In het volgende bericht zal ik papyrus en zijn functie in de geschiedenis van schrijven en documentatie bespreken. Ik zal eerst de algemene geschiedenis van het materiaal uitleggen, gevolgd door een korte uitleg van hoe we nu denken dat papyrusrollen zijn geconstrueerd. Ten slotte zal ik mijn ervaringen met papyrus beschrijven om mijn inzicht te geven in de kwaliteit ervan als schrijfoppervlak. Dit stuk dient om de rol van papyrus in de ontwikkeling van schrijven, documentatie en literatuur te benadrukken zoals we die nu kennen.

Geschiedenis van Papyrus

De ontwikkeling van het schrijven is een geweest een lang proces gebaseerd op experimenten en een cyclus van nieuwe methoden die geleidelijk de oude vervangen. In de loop van duizenden jaren domineerden verschillende materialen en literaire vormen in verschillende regio’s en tijdperken. Het eerste gedocumenteerde materiaal, klei, werd intensief gebruikt in de riviervlakten van Mesopotamië, waar velen geloven dat het schrijven is ontstaan. (4) Deze kleifragmenten werden ook door velen in Egypte en in heel Europa gebruikt. Rond 3000 voor Christus zouden de Egyptenaren een revolutie teweegbrengen in de literaire wereld door een soepel, flexibel schrijfmateriaal te produceren dat inkt zou kunnen accepteren en vasthouden zonder een waas of vlek. (4) Dit materiaal, papyrus, zou langer in gebruik blijven dan enig ander materiaal in de geschiedenis van geschreven documenten.

De papyrusplant was erg belangrijk voor de oude Egyptenaren. Zoals Janice Kamrin van het Department of Egyption Art in het Metropolitan Museum of Art ooit schreef:

“In de oude Egyptische kosmologie werd de wereld geschapen toen de eerste god op een heuvel stond die voortkwam uit grenzeloze en ongedifferentieerde duisternis en water, een mythische echo van het moment waarop het land elk jaar weer begint te verschijnen van onder de jaarlijkse vloedwateren. Papyrusmoerassen werden dus gezien als vruchtbare, vruchtbare streken die de kiemen van de schepping bevatten. (2) “

De papyrusplant was een symbool van wedergeboorte. Uit deze ‘scheppingskiemen’ haalden de Egyptenaren het materiaal waarop ze millennia lang konden creëren en registreren. De papyrusplant had zoet water of met water verzadigde aarde nodig om te groeien. Ondanks het over het algemeen droge klimaat van Egypte, werden deze omstandigheden in de moerassen aangetroffen. van de Nijldelta en in de ‘laaggelegen gebieden rond de Nijldelta’. (2) De papyrusstelen waren dun maar sterk, bekroond door “gevederde schermen die eindigen in kleine bruine vruchtdragende bloemen.” (2)

Hoe papyrus werd gemaakt

Tot op de dag van vandaag zijn we er niet helemaal zeker van hoe de oude Egyptenaren hun papyrusvellen produceerden. Er zijn zeer weinig overgebleven documenten uit Egypte over het proces De meest volledige beschrijving van het preparaat dat overblijft, is afkomstig uit Plinius’s Natural History. (6) Hoewel zijn beschrijving gedetailleerd is, zijn er enkele aspecten die niet overeenkomen met wat we hebben waargenomen in overblijfselen van oude documenten. Bovendien heeft Plinius nooit reisde naar Egypte, dus hij zou geen manier hebben om het proces definitief te begrijpen.

Ondanks dit gebrek aan documentatie zijn we er vrij zeker van dat we de algemene stappen kennen die zijn genomen om het materiaal te maken. Om te beginnen, de stengel werd geoogst en in secties gesneden, waarbij de onderste, middelste en bovenste delen werden gescheiden. Aangezien het onderste deel van de stengel meer pulp bevatte dan de hogere delen, zouden de geëxtraheerde vezels een dunner papyrusvel produceren. (1) In faraonische tijden, deze dunne platen hadden de voorkeur Volgens Plinius gaven de Grieken en Romeinen de voorkeur aan de papyrusvellen die uit het middengedeelte van de stengel werden gemaakt. Vervolgens werd de binnenkant van de driehoekige steel van de plant in lange reepjes gesneden of gepeld. Deze stroken zouden in twee lagen worden gelegd, een verticaal en een horizontaal in een rasterpatroon. (5) Ze zouden nat zijn en geperst zodat de lagen zouden binden. Soms werd er lijm aan dit proces toegevoegd. Nadat ze plat waren gehamerd, werden de platen in de zon gedroogd en gepolijst met een stuk ivoor of een schelp. (4) Volgens Plinius en andere bronnen varieerden papyrusvellen naar kwaliteit en prijs, afhankelijk van de relatieve locatie van de vezels en de toestand van de voltooide vellen. (6)

Hoe het werd gebruikt

De in Egypte geproduceerde papyrus werd voor veel doeleinden gebruikt, maar niets belangrijker dan zijn functie als schrijfmateriaal. Af en toe werden losse bladen verkocht voor het bijhouden van documenten en lijsten, maar het merendeel van deze bladen werd vervaardigd en verkocht als boekrollen. Tien tot twintig vellen zouden aan elkaar worden gelijmd om een lang laken te vormen en tot een boekrol gerold, vaak rond een houten stok. Deze vorm van papyrus domineerde niet alleen Egypte, maar werd ook in grote hoeveelheden naar Europa verscheept. In Rome en Griekenland werd de papyrusrol een cultureel verankerde standaard.

De papyrusrol bleef de standaard in Europa en in het bijzonder Rome voor vele jaren.Het had geen waardige rivaal tot de opkomst van perkament in de tweede eeuw na Christus. Perkament, ook bekend als perkament, werd naar verluidt ontdekt door Eumenes II, die van 197 tot 159 v.Chr. Regeerde over Pergamum aan de westkust van Turkije. (4) Hoewel het duurzaam en glad was, was het perkament onredelijk duur en duurde het lang voordat het aansloeg. Toen de christelijke kerk groeide en rijk genoeg werd om zo’n duur materiaal te betalen, werd perkament in codexvorm synoniem met de kerk. Toen de kerk en het christendom de overhand hadden over het Romeinse rijk, werd de codex op perkament de standaard voor middeleeuwse Europese schriftgeleerden en begon papyrus in verval te raken.

Mijn ervaring

Na uitvoerig over het materiaal te hebben geleerd in onze Ancient Book-klas hebben we onze handen vuil gemaakt aan papyrus in ons eerste transcriptieproject. We kregen tien losse vellen, ongeveer zo groot als een standaardvel printerpapier. Vervolgens hebben we de vellen aan elkaar geplakt, met de horizontale vezels naar boven en de verticale vezels naar de tafel. We overlapten de vellen, plaatsten het linkervel over de rechterkant en lijmen ze aan elkaar. Nadat we het gewricht van de pagina’s met een botzaag plat hadden gemaakt, hebben we de scroll een dag laten drogen. Vervolgens hebben we met een rietpen en een vulpen ongeveer 150 regels tekst op de rol gekopieerd.

Ik vond het schrijven op de papyrus soms best moeilijk. De punt van de vulpen bleef vaak vastzitten in de vezels en de inkt zou uitlopen en vlekken veroorzaken. Ook brak de pen soms door de papyrus, scheurde het vel lichtjes en liet een vlek achter. Tijdens het project heb ik geen geweldige manier gevonden om fouten en inktvlekken te corrigeren. Ik probeerde de papyrus te schrapen zoals we in veel voorbeelden zagen, maar onze vellen waren te broos en braken vaak onder welk gereedschap ik ook voor de correcties gebruikte. Uiteindelijk vond ik de esthetisch meest aantrekkelijke methode een eenvoudige regel die het verkeerde gedeelte van de tekst doorstreept.

Ondanks deze moeilijkheden was ik verrast en onder de indruk van de kwaliteit van de papyrus als schrijfoppervlak. Hoewel de vellen af en toe scheuren, was de papyrus in het algemeen erg duurzaam. Ik schrijf de gaten en krassen toe aan de scherpte van de metalen punt van de pen, in plaats van aan de kwetsbare aard van het materiaal. Op basis van deze ervaring is het gemakkelijk in te zien waarom papyrus populair werd en duizenden jaren zo bleef. De scroll die we maakten was draagbaar, sterk en esthetisch aantrekkelijk. In vergelijking met de andere alternatieven in die tijd (leer en klei), is de relatieve kwaliteit van de papyrus duidelijk veel beter.

Het is moeilijk om het belang van papyrus in de geschiedenis en ontwikkeling van het schrijven te overschatten. In zekere zin markeerde de uitvinding van papyrus het begin van de globalisering van documentatie en literaire vorm. Vóór papyrus was schrijven een vaardigheid die voorbehouden was aan een zeer kleine minderheid en kwam vaak voor in de vorm van hoogstens een paar zinnen op een fragment van klei of een stuk leer. Met de papyrusrol kreeg de westerse wereld een standaardoppervlak waarop het kon creëren en documenteren. De rol bevorderde de creatie en het voortbestaan van enkele van ’s werelds meest invloedrijke documenten, variërend van enkele van de eerste vaste wetboeken tot de belangrijke literaire werken van Rome’s knapste koppen.

Bronnen

1) Bagnall, Roger S. The Oxford Handbook of Papyrology. Oxford: Oxford University Press, 2009.

Ik gebruikte het eerste hoofdstuk, getiteld “Writing Materials In the Ancient World.” Dit hoofdstuk bevat informatie over de geschiedenis en constructiemethoden van papyrus, evenals het fragment van Plinius over het productieproces.

Dit artikel is geschreven door een lid van de afdeling Egyptische kunst in het Metropolitan Museum of kunst. Het biedt een historische en culturele context voor papyrus, vooral omdat het betrekking heeft op het gebruik ervan in Egypte.

Dit artikel geeft een korte beschrijving van hoe papyrus wordt gemaakt. Ik heb er niet naar verwezen in de blogpost, maar het leverde aanvullende informatie op voor mijn onderzoek. Omdat we niet precies weten hoe papyrus wordt gemaakt, heb ik meerdere bronnen gelezen om een breed scala aan informatie te krijgen.

Ik heb dit artikel gebruikt om voornamelijk informatie te verzamelen over de geschiedenis van perkament.

Ik heb dit artikel gebruikt om technische informatie te krijgen over hoe Papyrus wordt gemaakt.

Ik heb dit artikel gebruikt om informatie te krijgen over de geprefereerde kwaliteiten van papyrusvellen.