Achtergrond: bij patiënten met feochromocytomen of paragangliomen (PPGL’s) zijn 24-uurs urinecollecties voor metanefrine (uMN’s) omslachtig.

Doel: evalueren van de diagnostische bruikbaarheid van verhoudingen tot creatinine van “spot” uMN’s.

Methoden: Concentraties van uMN’s en plasmametanefrine (pMN’s) werden gemeten met HPLC-massaspectrometrie. We vergeleken retrospectief correlaties van 24-uurs urineproductie en verhouding tot creatinine in historische monsters en evalueerden prospectief 24-uurs en gelijktijdige spot-urines en, waar mogelijk, pMN’s. Met behulp van getrimde log-getransformeerde waarden hebben we referentie-intervallen afgeleid op basis van leeftijd en geslacht voor spot-urines. We gebruikten veelvouden van bovengrens van normaal (ULN’s) om gebieden onder curven (AUC’s) te vergelijken voor karakteristieke curven van de ontvanger-operator van individuele en som en product van componenten.

Resultaten: bij 3143 24-uurs urinemonsters van 2416 patiënten waren de correlatiecoëfficiënten tussen de verhoudingen en output van metanefrine, normetanefrine en 3-methoxytyramine in 24-uurs urines respectievelijk 0,983, 0,905 en 0,875 . Bij 96 patiënten waren de correlaties tussen plasmaconcentraties, urineproductie en verhoudingen in spotmonsters vergelijkbaar met die voor ruwe output of ratio’s in 24-uursmonsters. Van de 160 patiënten met PPGL’s overlapten de BI’s voor AUC’s voor individuele metabolieten elkaar voor alle vier soorten metingen, evenals die voor de som van de meerdere ULN’s, hoewel deze iets hoger waren (AUC voor spoturine: 0,838 (0,529-1), plasma: 0,929 (0,874-0,984) en output: 0,858 (0,764-0,952)).

Conclusies: Verhoudingen van gefractioneerde metanefrine tot creatinine in urinemonsters lijken een vergelijkbare diagnostische kracht te hebben als andere metingen. Het gemak van spoturine-opvang kan de diagnose en follow-up van PPGL’s vergemakkelijken door verbeterde therapietrouw van de patiënt.