McSorley’s Ale House is in de afgelopen eeuw niet veel veranderd: de vloeren zijn nog steeds bekleed met zaagsel dat is gekocht van dezelfde familie uit Long Island de afgelopen 80 jaar staan langs de muren zwart-witfoto’s met eeuwenlange geschiedenis, en een centraal gelegen ijzeren open haard brandt nog steeds hout om het warm te houden tijdens de winter. Maar in 1994 werd Teresa Maher de la Haba de eerste barman van McSorley met een sopraanstem.

McSorley’s was een beroemde herenclub tot 1969, toen twee leden van de Nationale Organisatie voor Vrouwen de bar aanklaagden onder de gelijke beschermingsclausule van het veertiende amendement. De zaak was succesvol en toen de vrouwenbeweging in 1970 in volle gang was, ging Lucy Komisar de bar binnen. Een beroemde foto laat zien hoe ze buiten de pub staat, doordrenkt met bier, handen op haar heupen, en wordt aangestaard door een groep giechelende mannen achter haar. Ze was gekomen om een biertje te drinken, maar droeg er een. Hoewel Lucy nooit een vaste klant werd, bleven vrouwen terugkomen, wat uiteindelijk leidde tot de bouw van een damestoilet in 1986.

Toen Teresa haar dienst begon op een recente herfstdag, vouwde ze een zwarte vuilniszak op en bond het om haar middel, waardoor er geen bier meer op ongewenste plaatsen terecht zou komen. Ze bond haar dikke, witte haar vast en rolde de mouwen van haar witte overhemd met knopen op. “Hoe gaat het met jullie?” vroeg ze de jongens met een jeugdige, warme glimlach.

Teresa’s vader Matthew was de derde eigenaar van McSorley’s; de Ierse immigrant begon in 1965 aan de bar te werken, kocht het in 1977 en is onlangs overleden in Januari. Hoewel hij erg wordt gemist door familie, vrienden en de lokale bevolking, geeft Teresa toe dat ze dankbaar is dat hij niet te maken heeft gehad met het drama van 2020. Toen het bierhuis werd gesloten tijdens door de staat opgelegde voorzorgsmaatregelen voor het coronavirus, was het de eerste keer dat het bedrijf sloot zijn deuren voor een langere periode. Teresa zei dat het motto van haar vader simpel was: “Houd de deuren open.”

McSorley’s is, net als elk ander restaurant en bar, financieel getroffen door de pandemie . Maar Teresa wil niet gefixeerd zijn op het vergelijken van gewone jaarcijfers met die van dit jaar. Ze is ervan overtuigd dat het bierhuis terug in de tijd zal stuiteren. Gelukkig is McSorley’s eigenaar van het gebouw, dus ze hoeven zich geen zorgen te maken over huuronderhandelingen met een verhuurder. Het bierhuis zelf is een relatief kleine plaats, slechts twee kamers om je gezellig te houden. Maar de bar heeft onlangs een zitgedeelte buiten gebouwd. Met het nieuwe buitenterras hoopt de bemanning dat de zaken volgende zomer een enorme vlucht nemen. Maar vanaf nu zijn de ploegen met bijna de helft ingekrompen en hebben de oudste medewerkers ervoor gekozen om dit seizoen uit te zitten om gezond te blijven.

“Er komen nog steeds mensen binnen”, zei Teresa, “maar je wilt New York ook gewoon terug zien komen. Want wat is New York zonder alle mensen? ”

Terwijl ze opgroeide, was Teresa vaak het enige meisje in de kamer; ze staarde vaak naar de luidruchtigheid vanuit de keuken. Teresa is de tweede van vijf dochters en stapte geleidelijk over naar het restaurantbedrijf. McSorley voelde zich altijd als haar thuis weg van huis. Misschien was het de opwindende drukte en energie van zowel toeristen als de lokale bevolking, of misschien was het omdat ze familie was van bijna elk personeelslid, inclusief haar vader.

“Mijn vader had altijd zoiets van: ‘Waarom werk je niet voor mij?'”, zei Teresa. “En ik dacht: ‘En wat doen?’ Hij zegt: ‘Ik zal jij achter de bar. ” En ik had zoiets van: ‘Echt niet.’ En toen ging ik op een vrijdagmiddag achter en ik ben niet weggegaan. ” Teresa is geboren en getogen in Queens, en als het restaurant dit voorjaar gedwongen werd te sluiten, reed ze soms naar McSorley’s om in te checken. Ze miste de energie van de bar.

Sommige volwassen mannen hebben het haar moeilijk gemaakt. “Een paar mensen zullen zeggen:‘ Oh, mijn god, John McSorley zou in zijn graf rollen als hij je zag, ’” zei Teresa. “Weet je, dat soort stomme dingen. Ik ben gewoon zo van, wat dan ook. ”

Teresa zei dat de verhouding tussen vrouwen en mannen onder het personeel nu ongeveer 50/50 is. Richard (Richie) Walsh, een werknemer van McSorley sinds 1979, zei dat hij vermoedt dat vrouwen tegenwoordig meer verkopen dan hun mannelijke tegenhangers.

Sommigen zien Teresa als een feministisch icoon dat met gratie en gemak. Maar ze ziet zichzelf niet per se zo. ‘Weet je wat het is? Ik voel me op een goede manier, ik heb het allemaal,’ zei ze. ‘In een familiebedrijf run ik het; Ik ben getrouwd, ik heb twee zoons, ik heb het gevoel dat ik op elk gebied een beetje tevreden ben. Ik denk dat het niet gemakkelijk is om met alles te jongleren, maar als het alles is waar je van houdt, breng je hier en daar je offers.”

Drie huidige medewerkers werken sinds de jaren 70 bij McSorley’s. De “frisse gezichten” van de groep werken al 12 tot 15 jaar, en Teresa is zelf 27 jaar barman. Haar zonen zijn slechts 16 en 18 jaar oud – te jong om het bedrijf nog maar over te nemen, maar Teresa zei dat ze geïnteresseerd waren in de mogelijkheid.

“Teresa’s vader en mijn moeder zijn neven en nichten,” zei Richie. “We komen uit hetzelfde dorp in Ierland: Kilkenny.” Terwijl een deel van de bemanning opgroeide in Ierland en Ierse accenten hebben, klinken Teresa en Richie authentiek New York. Richie zei dat een van zijn favoriete onderdelen van het werken bij McSorley’s is om daar de afgelopen 40 jaar dezelfde mensen op St. Patty’s Day te zien.

Shane Buggy, Teresa’s neef die opgroeide in Ierland en hier na zijn studie in 2008 naartoe verhuisde, zei: “Je kunt de hele familie van McSorley zeggen en alles wat iedereen heeft meegemaakt in deze bar tussen de Grote Depressie, Verbod, een pandemie, noem maar op, en Teresa heeft het dit jaar echt gedaan, in één jaar, tussen de sluiting van de bar en de pandemie. Ze heeft het op haar schouders genomen en ermee gerold, en ze is heel goed geweest voor ons allemaal. ”

Hoewel de cultuur de afgelopen 50 jaar maar een klein beetje is veranderd, is de sfeer grotendeels hetzelfde gebleven . De lokale bevolking zit in hoekstoelen te kaarten en handen te schudden met obers, genietend van de glorie van bekendheid bij barmannen die vragen “Hoe gaat het met je?” en “Wat zijn je kinderen van plan?” Tijdens mijn bezoek was het een veel langzamere vrijdag dan typisch voor de beroemde pub, maar het maakte een goed gesprek mogelijk. Op de muren stond het verleden van het bierhuis, dat licht werpt op de geschiedenis die twee eeuwen teruggaat.

Bij het vuur zat Johnny Schultz, een van de jongens uit de foto uit 1970 van Lucy Kosimar. Johnny, die 17 was toen de foto werd genomen, heeft zijn hele leven een paar deuren verder gewoond dan McSorley. Hij werkte decennialang in de pub en is theoretisch opgenomen in de Maher-clan. Op zijn 65ste zit hij de meeste dagen rond 14.00 uur op zijn rollator bij de verwarming. en heeft een praatje met Teresa en de bemanning.

Toen de dag ten einde liep, rende iemand om koffie voor iedereen te halen. Ze wezen naar foto’s en vertelden me wie wie was: de voormalige eigenaar Harry Kirwan met zijn zoon Danny aan een muur; Mike Bloomberg op een muur om de hoek; Matty, Teresa’s vader, boven de bar. Richie wees erop dat veel van de tafels binnenin 150 jaar oud zijn.

“Het feit dat we hier na 166 jaar zijn,” zei Teresa, “is verbazingwekkend hoeveel mensen gewoon nieuwsgierig zijn om te weten of we er nog zijn. Dus ook al zie je misschien maar één keer per jaar klanten … Ze zijn net als ‘Oh, godzijdank, jullie zijn er nog steeds.’ ”

De zon ging onder buiten en McSorley’s ging nergens heen snel.