Symbolisch interactionisme is een theorie op microniveau die zich richt op de relaties tussen individuen binnen een samenleving. Communicatie – de uitwisseling van betekenis door middel van taal en symbolen – wordt verondersteld de manier te zijn waarop mensen hun sociale wereld begrijpen. Theoretici Herman en Reynolds (1994) merken op dat in dit perspectief mensen worden gezien als actief in het vormgeven van de sociale wereld in plaats van er simpelweg naar gehandeld te worden.

George Herbert Mead (1863-1931) wordt beschouwd als een grondlegger van symbolisch interactionisme hoewel hij er nooit zijn werk over publiceerde (LaRossa en Reitzes 1993). Mead’s student, Herbert Blumer, bedacht de term ‘symbolisch interactionisme’ en schetste deze basisprincipes: mensen gaan om met dingen op basis van betekenissen die aan die dingen worden toegeschreven; de toegeschreven betekenis van dingen komt voort uit onze interacties met anderen en de samenleving; de betekenissen van dingen zijn geïnterpreteerd door een persoon bij het omgaan met dingen in specifieke omstandigheden (Blumer 1969). Als je bijvoorbeeld van boeken houdt, kan een symbolische interactionist je voorstellen dat boeken goed of belangrijk zijn in de interacties die je had met familie, vrienden, school, of kerk; misschien had je gezin elke week een speciale leestijd, werd het krijgen van je lenerspas als een speciale gebeurtenis behandeld, of werden verhaaltjes voor het slapengaan geassocieerd met warmte en comfort.

Sociale wetenschappers die symbolisch-interactief denken toepassen zoeken naar interactiepatronen tussen individuen. Hun studies omvatten vaak observatie van één-op-één interacties. Terwijl een conflicttheoreticus bijvoorbeeld een politieke professional bestudeert test zou zich kunnen richten op klasseverschil, een symbolische interactionist zou meer geïnteresseerd zijn in hoe individuen in de protesterende groep omgaan, evenals in de tekens en symbolen die demonstranten gebruiken om hun boodschap over te brengen. De focus op het belang van symbolen bij het opbouwen van een samenleving bracht sociologen zoals Erving Goffman (1922–1982) ertoe een techniek te ontwikkelen die dramaturgische analyse wordt genoemd. Goffman gebruikte theater als een analogie voor sociale interactie en erkende dat de interacties van mensen patronen van culturele ‘scripts’ vertoonden. Omdat het onduidelijk kan zijn welke rol iemand in een bepaalde situatie kan spelen, moet hij of zij zijn of haar rol improviseren naarmate de situatie zich ontvouwt (Goffman 1958).

Studies die het symbolische interactionistische perspectief gebruiken, zijn maken vaker gebruik van kwalitatieve onderzoeksmethoden, zoals diepte-interviews of participerende observatie, omdat ze proberen de symbolische werelden waarin proefpersonen leven te begrijpen.

Constructivisme is een uitbreiding van de symbolische interactietheorie die stelt dat de werkelijkheid is wat mensen het cognitief construeren. We ontwikkelen sociale constructies op basis van interacties met anderen, en die constructies die in de loop van de tijd blijven bestaan, hebben betekenissen die door de meesten in de samenleving algemeen worden aanvaard of die algemeen worden aanvaard. vaak gebruikt om te begrijpen wat binnen een samenleving als afwijkend wordt gedefinieerd. Er is geen absolute definitie van afwijkend gedrag, en verschillende samenlevingen hebben verschillende betekenissen voor afwijkend gedrag geconstrueerd, evenals associati verschillende gedragingen met afwijkend gedrag. Een situatie die dit illustreert, is wat u denkt dat u moet doen als u een portemonnee op straat vindt. In de Verenigde Staten zou het inleveren van de portemonnee aan de lokale autoriteiten als de gepaste actie worden beschouwd, en het behouden van de portemonnee zou als afwijkend worden beschouwd. Daarentegen zouden veel oosterse samenlevingen het veel passender vinden om de portemonnee te houden en zelf naar de eigenaar te zoeken; het aan iemand anders overdragen, zelfs aan de autoriteiten, zou als afwijkend gedrag worden beschouwd.

Bring It Home

De belangrijkste principes van symbolisch interactionisme worden in de volgende video uitgelegd.

Klik op de afbeelding om de video op een nieuw tabblad te openen.

Kritiek

Onderzoek dat vanuit dit perspectief wordt gedaan, wordt vaak onderzocht vanwege de moeilijkheid om het doel te blijven. Anderen bekritiseren de extreem beperkte focus op symbolische interactie. Voorstanders beschouwen dit natuurlijk als een van zijn grootste sterke punten.

Sociologische theorie vandaag

Deze drie benaderingen vormen nog steeds de belangrijkste basis van de moderne sociologische theorie, maar er is enige evolutie waargenomen. Structureel functionalisme was een dominante kracht na de Tweede Wereldoorlog en tot de jaren zestig en zeventig. In die tijd begonnen sociologen het gevoel te krijgen dat het structureel-functionalisme de snelle sociale veranderingen die op dat moment in de Verenigde Staten plaatsvonden niet voldoende verklaarde.

De conflicttheorie kreeg toen bekendheid, aangezien er hernieuwde nadruk werd gelegd op geïnstitutionaliseerde sociale ongelijkheid. Kritische theorie, en de specifieke aspecten van feministische theorie en kritische racetheorie, waren gericht op het creëren van sociale verandering door de toepassing van sociologische principes, en het veld zag een hernieuwde nadruk op het helpen van gewone mensen om sociologische principes te begrijpen, in de vorm van publieke sociologie. / p>

Postmoderne sociale theorie probeert de samenleving door een geheel nieuwe lens te bekijken door eerdere pogingen op macroniveau om sociale verschijnselen te verklaren, te verwerpen. De postmoderne sociale theorie, die in het algemeen aan het eind van de jaren zeventig en begin jaren tachtig werd geaccepteerd, is een benadering op microniveau die kijkt naar kleine, lokale groepen en de individuele realiteit. De groeiende populariteit ervan valt samen met de constructivistische aspecten van symbolisch interactionisme.