Delores Archaimbault en
Terry A. Barnhart

Copperhead was een pejoratief epithet dat werd toegepast op noordelijke leden van de democratische partij, ook bekend als PeaceDemocrats, die kritiek had op de presidentiële administratie van Abraham Lincoln vanwege haar oorlogsbeleid en die een wapenstilstand zocht met de Confederatie. De Copperheads, een losjes gelieerde groep, gaven hun mening over de oorlog in de pers, op politieke congressen en in de wetgevende macht van de staat. Hun opvattingen raakten een responsief akkoord onder gelijkgestemde democraten in Illinois, Indiana en Ohio in de periode 1862 tot 1864, terwijl hun Republikeinse tegenstanders beschouwden hun ideeën en vermeende acties als niets minder dan verraad. Niet allen die bekend staan als Copperheads ondersteunden de leer van afscheiding, maar als groep vonden ze een gemeenschappelijke oorzaak in hun bezwaren tegen de acties van de regering van Lincoln.

Het is maar al te gemakkelijk om te generaliseren en te vereenvoudigen wanneer ze de oorsprong, overtuigingen en overtuigingen van de koperkoppen bespreken. en motieven.De afleiding van de naam Copperhead zelf is onzeker. Sommige schrijvers geloven dat het verwijst naar de Copperhead-slang, terwijl anderen het toeschrijven aan de knoppen die uit koperen munten zijn gesneden met de afbeelding van de godin van de vrijheid die door veel PeaceDemocrats werden gedragen. Het kan ook in verband zijn gebracht met de Copperhead-slang. slangen van SouthCarolina, het hete bed van militante staten “rechten en afscheiding. In ieder geval werden Copperheads in noordelijke kranten uniform afgeschilderd als koperkopslangen die tegen elke prijs en onder elke voorwaarden vrede wilden sluiten met de Confederatie.

Maar de opvattingen en doelstellingen van Copperhead waren vaak heel anders dan die aan hen toegeschreven door Republikeinse politici en kranten. Toch is er weinig twijfel over waarom ze zo agressief tegen de oorlog waren.

Het verzet tegen de oorlog in sommige gebieden van Illinois ontstond door verslechterende economische omstandigheden. Het verlies van de zuidelijke markten en de sluiting van de rivier de Mississippi in 1861 verlaagde de graanprijzen, en er ontstond een bankpanic onder de banken in het Midwesten die hun papiergeld baseerden op zuidelijke obligaties. Slechts 17 van de 112 banken in Illinois overleefden de oprichting van de Confederatie. De economische neergang in de landbouw en het bankwezen resulteerde ook in een commerciële recessie, waardoor het aantal tegenstanders van de oorlog toenam en de regering van Lincoln bekritiseerde. De “Copperhead Legislature” van Illinois uit 1863 is een caseïnepunt. Veel van de onvrede die in de wetgevende macht van Illinois van 1863 tot uitdrukking werd gebracht, concentreerde zich op economische grieven tegen spoorwegen en de exploitanten van graanelevatoren, vooruitlopend op de agrarische zorgen die ontstonden tijdens de Grange-beweging van de jaren 1870. van economische ontberingen, was het verzet tegen de oorlog voor sommige inwoners van Illinois geen kwestie van ontrouw en een meer ongegronde kwestie.

Economische kwesties waren echter niet de enige bron van ontevredenheid. Bestaande politieke verschillen en partijgeest in Illinois werden aanzienlijk verergerd door de burgeroorlog. Illinois waren het niet eens over de manier waarop de oorlog moest worden gevoerd, noch was er in alle kringen een consensus over de vraag of deze kon of moest worden gewonnen. Die verschillen werden duidelijk toen afgevaardigden de Constitutionele Conventie van Illinois van 1862 bijeenriepen. de staatsgrondwet voerde aan dat de grondwet van 1848 niet langer toereikend was voor een staat waarvan de bevolking met 186 was verdubbeld 0 en dat betaalde zijn regeringsfunctionarissen tegen tarieven die niet langer voldoende werden geacht. De voorgestelde conventie was in 1860 door de kiezers goedgekeurd en het jaar daarop werden afgevaardigden gekozen.

Democraten controleerden de conventie en kozen ervoor om een partijdig document op te stellen. Samuel Buckmaster leidde de conventie en de democraten deden er alles aan om

verzetten zich tegen de Republikeinse partij en gouverneur Richard Yates. De Democratische afgevaardigden voerden onderzoeken uit naar legerbenoemingen en -aankopen in een poging Yates in verlegenheid te brengen, probeerden de gouverneur van het militaire gezag te ontnemen, stelden voor zijn termijn van vier jaar te verkorten tot twee jaar, en verlegden schaamteloos de grenzen van de wetgevende en congresdistricten in hun voordeel. De schaamteloze partijdige aard van de acties en standpunten van de afgevaardigden op de conventie veroordeelde de zogenaamde “CopperheadConstitution” van 1862. De kiezers in Illinois verwierpen de voorgestelde grondwet in een speciale Jun-verkiezing met een marge van 24.515 stemmen. Democraten op de grondwettelijke conventie in Illinois werden door de republikeinen ervan beschuldigd lid te zijn van de Ridders van de Gouden Cirkel, een geheime politieke vereniging die naar verluidt samenzweerde tegen de Unie. Joseph KC Forrest, de Springfield-correspondent van de ChicagoDaily Tribune en een Republikeinse vriend van gouverneur Yates, deed de aanklacht in een noodgeval om de democratische critici van de gouverneur in diskrediet te brengen. De tribune suggereerde zelfs dat er verraad zou komen.De Democratische afgevaardigden op de conventie ontkenden botweg de beschuldigingen. Er werd een speciale tweepartijencommissie aangesteld om de zaak te onderzoeken. De commissie vond geen bewijs van het bestaan van de GoldenCircle in Illinois; Forrest gaf toe dat zijn verhaal was gebaseerd op geruchten en ongefundeerde rapporten. . “

De politieke strijd tussen democraten uit Illinois en Republikeinen ging door in de herfstverkiezingscampagne van 1862. De opleving van het anti-bestuursgevoel in Illinois stuurde in 1863 een democratische meerderheid naar de staatswetgever. Dit was de” Copperhead-wetgevende macht van Illinois “. . “Gouverneur Yates en de regering van Lincoln werden op bijna elk front uitgedaagd door de nieuwe democratische wetgevende macht. Het Huis van Afgevaardigden stelde voor om alle uitgaven voor de oorlogsinspanning en de benoeming van officieren toe te wijzen aan een commissie van drie leden. Het Huis zond ook een lijst uit met grieven tegen de president en de gouverneur en bracht de namen naar voren van prominente vredesdemocraten die als vijf van de zes Illinois-commissarissen dienden voor een voorgestelde vredesconventie in Louisville, Kentucky. Alleen de dood van een democratische senator (de Democraten hadden een meerderheid van 13 tot 12 over de Republikeinen in de Senaat), verhinderde de Senaat om soortgelijke actie te ondernemen.

De spanningen liepen hoog op aan beide kanten van het gangpad gedurende het grootste deel van 1863 voordat gouverneur Yates de wetgevende macht op een technisch punt ontbond. De grondwet van Illinois machtigde de gouverneur om de wet te verdragen als de twee huizen het niet eens konden worden over uitstel. Zo eindigde Illinois “Copperhead Legislature” van 1863; niet zonder protest, maar zonder effectieve handelwijze tegen de gedurfde actie van de gouverneur. De gestoorde democraten leken ook hulpeloos om hernieuwde beschuldigingen over de illusoire Knights of the Golden Circle te weerleggen. gecontroleerde wetgevende macht met de Gouden Cirkel zoals hij had met de constitutionele conventie van het voorgaande jaar. Forrest meldde dat het geheime genootschap de oprichting van een “Northwest Confederacy” aan het plannen was en hoopte Lincoln uit zijn ambt te verdrijven. Het Illinois State Register in Springfield, een democratisch document, zou het officiële orgaan zijn. Die beschuldiging werd snel ontkend door de redacteur van de krant. Het zou niet de laatste keer zijn dat ongefundeerde claims over de activiteiten van geheime Copperheadsamenlevingen hun intrede zouden doen in Illinois, Indiana en Ohio.

Ondanks deze politieke tegenslagen zouden IllinoisPeace Democrats bleef afwijken van het beleid van de regering met betrekking tot de oorlog. Tijdens een grote bijeenkomst in CampYates buiten Springfield in 1863 hernieuwde PeaceDemocrats hun roep om vrede zonder overwinning. Onder hen bevonden zich enkele van de meest prominente staatsburgers, waaronder burgers die waren vrijgelaten uit Militaire gevangenissen van de Unie. De aanwezigen bevestigden hun loyaliteit aan de federale Grondwet in vrede en in oorlog, beloofden zichzelf de wet te handhaven en beschuldigden de regering van Lincoln ronduit van het ondermijnen van de Bill of Rights. Ze riepen op tot de terugkeer van de voormalige Congresleden van Ohio, Clement Laird Vallandigham, die Lincoln had gearresteerd. en verbannen naar de Confederatie voor het publiekelijk uiten van sympath etische opvattingen over de Southerncause. Ze spraken ook hun verontwaardiging uit over de arrestatie van William H. Carlin, zoon van de voormalige gouverneur van Illinois, die het gebruik van de staat van beleg in bepaalde gebieden van het noorden aan de kaak stelde en gouverneur Yates ‘proroguing van de staat veroordeelde. wetgevende macht als ongrondwettelijk. De spreker verwierp bij die gelegenheid ook de legitimiteit van afscheiding, en weerlegde daarmee de beschuldiging dat alle vredesdemocraten of Copperheads in hart en nieren waren. Zij wensten een vreedzaam herstel van het Zuiden in de Unie en riepen daartoe op tot een nationale vredesconferentie. De soldaten die de zaak van de Unie hadden gediend, konden in hun dienst blijven, maar de oorlog moest geen overwinning behalen.

Wat zo veel Noordelijke Democraten beschuldigden als wanbeleid en anarchie, was de willekeurige arrestatie en berechting van burgers door militaire autoriteiten. De strijd tussen burgerlijke rechtbanken en militaire tribunalen vond ook plaats in Illinois. Kringrechter Charles H.Constable van Mount Carmel, een democraat, liet vier deserteurs vrij die waren gearresteerd door sergeanten van het leger die handelden op bevel van kolonel Henry Carrington, commandant van het militaire district van Indiana.Constable voerde aan dat het leger niet bevoegd was om deserteurs te arresteren van India binnen de soevereine staat Illinois. Aangespoord door de actie van de rechter, bracht Carrington in maart 1863 een detachement Indiana cavalerie naar Marshall, Illinois. ’s release op de.redeneert dat de cavalerie van Carrington geen autoriteit had om jagers buiten Indiana te jagen, en ondersteunde aldus de eerdere mening van Constable. Constable “acties in dit incident en zijn daaropvolgende vrijlating uit federale hechtenis waren iets van een beroemdheid onder Illinois PeaceDemocrats.

Desertie van het leger van de Unie en pogingen om deserteurs te vangen werden ook een bron van onenigheid over Het thuisfront van Illinois Tegenstanders van de oorlog moedigden vaak desertie aan, terwijl de pogingen van het leger om deserteurs in het zuiden van Illinois te arresteren soms op burgerverzet stuitten. Deserteurs werden verborgen, en gewapende menigten begroetten hun toekomstige ontvoerders vaak. Verplichte inschrijving onder de Dienstplichtwet van 1863 was buitengewoon impopulair in Charleston, Jacksonville en Vandalia. Een gewapende motor reed uit verschillende delen van Fulton County in protest tegen de dienstplichtwet. De officieren werden daadwerkelijk aangevallen en er werden ten minste twee dodelijke schietpartijen gemeld. Een andere menigte in Olney dreigde de stad in brand te steken als de lokale inschrijvingslijsten niet werden ingeleverd. In Union County viel een guerrillaband Unionisten aan en vernietigde hun bezittingen. Confederale sympathisanten in het zuiden van Illinois oefenden soms intimidatietactieken uit door degenen die de Unieoorlog steunden, te slaan en neer te schieten. Zo’n waakzaamheid werd door beide partijen beoefend. Een regiment dat grotendeels bestond uit soldaten uit het zuiden van Illinois werd in maart 1863 gearresteerd en onder bewaking gesteld in HollySprings, Mississippi, omdat er zo velen waren gedeserteerd en de overste zich verbroederde met de vijand. Perry, Saline, Jackson en Williamson en tweeduizend voor Illinois als geheel. Zulke desertie en burgerlijke onrust duiden duidelijk op de impopulariteit van de oorlog in sommige delen van de staat.

Vooral impopulair in sommige delen van Illinois was de emancipatieproclamatie. Zeer weinig Illinoisans hadden zich in 1861 bij het leger aangemeld om een einde te maken aan de slavernij. Het conflict begon ogenschijnlijk als een oorlog om de Unie te redden, hoewel de slavernij een schaduw wierp over het decennium van crises die tot afscheiding en conflict leidden. Nieuws van de voorlopige

Proclamatie van emancipatie in september 1862 werd ontvangen met vijandelijkheden in verschillende delen van het noorden en binnen enkele delen van het leger van de Unie. Onder hen bevonden zich troepen van de Unie uit het westen en zuiden van Illinois, die hun houding ten opzichte van slavernij en Afrikaans-Amerikanen weerspiegelden die in deze gebieden werden overgeplant door migratie vanuit de Carolinas, Tennessee en Kentucky. Er moet aan worden herinnerd dat veel Illinoisers in 1818 voorstander waren van de intrekking van het verbod op slavernij van NorthwestOrdinance van 1787 in de Northwest Territory en zijn toekomstige staten. Hoewel de beweging om slavernij in Illinois te introduceren niet succesvol was, bleven de culturele oorsprong van de Illinoisers hun houding ten aanzien van raskwesties bepalen. Slavernij was net zo afschuwelijk voor de meeste Illinoisanen als voor andere inwoners van het ‘vrije Noordwesten’, maar er waren gemeenschappen waar de mening van de meerderheid de andere kant op ging. Koperkoppen hadden geen zin om de voordelen van Amerikaans staatsburgerschap uit te breiden tot Afro-Amerikanen in hun uitsluitende bezorgdheid over de grondwet en de Bill of Rights. door bijvoorbeeld de emancipatieproclamatie aan de kaak te stellen, uitten ze racistische opvattingen die de rassenverhoudingen in het middenwesten voor de komende jaren Abolitionisten werden soms meer verafschuwd dan n slavenhouders.

Het verzet tegen de proclamatie was ook aanwezig in Coles County en in het noordwesten van Illinois, hoewel er geenszins mensen waren in die gebieden van één geest. Anti-emancipatiegevoelens kwamen in sommige graafschappen van Illinois vaker voor dan in andere, en binnen een bepaald land liepen de meningen vaak uiteen. De opvattingen van individuen in een bepaalde plaats correleerden grotendeels met de bronnen van migratie naar die gebieden. Degenen van zuidelijke extractie hadden meer kans om de emancipatie tegen te gaan, terwijl die uit Nieuw-Engeland er eerder voor waren. Copperheadactiviteit in McDonough County, bijvoorbeeld, was significant na 1863, maar relatief onbeduidend in het naburige WarrenCounty. Evenzo was een bedrijf binnen het 34th Illinois Regiment dat werd gerekruteerd uit Randolph County in het zuiden van Illinois anti-Lincoln. Andere bedrijven van het 34th echter steunden Lincoln en de Emancipation Proclamation. Het was duidelijk dat Illinois een gehuisveste was op het gebied van slavernij. Per saldo waren er meer Illinoisans voor emancipatie dan er tegen.

De houding ten opzichte van het zuiden en vermoedelijke zuidelijke sympathisanten verhardde in 1864, toen het vooruitzicht van een overwinning van de Unie duidelijk in zicht was.Soldaten met verlof toonden dikwijls onverdraagzaamheid en regelrechte vijandigheid jegens degenen die ervan verdacht werden sympathie te hebben voor de Confederatie of kritisch te staan tegenover de regering. Het geweld brak uit in 1864 in Charleston, Illinois, een centrum van Copperheadsentiment. Zes soldaten en drie burgers werden gedood; nog eens vier soldaten en acht burgers raakten gewond bij een rel op het plein van het gerechtshof. Het geweld nam af toen een detachement federale troepen arriveerde uit Mattoon. Vijftien Copperheads werden vervolgens gearresteerd en ze werden allemaal op bevel van Lincoln aan de burgerautoriteiten overgedragen. Twee van de gevangenen gingen voor de rechter en werden vrijgesproken. De Charleston Riot lijkt echter meer te zijn voortgekomen uit persoonlijke vijandigheid, hoon en te veel cornwhiskey dan van een opzettelijke samenzwering

of een spontane uitbraak over strikt gedefinieerde kwesties. Verschillende aanklachten voor de moord werden later uitgevaardigd, maar geen Er werden ooit veroordelingen uitgesproken. De processen hadden jaren kunnen voortduren, maar de meeste Illinois, net als de Amerikanen als geheel, wilden de oorlog zo snel mogelijk na Appomattox achter zich laten.

Ondertussen deden geruchten de ronde over de Copperhead-samenzweringen. Gouverneur Richard Yates, die in 1864 herverkiezing wilde, hervatte zijn samenwerking met de Springfield correspondent van de ChicagoTribune in verspreiding die verhalen in een poging zijn democratische tegenstanders verder in diskrediet te brengen. Het resultaat was de “CampDouglas Conspiracy”, die beweerde dat Copperheads van plan waren 8000 Zuidelijke gevangenen te bevrijden die waren opgesloten in Camp Douglas in de buurt van Chicago. Chicago moest worden geplunderd en verbrand, de oorlog voerde naar andere steden in het Midwesten en er ontstond een Noordwestelijke Confederatie. Toen geruchten de ronde deden dat gouverneur Yates UnionLeagues bewapende, begon Charles Walsh, een Iers-Amerikaanse democraat die betrokken was bij de vermeende Chicagoconspiratie, musketten en revolvers te verzamelen om de peilingen te beschermen. Walsh werd gearresteerd, de wapens in zijn kelder in beslag genomen en het bestaan van de “Camp Douglas Conspiracy” ontmaskerd in de Chicago Daily Tribune. Walsh en zeven van zijn veronderstelde cohorten werden naar Cincinnati gestuurd, berecht wegens verraad door een militair tribunaal, schuldig bevonden en veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf – maar met de aanbeveling dat Walsh gratie zou krijgen.

Historici zijn verdeeld in hun behandeling van de Copperheads. Sommigen hebben de Copperheads afgeschilderd als wilsbestrijders en samenzweerders, veel van hun tegenstanders tijdens de burgeroorlog, terwijl andere onderzoekers hen beschouwen als conservatieve en hoogst partijdige andersdenkenden wier vaak misleide acties te kort kwamen voor verraad. De strekking van de recente wetenschap ondersteunt de laatste interpretatie. Wat het oordeel over de Copperheads ook moge zijn, de controverses die om hen heen wervelden bepaalden de grenzen van afwijkende meningen in het noorden tijdens de burgeroorlog. De grotere vragen die ze opwerpen over de bescherming van burgerrechten in tijden van burgeroorlog, de relatie tussen rechten en verantwoordelijkheden en de betekenis van de grondwet van de Verenigde Staten zijn nog steeds van belang voor historici en rechtsgeleerden. De geschiedenis van de IllinoisCopperheads is ook een levendige herinnering aan alle hartstocht en onverdraagzaamheid die zich tijdens die crisis hebben voorgedaan en de persoonlijke gevolgen van het innemen van een standpunt.

Klik hier voor curriculummateriaal