Inleiding

De ideale positie voor auscultatie is om de patiënt in een zittende positie te plaatsen. Als een patiënt liggend moet blijven, rol de patiënt dan van de ene naar de andere kant om de rug te onderzoeken. Als de patiënt niet heen en weer kan worden gerold, zoals in bepaalde ICU-instellingen, kan auscultatie over de voorste borst worden uitgevoerd om een beperkter onderzoek te verkrijgen.

Bij het ausculteren, de patiënt dient in en uit te ademen door de mond, dieper dan normaal. Bij auscultatie moet het diafragma van de stethoscoop rechtstreeks op de huid worden aangebracht, aangezien kleding en andere materialen de waargenomen geluiden kunnen dempen of vervormen. Ausculteer in een patroon zoals weergegeven in de onderstaande afbeeldingen. Dit moet symmetrisch gebeuren tussen de twee hemithoraces, zodat geluiden tussen zijden kunnen worden vergeleken. Begin bij de toppen en ga naar beneden in een ladderachtig patroon tot onder het niveau van het middenrif wordt bereikt of ademhalingsgeluiden niet langer worden gewaardeerd. Dit moet worden uitgevoerd over de voorste en achterste borst.

De geluiden die tijdens auscultatie worden gehoord, kunnen worden geclassificeerd als ademgeluiden, gecreëerd door luchtbeweging door de luchtwegen, en onvoorziene of toegevoegde geluiden, die meerdere generatiemechanismen hebben. Ademhalingsgeluiden kunnen worden geclassificeerd als vesiculair, bronchiaal of afwezig / verzwakt.

Vesiculaire geluiden

Vesiculaire geluiden worden gegenereerd door de turbulente luchtstroom door de luchtwegen van gezonde longen. Deze zijn doorgaans zacht en worden gekenmerkt door inademingsgeluiden die langer duren dan uitademingsgeluiden. Normaal longweefsel heeft een aanzienlijke hoeveelheid luchtruimte om het geluid te verzachten en te verzachten. Deze vesiculaire geluiden variëren aanzienlijk van patiënt tot patiënt; Daarom is het belangrijk om het ene hemidiafragma met het andere te vergelijken door in een symmetrisch patroon te luisteren, zoals weergegeven in de onderstaande afbeelding.

Bronchiale ademgeluiden

Bronchiale ademgeluiden zijn vaak het gevolg van consolidatie in het longparenchym met een open luchtweg die naar het betrokken gebied leidt. De resulterende ademgeluiden worden versterkt door de consolidatie, wat leidt tot een luider ademgeluid. Typisch is er een pauze tussen inademings- en uitademingsgeluiden, aangezien het betrokken parenchym zich gedurende deze inademingstijd niet met lucht vult. De toonhoogte is meestal hoog, omdat de geluiden uit de bronchiën komen, en de uitademingsfase duurt over het algemeen langer en is even intens als, of intenser dan, de inademingsfase.

Afwezige / verzwakte geluiden

Afwezige / verzwakte geluiden komen voor wanneer er geen luchtstroom is naar de te ausculteren regio. Dit kan gebeuren bij een pneumothorax, hemothorax, pleurale effusie of parenchymconsolidatie, waaronder de voedingsluchtweg.

Onvoorziene geluiden kunnen worden geclassificeerd als gekraak, piepende ademhaling, rhonchi of stridor. Deze geluiden komen voor naast de hierboven beschreven ademgeluiden.

Crackles

Crackles zijn geluiden die met tussenpozen, niet-muzikaal, heel kort en meer uitgesproken zijn tijdens inspiratie. Het geluid van het haar dat tussen de vingers wordt gewreven, wordt vaak als voorbeeld gebruikt om dit soort geluiden te beschrijven. Crackles kunnen worden geclassificeerd als fijn of grof, afhankelijk van hun geluidskwaliteit.

Fijne craquelé wordt meestal geproduceerd door het geforceerd heropenen van longblaasjes die tijdens de vorige uitademing waren gesloten. Dit gekraak is zachter en hoger in toonhoogte, terwijl grove craquelé luider en lager in toonhoogte is. Grove craquelé is typisch een combinatie van alveolaire heropening en het borrelen van lucht door vastgehouden afscheidingen in kleinere luchtwegen.

Crackles kunnen ook worden gecategoriseerd als vroeg of laat, afhankelijk van wanneer ze worden gewaardeerd tijdens de ademhalingscyclus. Vroege inademingsgekraak treedt onmiddellijk na het begin van de inademing op en wordt vaker geassocieerd met interstitiële longziekte. Laat inademingsgekraak begint in de eerste helft van de inspiratie en gaat door tot het einde van de inspiratie. Dit type craquelé wordt vaker geassocieerd met longoedeem en astma.

Tabel 2 vat typische differentiële diagnoses samen voor verschillende soorten craquelé, gebaseerd op hun locatie binnen de ademhalingscyclus en hun karakter. Merk op dat elke ziekte meerdere soorten craquelé tegelijk kan vertonen.

Tabel 2.Differentiële diagnose van Crackles (Open tabel in een nieuw venster)

Wheezes

Wheezes zijn continue, hoge, muzikale, voornamelijk uitademende geluiden die worden geproduceerd door lucht die door vernauwde bronchiën stroomt, waardoor de bronchiën gaan fladderen en resoneren. Ze worden dus veroorzaakt door pathologie die leidt tot vernauwing van de bronchiën, meestal COPD, astma en bronchitis.

Rhonchi

Rhonchi zijn lage snorachtige geluiden die tijdens de ademhalingscyclus kunnen voorkomen. Ze worden vaak gekenmerkt door afscheidingen in de grote luchtwegen en zijn te horen bij een breed scala aan pathologieën, die allemaal een verhoogde afscheiding veroorzaken, zoals bij cystische fibrose, longontsteking, bronchitis, longoedeem of emfyseem.

Stridor

Stridor is een luid, ruw, continu, hoog geluid dat wordt uitgesproken tijdens inspiratie; het duidt op proximale luchtwegobstructie. Het geluid wordt veroorzaakt door turbulente lucht die door een vernauwde luchtpijp of strottenhoofd stroomt en is het luidst boven de luchtpijp. Dit is gewoonlijk een medisch noodgeval en moet vroegtijdig worden herkend. Diagnoses die bij stridor kunnen optreden, zijn onder meer epiglottitis, disfunctie van de stembanden, kroep en luchtwegoedeem (die secundair kunnen zijn aan trauma of een allergische reactie).

Pectoriloquy / Egophony

Wanneer abnormale ademgeluiden of onvoorziene geluiden worden gewaardeerd bij auscultatie, is het belangrijk om het gebied met de afwijking grondiger te onderzoeken. Dit omvat auscultatie rond het gebied van de afwijking om de omvang ervan te bepalen, evenals het gebruik van door stem gegenereerde geluiden.

Wanneer gesproken woorden door een beluchte longen reizen, worden ze verzwakt door luchtruimten. terwijl ze naar de periferie bewegen. Wanneer echter een consolidatie aanwezig is, wordt deze beluchting en verzwakking verminderd. Dit veroorzaakt een verhoogde overdracht van gefluisterde woorden, pectoriloquy genaamd. Deze verminderde beluchting resulteert ook in een verandering van de toonhoogte van de uitgezonden geluiden, egofonie genoemd.

Gefluisterde pectoriloquy kan worden opgewekt door de patiënt een herhaalde frase te laten fluisteren (meestal ‘negentig negen ‘). De uitgezonden geluiden zullen luider zijn over het consolidatiegebied. Egofonie kan worden opgewekt door de patiënt’ ee ‘te laten zeggen, en het uitgezonden geluid zal worden gehoord als’ aay ‘over een gebied van consolidatie. Veranderingen in pectoriloquy voor verschillende veelvoorkomende aandoeningen worden weergegeven in Tabel 1.

Niet-pulmonale geluiden

Niet-pulmonale geluiden moeten ook worden opgemerkt tijdens auscultatie van de borst. Een belangrijk niet-pulmonaal geluid is een mediastinale crunch, veroorzaakt door pneumomediastinum. Dit geluid wordt gekenmerkt door gekraak synchroon met cardiale contractie, en niet met ademhaling. De patiënt kan worden gevraagd de ademhaling tijdelijk te stoppen om dit verschil te waarderen.

Een ander belangrijk geluid is een pleurale wrijving, wat kan zijn gewaardeerd als schuurpapierachtige kwaliteit en is typisch aanwezig tijdens de ademhalingscyclus. Ontsteking of neoplasie kan verdikking van de pleurale oppervlakken veroorzaken, wat vervolgens zorgt voor meer wrijving bij het langs elkaar glijden, waardoor dit geluid ontstaat.