Voor de duidelijkheid: een rode haring is geen soort haring, noch een genetische eigenaardigheid, zoals een albino-potvis, maar gewoon een gerookte haring. Veel vroege verwijzingen naar ‘rode haring’ in overeenkomsten die zijn gevonden met een zoekopdracht met Google Boeken, richten zich op de commerciële handel in rode haring, of staan stil bij de verschillen tussen verse (of witte) haring, gezouten haring, ingelegde haring en rode haring. Anderen behandelen een rode haring als een soort belichaming van een zeer bescheiden maaltijd.

“Rode haring” als een vals spoor

Eerdere antwoorden hebben opgemerkt dat de OED onlangs rode haring toeschrijft in die zin van “false trail” naar William Cobbett in een verhaal gepubliceerd op 14 februari 1807. Maar de Cobbett-instantie is minstens 25 jaar later dan twee keer voorkomen in de zoekresultaten van Google Boeken waarbij rode haring dezelfde figuurlijke betekenis heeft. De eerste bevestigde relevante overeenkomst die een zoekopdracht op Google Boeken vindt, is afkomstig uit een toespraak van de heer Courtenay op 20 maart 1782, weergegeven in het gedeelte over “Simile” in The Beauties of the British Senate: Taken from the Debates of the Lords and Commons (1786):

Hoewel ik niet de eer heb een van die scherpzinnige landheren te zijn, die zo lang hebben gepleit voor de Amerikaanse oorlog, zo lang rennen op de rode haringgeur van de Amerikaanse belastingheffing, voordat ze erachter kwamen dat er geen spel te voet was; zij die, net als hun prototype, Don Quichot, het kappersvak hebben aangezien voor een gouden helm; ik feliciteer hen nu met hun eindelijk hun zintuigen herwonnen en ontdekten hun fout.

Ook relevant is dit item uit The Sportsman’s Dictionary; Of, The Gentleman’s Companion for Town and Country , Second Edition (1782):

Maar als het is gebeurd dat uw oefening zo gemakkelijk is geweest, zo gemakkelijk om je paard niet grondig te laten zweten, dan zou je een treingeur moeten maken van vier mijl lang, of daaromtrent, en op je meest vloot honden liggen, er stevig op berijden en hem daarna afkoelen in het veld, en hem naar huis rijden en bestellen hem zoals eerder is aangegeven.

Een treingeur is het achterhalen van een dode kat of vos, (en in geval van noodzaak een rode haring) drie of vier mijl, al naar gelang de berijder zal willen, en dan de honden op de geur te leggen.

Het is gepast om voor dit doel twee of drie van de meest vloot honden te houden die mogelijk te verkrijgen zijn.

De eerste editie van dit boek is gepubliceerd in 1778, maar ik heb geen voorbeeldversie ervan kunnen vinden.

Een overeenkomst die mogelijk nog eerder is, maar is beperkt tot een fragmentweergave en daarom niet volledig bevestigd, verschijnt in The Universal Museum and Complete Magazine, deel 2 (1763, datum niet bevestigd):

Heer G. Het is r Ik denk echter dat de mensheid ernaar zou moeten streven. Het levert veel goede effecten op. De trompet der roem wekt grote geesten tot grote daden.

Heer O. En ook tot veel slechte. Roem, weet u, mijn Heer, heeft twee trompetten. En hoewel het nastreven ervan een goede oefening kan zijn voor de algemene troep van de mensheid, en hen in adem kan houden, lijkt het (om in mijn favoriete taal van een sportman te spreken) alleen maar op jacht te gaan naar een pad om eindelijk een rode haring te vangen. .

De verwijzing naar rode haring verschijnt hier midden in een dialoog tussen de graven van Orford en Granville die andere bronnen, waaronder The London Chronicle, dateren tot 1763, maar zonder de “rode haring” -taal nergens te vinden. Verschillende zoekopdrachten in fragmenten in het Universal Museum-boek geven aan dat de waarschijnlijke datum van de kwestie in kwestie juni of juli 1763 is – maar de aanwezigheid van rode haring in de daar geregistreerde Orford-Granville-dialoog is mysterieus, zo niet een rode haring.

“Rode haring” in de zaak van drogredenen

Een ander mogelijk verband tussen “rode haring” en valse redenering betreft deze eerste helft van een anekdote uit “The Spiritual Quichot”, in The Critical Review or Annals of Literature (1773):

Een rooms-katholieke heer ging op een vastendag samen met een protestantse buurman op patrijs schieten : ze werden rond het middaguur door een onweersbui naar een kleine kroeg gebracht, waar ze niets anders te eten konden krijgen dan wat spek en eieren. De goede katholiek had een teer geweten en at alleen eieren; de protestant, zijn metgezel, die een van uw goede mensen was, zei: “het kon geen kwaad als hij een stukje spek met zijn eieren at; dat spek kon geen vlees worden genoemd; dat het niet meer was dan een rode haring, het is vis, zoals men zou kunnen zeggen. ”Dus de katholiek nam een stukje spek met zijn eieren.

“Rode haring” als beloning voor een praktische grap

Nog een andere mogelijkheid doet zich voor in de context van een gedenkwaardige praktische grap. Van Gerard Langbaine, “Jasper Main”, in An Account of the English Dramatick Poets (1691):

Hij stierf op de zesde dag van december, An 1672, en werd begraven in de Christ-Church aan de noordkant van het Quire: hij had in zijn testament verschillende legaten nagelaten aan vrome doeleinden. Als vijftig pond voor de wederopbouw van St. Pauls; honderd pond te verdelen door de Twee plaatsvervangers van Cassington en Porton, voor het gebruik van de armen van deze parochies, met vele andere legaten: waaronder ik niet één kan vergeten, die vaak Mirth bij de relatie heeft gehad. Hij had een dienaar die lang geleefd had. met hem, aan wie hij een koffer naliet, en daarin Een beetje (zoals hij zei) waardoor hij zou drinken na zijn dood. deze veelbelovende nalatenschap niets anders dan een rode haring te zijn: zodat van hem zou kunnen worden gezegd dat zijn neiging tot onschuldige raillery zo groot was, dat het bleef t him Company, zelfs na de dood.

Hetzelfde verhaal over Dr. Jasper Mayne, met dezelfde clou, verschijnt bijna een eeuw later in William Owen & William Johnston, een nieuw biografisch woordenboek, met een historisch en kritisch verslag van de levens en geschriften van de meest vooraanstaande personen in elke natie, met name de Britten en Ieren, vanaf de vroegste verslagen van Tijd tot de huidige periode (1784):

Het is opmerkelijk van dit goddelijke dat, hoewel zeer orthodox in zijn opvattingen en streng in zijn manieren, hij was een zeer grappige en prettige metgezel, en zo heerlijk dol op grappen maken, dat hij er zelfs in slaagde het te doen nadat hij dood was. Zo vertelt Langbaine in zijn verslag van hem, dat hij een dienstknecht had die lang bij hem had gewoond; aan wie hij een koffer naliet, ‘met iets erin’, zoals hij zei, ‘waardoor hij na zijn dood zou drinken’. Toen de dokter stierf, bracht de bediende onmiddellijk een bezoek aan de kofferbak; maar in plaats van een schat, of in ieder geval een waardevolle erfenis, die hij verwachtte, vond hij helemaal niets anders dan een rode haring.

Soortgelijke accounts verschijnen in John Noorthouck, An Historical and Classical Dictionary (1776) en in David Baker en Isaac Reed, Biographica Dramatica, Or, A Companion to the Playhouse (1782). Blijkbaar was onder de klasse van zeventiende- en achttiende-eeuwse Engelsen die bedienden hadden, dit verhaal over het postuum opvoeden en vervolgens verslaan van de hoop van een oude bediende gewoon een te gekke grap om te vergeten. In dit geval is een rode haring een teleurstellende beloning in plaats van iets waarvan men zich heeft voorgesteld en verwacht dat het buitengewoon waardevol is.

Conclusie

In alle drie gevallen (rode haring als hond -training geur, rode haring als consubstantiated bacon, en rode haring als valse prijs aan het einde van lange dienst), kan de vis worden gezien als een metafoor voor bedrog. Van de drie lijkt de hondentraining-geur rode haring het meest waarschijnlijk de bron van de huidige term te zijn, maar de praktische grap rode haring lijkt het langst te bestaan, en het is niet onmogelijk dat alle drie de bronnen vandaag de dag hebben beïnvloed ” s algemene opvatting van een figuurlijke rode haring als iets fundamenteel misleidend.