Johnny Cash speelde veel gevangenisshows. Hij trad ze door het hele land op. In Zweden, en ongeveer 50 jaar geleden, in zijn thuisstaat Arkansas. Hij deed deze shows gratis, omdat hij affiniteit voelde met de gevangenen. Sommige mensen denken dat het komt omdat hij het gevoel had dat hij een van hen was.
Dat was hij niet. De enige keer dat Cash in de gevangenis zat, was toen hij een gitaar om zijn nek had.
Dat gezegd hebbende, hij zat wel in de gevangenis; hij is minstens zeven keer gearresteerd. Maar hij bracht nooit meer dan een nacht per keer in de gevangenis door. Het was gewoonlijk zijn voorliefde voor het veranderen van de werkelijkheid die hem in de problemen bracht; hij sprak over een typische arrestatie in zijn lied “Starkville City Jail”, dat rond de tijd was – in de vroege uren van 11 mei 1965 – dat hij werd gearresteerd in Starkville, Miss., na een optreden op de Mississippi State University. Hij werd beschuldigd van openbare dronkenschap nadat hij om 2 uur ’s nachts betrapt was op het plukken van bloemen in de tuin van een bewoner.
Die verhalen kloppen niet echt met de legende van Cash als een harde man, het soort dat misschien “schoot een man neer in Reno, gewoon om hem te zien sterven.” Het nummer met die regels, ‘Folsom Prison Blues’, werd geschreven in 1953 terwijl Cash een sergeant was van de Amerikaanse luchtmacht in West-Duitsland, nadat hij ‘Crane Wilbur’s misdaad noir uit 1951 Inside the Walls of Folsom Prison had gezien. met ander militair personeel.
De film maakte blijkbaar behoorlijk wat indruk op Cash, hoewel hij destijds onverschillig werd ontvangen als onderdeel van een reeks Warner Bros.-foto’s die de gruwelen van de gevangenis lieten zien. In The New York Times was een recensie zonder titel afwijzend van de film: ‘Hoewel Bryan Foy de producent, die duidelijk voor hervorming is, zijn camera’s in donkere celblokken, torens, werven en rotsgroeven van de gevangenis steekt, alles wat hij vastlegt is een ander gevangenisbeeld dat niet te onderscheiden is van die ongeïnspireerde melodrama’s die regelmatig uit het Westen komen. Folsom, zegt het hier, was tot na de eeuwwisseling een echte hel – een kerker waar ‘luiheid en brute terughoudendheid a man’s mind. ” De recensie ging verder met te zeggen dat ondanks de zelfverklaarde authenticiteit van de film, de gevangenis die in de film wordt afgebeeld ‘eruitziet als een oud’ groot huis ‘op een willekeurig perceel in Hollywood.’
Als je de film vandaag bekijkt, springt één ding eruit: het is zogenaamd een afbeelding van het beruchte verleden van de Folsom Prison; van de manier waarop het was voordat de hervormingen in 1944 werden doorgevoerd.
“Tegenwoordig is het plaatje een heel ander beeld”, klinkt de onzichtbare verteller, een personificatie van de gevangenis, aan het einde. “Door de jaren die volgden, gaf mijn raad van bestuur me moderne nieuwe gebouwen om mijn groeiende bevolking te huisvesten. Maar wat nog belangrijker is, ze gaven me een verandering van hart, beheerders die zowel barmhartig waren als rechtvaardig. Vandaag, onder leiding van van een verlichte penoloog, worden mijn bewakers gekozen door vergelijkend onderzoek, en zonder politieke inmenging … In mijn gevangenisziekenhuis vindt u elk modern apparaat, elke deskundige medische zorg. Om iemands denken te corrigeren, moet u zijn lichaam behouden fit … ik kan niet alle mannen houden die je naar me stuurt. De overgrote meerderheid zal op een dag voorwaardelijk vrijgelaten worden. Hun zorg, hun rehabilitatie is zowel jouw probleem als het mijne. Je kunt ze niet opsluiten en vergeet hen. Vroeg of laat kan een van hen je buurman zijn. “
Cash had een hit met” Folsom Prison Blues “in 1955 – het nummer deelt een melodie en sommige teksten met Gordon Jenkins” 1953 big -bandmelodie (‘Ik zit vast in Crescent City’, zanger Beverly Mahr zingt, ‘kijk gewoon naar’ life mosey by ‘) – en Cash erkende uiteindelijk dat hij’ Crescent City Blues ‘had aangepast in’ Folsom Prison Blues ‘en betaalde Jenkins een schikking van ongeveer $ 75.000.
Toch is zeggen dat Cash ‘Jenkins’-nummer’ heeft gestolen ‘een overdreven vereenvoudiging is. Cash zou later toegeven dat hij eigenaar was van en luisterde naar het conceptalbum Seven Dreams van Jenkins uit 1953, dat inclusief “Crescent City Blues”, terwijl hij in Duitsland diende. En hij zei zelfs dat hij de mogelijkheid aan de orde stelde dat Jenkins boos zou zijn op producer Sam Phillips toen hij het nummer voor het eerst opnam, en dat Phillips hem had verzekerd dat hij zich geen zorgen hoefde te maken over een plagiaatpak.
En dat deed hij niet, totdat de live versie van “Folsom Prison Blues”, opgenomen voor een publiek van gevangenen in de gelijknamige instelling, in 1968 een revitaliserende hit werd. Pas toen stapte Jenkins op om het vaderschap van het lied uit te dagen.
En denk eens aan Staff Sergeant Cash daar in Duitsland, die zich gevangen voelde op de Landsberg Air Force Base in Beieren, drie jaar uitzit, zittend op zijn stapelbed in zijn boxershort en liedjes schrijft, terwijl hij zijn gitaartechnieken hout vergoot onder de voogdij van mede-Arkansan Reid Cummins.Hij zou later zeggen dat hij er geen flauw idee van had dat hij het zou halen als een artiest – volgens Cash-biograaf Michael Streissguth wilden zijn barakgenoten hem niet eens meezingen als ze harmoniseerden met platen van de Chordettes.
Erger nog, Cash maakte zich schuldig aan een artistiek misdrijf. Hij maakte zich schuldig, maar niet serieus. Hij plukte zojuist de bloemen van iemand anders.
Maar als Cash nooit een serieuze crimineel was, was hij serieus bezig met de hervorming van de gevangenis.
Hoewel het concert in Folsom misschien een keerpunt in zijn carrière betekende, voelde het alsof Cash de grootste popster in Amerika werd met de “Hallo, ik ben Johnny Cash” die die iconische show opende – – het was niet de eerste keer dat hij voor een gevangenispopulatie speelde. Hij “speelde al sinds 1957 voor de gevangenen; een 20-jarige gewapende overvaller genaamd Merle Haggard bevond zich in het publiek in San Quentin toen Cash daar speelde op 1 januari 1958.
“Cash dacht al vroeg dat het opnemen van een aantal van deze shows voor een album geweldig zou zijn”, vertelde producer Bob Johnston aan Austin, de in Texas gevestigde muziekschrijver Louis Black. “Iedereen in Columbia wees hem af.”
Maar halverwege de jaren zestig had Cash zijn dieptepunt bereikt. Hij had geen pophit gescoord sinds ‘Ring of Fire’ in 1963 en hoewel hij consequent op het platteland in kaart was gebracht, was het verschil in verkoopcijfers in die tijd zo groot dat een nummer 1 countryhit misschien niet eens op de pop zou worden geregistreerd. hitlijsten. Hij miste liveshows en kwam laat opdagen; leefde de mythe uit als een zelfvernietigende helse oprisping.
Toen Johnston in 1967 werd binnengehaald om de Columbia-operatie in Nashville te leiden, Cash was net nuchter geworden. Hij kwam voorzichtig met het idee van een live gevangenisalbum, terwijl hij Johnston vertelde dat als ze door zouden gaan met het project, het label de artiest waarschijnlijk zou laten vallen en de producer zou ontslaan. Toch belde Johnston onmiddellijk de directeur van Folsom en zorgde ervoor dat het gebeurde.
At Folsom Prison kwam uit in mei 1968. Het verkocht 7 miljoen exemplaren en ging naar nummer 15 in de hitlijsten ( het was een nummer 1 country record.) In juni 1969, At San Quentin (een veel inferieur album, hoewel het wel het door Shel Silverstein geschreven “A Boy Named Sue” bevat, dat Cash’s grootste hitsingle werd, met weken op nr. 2 in de Hot 100-hitlijst van Billboard, op de eerste plaats gehouden door de Stones “” Honky Tonk Women “) werd uitgebracht, en er werden 9 miljoen exemplaren van verkocht.
En tussendoor , op het hoogtepunt van zijn carrière, kwam hij thuis en speelde een show in Arkansas.
Je kunt op YouTube enkele beelden vinden van Cash ’s show in de Cummins Prison op 10 april 1969. Het komt niet geweldig indrukwekkend over. Het werd gefilmd voor de nieuwe wekelijkse tv-variétéshow van Cash, en je begrijpt waarom ze het niet gebruikten, hoewel het later dat najaar lokaal werd uitgezonden door KATV.
Een deel van het ogenschijnlijk ingetogen karakter van de show is ongetwijfeld toe te schrijven aan het milieu – Cash en zijn vierkoppige band, aangevuld met zijn vrouw, June Carter Cash, en een aantal back-upzangers, bevinden zich op een riser in de gevangenis op een zonnige middag (de show begon om 13:45 uur), niet binnen in een auditoriumomgeving waar boardingenieurs misschien meer controle over het geluid hadden. (Het gejuich op de hitversie van ‘Folsom Prison Blues’ uit 1968 werd door Johnston in de studio toegevoegd of versterkt; de gevangenen waren gewaarschuwd voor al te enthousiaste reacties en het was verboden om op te staan tijdens de show.)
Hoewel Cash goed klinkt, missen de algemene uitvoeringen dynamiek. De reactie van het publiek – 900 gevangenen en 200 genodigden – komt eerder beleefd dan fanatiek over, aangezien Cash een vrij standaardset doorneemt en een beetje praat over zijn aanstaande San Quentin-album voordat hij wordt gelanceerd in ‘He Turned the Water Into Wine . “Misschien was het hoogtepunt van de show een deuntje dat Cash de avond ervoor uitschakelde, genaamd” When I Get Out of Cummins. “
Hij kondigde toen aan dat hij $ 5.000 gaf om een gevangeniskapel te bouwen en daagde Gov publiekelijk uit. . Winthrop Rockefeller om zijn donatie te evenaren. Cash had dat jaar de herverkiezingscampagne van Rockefeller gesteund, door verschillende shows te spelen om de campagne ten goede te komen, deels vanwege de toewijding van de gouverneur om de gevangenis te hervormen. was naar verluidt de ergste van het land, met gruweldaden zoals de “Tucker-telefoon” – een martelwerktuig dat de geslachtsdelen van een gevangene schokte – en een trustee-systeem dat gevangenen de heerschappij over anderen in algemeen gebruik toestond. (A reeks schandalen met betrekking tot fysica al het misbruik van gevangenen leidde ertoe dat een federale rechter in 1970 het gehele strafsysteem van de staat ongrondwettig verklaarde.)
Cash ontmoedigde niet bepaald de populaire perceptie van hem als een soort romantische outlaw; dit zou slecht zijn geweest voor het bedrijfsleven. hervorming van de gevangenis was echt – hij geloofde in rehabilitatie, mogelijk omdat hij hoopte dat hij zou kunnen worden verlost. Dat zou eind jaren zestig moeilijk kunnen zijn geweest voor zijn grotendeels zuidelijke, grotendeels landelijke kiesdistrict toen Merle Haggard ’s “Okie From Muskogee” en Guy Drake’s “Welfare Cadillac” werd gezien als zwijgende meerderheidscorrecties op een snelgroeiende tegencultuur.
Haggard en Drake zeiden later dat hun liedjes parodieën waren op een bepaalde reactionaire mentaliteit, maar dat hield hen niet tegen. van toe-eigening door de law and order-menigte, of president Richard Nixon van het verzoek aan Cash om hen te zingen tijdens een feest in het Witte Huis in 1970. Cash maakte bezwaar en zei dat hij ‘de liedjes liever niet speelde (en dat hij tijd om ze toch te leren). Toch was de politiek van de Man in Black genuanceerd en persoonlijk.
Terwijl hij Nixon op beroemde wijze afwees door liedjes te spelen die schijnbaar bedoeld waren om de president ongemakkelijk te maken bij de functie – “Wat is de waarheid?” Met zijn slotvers “degenen die je” wild noemt / zullen over een tijdje de leiders zijn / deze oude wereld “ontwaakt met een pasgeboren dag / en ik zweer plechtig dat het” hun weg zal zijn “; “Man in Black” en “The Ballad of Ira Hayes” waren het meest puntig. Waarschijnlijk heeft hij in 1968 op Nixon gestemd en in 1972 opnieuw op hem gestemd.
In een van zijn autobiografieën schreef Cash over hoe Nixon, die weliswaar onwetend was van de muziek van Cash (wat mogelijk verantwoordelijk was voor zijn nieuwsgierige verzoeken), leek oprecht op zijn gemak en nogal charmant tijdens een bezoek aan de zanger na de show. Nixon leidde Cash en June Carter op een rondleiding door het Witte Huis en spoorde de zanger aan zich uit te strekken op Lincoln’s bed. / p>
Twee jaar later, toen Cash getuigde voor de subcommissie van de Senaatscommissie voor nationale penitentiaire inrichtingen, waarbij de nadruk werd gelegd op de noodzaak om pas vrijgelaten gevangenen netjes te behandelen en jeugdig te houden daders uit de gevangenis voor volwassenen (verwijzend naar het geval van een 15-jarige autodief uit Arkansas die was overleden nadat hij was verkracht door volwassen gevangenen) bezocht hij ook Nixon in het Oval Office om hervormingen te bespreken. Hij bezocht regelmatig de gevangenis bij zijn huis in Tennessee om kaart te spelen met de gevangenen en pleitte voor de voorwaardelijke vrijlating van songwriter Glen Sherley, de Folsom Prison-gevangene die ‘Greystone Chapel’ schreef, die Cash behandelde op zijn At Folsom Prison-album.
Naar Sherley, die was het uitzitten van een mogelijke levenslange gevangenisstraf, werd voorwaardelijk vrijgelaten door de Californische gouverneur Ronald Reagan in 1971, Cash vloog hem naar Nashville, Tennessee, nam hem mee op reis met zijn band en bezorgde hem een publishing deal en een optreden in The Mike Douglas Show. Sherley was in het huis van Cash getrouwd; Cash was zijn beste man.
Cash sprak over Sherley tijdens zijn getuigenis in de Senaat en noemde hem een voorbeeld van wat verlichte strafpraktijken konden doen.
Helaas zou Sherley Cash uiteindelijk teleurstellen , die hem moest ontslaan nadat hij naar verluidt Tennessee Three bassist Marshall Grant met een mes had bedreigd. (Cash had Grant Sherley ontslagen.) Het was de laatste druppel – Sherley kwam laat opdagen, zijn songwriting was eraf gevallen. Sherley viel weer in de drugs; in 1978 was hij dakloos en woonde hij in zijn vrachtwagen in Californië. Hij pleegde zelfmoord en schoot zichzelf in het hoofd in de trailer van zijn broer, in mei 1978.
De mislukking van Sherley doet in sommige opzichten denken aan het traject van Jack Henry Abbott, de crimineel en auteur van de opmerkelijke memoires uit de gevangenis In the Belly of the Beast. Norman Mailer (onder anderen) werkte in 1981 om Abbott te bevrijden, net zoals zijn boek werd gepubliceerd met lovende recensies. Maar slechts zes weken nadat hij voorwaardelijk vrij was, stak Abbott een ober neer en doodde hij in een café in New York. Hij werd veroordeeld en teruggestuurd naar de gevangenis, waar hij in 2002 zelfmoord pleegde.
In 1980 was Cash gedesillusioneerd geraakt door zijn werk voor de hervorming van de gevangenis. Sommige van zijn biografen halen een incident aan – de verhalen verschillen per locatie – waar hij en June Carter Cash werden aangesproken door een groep gevangenen terwijl ze door een gang met cellenblokken liepen. Cash vertelde countrymuziekhistoricus Mark Stielper dat er op hen werd bespuugd toen de gevangenen met blikken bekers op hun celbars sloegen, hem een “nep” noemden en juni dreigden te verkrachten.
Dat was misschien de laatste keer dat Cash was in de gevangenis.
E-mail:
blooddirtangels.com
Stijl op 31-03-2019
