Het verdriet is, zoals alles in dit kleine stadje in Alabama, ingewikkelder dan het op het eerste gezicht lijkt.

Het geweldige boek van Harper Lee, To Kill a Mockingbird, was misschien wel de bepalende Amerikaanse roman van de 20e eeuw. In een verhaal dat zelfs voor schoolkinderen toegankelijk is, legde ze zowel de erfzonde als de verlossende kwaliteiten van het land vast.

De auteur bracht haar geboorteplaats tot wereldwijde bekendheid, zelfs toen ze die bekendheid persoonlijk wegduwde. Ze was beroemd en beroemd teruggetrokken.

Tegen de tijd dat ze op vrijdagochtend op 89-jarige leeftijd stierf, kende iedereen in Monroeville, van degenen die te jong waren om te lezen tot degenen die te oud waren om te zien, van haar. Maar bijna niemand kende haar echt.

Bij het oude gerechtsgebouw van Monroe County – de setting voor To Kill a Mockingbird – hing iemand zwarte linten aan de deuren. Buiten het gebouw stond een groot vogelhuisje, een met de hand geschilderde spotvogel die over zijn schouder keek. Overal waren sporen van Lee en haar boek te zien, van de Mockingbird Inn aan de rand van de stad tot het museum in het midden ervan. Maar er waren geen massa’s weldoeners. Geen openbare vertoningen van verlies. En misschien had juffrouw Nelle, zoals mensen haar hier noemen, het liever zo gehad.

Lee’s omstreden relatie met haar geboorteplaats begon met de release van To Kill a Mockingbird in 1960. Het vertelde het verhaal van Maycomb, Alabama, een stad naar het voorbeeld van Monroeville, en de strijd van de plaatselijke advocaat Atticus Finch om een zwarte inwoner te redden van een racistische menigte. Het won een Pulitzer-prijs en, veel later, leverde Lee een presidentiële medaille van vrijheid op. Maar in het kleine Monroeville was de publicatie ervan een schok.

“Het was hier de burgerrechtentijd”, zei haar buurvrouw van 40 jaar, Sue Sellers. “Mensen waren bang. Bang voor verandering, denk ik. Dus toen Nell’s boek uitkwam, leek het alsof ze goedkeurde wat er aan de hand was. En terugkijkend keur ik het ook goed. Maar in die tijd waren de mensen bang voor de verandering. ”

Aan de overkant van de straat zat het huis waar Lee jarenlang woonde met haar zus Alice stil en leeg. De binnenkant van het huis leek ongewijzigd ten opzichte van toen ze daar woonde – antiek meubilair stond vol met boeken, audiocassettes en geschenkmanden.

Verkopers zeiden dat Lee de stilte op prijs zou hebben gesteld.

” Ze was zo privé, ‘zei ze.’ Ze wilde alleen privacy, maar veel kreeg ze niet. Er is altijd wel iemand die haar volgt. ”

Lee kan soms stekelig zijn. ‘Ze was niet ongevoelig, maar …’ Sellers aarzelde. ‘Ze had het ook niet warm.’ Ze vertelde over een tijd, jaren geleden, toen haar toen zevenjarige zoon een huiswerkopdracht kreeg om een buurman twee of drie vragen te stellen over zijn of haar leven.

“Ik ga het Miss Nelle vragen!” zei hij, en rende de straat over.

Een paar minuten later, zei Sellers, kwam haar jongen terneergeslagen terug. Lee had haar deur opengedaan, maar het was niet goed gegaan. ‘Wat zei ze? ” vroeg de moeder.

“Ze zei: ‘Ik doe geen interviews.'”

In de afgelopen jaren is Lee’s gezondheid achteruitgegaan. Sellers zei dat de laatste keer dat ze echt tijd met Lee was toen ze samen gingen ontbijten.

“De hele weg naar huis reed ze met haar grote auto de afslagstrook op”, zei ze. “Ze kon het niet zien. Ik was doodsbang.”

De laatste keer dat ze Lee zag was een paar maanden geleden in het verpleeghuis Meadows. Verkopers brachten bloemen voor haar oude buurvrouw.

“Ze schreeuwde gewoon: ‘Ik kan niet zien en ik kan niet horen!'” zei Sellers. “Dus ik heb haar net gedag gezegd.”

In het gerechtsgebouw museum zei de uitvoerend directeur, Wanda Green, dat Lee, voor zover ze weet, nooit was geweest .

“Ik zag haar op straat, en ik sprak,” zei ze. “En ze sprak terug.”

Ze zei dat Lee’s dood een verlies zou zijn voor de stad, maar dat “ze echt voor altijd zal voortleven door haar boek.”

Mensen hier weet van Lee’s tweede boek, Go Set a Watchman, maar beschouw het niet allemaal erg vriendelijk.

“Ik heb het gelezen, omdat het Nelle was,” zei Sellers. “Maar het was niet zoiets als haar eerste boek. ”

Met het succes van To Kill a Mockingbird – het heeft meer dan 40 miljoen exemplaren verkocht – kwam acceptatie in Monroeville, en omhelzen eindelijk. Maar de relatie van de stad met Lee kwam nooit helemaal tot rust. In 2013 klaagde Lee – of liever haar advocaten, zeggen de lokale bevolking er snel op – het museum voor de rechter en beweerde dat de website en de cadeauwinkel ‘hun goederen aan het aftasten’ waren, zoals T-shirts en koffiemokken met spotvogelthema. Het geschil was later geregeld, maar liet een algemene sfeer van wrok achter in de stad.

Meer recentelijk waren er verhalen in Monroeville over het beveiligingsniveau in de Meadows, het verpleeghuis waar Lee haar laatste jaar doorbracht.

“Ze kregen een brandoproep en de beveiliging was bestand tegen het toelaten van de brandweercommandant”, zei bewoner Shae Wyatt Cannon.

Het leek allemaal een beetje raar, voor mensen die opgegroeid waren met het zien van deze stille oude dame die eenden aan het voeren was bij het meer, of ’s avonds wandelde. Hoe excentriek ze ook was geweest, en hoe ver haar relatie met Monroeville ook was, niemand wenste haar kwaad. De lokale bevolking beschermde zelfs haar privacy en weigerden de weg naar haar huis te geven als toeristen naar de stad kwamen.

Sellers zei dat toen ze naar het verpleeghuis ging om Lee te bezoeken – haar vriend van vier decennia – Lee’s bewaker bleef aanblijven haar.

“Hij was altijd binnen een paar meter van me,” zei ze. “Ik zei: ‘Goedheid.”

Op vrijdagmiddag, op de parkeerplaats, stuurde een bewaker bezoekers weg.

“We hebben een sterfgeval in huis gehad en de manager heeft het hier tot nu toe gehad”, zei hij en legde een hand in zijn nek.

Een handvol nieuwsploegen van de lokale televisie kampeerden op het plein van het gerechtsgebouw en grepen elke voorbijganger die misschien wel wilde praten. Een paar stopten en gaven uiting aan een algemeen gevoel van verlies over een vrouw die haar hele leven haar eigen gezelschap hield.

Toen liepen de mensen van Monroeville verder naar het Courthouse Cafe, de bank, de bakkerij en gingen verder met hun leven.

• Delen op Facebook
• Delen op Twitter
• Delen via e-mail
• Delen op LinkedIn
• Delen op Pinterest
• Delen op WhatsApp
• Delen op Messenger