Het literatuuronderzoek identificeerde zeven hoofdcategorieën, met een aantal punten (hieronder afzonderlijk behandeld) die als belangrijk werden beschouwd met betrekking tot de verdere ontwikkeling van richtlijnen: (1) algemene punten over richtlijnen voor het beoordelen van GAF; (2) inleiding tot richtlijnen, met spelregels; (3) beginnend op het bovenste, middelste of onderste niveau van de schaal; (4) scoren voor verschillende tijdsperioden en van verschillende waarden (hoogste, laagste of gemiddelde); (5) de fijnere indeling van de schaal; (6) verschillende richtlijnen voor verschillende omstandigheden; en (7) verschillende talen en culturen.

Waar de presentatie van problemen met betrekking tot richtlijnen geen onderscheid vereist tussen de enkelvoudige en dubbele schaal GAF, worden hierover geen opmerkingen gemaakt. Richtlijnen voor het scoren van enkele schaal en dubbele schaal GAF kunnen behoorlijk op elkaar lijken. Wanneer de enkele schaal wordt gebruikt, is “wat de ergste is” van het symptoom en de werkingswaarden de enkele geregistreerde waarde (volgens de handleiding voor DSM-IV-TR).

(1) Algemene punten over richtlijnen voor het beoordelen van GAF

Er bestaan korte richtlijnen voor het beoordelen van GAF, maar hun gebrek aan diepgang zal waarschijnlijk resulteren in subjectiviteit bij het beoordelen. Ze verschillen ook in verschillende opzichten. Een vroege versie van GAF (de Global Assessment Scale (GAS)) had score-instructies, maar de publicatie van DSM-IV-TR heeft de GAF bijgewerkt, met aanzienlijke wijzigingen in deze beoordelingsinstructies. De Veterans Administration in de VS en de Noorse psychiatrische diensten hebben richtlijnen. Andere systemen gebaseerd op GAF hebben ook richtlijnen, bijvoorbeeld de Modified GAF en Kennedy Axis V.

In de praktijk opereren ervaren clinici door initiële hypothesen te vormen en deze te toetsen door middel van beoordeling, maar ze kunnen worden geconfronteerd met dilemma’s over welke GAF-waarde te kiezen. Als richtlijnen van waarde zullen zijn bij het beoordelen, moeten ze duidelijk, specifiek en volledig zijn. Bij het scoren moet rekening worden gehouden met alle specifieke eigenschappen van GAF. Werken met richtlijnen voor psychologische tests zou de leerbasis kunnen vormen voor verder werken met richtlijnen voor GAF; De Internationale Testcommissie heeft bijvoorbeeld richtlijnen ontwikkeld voor het gebruik van psychologische tests en een aantal punten in deze richtlijnen zijn van toepassing op beoordelingen die in de psychiatrie worden gebruikt.

Wanneer beoordelingsinstrumenten worden ontwikkeld, moet het bestuderen van het beoordelingsproces een standaardprocedure, maar er is weinig belangstelling voor richtlijnen voor GAF-scoring. Internationale panels van experts hebben een beperkte rol gespeeld bij de ontwikkeling van richtlijnen en weinigen hebben de inhoud van bestaande richtlijnen vergeleken of onderzocht wat de juiste norm voor het scoringsproces zou moeten zijn. Er is beperkt empirisch onderzoek naar het feitelijke proces van scoren, en een studie heeft aangetoond dat het feitelijke proces goed overeenkomt met het concept van GAF; het eigenlijke proces is echter niet noodzakelijk hetzelfde als het voorgeschreven proces. Vóór de training zullen beoefenaars vaak een verkeerde strategie kiezen om GAF te scoren; Ze kunnen bijvoorbeeld het gemiddelde van de functionerings- en symptoomscores gebruiken (voor de GAF met één schaal wordt slechts één waarde geregistreerd), de minst ernstige symptomen of het hoogste functioneringsgebied.

Gap in kennis

Bij de historische ontwikkeling van GAF is er weinig onderzoek gedaan naar bestaande richtlijnen. Er zijn maar weinig studies die het effect van het gebruik van verschillende bestaande richtlijnen voor beoordeling hebben vergeleken met het effect van systematisch variërende richtlijnen. We weten niet welke normen voor de richtlijn het beste zijn of dat gewijzigde en uitgebreide richtlijnen de beoordeling zouden verbeteren.

(2) Inleiding tot richtlijnen, met basisregels

De inleiding op richtlijnen moet geef beoordelaars een basisbegrip van de richtlijnen “andere specificaties en waar ze op moeten letten bij het scoren van GAF. Bestaande richtlijnen voor het beoordelen van GAF hebben echter verschillende introducties. Wanneer verschillende introducties ertoe leiden dat beoordelaars in verschillende richtingen denken, is een effect op de GAF-scores waarschijnlijk. een goede beknopte inleiding mag niet als een irrelevant detail worden beschouwd; als het zwak en slecht gedefinieerd is, bestaat het risico dat beoordelaars hun individuele perspectieven zullen gebruiken om oordelen te vellen en normen uit andere bronnen te gebruiken; bijvoorbeeld een arts die voornamelijk werkt met ernstig zieke patiënten kunnen deze ervaring onbedoeld gebruiken als norm voor minder ernstig zieke personen, maar hier wordt in internationale publicaties weinig aandacht aan besteed.

De introductie Een algemene paragraaf in een richtlijn voor het beoordelen van GAF zou kunnen beginnen met het uitleggen van het doel van het beoordelen van GAF, bijvoorbeeld om het algehele niveau van functioneren of de ernst van de ziekte te scoren en waarom GAF-waarden belangrijk zijn.Vervolgens moet een hoofddoel voor de richtlijn worden gegeven, bijvoorbeeld om de beoordeling te verbeteren door competent instrumentgebruik te beschrijven, om te helpen bij het standaardiseren van de beoordeling zodat de invloed van verandering bij de beoordelaar wordt geminimaliseerd, en om te helpen bij het toekennen van nauwkeurigere scores.

In de tweede alinea kan een definitie worden gegeven van wat GAF is en een afbeelding van de verstrekte schaal (en) (met ankerpunten, trefwoorden en voorbeelden). Het volgende punt zouden basisregels kunnen zijn voor de beoordeling zelf. Aangezien GAF het beoordelen van functioneren en symptomen betekent, moeten deze termen worden gedefinieerd, met voorbeelden van symptomen en functioneren waarmee al dan niet rekening moet worden gehouden. Bij het beoordelen moet alle beschikbare informatie die belangrijk is voor GAF-S en GAF-F in overweging worden genomen, maar deze informatie zou dan voldoende moeten zijn voor een goed algemeen oordeel over zowel de symptomen als het functioneren. In zowel de DSM-IV-TR als de Noorse instructies is er een basisregel: “beschouw psychologisch, sociaal en beroepsmatig functioneren op een hypothetisch continuüm van psychische aandoeningen”, maar er is weinig gepubliceerde analyse van hoe deze grondregel wordt door verschillende beoordelaars begrepen en hoe goed het in de praktijk werkt. Volgens de Noorse richtlijnen houdt deze grondregel in dat symptomen (en functioneren) in hun bredere context moeten worden gezien, bijvoorbeeld de behoefte aan behandeling. Volgens de DSM-IV-TR is de GAF-waarde nuttig bij het plannen van de behandeling, het meten van de impact van de behandeling en het voorspellen van de uitkomst, maar er is beperkte informatie beschikbaar over de geschiktheid van GAF bij het voorspellen van de uitkomst. Er kan informatie worden gegeven over de keuze van het zorgniveau voor verschillende beoordelingen, bijvoorbeeld een patiënt met een score van 1-30 is een potentiële kandidaat voor intramurale zorg, een patiënt met een score van 31-69 een potentiële kandidaat voor ambulante zorg, en een patiënt met een score van 70 en hoger functioneert mogelijk te goed om in aanmerking te komen voor enige behandeling.

Kenniskloof

Inleidingen op richtlijnen krijgen weinig aandacht in internationale literatuur. De basisregels voor beoordeling zijn weinig geanalyseerd en er is weinig informatie over hoe ze door verschillende beoordelaars worden begrepen. Het is niet bekend wat het resultaat zou zijn als internationale consensuspanels van experts met basisregels zouden werken.

(3) Beginnen met scoren op het bovenste, middelste of onderste niveau van de schaal

Uit methodologische studies van vragenlijstontwerp is bekend dat de ordening van responscategorieën een probleem is. Studies tonen een tendens aan om zowel de eerst vermelde antwoordcategorie (“primacy” -effect) als de laatst vermelde antwoordoptie (“recentheid” -effect) te kiezen. Primacy-effecten zijn waarschijnlijker bij zelfinvullende enquêtes. Een overeenkomst in methodologieproblemen bestaat voor GAF en vragenlijsten. Clinici beoordelen de beoordeling door vragen te stellen, en de decielen van de GAF (met ankerpunten) worden gebruikt als antwoordcategorieën. Er is geen gemeenschappelijke internationale norm voor waar te beginnen; bestaande richtlijnen voor GAF: (a) bevelen aan om op het hoogste niveau te beginnen van de schaal met evaluatie of de patiënt slechter is dan aangegeven door elk van de ankerpunten van het deciel; of (b) aan te bevelen om op het onderste niveau te beginnen; of (c) geen instructies geven voor waar te beginnen.

Er kan worden verondersteld dat beginnen van bovenaf resulteert in hogere waarden dan van onderaf beginnen en het is bekend dat bij vragenlijsten zelfs ogenschijnlijk kleine veranderingen kunnen een grote impact. Een alternatieve benadering zou zijn om in het midden van de schaal te beginnen (GAF = 50) en te vragen of de ernst erger is of dat de patiënt gezonder is en dan de schaal omlaag of omhoog te blijven gaan tot het bereik dat het beste bij de individuele patiënt past. de ernst van het symptoom of het niveau van functioneren is bereikt. Om dit te controleren, zou een blik op het volgende bovenste of onderste bereik moeten worden gemaakt.

Gap in kennis

Informatie over de effecten van het starten van de beoordelingsproces op het bovenste, middelste of onderste niveau is moeilijk te vinden.

(4) Scoren voor verschillende tijdsperioden en van verschillende waarden

Welke tijdsperiode?

In de psychiatrie kunnen symptomen in de loop van de tijd veranderen, bijvoorbeeld gedurende 24 uur. Volgens de DSM-IV-TR-handleiding zou de GAF-score (in de meeste gevallen) het niveau moeten zijn op het moment van evaluatie. Het huidige niveau van functioneren kan geoperationaliseerd worden tot het laagste niveau van functioneren van de afgelopen week, dat kan worden gebruikt om een basislijn weer te geven vóór het begin van de behandeling. Er is gesuggereerd dat de symptoomschalen voor de ernst van de huidige ziekte de afgelopen 3 dagen moeten beslaan, maar op afdelingen voor acute zorg kunnen zelfs kortere tijdsperioden relevant zijn.

De score van de afgelopen week kan tegenstrijdig zijn met de eerdere geestelijke gezondheid van de patiënt, en fluctuaties in de toestand van de patiënt moeten mogelijk meerdere keren worden gescoord over een langere periode. Als dit niet gebeurt, kan klinisch bruikbare informatie verloren gaan.Er kan ook worden gescoord voor tijdsperioden, bijvoorbeeld voor de laatste week en het afgelopen jaar; dit kan aanzienlijke verschillen in scores veroorzaken en daarom kan, indien relevant, voor meer dan één tijdsperiode worden gescoord. Voorbeelden van voorgestelde tijdsperioden zijn: vorig jaar, afgelopen 6 maanden, minstens een paar maanden in het afgelopen jaar en de voorgaande maand.

Kennis van het verloop van verschillende omstandigheden in de tijd is essentieel; voor sommige patiënten en onderzoeken kan een langere score geschikt zijn. Longitudinale beschrijvingen van de psychopathologie kunnen informatie toevoegen. Het belang van premorbide functioneren is weinig onderzocht en wordt zelden gedocumenteerd, maar voor chronische aandoeningen is het logisch om te overwegen om scores toe te voegen voor langere periodes. Depressie kan bijvoorbeeld worden gescoord door: depressie in het afgelopen jaar gedurende 2 weken of langer, gedurende een groot deel van de tijd in het afgelopen jaar, of gedurende de meeste dagen gedurende een periode van 2 jaar. Voor een bipolaire stoornis is het niet voldoende om de huidige symptomen te scoren en het is noodzakelijk om te controleren op een voorgeschiedenis van manie. Als de psychose langer heeft geduurd, moet de GAF-score lager zijn dan de score die bij opname voor een eerste psychose wordt gegeven. Voor persoonlijkheidsstoornissen is de stabiliteit van de persoonlijkheid een bepalend kenmerk en een longitudinaal perspectief is essentieel bij de diagnose: scoren kan worden gedaan voor de afgelopen jaren, de afgelopen 5 jaar, de 2 jaar voorafgaand aan het interview, of het ‘gewone zelf’.

Wanneer het effect van de behandeling wordt bestudeerd, moet GAF zowel voor als na de behandeling worden gescoord; scoreperiodes tussen 3 en 12 maanden na ontslag worden aanbevolen. Voor patiënten die voor een langere periode worden behandeld, kan elke 2 of 3 maanden worden gescoord. Poliklinische patiënten die de afgelopen 90 dagen geen GAF-score hebben gekregen, moeten bijvoorbeeld een nieuwe score krijgen.

Gap in kennis

De longitudinale dimensie van het gebruik van verschillende GAF-scores voor verschillende aandoeningen zijn weinig onderzocht en bestaande richtlijnen geven weinig instructie. Er zijn weinig onderzoeksgegevens beschikbaar over de tijdsperiode die gebruikt moet worden voor GAF-rating of de criteria voor het kiezen van een specifieke tijdsperiode. Het is niet bekend of er gescoord moet worden voor dezelfde tijdsperiode voor de GAF-S- en GAF-F-schalen, of er gescoord moet worden voor verschillende tijdsperioden voor de hogere en lagere uiteinden van elke GAF-schaal, of dat er gescoord moet worden. gedaan voor verschillende tijdsperioden voor verschillende ankerpunten.

Welke waarde (laagste, hoogste of gemiddelde)?

Het doel van scoren moet zijn om een waarheidsgetrouw beeld te geven van de geestelijke gezondheid die nuttig zal zijn voor clinici en onderzoek. Aangezien de ernst van de ziekte in de loop van de tijd kan variëren, wordt de vraag welke GAF-waarde moet worden geregistreerd relevant. Eenvoudige alternatieven zijn de laagste, hoogste of gemiddelde GAF voor een bepaalde periode. Volgens de score instructies voor GAF, wanneer het huidige niveau van functioneren wordt gescoord, moet de laagste score van de afgelopen week worden gebruikt; het laagste niveau van functioneren wordt gekozen vanwege de klinische relevantie. Beoordeling GAF kan betekenen dat de laagste score wordt gekozen voor andere gespecificeerde tijdsperioden , bijvoorbeeld het laagste bestand vel in de afgelopen maand of voor de slechtste week in de maand voorafgaand aan het interview.

Het toekennen van de laagste GAF-score is echter niet zonder problemen. Het kan een verkeerde indruk geven van zowel de algehele mentale situatie als de huidige toestand; het hoogste niveau van functioneren mag niet worden genegeerd, aangezien het de uitkomst kan voorspellen. Het hoogste niveau van functioneren gedurende ten minste een paar maanden in het afgelopen jaar kan bijvoorbeeld een zeer voorspellende uitkomst zijn en het potentiële niveau van functioneren aangeven. Er is ook gemeld dat het hoogste niveau van functioneren van het afgelopen jaar sterk gecorreleerd kan zijn met het huidige niveau.

Als de patiënt niet goed wordt beschreven door de hoogste of de laagste GAF van de afgelopen week een oplossing kan zijn om meer scores te gebruiken; bijvoorbeeld scores zoals hoogste en laagste van het afgelopen jaar, de hoogste en laagste die de patiënt ooit heeft gehad, of scores voor wanneer de patiënt symptomatisch en asymptomatisch is. Er is ook een beoordeling van het gemiddeld functioneren voorgesteld, bijvoorbeeld het gemiddelde niveau van functioneren gedurende de afgelopen 3 weken. Als dergelijke scores de patiënt goed beschrijven, kunnen ze worden opgeteld.

Internationaal worden zowel de enkele schaal als de dubbele schaal GAF gebruikt. Voor de enkelvoudige schaal GAF zou volgens de handleiding voor DSM-IV-TR slechts één waarde moeten worden geregistreerd, namelijk “welke van de twee het ergste is” van het symptoom en de functionele waarden. Aangenomen wordt dat de GAF-S en GAF-F vergelijkbare schalen zijn, dus het opnemen van alleen de meest ernstige van de GAF-S- en GAF-F-scores is in overeenstemming met het algemene principe van het gebruik van de meest ernstige aandoening als de totale score; het verschil tussen de twee schalen wordt echter buiten beschouwing gelaten, dus het is niet duidelijk welke factor van symptomen en functioneren wordt gemeten.Een alternatief zou kunnen zijn om het gemiddelde van symptomen en functioneringsniveaus vast te leggen, maar dit roept de vraag op of symptomen en functioneren al dan niet even zwaar wegen, en het belang van een wegingseffect. Hoewel de waarden op elke schaal dichtbij kunnen zijn, zijn symptomen en functioneren verschillende aspecten van de toestand van de patiënt en variëren ze niet noodzakelijkerwijs samen, daarom wordt in sommige landen een GAF met dubbele schaal gebruikt waarbij zowel GAF-S als GAF-F worden geregistreerd.

In de klinische setting kunnen opmerkingen aan een GAF-score worden toegevoegd over waarom een bepaalde score is gekozen, wat belangrijk kan zijn wanneer anderen de behandeling overnemen. Het kan ook een educatief effect hebben, betekenis toevoegen aan de scores en de interbeoordelaarsbetrouwbaarheid verbeteren. Het zou echter nuttig zijn als richtlijnen een norm bevatten voor de keuze van de score met meer gedetailleerde informatie over welke score moet worden geregistreerd; dit is geen gemakkelijke taak, aangezien psychische aandoeningen een veelzijdig en complex probleem zijn. Het bepalen van de criteria voor een dergelijke norm is problematisch.

Kenniskloof

Het is moeilijk empirisch onderzoek te vinden gericht op het vinden van de juiste GAF-waarde (laagste, hoogste of gemiddelde), of een combinatie van GAF-waarden, om op te nemen voor verschillende toepassingen. De mogelijke toepassingen voor GAF-scoring zijn breed en omvatten verschillende diagnostische categorieën, chronisch en acuut ziek, behandelbeslissingen, voorspelling of meting van de uitkomst, keuze van zorgniveau en meting van case-mix. Er is weinig bekend over welke score de beste interbeoordelaarsbetrouwbaarheid en validiteit geeft, en het is niet bekend of afzonderlijke GAF-S en GAF-F, of de laagste van de twee scores, het beste is voor behandelbeslissingen en meting van de uitkomst, of hoe veel gewicht moet worden gegeven aan GAF-S versus GAF-F voor dergelijke toepassingen.

(5) De fijnere indeling van de schaal

De DSM-IV-TR, Veterans Administration en Noorse richtlijnen bevatten instructies voor het scoren binnen intervallen van 10 punten, maar de instructies zijn beperkt. Scoren binnen de 10-punts intervallen staat open voor subjectief oordeel en fijnere onderscheidingen worden gemakkelijk enigszins willekeurig. In de praktijk scoren clinici meestal rond de deciel- of middendecielverdelingen van de schaal. Patiënten die in hetzelfde interval van 10 punten worden gescoord, moeten relatief homogeen in functioneren zijn, maar het functioneren is een constructie met veel facetten en wanneer informatie voor een nauwkeurigere score ontbreekt, worden tussenliggende scores in de decielen gekozen.

Het is mogelijk dat meer gedetailleerde mondelinge instructies zouden resulteren in nauwkeurigere scores. Een alternatief voor het hebben van meer ankerpunten is om categorische schalen te gebruiken voor het scoren binnen de 10-punts intervallen, in welk geval de ankerpunten (met sleutelwoorden en voorbeelden van symptomen en functionerende items) moeten worden beoordeeld. Zowel symptomen als functioneren kunnen op verschillende manieren worden ingedeeld. Een categorische schaal vereist een beslissing over het aantal categorieën; dergelijke schalen hebben vaak vijf categorieën, bijvoorbeeld: zeer gemarkeerd, gemarkeerd, noch gemarkeerd noch zwak, zwak of erg zwak. Er kan ook rekening worden gehouden met andere categorieën dan vijf. Meer ervaren beoordelaars kunnen misschien fijnere onderscheidingen maken en correct scoren met meer categorieën, maar scoren in de kliniek wordt vaak uitgevoerd door mensen met verschillende opleidingsachtergronden. Een alternatieve procedure voor het scoren binnen intervallen van 10 punten is te vinden in de “gewijzigde GAF”, die het aantal criteria gebruikt waaraan is voldaan: bijvoorbeeld voor het interval 41-50, wanneer aan één criterium wordt voldaan, moet de score 48-50 zijn en wanneer aan twee criteria is voldaan, moet dit 44-47 zijn.

Gap in kennis

In de geschiedenis van GAF is systematisch werk om de score binnen 10-punts intervallen te verbeteren beperkt en dat is ook zo niet bekend hoe je het beste scoort binnen intervallen van 10 punten. Dit geldt ook voor het gebruik van categorische schalen voor het scoren, wat overwegingen vereist met betrekking tot de aard en het aantal categorieën.

(6) Verschillende richtlijnen voor verschillende omstandigheden

Er kan een enorme verschil tussen de mentale toestanden van verschillende patiënten. Een GAF-score op dubbele schaal gebruikt echter twee rechte lijnen (dat wil zeggen, een multidimensionaal fenomeen wordt op een tweedimensionale manier gescoord), wat deze complexiteit mogelijk niet weerspiegelt. Het antwoord op het probleem is niet noodzakelijkerwijs meer schalen te hebben die verschillende aspecten van bijvoorbeeld het functioneren bestrijken, aangezien dit een complexer scoringsproces zou vereisen. Als richtlijnen voor beoordeling echter niet goed genoeg zijn, wordt de waarde van een beoordelingsinstrument verminderd. Het lijkt passend om de ontwikkeling van richtlijnen voor verschillende condities te overwegen.

Panels van experts, geholpen door empirische gegevens, zouden normen kunnen ontwikkelen met reeksen van relevante GAF-waarden. De begrijpelijkheid van ankerpunten (met sleutelwoorden en voorbeelden) voor verschillende diagnostische groepen moet worden overwogen en het zou nuttig zijn om voorbeelden op te nemen van patiënten die wel en niet gescoord werden in elk deciel.De betrouwbaarheid van scores is niet noodzakelijk voor alle diagnostische groepen hetzelfde. Om ervoor te zorgen dat de juiste GAF-waarde wordt toegekend, zou advies kunnen worden gegeven over hoe voor elke patiënt goede informatie kan worden verkregen (bijvoorbeeld welk psychiatrisch interview te gebruiken). Voor sommige diagnosegroepen kan dit betekenen dat er meer informatie wordt verzameld dan voor andere. Richtlijnen zouden informatie moeten bevatten over hoe rekening gehouden kan worden met verschillende comorbide aandoeningen.

Als verschillende GAF-waarden worden verwacht voor verschillende leeftijden en geslachten, moet dit in de richtlijnen worden vermeld, maar daar is weinig informatie over beschikbaar. Verschillende normen van functioneren kunnen verschillende uitgangspunten vertegenwoordigen waartegen de patiënt wordt geëvalueerd, dus instrumenten moeten bijvoorbeeld worden aangepast om oudere patiënten te beoordelen, inclusief scoren van dementie en geluk aan het einde van het leven. Richtlijnen kunnen ook verschillen voor verschillende situaties, bijvoorbeeld voor opname op klinische afdelingen en voor gemeenschapsstudies.

GAF zou een beperking als gevolg van een mentale aandoening moeten scoren, maar het effect van somatische en mentale beperkingen kan onderling verband houden en het kan moeilijk zijn om ze van elkaar te onderscheiden. De GAF-beoordeling mag niet worden beïnvloed door overwegingen met betrekking tot prognose, eerdere diagnose, veronderstelde aard van de onderliggende aandoening, of de patiënt al dan niet medicatie of een andere vorm van hulp krijgt.

Tekort aan kennis

Er is beperkte empirische informatie over de geschiktheid van bestaande richtlijnen voor verschillende aandoeningen, verschillende groepen patiënten en patiënten met verschillende andere kenmerken. Het effect van het aanpassen van richtlijnen aan deze variaties is niet bekend. Het hebben van verschillende richtlijnen voor symptomen en functioneren is weinig onderzocht.

(7) Verschillende talen en culturen

GAF is in veel talen vertaald, maar talen coderen betekenis op verschillende manieren. Instrumenten moeten worden aangepast aan verschillende culturen en talen.

Mensen uit verschillende culturen kunnen om een aantal redenen op verschillende manieren antwoorden wanneer er vragen worden gesteld, en dit kan gevolgen hebben voor de GAF-waarden. Het is belangrijk om de verklaringen van ziekten en het hulpzoekende gedrag binnen het culturele kader van de patiënt te begrijpen en patiënten moeten worden beoordeeld aan de hand van wat ‘normaal’ is in hun eigen cultuur. Culturele factoren kunnen belangrijk zijn voor de houding ten opzichte van stoornis en het gebruik van GAF in multi-etnische samenlevingen vormen een uitdaging voor de beoordeling.

Taalverschillen kunnen ook problemen opleveren; een patiënt kan duidelijk psychotisch zijn wanneer hij in zijn eigen taal wordt geïnterviewd, maar niet wanneer hij in een vreemde taal wordt geïnterviewd. Wanneer hij in andere talen wordt vertaald, richtlijnen voor het beoordelen van GAF, interviews voor het beoordelen van GAF en GAF zelf (bijvoorbeeld ankerpunten met sleutelwoorden en voorbeelden) kunnen worden beïnvloed. Vertaling van beoordelingsinstrumenten kan betrekking hebben op vertaling, terugvertaling, herziening en aanpassing en er zijn richtlijnen beschikbaar voor het vertalen van toetsen en beoordelingsinstrumenten.

Kenniskloof

Er is weinig bekend over het belang van vertaling en cultuur voor GAF guid elines. De veiligheid van internationale vergelijkingen moet in twijfel worden getrokken. Meta-analyses op basis van gegevens uit landen met verschillende talen en culturen kunnen door deze verschillen worden beïnvloed.

Verdere ontwikkeling voor GAF

We hebben nog lang geen uitgebreide reeks heuristische richtlijnen die de beoordelaar kunnen ondersteunen bij het uitvoeren van het beoordelingsproces, maar er wordt verwacht dat er vooruitgang wordt geboekt bij de studie van het beoordelingsproces. Richtlijnen moeten gebaseerd zijn op zowel theorie als empirische kennis over hoe elke richtlijn in de praktijk werkt. De ontwikkeling van nieuwe richtlijnen voor GAF zou worden vergemakkelijkt door eerst de literatuur over richtlijnen voor psychologische beoordeling te bekijken en relevante punten eruit te halen. Nieuw empirisch onderzoek zou dan kunnen worden uitgevoerd, bijvoorbeeld door kwalitatieve studies uit te voeren naar het daadwerkelijke scoringsproces, om te zoeken naar items die relevant zijn voor richtlijnen, waarbij in gedachten moet worden gehouden dat als het scoringsproces te complex wordt gemaakt, de kans op fouten groter is. worden geïntroduceerd. Het bestaan van internationale richtlijnen zou ondersteuning bieden bij de implementatie en het gebruik van de richtlijnen in verschillende landen. Richtlijnen moeten de consensus over de praktijk weerspiegelen en een ontwerp van nieuwe richtlijnen voor GAF moet daarom op grote schaal worden verspreid om voldoende gelegenheid voor commentaar te bieden. Een GAF-schaal met nieuwe richtlijnen moet ook worden getest op betrouwbaarheid en validiteit voor verschillende diagnoses, met verschillende scorers, over verschillende locaties en met verschillende patiëntenpopulaties. Om de effecten van verschillende richtlijnen te bestuderen, zou kennis van ‘echte’ waarden nuttig zijn en kunnen gemiddelde scores van expertpanels als referentienormen werken.

Bij het ontwerpen van een norm voor het scoringsproces is het belangrijk om rekening te houden met welk proces kan de doelstellingen het beste bereiken.Het is essentieel om eerst het doel van een scoresysteem te definiëren. Een systeem dat bijvoorbeeld voornamelijk bedoeld is voor klinisch gebruik, moet door clinici als verstandig en gebruiksvriendelijk worden beschouwd. Het hebben van een korte versie van de richtlijnen voor de kliniek en meer gedetailleerde richtlijnen voor onderzoek kan echter resulteren in scores die niet direct vergelijkbaar zijn; evidence-based behandeling is per definitie gebaseerd op onderzoek en dit zou een probleem kunnen vormen voor de implementatie ervan.

Naast de richtlijnen zou ook een handleiding met meer informatie over GAF en scoring van GAF kunnen worden ontwikkeld. De eis dat richtlijnen kort en beknopt moeten zijn, maakt het noodzakelijk om te beslissen welke informatie in de richtlijnen moet worden gegeven en welke in de handleiding. De handleiding kan dienen als belangrijkste informatiebron en kan informatie bevatten over kwesties die verband houden met GAF, zoals de geschiedenis van de ontwikkeling ervan; de theoretische basis; de volledigheid van GAF voor verschillende omstandigheden; de betrouwbaarheid en validiteit van GAF met verklaringen voor problemen; statistische informatie voor verschillende diagnostische groepen (gemiddelde waarde, standaarddeviatie, bereik en statistische verdeling, hetzij normaal of scheef, en in welke richting); informatie over welke methoden samen met GAF moeten worden gebruikt (evaluatie van meerdere methoden is gebruikelijk); GAF-waarden vergeleken met waarden uit andere methoden; implicaties van verschillende GAF-scores voor behandeling, met voorbeelden en drempels van ernstwaarden die bepalen wanneer behandeling wenselijk is; managementgebruik van GAF (bijvoorbeeld bij het plannen en vergelijken van case mix); beoordeling door teams en individuen; gebruik van GAF voor patiënten met verschillende culturele en taalachtergronden; en trainingsmateriaal met beschrijvingen van verschillende cases met toegekende GAF-waarden.

Automatisering van de beoordeling zou wel eens de toekomst kunnen zijn. Het toekennen van scores zou kunnen beginnen met een zichtbare GAF-schaal op het scherm, waarbij het plaatsen van de cursor op verschillende plaatsen langs de schaal verschillende vensters laat zien met informatie over de criteria voor het scoren; door met de muis in een van deze vensters te klikken, zou nog meer gedetailleerde informatie beschikbaar kunnen zijn in een ander venster. Het gebruik van elektronische patiëntendossiers biedt een mogelijkheid voor nieuwe kwaliteitsborgingsmethoden. Sommige diagnoses zijn niet te combineren met hoge GAF-scores; als een dergelijke diagnose is gesteld, kan er een waarschuwing op het scherm verschijnen als een te hoge GAF-score wordt gegeven. Als een lage GAF-S wordt gegeven, kan er een waarschuwing verschijnen als een hoge GAF-F wordt gegeven. Er kan een herinnering verschijnen als het psychiatrisch dossier voor een nieuwe patiënt is ingevuld zonder dat er een GAF-score is ingevoerd. Als er de afgelopen 3 maanden geen GAF-score is gegeven voor een poliklinische patiënt, kan er een herinnering op het scherm verschijnen. Computergebaseerde scoring van GAF kan een hoge correlatie geven met scoren op basis van klinische indruk, maar problemen met computerondersteunde beoordeling suggereren een aantal richtlijnen voor gebruikers. De Internationale Testcommissie heeft richtlijnen opgesteld voor computergebaseerde en via internet geleverde testen, maar deze richtlijnen zijn niet ontwikkeld met GAF in gedachten.

Werken met een scoringsinstrument is niet compleet zonder testen of pilootstudie. Wijzigingen in het scoreproces zijn niet altijd verbeteringen, en er is een pilotstudie nodig om eventuele aanvullende wijzigingen aan het licht te brengen die nodig zijn.