Biologische argumentenEdit

Monogamie bestaat in veel samenlevingen over de hele wereld, en het is belangrijk om te begrijpen hoe deze huwelijkssystemen zich mogelijk hebben ontwikkeld. Bij elke soort zijn er drie hoofdaspecten die samen een monogaam paarsysteem bevorderen: vaderlijke zorg, toegang tot hulpbronnen en partnerkeuze; bij mensen zijn de belangrijkste theoretische bronnen van monogamie echter vaderlijke zorg en extreme ecologische spanningen. Vaderlijke zorg zou vooral belangrijk moeten zijn bij mensen vanwege de extra voedingsbehoefte van grotere hersenen en de langere ontwikkelingsperiode. Daarom zou de evolutie van monogamie een weerspiegeling kunnen zijn van deze toegenomen behoefte aan bi-ouderlijke zorg. Evenzo zou monogamie moeten evolueren in gebieden met ecologische stress, omdat het mannelijke reproductiesucces hoger zou moeten zijn als hun middelen gericht zijn op het verzekeren van de overleving van het nageslacht in plaats van op het zoeken naar andere partners. Het bewijs ondersteunt deze beweringen echter niet. Vanwege de extreme socialiteit en verhoogde intelligentie van mensen, heeft H. sapiens veel problemen opgelost die in het algemeen tot monogamie leiden, zoals de hierboven genoemde. Monogamie is bijvoorbeeld zeker gecorreleerd met vaderlijke zorg, zoals Marlowe aantoont, maar wordt er niet door veroorzaakt omdat mensen de behoefte aan bi-ouderlijke zorg verminderen door de hulp van broers en zussen en andere familieleden bij het opvoeden van de nakomelingen. Bovendien zorgen menselijke intelligentie en materiële cultuur voor een betere aanpassing aan verschillende en ruwere ecologische gebieden, waardoor het oorzakelijk verband en zelfs de correlatie van een monogaam huwelijk en extreme klimaten wordt verminderd. Sommige wetenschappers beweren echter dat monogamie is geëvolueerd door het verminderen van conflicten binnen groepen, waardoor bepaalde groepen een concurrentievoordeel krijgen ten opzichte van minder monogame groepen.

Paleoantropologie en genetische studies bieden twee perspectieven op wanneer monogamie zich ontwikkelde bij de menselijke soort: paleoantropologen bieden voorlopig bewijs dat monogamie zich heel vroeg in de menselijke geschiedenis kan hebben ontwikkeld, terwijl genetische studies suggereren dat monogamie veel recenter is geëvolueerd, minder dan 10.000 tot 20.000 jaar geleden.

Paleo-antropologische schattingen van het tijdsbestek voor de evolutie van monogamie zijn primair gebaseerd op het niveau van seksueel dimorfisme dat wordt gezien in het fossielenbestand, omdat, in het algemeen, de verminderde man-man-competitie die wordt waargenomen bij monogame paring resulteert in verminderd seksueel dimorfisme. Volgens Reno et al. Viel het seksuele dimorfisme van Australopithecus afarensis, een menselijke voorouder van ongeveer 3,9-3,0 miljoen jaar geleden, binnen het moderne menselijke bereik, gebaseerd op tandheelkundige en postcraniële morfologie. Hoewel we voorzichtig zijn om niet te zeggen dat dit wijst op monogame paring bij vroege mensachtigen, zeggen de auteurs wel dat verminderde niveaus van seksueel dimorfisme bij A. afarensis “niet impliceren dat monogamie minder waarschijnlijk is dan polygynie”. Gordon, Green en Richmond beweren echter dat A. afarensis bij het onderzoeken van postcraniale overblijfselen seksueel meer dimorf is dan moderne mensen en chimpansees met niveaus die dichter bij die van orang-oetans en gorilla’s liggen. Bovendien is Homo habilis, die ongeveer 2,3 mya leeft, de meest seksueel dimorfe vroege mensachtige. Plavcan en van Schaik sluiten hun onderzoek van deze controverse af door te stellen dat seksueel dimorfisme in australopithecines over het algemeen niet indicatief is voor enige gedragsimplicaties of paarsystemen.

Culturele argumenten Bewerken

Ondanks het menselijk vermogen om seksuele en genetische monogamie te vermijden, vormt sociale monogamie nog steeds onder veel verschillende omstandigheden, maar de meeste van die omstandigheden zijn gevolgen van culturele processen. Deze culturele processen hebben misschien niets te maken met relatief reproductief succes. De vergelijkende studie van antropoloog Jack Goody met gebruikmaking van de etnografische atlas toonde bijvoorbeeld aan dat monogamie deel uitmaakt van een cultureel complex dat voorkomt in de brede strook van Euraziatische samenlevingen van Japan tot Ierland die sociale monogamie, seksuele monogamie en bruidsschat beoefenen (dwz ‘divergerende devolutie’). , waardoor eigendommen kunnen worden geërfd door kinderen van beide geslachten.) Goody toont een statistische correlatie aan tussen dit culturele complex en de ontwikkeling van intensieve ploeglandbouw in die gebieden. Voortbouwend op het werk van Ester Boserup merkt Goody op dat de arbeidsdeling naar geslacht varieert in intensieve ploeglandbouw en extensieve stuivende tuinbouw.In de ploeglandbouw is de landbouw grotendeels mannenwerk en wordt het geassocieerd met privébezit; het huwelijk is meestal monogaam om het bezit binnen het kerngezin te houden. Naaste familie (endogamie) zijn de geprefereerde huwelijkspartners om eigendommen binnen de groep te houden. genetische studie van de wereldwijde genetische diversiteit van de mens stelde dat seksuele polygynie typerend was voor menselijke voortplantingspatronen tot de verschuiving naar sedentaire landbouwgemeenschappen ongeveer 10.000 tot 5.000 jaar geleden in Europa en Azië, en meer recentelijk in Afrika en Noord- en Zuid-Amerika. Etnografische Atlas toonde een statistische correlatie tussen toenemende omvang van de samenleving, het geloof in ‘hoge goden’ om de menselijke moraal te ondersteunen, en monogamie. Een onderzoek naar andere cross-culturele monsters heeft bevestigd dat de afwezigheid van de ploeg de enige voorspeller was van polygamie , hoewel andere factoren, zoals een hoge sterfte onder mannen tijdens oorlogsvoering (in niet-statelijke samenlevingen) en pathogene stress (in me impact.

Betzig stelde dat cultuur / samenleving ook een bron van sociale monogamie kan zijn door deze af te dwingen door middel van regels en wetten die zijn opgesteld door externe actoren, meestal om de rijkdom of macht van de de elite. Augustus Caesar moedigde bijvoorbeeld het huwelijk en de voortplanting aan om de aristocratie te dwingen hun rijkdom en macht over meerdere erfgenamen te verdelen, maar de aristocraten hielden hun sociaal monogame, legitieme kinderen tot een minimum beperkt om hun nalatenschap veilig te stellen terwijl ze veel extra paren hadden. Evenzo – volgens Betzig – dwong de christelijke kerk monogamie af omdat rijkdom werd overgedragen aan het meest levende, legitieme mannelijke familielid, wat er vaak toe leidde dat de rijke oudste broer geen mannelijke erfgenaam had. Zo zouden de rijkdom en macht van het gezin worden overgedragen aan de ‘celibataire’ jongere broer van de kerk. In beide gevallen gebruikte de regelgevende elite culturele processen om een grotere reproductieve geschiktheid voor zichzelf en hun nakomelingen te verzekeren, wat leidde tot een grotere genetische invloed in toekomstige generaties. Bovendien waren met name de wetten van de Christelijke Kerk belangrijk in de evolutie van sociale monogamie bij mensen. Ze lieten arme mannen toe, zelfs aangemoedigd, om te trouwen en nakomelingen te produceren, waardoor de kloof in reproductieve succes tussen arm en rijk, wat resulteert in de snelle verspreiding van monogame huwelijkssystemen in de westerse wereld. Volgens BS Low lijkt cultuur een veel grotere impact te hebben op monogamie bij mensen dan de biologische krachten die belangrijk zijn voor niet- menselijke dieren.

Andere theoretici gebruiken culturele factoren die reproductief succes beïnvloeden om monogamie te verklaren. In tijden van grote economische / demografische overgangen, investeren meer Het aantal nakomelingen (sociale monogamie, niet polygynie) verhoogt het reproductiesucces door ervoor te zorgen dat de nakomelingen zelf voldoende aanvankelijke rijkdom hebben om succesvol te zijn. Dit is zowel in Engeland als Zweden te zien tijdens de industriële revolutie en wordt momenteel gezien bij de modernisering van het landelijke Ethiopië. Evenzo kunnen in moderne geïndustrialiseerde samenlevingen minder, maar beter geïnvesteerde nakomelingen, dwz sociale monogamie, een reproductief voordeel opleveren ten opzichte van sociale polygynie, maar dit maakt nog steeds seriële monogamie en extra-paar copulaties mogelijk.

Argumenten van buitenaf Bewerken

Karol Wojtyła (later, paus Johannes Paulus II) stelde in zijn boek Love and Responsibility dat monogamie, als een institutionele unie van twee mensen die verliefd op elkaar zijn, een belichaming was van een ethische personalistische norm, en dus de enige manier om echte menselijke liefde mogelijk te maken. Sommige schrijvers hebben gesuggereerd dat monogamie de problemen kan oplossen die volgens hen geassocieerd zijn met niet-monogamie en hypergamie, zoals incidom.

Alexandra Kollontai stelt in Make Way for the Winged Eros dat monogamie een artefact is van kapitalistische concepten van eigendom en erfenis en schreef: ‘De sociale doelstellingen van de arbeidersklasse worden in het geheel niet beïnvloed door of liefde de vorm aanneemt van een lange en officiële unie of tot uitdrukking komt in een tijdelijke relatie. De ideologie van de arbeidersklasse plaatst geen enkele formele grenzen aan liefde. ” Later: “Moderne liefde zondigt altijd, omdat het de gedachten en gevoelens van” liefdevolle harten “absorbeert en het liefdevolle paar isoleert van het collectief. In de toekomstige samenleving zal een dergelijke scheiding niet alleen overbodig worden, maar ook psychologisch ondenkbaar.” Een van de leerstellingen van de nieuwe proletarische moraal is ‘wederzijdse erkenning van de rechten van de ander, van het feit dat de een niet het hart en de ziel van de ander bezit (het gevoel van eigendom, aangemoedigd door de burgerlijke cultuur)’. p>

Oude samenlevingen Bewerken

Het historische verslag biedt tegenstrijdig bewijs over de ontwikkeling en omvang van monogamie als een sociale praktijk.Laura Betzig stelt dat gewone mensen in de zes grote, sterk gestratificeerde vroege staten over het algemeen monogaam waren, maar dat elites de facto polygynie beoefenden. Tot die staten behoorden Mesopotamië, Egypte, Azteekse Mexico, Inca Peru, India en China.

Tribale samenlevingen Bewerken

Monogamie is verschenen in sommige traditionele tribale samenlevingen zoals de Andamanen, Karen in Birma, Sami en Ket in Noord-Eurazië, en de Pueblo-indianen van de Verenigde Staten, blijkbaar niet gerelateerd aan de ontwikkeling van het joods-christelijke monogame paradigma.

Het oude Mesopotamië en Assyrië Bewerken

Beide Babylonische en Assyrische families waren in principe monogaam, maar in de praktijk niet helemaal, aangezien polygynie vaak werd beoefend door de heersers.

In de patriarchale samenleving van Mesopotamië werd het kerngezin een “huis” genoemd. Om “een huis te bouwen” moest een man met één vrouw trouwen en als ze hem geen nageslacht gaf, kon hij een tweede vrouw nemen. De code van Hammurabi stelt dat hij zijn recht om dit te doen verliest als de vrouw hem zelf een slaaf als concubine geeft. Volgens oud-Assyrische teksten zou hij twee of drie jaar moeten wachten voordat hij een andere vrouw mocht nemen. De positie van de tweede vrouw was die van een “slavin” ten opzichte van de eerste vrouw, zoals in veel huwelijkscontracten expliciet wordt vermeld.

Ancient Egypt Edit

Hoewel een Egyptische man vrij was om met meerdere vrouwen tegelijk te trouwen, en sommige rijke mannen uit het Oude en het Middenrijk hadden meer dan één vrouw, monogamie was de norm. Er kunnen enkele uitzonderingen zijn geweest, b.v. een negentiende-dynastie-ambtenaar verklaarde als bewijs van zijn liefde voor zijn overleden vrouw dat hij sinds hun jeugd met haar getrouwd was gebleven, zelfs nadat hij zeer succesvol was geworden (P. Leiden I 371). Dit kan erop wijzen dat sommige mannen hun eerste echtgenotes met een lage sociale status in de steek hebben gelaten en vrouwen met een hogere status hebben getrouwd om hun carrière voort te zetten, hoewel ze zelfs toen nog maar met één vrouw leefden. Egyptische vrouwen hadden het recht om een scheiding aan te vragen als haar man een tweede vrouw nam. Veel grafreliëfs getuigen van het monogaam karakter van Egyptische huwelijken, ambtenaren worden meestal vergezeld door een ondersteunende vrouw. “Zijn vrouw X, zijn geliefde” is de standaarduitdrukking die vrouwen in grafinscripties identificeert. De instructieteksten behorende tot wijsheidsliteratuur, b.v. Instructie van Ptahhotep of Instructie van Any, steun de trouw aan het monogame huwelijksleven en noem de vrouw een vrouw des huizes. De instructie van Ankhsheshonq suggereert dat het verkeerd is om een vrouw in de steek te laten vanwege haar onvruchtbaarheid.

Ancient Israel Edit

In tegenstelling tot Betzigs bewering dat monogamie is ontstaan als gevolg van christelijke sociale economische invloed in het Westen, monogamie verscheen al veel eerder in het oude Midden-Oosten. In het voorchristelijke tijdperk van Israël lag een in wezen monogaam ethos ten grondslag aan het joodse scheppingsverhaal (Gn 2) en het laatste hoofdstuk van Spreuken. Tijdens de Tweede Tempelperiode (530 v.Chr. Tot 70 n.Chr.), Afgezien van een economische situatie die monogamie zelfs meer ondersteunde dan in de eerdere periode, was het concept van “wederzijdse trouw” tussen man en vrouw een veel voorkomende reden voor strikt monogame huwelijken. In sommige huwelijksdocumenten werd expliciet de wens uitgesproken dat het huwelijk monogaam zou blijven. Voorbeelden van deze documenten zijn gevonden in Elephantine. Ze lijken op die in het naburige Assyrië en Babylonië. Onderzoek toont aan dat oude samenlevingen in het Midden-Oosten, hoewel niet strikt monogaam, praktisch (althans op het niveau van gewone mensen) monogaam waren. Halakha van de Dode Zee zag het verbod op polygamie als afkomstig van de Pentateuch (Damascus Document 4: 20-5: 5) , een van de Dode-Zeerollen) Het christendom nam een soortgelijke houding aan (vgl. 1 Tm 3: 2,12; Tt 1: 6), die overeenstemde met de benadering van Jezus. Michael Coogan, daarentegen, stelt dat “Polygynie tot ver in de bijbelse periode werd beoefend, en het wordt onder de joden tot in de tweede eeuw n.Chr. Bewezen.”

Onder rechters en de monarchie, oude beperkingen raakte in onbruik, vooral onder koningen, hoewel de boeken van Samuël en koningen, die de hele periode van de monarchie bestrijken, geen enkel geval van bigamie onder gewone mensen vermelden – behalve de vader van Samuël. De wijsheidsboeken, bijvoorbeeld het Boek van Wijsheid, dat geeft een beeld van de samenleving, Sirach, Spreuken, Qohelet portretteren een vrouw in een strikt monogaam gezin (zie Sp 5: 15-19; Qo 9: 9; Si 26: 1-4 en lofrede van de volmaakte vrouw, Spreuken 31: 10-31) Het boek Tobias spreekt alleen over monogame huwelijken. Ook profeten hebben voor hun ogen het monogame huwelijk als beeld van de relatie tussen God en Israël (vgl. Ho 2: 4f; Jer 2: 2; Jes. 50: 1; 54: 6-7; 62: 4-5; Ez 16) Roland de Vaux stelt dat “het duidelijk is dat de meest voorkomende vorm van huwelijk in Israël monogamie was”. p>

De misjna en de baraitot weerspiegelen duidelijk een monogaam standpunt binnen het jodendom (Yevamot 2:10 enz.).Sommige wijzen veroordeelden het huwelijk met twee vrouwen, zelfs met het oog op voortplanting (Ketubot 62b). R. Ammi, een amora zegt:

Degene die naast zijn eerste een tweede vrouw neemt, zal van de eerste scheiden en haar kettubah betalen (Yevamot 65a)

Romeinse gebruiken, die polygamie verboden, hebben misschien een dergelijke houding versterkt – vooral na 212 na Christus, toen alle Joden Romeinse burgers werden. Sommige joden bleven echter bigamie beoefenen (bijvoorbeeld tot in de middeleeuwen in Egypte en Europa). De Romeinse wet uit de vierde eeuw verbood Joden om meervoudige huwelijken aan te gaan.

Een synode die rond 1000 GT door Gersom ben Juda bijeengeroepen was, verbood polygamie onder Asjkenazische en Sefardische joden.

Het oude Griekenland en het oude Rome / h4>

De oude Grieken en Romeinen waren monogaam in de zin dat mannen niet meer dan één vrouw mochten hebben of tijdens het huwelijk met concubines mochten samenwonen.

Vroegchristendom Bewerken

Volgens Jezus Christus was monogamie een oorspronkelijke wil van de Schepper zoals beschreven in Genesis, verduisterd door de hardheid van de harten van de Israëlieten. Zoals Johannes Paulus II de dialoog tussen Jezus en de Farizeeën interpreteerde (Evangelie van Matteüs 19: 3–8), benadrukte Christus de oorspronkelijke schoonheid van monogame huwelijksliefde beschreven in het boek Genesis 1: 26–31, 2: 4–25, waarbij een man en een vrouw van nature elk bereid zijn om een verfraaiend, totaal en persoonlijk geschenk aan elkaar te zijn:

Jezus vermijdt zich te verstrikt te raken in juridische of casuïstische controverses; in plaats daarvan doet hij tweemaal een beroep op het “begin”. Hiermee verwijst hij duidelijk naar de relevante woorden van Genesis, die zijn gesprekspartners ook uit het hoofd kennen. (…) het brengt de gesprekspartners duidelijk tot nadenken over de manier waarop, in het mysterie van de schepping, de mens precies werd gevormd als ‘mannelijk en vrouwelijk’, om de normatieve betekenis van de woorden van Genesis correct te begrijpen. / p>

Hedendaagse samenlevingenEdit

InternationalEdit

West-Europese samenlevingen hebben monogamie ingesteld als hun echtelijke norm. Monogaam huwelijk is normatief en wordt in de meeste ontwikkelde landen wettelijk afgedwongen. Wetten die polygynie verbieden werden aangenomen in Japan (1880), China (1953), India (1955) en Nepal (1963). Polyandrie is in de meeste landen illegaal.

De vrouwenrechtenbewegingen proberen van monogamie de enige juridische vorm van het huwelijk te maken. De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties heeft in 1979 het Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie tegen Vrouwen, waarvan artikel 16 vereist dat landen vrouwen en mannen gelijke rechten geven in het huwelijk. Polygamie wordt gezien als in strijd met het artikel omdat het mannen het recht geeft op meerdere vrouwen, maar niet op vrouwen. De Verenigde Naties hebben het Comité opgericht in het Eliminatie van discriminatie van vrouwen (CEDAW) om de voortgang te volgen van landen die het verdrag implementeren.

Volksrepubliek China Bewerken

De grondleggers van het communisme stelden vast dat een monogaam huwelijk inherent vrouwen onderdrukte en daarom geen plaats had in de communistische samenleving. Friedrich Engels stelde dat verplichte monogamie alleen maar kon leiden tot meer prostitutie en algemene immoraliteit. lity, met de voordelen van kapitaalbeperking en versterking van de klassenstructuur. Zoals hij uiteenzette in The Origin of the Family, Private Property and the State (1884),

Het eersteklas antagonisme dat in de geschiedenis voorkomt, valt samen met de ontwikkeling van de tegenstelling tussen man en vrouw in het monogame huwelijk, en de eersteklas onderdrukking met die van het vrouwelijk geslacht door de man. … het welzijn en de ontwikkeling van de ene groep worden bereikt door de ellende en onderdrukking van de andere.

Het monogame gezin onderscheidt zich van het paargezin door de veel grotere duurzaamheid van het huwelijk, dat niet langer kan worden ontbonden naar het plezier van beide partijen. In de regel is het alleen de man die het nog kan ontbinden en zijn vrouw kan verstoten.

De communistische revolutionairen in China kozen er echter voor om de Westers standpunt van monogamie als het geven van gelijke rechten aan vrouwen en mannen in het huwelijk. De nieuw gevormde communistische regering stelde monogamie in als de enige juridische vorm van huwelijk.

“De huwelijkswet van 1950 riep op tot ingrijpende veranderingen op veel gebieden van het gezinsleven. Het verbood elke “willekeurige en verplichte” huwelijksvorm die gebaseerd zou zijn op de superioriteit van mannen en die de belangen van vrouwen zou negeren. Het nieuwe democratische huwelijkssysteem was gebaseerd op de vrije keuze van paren, monogamie, gelijke rechten voor beide geslachten en de bescherming van de wettige belangen van vrouwen Het schafte het verwekken van mannelijke nakomelingen als het belangrijkste doel van het huwelijk af en verzwakte de verwantschapsbanden, waardoor de druk op vrouwen om veel kinderen te krijgen, vooral zonen, afnam.Omdat gearrangeerde huwelijken verboden zijn, konden jonge vrouwen hun eigen huwelijkspartner kiezen, de financiële kosten van het opzetten van een nieuw huishouden delen en een gelijke status hebben bij de besluitvorming binnen het huishouden en het gezin. De regering startte vervolgens een uitgebreide campagne voor huwelijksrechtelijke opvoeding, in samenwerking met de Communistische Partij, vrouwenfederaties, vakbonden, de strijdkrachten, scholen en andere organisaties. “

AfricaEdit

De Afrikaanse Unie heeft het Protocol inzake de rechten van vrouwen in Afrika (het Maputo-protocol) aangenomen. Hoewel het protocol niet suggereert om polygaam huwelijk illegaal te maken, stelt artikel 6 wel dat ” monogamie wordt aangemoedigd als de voorkeursvorm van huwelijk en dat de rechten van vrouwen in het huwelijk en gezin, ook in polygame huwelijksrelaties, worden bevorderd en beschermd. “Het protocol trad in werking op 25 november 2005.