Francesco Petrarca werd geboren in 1304 in Arezzo, Italië, hoewel hij het grootste deel van zijn jeugd in Florence, Toscane en Avignon woonde. Na een korte rechtenstudie in Bologna in 1320, besloot Petrarca, tegen de wil van zijn vader in, het veld te verlaten om de klassiekers te gaan studeren en een religieus leven te beginnen. In 1326 nam hij kleine kerkelijke bevelen op en begon te dienen onder kardinaal Colonna, waardoor hij vrij kon reizen en schrijven. Zijn interesse in Latijnse literatuur en poëzie groeide aanzienlijk in deze periode, en later kon hij zijn liefde voor de geesteswetenschappen delen met Giovanni Boccaccio, een mededichter en humanist. In 1327 woonde Petrarca een mis bij in Avignon en zag hij Laura de Noves voor het eerst. Laura, hoewel haar ware identiteit nog moet worden bevestigd, zou de rest van zijn leven het belangrijkste onderwerp van zijn poëzie worden.
Petrarca bleef door Europa reizen om diplomatieke missies voor de kerk en kardinaal Colonna uit te voeren in de jaren 1330, en werd al snel een bekende geleerde en dichter. Zijn poëzie, voornamelijk gecomponeerde sonnetten, gericht op de intense liefde en bewondering die hij voor Laura heeft, werd immens populair en in 1341 werd hij gekroond tot poëetlaureaat van Rome. In de jaren na zijn kroning reisde Petrarca door Frankrijk, Duitsland en Spanje, bekleedde hij verschillende administratieve functies, deed onderzoek naar de geschriften van Cicero en verkende de Griekse geschiedenis en literatuur.
Onder invloed van zijn interesse in de klassiekers, zijn veel van Petrarca ‘gedichten zeer allegorisch en geconstrueerd met Italiaanse vormen zoals terza rima, ballate, sestine en canzoni. Zijn gedichten onderzoeken het verband tussen liefde en kuisheid op de voorgrond van een politiek landschap, hoewel veel van hen ook worden gedreven door emotie en sentimentaliteit. Criticus Robert Stanley Martin schrijft dat Petrarca ‘de conventies van liefdespoëzie op de meest diepgaande manier opnieuw heeft uitgevonden: liefde voor de geïdealiseerde dame was de weg om te leren God op de juiste manier lief te hebben … Zijn werk heeft een genade die, onder zijn voorgangers, is tweede alleen voor die van Dante, en het vertoont vaak een grotere verfijning, vooral in de ontwikkeling van verwaandheid. Petrarca begint vaak met een enkele trope en ontwikkelt deze tot een verwaandheid die het hele sonnet definieert. “
In de jaren 1340 verwekte Petrarca twee buitenechtelijke kinderen en begon hij Il Canzoniere samen te stellen, een verzameling van zijn geschriften die uiteindelijk 366 gedichten zal bevatten. Hij stierf in 1374 in Padua, Italië.