De meest voorkomende oorzaak van hypothyreoïdie is een auto-immuunziekte die de ziekte van Hashimoto wordt genoemd, een aandoening waarbij het immuunsysteem antilichamen maakt die schildkliercellen vernietigen en voorkomen dat ze waardoor het schildklierhormoon wordt aangemaakt.

De meest voorkomende vorm van hyperthyreoïdie is een aandoening die de ziekte van Graves wordt genoemd.

Sommige mensen met de ziekte van Graves hebben zwelling in de voorkant van hun nek door een vergrote schildklier, een zogenaamde struma, evenals ogen die vergroot lijken vanwege een ontsteking.

Symptomen van hypothyreoïdie versus hyperthyreoïdie

Bij hypothyreoïdie “vertraagt uw hele metabolisme – de hartslag is langzamer dan normaal, het darmkanaal wordt traag en er is minder warmteproductie ”, zegt Mario Skugor, MD, een endocrinoloog bij de Cleveland Clinic die gespecialiseerd is in schildklieraandoeningen. (3)

Als gevolg van een traag werkende schildklier kan dat ervaring:

• vermoeidheid
• vergeetachtigheid
• droge huid
• droog haar
• broze nagels
• Constipatie
• Gewichtstoename
• Spierkrampen
• Depressie
• Verminderde menstruatie
• Zwelling in de voorkant van de nek (struma)

“De gewichtstoename die vaak gepaard gaat met hypothyreoïdie is iets grappigs”, merkt Dr. Skugor op. “Als een persoon met een te trage schildklier zichzelf kan dwingen een normaal activiteitsniveau te behouden, komt hij of zij misschien maar een paar kilo aan”, zegt hij. “Maar sommige mensen met hypothyreoïdie voelen zich zo moe dat ze stoppen met trainen, meer slapen, en hun routine veranderen, wat leidt tot meer gewichtstoename. ” (3)

In tegenstelling tot een overactieve schildklier hebben alle lichaamsfuncties de neiging om te versnellen. Zie het als de motor van een racewagen. “Mensen met hyperthyreoïdie zullen symptomen hebben van een snelle stofwisseling”, zegt Skugor. (3)

Als gevolg van een overactieve schildklier kunt u last krijgen van:

• Het warm hebben
• Zweten
• Problemen met in slaap vallen
• Racende gedachten
• Moeite om zich op één taak te concentreren
• Vergeetachtigheid
• Verandering in stoelgang, waarbij de darmen losser zijn
• Verhoogde hartslag en hartkloppingen
• Angst, nervositeit of prikkelbaarheid
• Gewichtsverlies
• Menstruatieproblemen
• Vermoeidheid

“Het is belangrijk op te merken dat gewichtsverlies bij een overactieve schildklier geen gelukkig gewichtsverlies is”, legt Skugor uit. “Het wordt geassocieerd met spierzwakte en constante vermoeidheid, dus het is niet iets dat je wilt.” (3)

Als u een van de bovenstaande symptomen van schildklieraandoeningen ervaart – ofwel een te trage schildklier of een overactieve schildklier – neem dan contact op met uw arts. Zij kunnen tests bestellen om te bepalen of uw schildklierhormoonspiegels binnen het normale bereik vallen. , en als dat niet het geval is, kan het behandelingen bieden om uw symptomen te verlichten.

Het is ook belangrijk om rekening te houden met de andere grote verschillen tussen hypo- en hyperthyreoïdie, zoals verschillen in risicofactoren, diagnose en algemene vooruitzichten.

Incidentie en risicofactoren: wie wordt er getroffen door schildklieraandoeningen?

Hypothyreoïdie komt veel vaker voor: bij ongeveer 1 op de 20 mensen in de Verenigde Staten wordt de ziekte vastgesteld na de leeftijd van 12. Hyperthyreoïdie is iets gemakkelijker te diagnosticeren, maar komt minder vaak voor, met een incidentie van 1 op 100. (1)

Vrouwen hebben een grotere kans op schildklieraandoeningen en zowel hypothyreoïdie als hyperthyreoïdie komen vaker voor vaak bij vrouwen ouder dan 60 jaar. Naar schatting heeft ongeveer 1 op de 8 vrouwen schildklierkanker id-ziekte op een bepaald moment tijdens hun leven. (4) Deze schildklieraandoeningen komen ook vaak voor in gezinnen. (1)

Schildklierproblemen kunnen optreden als gevolg van kankerbehandelingen. U kunt ook direct op de schildklier knobbeltjes ontwikkelen, maar deze zijn meestal niet kankerachtig en veroorzaken niet noodzakelijkerwijs problemen met de schildklierfunctie. Een biopsie en echografie kunnen nodig zijn om schildklierkanker uit te sluiten, hoewel dit type ziekte zeldzaam is. (1)

Soms kan zwangerschap ervoor zorgen dat de schildklierniveaus fluctueren. Hypothyreoïdie komt vaker voor. De schildklierniveaus normaliseren mogelijk pas ongeveer een jaar na de bevalling. (1) Hypothyreoïdie is ook een risicofactor voor vrouwen na de menopauze. (4)

Diagnose stellen van hypothyreoïdie en hyperthyreoïdie

De eerste stap bij het diagnosticeren van zowel hypo- als hyperthyreoïdie is een eenvoudige bloedtest. Uw arts zal u waarschijnlijk vragen om voor de test te vasten voor het meest nauwkeurige resultaat. Dit betekent dat je na middernacht geen voedsel meer mag eten.

Een bloedtest meet drie soorten hormonen. De eerste heet het thyroïdstimulerend hormoon (TSH), dat wordt afgegeven door de hypofyse in de hersenen. Een hoog TSH-resultaat betekent in dit geval dat uw hypofyse in overdrive is en waarschijnlijk probeert te compenseren voor een traag werkende schildklier. (De hypofyse kan echter door andere factoren in overdrive gaan, onafhankelijk van de schildklier).Een laag resultaat betekent dat u een abnormale hoeveelheid schildklierhormonen in het bloed krijgt, wat kan duiden op hyperthyreoïdie. (5)

De twee andere hormonen die uw arts kan controleren, zijn onder meer vrij thyroxine (T4) en totaal trijoodthyronine (T3). Uw arts kan ook de Free-T4-niveaus controleren, de meting van T4 voordat het wordt opgeslagen in verschillende weefsels in het lichaam. Lage niveaus van een van deze hormonen duiden op hypothyreoïdie, terwijl hoge niveaus wijzen op hyperthyreoïdie. (5)

De daaropvolgende diagnostische tests zijn afhankelijk van wat uw arts aantreft in uw aanvankelijke bloedonderzoek en tijdens een fysieke controle van uw schildklier. Bij een vergrote schildklier kan een echografie nodig zijn om mogelijke cysten te diagnosticeren. Een fijne naaldbiopsie wordt soms gebruikt in combinatie met een echografie. Dit houdt in dat een klein monster uit de cyste wordt genomen om deze op kanker te screenen. (4)

Een andere methode die wordt gebruikt om hyperthyreoïdie vast te stellen, wordt een test voor de opname van radioactief jodium genoemd. Dit wordt gebruikt in combinatie met een echo. Ten eerste laat de technicus u een capsule met radioactief jodium innemen. Een gezonde schildklier neemt alleen de hoeveelheid jodium op die hij nodig heeft. Als uit afbeeldingen blijkt dat uw schildklier te veel van het jodium opneemt, kunt u last hebben van hyperthyreoïdie. Het tegenovergestelde geldt voor hypothyreoïdie. (4,5)

Behandelingsverschillen tussen hypothyreoïdie en hyperthyreoïdie

Behandeling voor hypothyreoïdie en hyperthyreoïdie verschilt. Hoewel de sleutel tot de behandeling van hypothyreoïdie is om uw schildklierniveau te verhogen, richt hyperthyreoïdiebehandeling zich op het verlagen van hormoonspiegels. (1) Dit kan in het begin een wisselvallig proces zijn totdat uw arts de juiste hoeveelheid medicijn heeft gevonden die u nodig heeft om uw schildklier te stabiliseren.

Bij hypothyreoïdie is vaak levenslang medicijngebruik vereist . (4) Levothyroxine (merknaam Synthroid) is standaard bij de behandeling van hypothyreoïdie. Het helpt bij het vervangen van ontbrekende thyroxine (T4) -hormonen in het lichaam. Hoewel u af en toe een dosisaanpassing nodig heeft, ontgroeien de meeste mensen het gebruik van dit medicijn niet.

Hyperthyroid-behandeling kan daarentegen tijdelijk zijn. Antithyroid-medicijnen werken door te voorkomen dat de schildklier te veel hormonen aanmaakt. Deze beschadigen de schildklier helemaal niet. Soms worden bètablokkers ook gebruikt om de effecten van te veel schildklierhormoon op het lichaam, zoals hartkloppingen, te minimaliseren. (4)

Ernstigere gevallen van hyperthyreoïdie kunnen behandelingen met radioactief jodium vereisen. Radioactief jodium vernietigt schildkliercellen om de afgifte van hormonen in het lichaam te verminderen. Deze aanpak wordt gebruikt wanneer medicijnen hebben gefaald. Het resulteert vaak in hypothyreoïdie, waarvoor u dan schildklierhormoonmedicatie moet nemen. (4)

Voor mensen die een alternatief willen voor behandeling met radioactief jodium of antithyroid-medicatie, is een operatie een optie voor hyperthyreoïdie. Bij een operatie wordt het deel van de schildklier verwijderd dat de onderliggende problemen veroorzaakt. Volledige chirurgische verwijdering wordt een thyreoïdectomie genoemd. Een gedeeltelijke thyreoïdectomie betekent dat slechts één zijde van de schildklier wordt verwijderd. Als uw hele schildklier is verwijderd, maakt uw lichaam geen schildklierhormoon meer aan en moet u Levothyroxine gebruiken. (4,6)

Complicaties, prognose en vooruitzichten voor schildklieraandoeningen

De algemene vooruitzichten en prognose variëren tussen hypothyreoïdie en hyperthyreoïdie. Bij hypothyreoïdie kunnen uw niveaus en algemene symptomen verbeteren met medicatie, maar het is een aandoening die u waarschijnlijk de rest van uw leven zult behandelen.

Dit is niet noodzakelijk het geval bij hyperthyreoïdie. Als antithyroid-medicatie werkt, normaliseren uw schildklierhormoonspiegels zich zonder verdere problemen.

Als u echter eenmaal een vorm van schildklieraandoening heeft, zal uw arts uw toestand af en toe controleren met bloedtesten om er zeker van te zijn dat uw schildklierhormonen zijn op optimale niveaus.

Complicaties van schildklieraandoeningen kunnen zijn: (7,8)

• Angst (meer gezien bij hyperthyreoïdie)
• Depressie ( meer gezien bij hypothyreoïdie)
• Gewichtsschommelingen
• Vruchtbaarheidsproblemen
• Geboorteafwijkingen
• Hartproblemen
• Hoge bloeddruk druk (gezien bij hyperthyreoïdie)