Samenvatting

Het Frank-Starling-mechanisme beschrijft een relatie waarbij toenemende ventriculaire vulling het hartminuutvolume verhoogt. Verhoogde voorbelasting verhoogt de rek van sarcomeren in hartmyocyten die meer kracht genereren tijdens samentrekking en daardoor het hart meer bloed laten uitstoten. Er is echter een limiet waartoe deze relatie kan worden gehandhaafd. Bij falende ventrikels kan overstrekking het hartminuutvolume beperken of verminderen. In deze gevallen kan het verminderen van de myocytuitrekking tot een meer optimale lengte de algehele hartfunctie verbeteren.

Grafisch kan het Frank-Starling-mechanisme worden geïllustreerd door hartfunctiecurves. Het hartminuutvolume kan veranderen door te bewegen tussen verschillende punten op een enkele curve of door over te schakelen naar verschillende curven. Fysiologische veranderingen die de voorbelasting veranderen, kunnen beweging langs dezelfde hartcurve veroorzaken, terwijl veranderingen in inotropie verschuivingen naar verschillende curven kunnen veroorzaken. Op het steile, positief hellende deel van een hartfunctiecurve (ook wel het preload-afhankelijke segment genoemd), neemt het hartminuutvolume toe naarmate de ventriculaire rek toeneemt. Als de voorspanning blijft toenemen, wordt het punt van overstrekking bereikt en uiteindelijk gepasseerd. Cardiac output plateaus en begint dan te vallen. Het plateausegment wordt ook wel het voorbelastingsonafhankelijke gedeelte genoemd.