De nazi’s gebruikten gecodeerde taal en eufemisme om terreur, wreedheid, vernietiging en moord te verhullen. De term ‘Final Solution’ (Endlösung) verwees naar hun plan om het Joodse volk te vernietigen. Uit de Wannsee-conferentie in januari 1942 blijkt duidelijk dat de definitieve oplossing van de joodse kwestie tot in de kleinste details werd gepland door nazi-functionarissen van een groot aantal overheidsdiensten. Dit had niet kunnen gebeuren zonder Hitlers medeweten en goedkeuring. Veel academici geloven dat het bevel tot het doden van alle Joden nooit op schrift is gesteld, maar mondeling door Hitler is meegedeeld aan hooggeplaatste nazi-leiders zoals Hermann Göring. Na de oorlog heeft Göring dit bewijs geleverd tijdens zijn proces wegens oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Eind juli 1941 had Göring Reinhard Heydrich toestemming gegeven om de implementatie van een ‘complete oplossing van de joodse kwestie’ te plannen. De massamoord op de Joden was het hoogtepunt van een decennium van geïntensiveerde, door de staat gesanctioneerde laster en vervolging.
In juli 1941, een maand na de invasie van de voormalige Sovjet-Unie, gaf Hitler Heinrich Himmler de verantwoordelijkheid voor het toezicht op alle veiligheid maatregelen in de nieuw veroverde gebieden van de Sovjet-Unie. Dit omvatte de bevoegdheid om, op welke manier dan ook, die hij nodig achtte, elke vermeende bedreiging van de Duitse overheersing uit te bannen. Himmler stuurde Hitler schriftelijke rapporten over het aantal mensen dat door de SS werd geëxecuteerd als “vijanden van het Reich”, inclusief het aantal Joodse burgers dat omkwam bij massale schietpartijen.