BURT LANCASTER had zelden een rol waarmee hij verband hield, meer dan zijn portret van een verbitterde man die zijn leven in de gevangenis moet doorbrengen na het vermoorden van een gevangenisbewaarder. Zijn gedempte uitvoering van deze stoïcijnse man wordt nauwlettend gevolgd door de camera terwijl hij zichzelf geleidelijk verlost door een toevallige ontmoeting met een gevallen mus.
Iedereen in de cast is fantastisch – Karl Malden als een hardnekkige bewaker, Telly Savalas als een medegevangene, Betty Field als de weduwe die door een wederzijds belang dicht bij Stroud komt te staan, en in het bijzonder Thelma Ritter als een te bezitterige moeder. De weigering van een gevangenisbewaarder om Lancaster toe te staan zijn moeder te zien, is de katalysator die Stroud in de eenzaamheid brengt wanneer de bewaker dodelijk wordt neergestoken.
De scène waarin Stroud het begeeft en zich daadwerkelijk verontschuldigt bij een gevangenisbewaarder (Neville Brand) is een van de krachtigste momenten in de film waarin Brand spreekt tot de uitdagende gevangene die de bewakers met minachting behandelt.
Allemaal de scènes waarop te zien is dat Stroud voor zijn vogels zorgt, zijn verrassend realistisch. Door middel van briljante zwart-witfotografie en een meeslepend script – en onder leiding van John Frankenheimer – zal de film je meer dan eens tot tranen roeren en de kijker een breed scala aan emoties bieden. De beste prestatie van Burt Lancaster als acteur.
Interessant om op te merken dat alleen Burt Lancaster en Thelma Ritter werden genomineerd voor Oscars. Karl Malden en Neville Brand verdienden ook Oscar-nominaties, net als de film.