De Latijnse uitdrukking status quo betekent, volgens de DRAE, “stand van zaken op een bepaald moment.

Het is ontleend aan het Latijn in statu quo ante, wat betekent “in de staat dat”. Daaraan gerelateerd is status quo ante, wat ‘de staat waarin’ betekent, hoewel de geldigheid ervan in twijfel is getrokken.

Omdat het een Latijnse uitdrukking is, is het cursief geschreven. Het is onveranderlijk in het meervoud:

de status quo

Volgens de DPD, / statu kuó / wordt uitgesproken, no / status kúo /.

1 status quo versus status quo

De Academie beschouwt de status quo-vorm als onjuist en geeft de voorkeur aan status quo. De Fundéu vindt het ook onjuist en komt niet voor in de Petit Robert (Frans), die alleen de status quo-vorm geeft.

José Martínez de Sousa beschouwt de status quo daarentegen juist (DUDEA, 600). Dit is de enige vorm die wordt gegeven door de Engelse woordenboeken van Oxford, Collins en Merrian-Webster.

Status is het Latijnse woord in de nominatief, terwijl statu in de ablatief is, wat overeenkomt met het gebruik met een voorzetsel van de uitdrukking en met het deeltje quo dat volgt, ook in het ablatief (zijn mannelijke nominatief is qui).

Het is ontleend aan diplomatie en meer specifiek uit de formules in statu quo ante bellum of status quo ante bellum, die in verdragen worden gebruikt om te verwijzen naar vooroorlogse grenzen. De oorspronkelijke formule is, zo lijkt het, in een statu quo res erant ante bellum.

In Google’s Ngram is de meerderheidsvorm verreweg de status-quo, terwijl de status-quo begint te groeien vanaf ongeveer 1950. Volgens dezelfde bron overheerst de status-quo ook in het Frans, aangezien het overheerste ook in het Engels tot ongeveer 1870. In het Duits daarentegen overheerst de status quo.

2 Zie ook

• Latinismo