Tatoeage verwijderen wordt meestal uitgevoerd met behulp van lasers die de inktdeeltjes in de tatoeage afbreken in kleinere deeltjes. Dermale macrofagen maken deel uit van het immuunsysteem, dat is belast met het verzamelen en verteren van cellulair afval. In het geval van tatoeagepigmenten verzamelen macrofagen inktpigmenten, maar ze kunnen ze moeilijk afbreken. In plaats daarvan slaan ze de inktpigmenten op. Als een macrofaag beschadigd is, geeft het zijn gevangen inkt vrij, die wordt opgenomen door andere macrofagen. Dit kan het bijzonder moeilijk maken om tatoeages te verwijderen. Wanneer behandelingen inktdeeltjes in kleinere stukjes afbreken, kunnen macrofagen ze gemakkelijker verwijderen.

Tatoeagepigmenten hebben specifieke lichtabsorptiespectra. Een tatoeage-laser moet in staat zijn om voldoende energie uit te zenden binnen het gegeven absorptiespectrum van het pigment om een effectieve behandeling te bieden. Bepaalde tatoeagepigmenten, zoals gele en fluorescerende inkten, zijn een grotere uitdaging om te behandelen dan donkerder zwart en blauw, omdat ze absorptiespectra hebben die buiten of op de rand van de emissiespectra vallen die beschikbaar zijn in de laser voor het verwijderen van tatoeages. Recente pastelkleurige inkten bevatten hoge concentraties titaandioxide dat sterk reflecteert. Bijgevolg zijn dergelijke inkten moeilijk te verwijderen, aangezien ze een aanzienlijk deel van de invallende lichtenergie uit de huid reflecteren.

De gouden standaard van de behandelingsmodaliteit voor het verwijderen van tatoeages wordt beschouwd als het verwijderen van lasertatoeages met behulp van meerdere afzonderlijke Q -geschakelde lasers (afhankelijk van de specifieke golflengten die nodig zijn voor de betrokken kleurstoffen) tijdens een aantal herhalingsbezoeken. Er zijn verschillende soorten Q-Switched-lasers, en elk is effectief in het verwijderen van een ander bereik van het kleurenspectrum. Lasers die zijn ontwikkeld in of na 2006 bieden meerdere golflengten en kunnen met succes een veel breder scala aan tattoo-pigmenten behandelen dan eerdere individuele Q-switches. Lasers Helaas resulteren de kleurstofsystemen die worden gebruikt om de golflengte te veranderen in een aanzienlijke vermogensreductie, zodat het gebruik van meerdere afzonderlijke lasers met specifieke golflengte de gouden standaard blijft.

De energiedichtheid (fluentie), uitgedrukt in joules / cm2 , wordt voorafgaand aan elke behandeling bepaald, evenals de vlekgrootte en herhalingssnelheid (hertz). Om de pijn te verzachten is de geprefereerde methode om het gebied voor en tijdens de behandeling af te koelen met een chiller / koeler van medische kwaliteit en om een plaatselijke verdoving te gebruiken. Tijdens het behandelingsproces gaat de laserstraal door de huid, gericht op de inkt die in een vloeibare toestand binnenin rust. Hoewel het mogelijk is om onmiddellijke resultaten te zien, treedt de vervaging in de meeste gevallen geleidelijk op gedurende de 7-8 weken durende genezingsperiode tussen behandelingen.

Volgens de National Institutes of Health resulteren Q-switching lasers in littekens. slechts zelden. Gebieden met een dunne huid hebben meer kans op littekens dan gebieden met een dikkere huid.

Tegen 2023 wordt verwacht dat de markt voor het verwijderen van lasertatoegeringen jaarlijks met 12,7% zal groeien.

Mechanisme van laseractie

Experimentele waarnemingen van de effecten van kort-pulserende lasers op tatoeages werden voor het eerst gerapporteerd aan het eind van de jaren zestig door Leon Goldman en anderen. In 1979 werd een argonlaser gebruikt voor het verwijderen van tatoeages bij 28 patiënten, met beperkt succes. In 1978 werd ook een kooldioxide-laser gebruikt, maar omdat deze gericht was op water, een chromofoor die in alle cellen aanwezig is, veroorzaakte dit type laser over het algemeen littekens na behandelingen.

Begin jaren tachtig begon een nieuwe klinische studie in de afdeling voor brandwonden en plastische chirurgie van het Canniesburn Hospital, in Glasgow, Schotland, naar de effecten van Q-Switched robijnrode laserenergie op blauw / zwarte tatoeages. Verdere studies naar andere tatoeage-kleuren werden vervolgens met wisselend succes uitgevoerd. de Universiteit van Strathclyde, Glasgow toonde ook aan dat er geen detecteerbare mutageniteit was in weefsels na bestraling met de Q-switching robijnlaser. Dit toont in wezen aan dat de behandeling veilig is, vanuit biologisch oogpunt, zonder detecteerbaar risico op de ontwikkeling van kankercellen .

Pas eind jaren tachtig werden Q-geschakelde lasers commercieel praktisch met de eerste laser die op de markt werd gebracht van Derma-lase Limited, Glasgow. Een van de eerste Amerikaanse gepubliceerde artikelen d escribing laser tattoo removal is in 1990 geschreven door een groep in het Massachusetts General Hospital.

Tatoeages bestaan uit duizenden deeltjes tattoo-pigment die in de huid zijn gesuspendeerd. Terwijl normale menselijke groei- en genezingsprocessen kleine vreemde deeltjes van de huid verwijderen, zijn tattoo-pigmentdeeltjes te groot om automatisch te worden verwijderd. Laserbehandeling zorgt ervoor dat tattoo-pigmentdeeltjes opwarmen en in kleinere stukjes fragmenteren. Deze kleinere stukjes worden vervolgens verwijderd door normale lichaamsprocessen. Q-geschakelde lasers produceren uitbarstingen van infrarood licht met specifieke frequenties die gericht zijn op een bepaald kleurenspectrum in de tatoeage-inkt.De laser passeert de bovenste huidlagen om zich op een specifiek pigment in de onderste lagen te richten.

Het verwijderen van lasertatoegeringen is een succesvolle toepassing van de theorie van selectieve fotothermolyse (SPTL). In tegenstelling tot behandelingen voor bloedvaten of haar gebruikt het mechanisme dat nodig is om tatoeage-deeltjes te verbrijzelen echter het fotomechanische effect. In deze situatie wordt de energie in zeer korte tijd, meestal nanoseconden, door de inktdeeltjes geabsorbeerd. De oppervlaktetemperatuur van de inktdeeltjes kan oplopen tot duizenden graden, maar dit energieprofiel zakt snel ineen tot een schokgolf. Deze schokgolf plant zich vervolgens voort door het lokale weefsel (de dermis) waardoor broze structuren fragmenteren. Daarom worden weefsels grotendeels onaangetast, omdat ze eenvoudig trillen als de schokgolf passeert. Voor het verwijderen van tatoeages met laser is de selectieve vernietiging van tatoeagepigmenten afhankelijk van vier factoren:

• De kleur van het licht moet voldoende diep in de huid doordringen om het tatoeagepigment te bereiken. Pigmenten dieper in de huid zijn moeilijker te verwijderen dan die aan de oppervlakte.
• De kleur van het laserlicht moet sterker worden geabsorbeerd door het tatoeagepigment dan de omringende huid. Verschillende tattoo-pigmenten vereisen daarom verschillende laserkleuren. Rood licht wordt bijvoorbeeld sterk geabsorbeerd door groene tattoo-pigmenten, terwijl geel de neiging heeft om geen licht te absorberen.
• De tijdsduur (pulsduur) van de laserenergie moet erg kort zijn, zodat het tatoeagepigment wordt verwarmd tot fragmentatietemperatuur voordat de warmte kan worden afgevoerd naar de omringende huid. Anders kan verhitting van het omliggende weefsel brandwonden of littekens veroorzaken. Voor het verwijderen van een lasertatoegering moet deze duur in de orde van nanoseconden zijn.
• Er moet voldoende energie worden geleverd tijdens elke laserpuls om het pigment tot fragmentatie te verhitten. Als de energie te laag is, zal het pigment niet fragmenteren en zal er geen verwijdering plaatsvinden.

Q-geschakelde lasers zijn de enige commercieel verkrijgbare apparaten die aan deze vereisten kunnen voldoen.

Hoewel ze niet vaak voorkomen, kunnen mucosale tatoeages ook met succes worden behandeld met Q-geschakelde lasers.

Een nieuwe methode voor het verwijderen van lasertatoegeringen met behulp van een gefractioneerde CO2- of Erbium: YAG-laser, alleen of in combinatie met Q-Switched lasers, werd gerapporteerd door Ibrahimi en collega’s van het Wellman Center of Photomedicine in het Massachusetts General Hospital in 2011. Deze nieuwe benadering van het verwijderen van lasertatoegeringen kan het mogelijk maken om kleuren zoals geel en wit te verwijderen, die bewezen zijn bestand tegen traditionele Q-geschakelde lasertherapie.

Laserparameters die de resultaten beïnvloeden Bewerken

Verschillende kleuren laserlicht (gekwantificeerd door de lasergolflengte) worden gebruikt voor het verwijderen van tatoeages, van zichtbaar licht tot nabij-infrarode straling. Verschillende lasers zijn beter voor verschillende tattoo-kleuren. Bijgevolg vereist het verwijderen van meerkleurige tatoeages bijna altijd het gebruik van twee of meer lasergolflengten. Lasers voor het verwijderen van tatoeages worden meestal geïdentificeerd door het lasermedium dat wordt gebruikt om de golflengte te creëren (gemeten in nanometer (nm)):

• Q-geschakelde frequentie verdubbeld Nd: YAG: 532 nm. Deze laser creëert een groen licht dat sterk wordt geabsorbeerd door rode, gele en oranje doelen. Vooral nuttig voor rode en oranje tatoeagepigmenten, deze golflengte wordt ook sterk geabsorbeerd door melanine (de chemische stof die huidskleur of bruining geeft), waardoor de lasergolflengte effectief is voor het verwijderen van ouderdomsvlekken of zonnevlekken. Nd: YAG-lasers kunnen hemoglobineabsorptie veroorzaken, wat leidt tot purpura (verzameling van bloed onder weefsel in grote gebieden), nauwkeurige bloeding of wit worden van de huid.
• Q-geschakelde Ruby: 694 nm. Deze laser creëert een rood licht dat sterk wordt geabsorbeerd door groene en donkere tattoo-pigmenten. Omdat het sterker wordt geabsorbeerd door melanine, kan deze laser ongewenste bijwerkingen veroorzaken, zoals pigmentveranderingen voor patiënten met een bijna witte huid. Dit is de beste golflengte voor blauwe inkt.
• Q-switching Alexandrite: 755 nm. De zwakste van alle q-geschakelde apparaten en enigszins vergelijkbaar met de Ruby-laser doordat de Alexandrite een rood licht creëert dat sterk wordt geabsorbeerd door groene en donkere tattoo-pigmenten. De alexandrietlaserkleur wordt echter iets minder geabsorbeerd door melanine, dus deze laser heeft een iets lagere incidentie van ongewenste pigmentveranderingen dan een robijnrode laser. Deze laser werkt goed op groene tatoeages, maar vanwege zijn zwakkere piekvermogen werkt hij slechts matig goed op zwarte en blauwe inkt. Het werkt helemaal niet (of heel minimaal) op rood, oranje, geel, bruin, etc. Deze lasergolflengte is ook beschikbaar in een picoseconde snelheid met anekdotische beweringen dat het inkt sneller verwijdert.
• Q- geschakeld Nd: YAG: 1064 nm. Deze laser creëert een nabij-infrarood licht (onzichtbaar voor de mens) dat slecht wordt geabsorbeerd door melanine, waardoor dit de enige laser is die geschikt is voor een donkere huid.Deze lasergolflengte wordt ook geabsorbeerd door alle donkere tattoo-pigmenten en is de veiligste golflengte om op het weefsel te gebruiken vanwege de lage melanine-opname en lage hemoglobine-opname. Dit is de golflengte bij uitstek voor het verwijderen van tatoeages bij donkere huidtypes en voor zwarte inkt.
• Er zijn kleurstofmodules beschikbaar voor sommige lasers om 532 nm om te zetten in 650 nm of 585 nm licht, waardoor één lasersysteem veilig kan en behandel effectief meerkleurige tattoo-inkten. Wanneer kleurstofmodules een lasergolflengte van 532 nm nemen en deze veranderen, is er energieverlies. Behandelingen met kleurstofpakketten zijn weliswaar effectief voor de eerste paar behandelingen, maar zijn vaak niet in staat om deze inktkleuren volledig te verwijderen. De rol van kleurstoflasers bij het verwijderen van tatoeages wordt uitgebreid besproken in de literatuur.

Pulsbreedte of pulsduur is een kritische laserparameter. Alle Q-geschakelde lasers hebben de juiste pulsduur voor het verwijderen van tatoeages.

De grootte van de vlek, of de breedte van de laserstraal, heeft invloed op de behandeling. Licht wordt optisch in de huid verstrooid, zoals koplampen van auto’s bij mist. Grotere vlekafmetingen verhogen de effectieve penetratiediepte van het laserlicht iets, waardoor een effectievere gerichtheid van diepere tattoo-pigmenten mogelijk wordt. Grotere vlekafmetingen helpen ook om behandelingen sneller te maken.

Fluentie of energiedichtheid is een andere belangrijke overweging. Fluentie wordt gemeten in joules per vierkante centimeter (J / cm²). Het is belangrijk om te worden behandeld met voldoende instellingen om tatoeage-deeltjes te fragmenteren.

Herhalingssnelheid helpt behandelingen sneller te laten verlopen, maar wordt niet geassocieerd met enig behandelingseffect. Snellere behandelingen hebben meestal de voorkeur omdat de pijn eerder ophoudt.

Aantal benodigde behandelingen voor het verwijderen van lasertatoeages Bewerken

Het aantal behandelingen dat nodig is om een tatoeage te verwijderen met een laser kan worden voorspeld door de Kirby -Desai-schaal. Het aantal sessies is afhankelijk van verschillende parameters, waaronder het behandelde lichaamsdeel, de huidskleur, de aanwezige inktkleur, littekens en de hoeveelheid aanwezige inkt. De effectiviteit van het immuunsysteem kan ook een rol spelen.

Voor het volledig verwijderen van lasertatoeages zijn talloze behandelingen nodig, meestal met een tussenpoos van acht weken of meer. Vaker behandelen dan acht weken verhoogt het risico op bijwerkingen en verhoogt niet noodzakelijkerwijs de snelheid van inktabsorptie. Anekdotische rapporten van behandelingssessies na vier weken leiden tot meer littekens en afscheiding en kunnen een bron van aansprakelijkheid zijn voor clinici. Bij elke sessie worden sommige, maar niet alle, tatoeage-pigmentdeeltjes effectief gefragmenteerd en het lichaam verwijdert de kleinste fragmenten in de loop van enkele weken of maanden. Het resultaat is dat de tatoeage na verloop van tijd lichter wordt. Overgebleven grote deeltjes tattoo-pigment worden vervolgens gericht op volgende behandelingssessies, waardoor verdere verlichting ontstaat. Tatoeages op de ledematen, zoals de enkel, duren over het algemeen het langst. Aangezien tatoeages vervagen, kunnen artsen aanbevelen dat patiënten vele maanden wachten tussen behandelingen om de inktresolutie te vergemakkelijken en ongewenste bijwerkingen te minimaliseren.

Bepaalde kleuren zijn moeilijker te verwijderen dan andere. Dit treedt in het bijzonder op bij behandeling met de verkeerde golflengte van laserlicht. Sommigen hebben gepostuleerd dat de reden voor de trage resolutie van met name groene inkt te wijten is aan de aanzienlijk kleinere moleculaire grootte in vergelijking met de andere kleuren. Bijgevolg kunnen tatoeages met groene inkt een behandeling met 755 nm licht vereisen, maar ze kunnen ook reageren op 694 nm, 650 nm en 1064 nm. Er kunnen meerdere golflengten van licht nodig zijn om gekleurde inkt te verwijderen.

Een kleine Griekse studie toonde aan dat de R20-methode – vier passages met de laser, twintig minuten na elkaar – meer inktafbraak veroorzaakte dan de conventionele methode zonder meer littekens of nadelige effecten. Deze studie werd echter uitgevoerd op een zeer kleine patiëntenpopulatie (12 patiënten in totaal), met gebruikmaking van de zwakste van de QS-lasers, de Alexandrite-laser van 755 nm. Een van de andere grote problemen met dit onderzoek was het feit dat meer dan de helft van de 18 verwijderde tatoeages niet professioneel was en dat amateur-tatoeages altijd gemakkelijker te verwijderen zijn. Er zijn bewijzen van conceptstudies aan de gang, maar veel laserexperts raden de R20-methode af met de modernere en krachtigere lasers voor het verwijderen van tatoeages die op de meeste kantoren verkrijgbaar zijn, omdat een toename van nadelige bijwerkingen, waaronder littekens en ontlading, waarschijnlijk is. Patiënten moeten informeren naar de laser die wordt gebruikt als de R20-behandelmethode door een instelling wordt aangeboden, aangezien deze gewoonlijk alleen wordt aangeboden door klinieken die de 755 nm Alexandrite gebruiken, in tegenstelling tot de krachtigere en veelzijdige apparaten die vaker worden gebruikt. Bovendien moeten dermatologen die de R20-methode aanbieden, patiënten informeren dat het slechts een alternatief is voor bewezen protocollen en geen gouden standaard behandelingsmethode is om tatoeages te verwijderen.

Behandelmethoden met meerdere doorgangen (R20, zoals hierboven vermeld, en R0) hebben over het algemeen een groter risico op bijwerkingen veroorzaakt door de grotere hoeveelheid energie die bij de behandeling wordt gebruikt. Een voorbehoud hierbij is echter het opnemen van een perfluorodecaline (PFD) -patch in het protocol. Een PFD-pleister maakt gebruik van een doorzichtige siliconengel-pleister, met een kleine hoeveelheid PFD-vloeistof die op het behandelingsgebied wordt aangebracht onmiddellijk voor elke lasertoepassing, en de passages snel achter elkaar uitvoert. De combinatie van de pleister en de vloeistof vermindert de verspreiding van de epidermis, wat de voorspelde bijwerkingen kan beperken die typisch worden gezien bij agressieve laserbehandelingen voor het verwijderen van tatoeages (hyper- en hypopigmentatie, blaarvorming, enz.). Bovendien vermindert de vloeistof het laserglazuur zeer snel, waardoor een snellere herbehandeling mogelijk is, de behandeltijd wordt beperkt en de werkzaamheid nog steeds wordt verbeterd. Er zijn vroege onderzoeken uitgevoerd om een verbeterde klaring aan te geven met het gebruik van deze pleister in 3-4 passen, in een enkele sessie, waarbij meer energie wordt gebruikt dan normaal mogelijk is met een traditionele behandelingsmethode. Al deze fysieke eigenschappen van de patch werken om het totale aantal laserbehandelingen dat nodig is voor het verwijderen van inkt aanzienlijk te verminderen. Hoewel de PFD-patch momenteel door de FDA is goedgekeurd voor gebruik met alle pico- en nanoseconde-domeinlasers en golflengten, is deze alleen goedgekeurd voor Fitzpatrick-huidtypen I-III. Vroege studies hebben anekdotisch aangetoond dat er niet noodzakelijkerwijs verhoogde risico’s zijn met Fitzpatrick-huidtypen IV-VI, hoewel ze nog steeds niet door de FDA zijn goedgekeurd als indicatie.

Factoren die bijdragen aan het succes van het verwijderen van lasertatoegeringen Bewerken

Er zijn een aantal factoren die bepalen hoeveel behandelingen nodig zullen zijn en het succesniveau dat men zou kunnen ervaren. Leeftijd van de tatoeage, inktdichtheid, kleur en zelfs waar de tatoeage zich op het lichaam bevindt, en of de tatoeage was professioneel, of niet, ze spelen allemaal een belangrijke rol in het aantal behandelingen dat nodig zal zijn voor volledige verwijdering. Een zelden herkende factor bij het verwijderen van tatoeages is echter de rol van de immuunrespons van de cliënt. Het normale proces van tatoeage verwijderen is fragmentatie gevolgd door fagocytose die vervolgens wordt afgevoerd via de lymfevaten. Bijgevolg is het de ontsteking als gevolg van de eigenlijke laserbehandeling en de natuurlijke stimulatie van de immuunrespons van de gastheren die uiteindelijk resulteert in het verwijderen van de tatoeage inkt; dus variaties in resultaten zijn enorm.

Pijnbehandeling tijdens behandeling Bewerken

Het verwijderen van lasertatoegeringen is pijnlijk; veel patiënten zeggen dat het erger is dan het krijgen van een tatoeage. De pijn wordt vaak beschreven als vergelijkbaar met die van hete olie op de huid, of een “klik” van een elastische band. Afhankelijk van de pijngrens van de patiënt, en hoewel sommige patiënten de anesthesie helemaal afzien, hebben de meeste patiënten een of andere vorm van lokale anesthesie nodig. Voorbehandeling kan bestaan uit het aanbrengen van een verdovende crème onder occlusie gedurende 45 tot 90 minuten of afkoelen met ijs. of koude lucht voorafgaand aan de laserbehandeling. Een betere methode is volledige anesthesie die lokaal kan worden toegediend door injecties van 1% tot 2% lidocaïne met epinefrine.

Een techniek die helpt om het gevoelde pijngevoel te verminderen door patiënten is beschreven door MJ Murphy. Hij gebruikte een standaard microscoopglaasje dat tegen de getatoeëerde huid werd gedrukt en vuurde de laser door het glas. Deze techniek kan een eenvoudigste en effectieve methode zijn om de pijnsensatie te verminderen bij het behandelen van kleine tatoeages.

Overwegingen na de behandeling Bewerken

Direct na de laserbehandeling wordt vaak een licht verhoogde, witte verkleuring met of zonder de aanwezigheid van een onderbroken bloeding waargenomen. Aangenomen wordt dat zijn witte kleurverandering het resultaat is van snelle, door hitte gevormde stoom of gas, waardoor huid- en epidermale vacuolisatie ontstaat. Pinpoint-bloeding vertegenwoordigt vasculair letsel door fotoakoestische golven veroorzaakt door de interactie van de laser met tatoeagepigment. Minimaal oedeem en erytheem van de aangrenzende normale huid verdwijnen gewoonlijk binnen 24 uur. Vervolgens verschijnt er een korst over de gehele tatoeage, die na ongeveer twee weken verdwijnt nabehandeling. Zoals hierboven vermeld, kan er wat tatoeagepigment in deze korst worden aangetroffen. Postoperatieve wondverzorging bestaat uit eenvoudige wondverzorging en een niet-occlusief verband. Aangezien de toepassing van laserlicht steriel is, is er geen behoefte aan plaatselijke antibiotica . Bovendien kunnen lokale antibiotische zalven allergische reacties veroorzaken en moeten worden vermeden. Vervaging van de tatoeage zal de komende acht weken worden opgemerkt en het energieniveau van herbehandeling kan worden aangepast, afhankelijk van de waargenomen klinische respons.

Bijwerkingen en complicaties Bewerken

Ongeveer de helft van de patiënten die worden behandeld met Q-Switched lasers voor het verwijderen van tatoeages zal enige voorbijgaande veranderingen vertonen in het normale huidpigment notatie. Deze veranderingen verdwijnen gewoonlijk binnen 6 tot 12 maanden, maar zijn zelden blijvend.

Hyperpigmentatie is gerelateerd aan de huidtint van de patiënt, waarbij huidtypes IV, V en VI gevoeliger zijn, ongeacht de gebruikte golflengte. Tweemaal daagse behandeling met hydrochinonen en breedspectrumzonwering lost de hyperpigmentatie meestal op binnen een maanden, hoewel bij sommige patiënten het herstel langer kan duren.

Hypopigmentatie wordt vaker waargenomen bij donkere huidtinten. De kans is groter bij hogere fluentie en frequentere behandelingen. Soms vertoont een lichtere huid hypopigmentatie na een reeks behandelingen. Door meer tijd tussen de behandelingen te laten, wordt de kans op hypopigmentatie verkleind. Aangezien hypopigmentatie na meerdere behandelingen waarschijnlijker is, raden sommige artsen aan om na een paar sessies nog een paar weken te wachten. Gewoonlijk stopt de behandeling totdat de hypopigmentatie binnen een kwestie van maanden.

Voorbijgaande textuurveranderingen worden af en toe opgemerkt, maar verdwijnen vaak binnen een paar maanden; permanente textuurveranderingen en d littekens komen zeer zelden voor. Als een patiënt vatbaar is voor pigment- of textuurveranderingen, worden langere behandelingsintervallen aanbevolen. Bovendien, als zich na de behandeling een blaar of korst vormt, is het absoluut noodzakelijk dat de patiënt deze secundaire huidverandering niet manipuleert. Vroegtijdige verwijdering van een blaar met korst verhoogt de kans op het ontwikkelen van een litteken. Bovendien moeten patiënten met een voorgeschiedenis van hypertrofische of keloïdale littekens worden gewaarschuwd voor hun verhoogde risico op littekens.

Lokale allergische reacties op veel tattoo-pigmenten zijn gemeld, en allergische reacties op tattoo-pigment na Q-switching laserbehandeling is ook mogelijk. In zeldzame gevallen kan een fotoallergische reactie optreden als geel cadmiumsulfide wordt gebruikt om het rode of gele gedeelte van een tatoeage “helderder” te maken. De reactie is ook gebruikelijk bij rode inkt, die cinnaber (kwiksulfide) kan bevatten. Erytheem, pruritus en zelfs ontstoken knobbeltjes, verrucosepapels of granulomen kunnen aanwezig zijn. De reactie blijft beperkt tot de plaats van de rood / gele inkt. De behandeling bestaat uit strikte vermijding van zonlicht, zonnebrandcrème, injecties met interlesionale steroïden of in sommige gevallen chirurgische verwijdering. In tegenstelling tot de beschreven destructieve modaliteiten, mobiliseren Q-geschakelde lasers de inkt en kunnen ze een systemische allergische reactie opwekken. Orale antihistaminica en ontstekingsremmende steroïden zijn gebruikt om allergische reacties op tatoeage-inkt te behandelen.

Studies van verschillende tatoeagepigmenten hebben aangetoond dat een aantal pigmenten (de meeste bevatten ijzeroxide of titaniumdioxide) van kleur veranderen bij bestraling met Q-geschakelde laserenergie. Sommige tatoeagekleuren, waaronder huidtinten, lichtrood, wit, perzik en lichtbruin, bevatten pigmenten, evenals enkele groene en blauwe tatoeagepigmenten, die veranderd in zwart bij bestraling met Q-geschakelde laserpulsen. De resulterende grijszwarte kleur kan meer behandelingen vereisen om te verwijderen. Als de tatoeage donker wordt, kan de nieuw verdonkerde tatoeage na 8 weken worden behandeld alsof het zwart pigment is.

Zeer zelden, niet-Q-geschakelde laserbehandelingen, zoals CO2- of Argon-lasers, die zeer zelden zijn die tegenwoordig worden aangeboden, kan bloedvaten scheuren en weefsel in een aërosol vormen en vereist een plastic schild of een kegelapparaat om de laseroperator te beschermen tegen weefsel- en bloedcontact. Een veiligheidsbril kan worden gedragen als de laseroperator ervoor kiest om dit te doen.

Met de mechanische of salabrasiemethode voor het verwijderen van tatoeages zijn de incidentie van littekens, pigmentveranderingen (hyper- en hypopigmentatie) en inktretentie extreem groot. hoog.

Het gebruik van Q-geschakelde lasers zou zeer zelden de ontwikkeling van grote bulla kunnen veroorzaken. Als patiënten echter de instructies na de zorg volgen om op te staan, te rusten en intermitterende glazuur toe te passen, zou dit de kans op bulla en andere nadelige effecten moeten minimaliseren. Bovendien moeten zorgverleners het gebruik van een koelapparaat tijdens de procedure voor het verwijderen van tatoeages overwegen. Hoewel de zeldzame ontwikkeling van bulla een mogelijke bijwerking is van Q-Switched lasertatoegeringverwijdering, is het onwaarschijnlijk dat dit op de lange termijn gevolgen zou hebben als het op de juiste manier en snel door de arts wordt behandeld.

RisksEdit

Hoewel laserbehandeling algemeen bekend is en vaak wordt gebruikt om tatoeages te verwijderen, omvatten ongewenste bijwerkingen van het verwijderen van lasertatoegeringen de mogelijkheid van verkleuring van de huid, zoals hypopigmentatie (witte vlekken, komt vaker voor bij een donkere huid) en hyperpigmentatie (donkere vlekken ) evenals textuurveranderingen – deze veranderingen zijn meestal niet permanent wanneer de Nd: YAG wordt gebruikt, maar het is veel waarschijnlijker bij het gebruik van de 755 nm Alexandrite, de 694 nm Ruby en de R20-methode. Zeer zelden kunnen brandwonden littekens tot gevolg hebben, maar dit gebeurt meestal alleen als patiënten het behandelde gebied niet goed verzorgen. Af en toe kan een “paradoxale verduistering” van een tatoeage optreden, wanneer een behandelde tatoeage donkerder wordt in plaats van lichter. Dit komt het vaakst voor bij tatoeages met witte inkt, huidtinten, roze en cosmetische make-up.

Sommige tattoo-pigmenten bevatten metalen die in theorie zouden kunnen worden afgebroken tot giftige chemicaliën in het lichaam wanneer ze aan licht worden blootgesteld. Dit is in vivo nog niet gemeld, maar is aangetoond in laboratoriumtests. Laserverwijdering van traumatische tatoeages kan op dezelfde manier gecompliceerd zijn, afhankelijk van de substantie van het pigmenterende materiaal. In één gerapporteerd geval resulteerde het gebruik van een laser in de ontsteking van ingebedde deeltjes vuurwerkafval.