubliceerd in 1582, het Oude Testament in 1609-1610.

Het is genoemd naar Douai, Vlaanderen, de locatie van het English College, een seminarie voor Engelse katholieke geestelijken; en Reims, de locatie van de Univ. van Reims, waar het Engelse College tijdelijk woonde. Het werd halverwege de 18e eeuw ingrijpend herzien door bisschop Richard Challoner.

Deze versie van de Bijbel is vertaald uit de Latijnse Vulgaat en was tot de jaren zestig de standaard Engelse Bijbel voor katholieken. Sindsdien zijn er andere Engelse versies verschenen die het hebben vervangen, waarbij het huidige Engels wordt gebruikt en vertaald uit de originele Hebreeuwse en Griekse teksten. Desalniettemin is het hier opgenomen omdat het in de “classificatietabellen van de Library of Congress” wordt vermeld als “Douai”.

De namen voor boeken van het OT zijn gebaseerd op de Vulgaat en Septuagint, en verschillen dus in sommige gevallen van de namen die worden gebruikt door de Authorized Version, de basis voor uniforme titels in de NAF.

Zie: Index van het Douai-Rheims Oude Testament
Index van het Douai-Rheims Nieuwe Testament

– Bijbelse materialen TOC