Er zijn een handvol toespraken in Macbeth die ik wil maken voordat we samen zijn komt ten einde (ik weet het, we hebben nog een maand te gaan, maar om de een of andere reden vandaag * – terwijl ik dit schrijf – heb ik het gevoel dat er gewoon niet genoeg tijd zal zijn). En aangezien er geen dag is zoals vandaag om te beginnen, laten we beginnen met “morgen” …

Aan het einde van het stuk komt Macbeth te weten dat zijn vrouw is overleden en antwoordt:

• Vv17-28

Als je je te veel concentreert op het woord “zou moeten” in die openingszin, wordt de regel hard, alsof ze de volgende keer had moeten sterven, maar nu niet, midden in de oorlogsvoorbereiding. Maar ik denk niet dat dat de bedoeling is. Ja, we gaan allemaal dood. Maar ze had in de toekomst moeten sterven. De lijn is kort, slechts een meter lang. Die enorme pauze aan het einde van deze zin geeft voor mij aan dat dit het ‘hiernamaals’ is waar we aan moeten denken. In de komende tijd. Dat soort ontroering wordt, denk ik, ondersteund door scansion of the line, die naar mijn mening wordt geschopt niet door een iamb, of een spondee (die beide de nadruk leggen op dat “zouden moeten”), maar eerder een trochee.

Dit legt de focus op zijn vrouw en de tijd die komen gaat. Dat gevoel van tijdelijke zorg gaat verder in de volgende regel, waarin ‘tijd’ zelf de beklemtoonde lettergreep in de derde jamb is. De ontroering zit ook in de scansion: die eerste voet is een jamb, die de nadruk legt op het woord ‘ zou “(dit is zelfs het geval voor een spondee; en ik denk dat deze eerste voet geen trochee is, die de nadruk legt op” daar “):” een voorwaardelijk of onbeslist verlangen of intentie “(” zou, n .; a. ”Oxford English Dictionary Online. Oxford University Press, juni 2016. Web. 19 juni 2016.), iets voor de toekomst.

De volledig jambische regel eindigt met ‘woord’, een woord waarvoor er ‘een tijd’ zou zijn geweest (niet ‘tijd’, let wel) . Hij wil haar dood niet zomaar uitstellen – en ik denk dat hij het heeft over het woord ‘stierf’ – hij wil dat het wordt uitgesteld tot de afgesproken tijd. Dit gevoel van een toekomstige tijd wordt doorgevoerd in de beroemde volgende regel , perfect jambisch behalve het vrouwelijke einde, die extra onbeklemtoonde lettergreep aan het einde van de regel, waardoor hij perfect kan doorlopen naar de volgende regel, die begint met een eerste lettergreep met beklemtoonde trochee. De herhaling van ‘morgen’ dient twee doeleinden: het creëert de cyclus van taal, de tijd die dag na dag verstrijkt; het begint ook met een reeks verbale herhalingen (die we eerder in het stuk hebben gezien) die doorgaan naar de volgende regel met herhaalde geluiden ‘klein tempo’ en de herhaalde woorden ‘van dag tot dag’. Deze herhaalde geluiden gaan door de tijd als een tikkende klok, met perfecte jambs (waarvan er vier deze regel voltooien), een metrische perfectie die wordt onderbroken door de twee spondees die de volgende regel openen (hoewel men zou kunnen zeggen dat de eerste voet een trochee is) , die ook wonderbaarlijk, ironisch genoeg, de laatste twee lettergrepen van het woord “lettergreep” zelf verwijdert.

De regel vertraagt met de zware spanningen, maar snelt dan door een meerlettergrepig woord , de aandacht vestigen op de taal en het concept van “opgenomen tijd” … en een record, een herinnering, is een soort verdubbeling. Het is alsof deze lijn degene is die hem vertraagt, hem laat pauzeren, hem doet beseffen wat er is gebeurd. De volgende anderhalve regel neemt het poëtische concept van meerdere morgen en plaatst het naast ‘gisteren’, dat een licht voor dwazen creëert. De duisternis van zijn wereld zonder haar wordt geïmpliceerd. De poëzie geeft ook de ritmes terug naar de jambs, waardoor de zin eindigt opnieuw met consonantie (“stoffige dood”). De volgende zin (in dezelfde regel na een caesuur, of pauze) begint weer met twee opeenvolgende spondees, met monosyllabische woorden tot het vrouwelijke einde van de regel. Dit vertraagt hem. Nu pauzeert hij de lijn, niet andersom. Met “Out, out, korte kaars!” dat licht voor dwazen is gedoofd, en hij is gebroken:

en wat volgt is trochee, jamb, trochee, caesura, iamb, trochee. De gebroken ritmes van een gebroken man. Een man die zijn bestaan ziet als een schaduw in een toch al donkere wereld, als een acteur die de rol van een echte man speelt.

Ironisch genoeg is hij misschien gebroken, maar niet gebogen. De volgende regel – behalve het tweelettergrepige “uur” dat in één is verstreken – is jambisch en gevuld met herhaalde geluiden (“struts and frets”; en “struts … stage”), die voortgaat met wat de regel ervoor was begonnen (” slechte speler ”); deze zin eindigt met een spondee “niet meer”. Zelfs het verhaal, het leven van de speler, komt tot een einde. De laatste zin van de toespraak, na een eerste trochee, is relatief jambisch, op twee elisies en een vrouwelijk einde na, waardoor hij terugkeert naar poëtische regelmaat, normaliteit. de speler is slechts een schaduw, zijn toneelschrijver is niet beter, slechts een “idioot” (maar niet eens een volledige, aangezien het woord met drie lettergrepen wordt weggelaten tot twee lettergrepen in de regel). De zin en toespraak eindigen abrupt met ‘niets’, voor het einde van de regel. De pauze aan het einde stelt ons in staat dit allemaal op te nemen, het te internaliseren. Het is ook een kans voor de acteur om even adem te halen, een halve adem. line pauze, voordat hij terug moet naar zijn oorlogszuchtige voorbereiding, een die tot het einde zal leiden, tot de ontkenning van velen.

Het uitstel is voorbij.

—— –
* Ik schrijf dit (of in ieder geval de eerste versie ervan) op zondag, Vaderdag, de eerste zonder de mijne.