Sommige hitnummers zijn logisch als hitnummers: er zijn een geweldig refrein of een gedenkwaardige gitaarsolo. Soms komt het juiste nummer op het juiste moment en schrijft het geschiedenis van de hitparade. En dan is er “Wichita Lineman”, geschreven door Jimmy Webb voor wijlen Glen Campbell. Het werd eind 1968 uitgebracht en bood de luisteraars tal van contrasten: een verteller die existentiële eenzaamheid uitdrukte, zelfs terwijl warme strijkers de melodie accentueren. In de 50 jaar sinds de release in 1968 is het gecoverd door artiesten die zo gevarieerd zijn als REM, James Taylor en Guns N ‘Roses – en het hielp zowel Webb als Campbell beroemd te maken.

In zijn nieuwe boek The Wichita Lineman: Searching in the Sun for the World’s Greatest Unfinished Song, Dylan Jones – wiens eerdere uitstapjes naar de muziekgeschiedenis omvatten boeken over David Bowie en Jim Morrison – onderzoekt waarom ‘Wichita Lineman’ zo lang heeft geduurd. Een deel ervan, schrijft Jones, is te wijten aan de chemie van Webb en Campbell – een klassiek geval van twee mensen met zeer verschillende gedragingen die perfect synchroon liepen als ze samenwerkten.

“De een was een technicus, zowel vocaal als muzikaal, en de ander was een geweldige vertolker van de geest”, vertelt Jones aan InsideHook over Webb en Campbell. “Samen begrepen ze elkaars sterke punten, misschien wetende dat ze geen van beiden zo succesvol zouden zijn geweest zonder de ander.”

Zowel Campbell als Webb hadden een onorthodoxe achtergrond. Terwijl Campbell het best herinnerd wordt als zanger en gitarist , werkte hij ook jarenlang als sessiemuzikant voordat hij beroemd werd; Jones ‘boek beschrijft zijn deelname aan een aantal klassieke Beach Boys-platen en bespreekt de speculatie onder Campbell-enthousiastelingen dat hij op nog meer muziek te horen is dan waarvoor hij werd gecrediteerd . Van zijn kant ontkwam Webb ook aan een gemakkelijke categorisering: een vroege periode als songwriter voor Motown Records klikte nooit echt, ondanks dat het een vormende ervaring voor hem was.

Webb en Campbell’s klikten voor het eerst toen Campbell Webb’s “By the Time I Get to Phoenix” opnam. Jones merkt op dat Webb aanvankelijk niet zeker wist hoe de koppeling zou werken, waarbij hij Webb citeerde: “Er was een soort surrealistische combinatie tussen zijn stem en mijn liedjes.”

Het succes van dat nummer bracht Campbell ertoe om Webb te vragen een nummer te schrijven voor het album waar hij op dat moment aan werkte – een album dat uiteindelijk de titel Wichita Lineman krijgen. Campbell gaf Webb enkele details – een ander nummer over een stad, een verwijzing naar geografie – en Webb begon van daaruit te werken. De demo die Webb naar Campbell en producer Al De Lory stuurde, was volgens Webb niet compleet – Webb wilde er nog iets aan toevoegen. Het bleek dat dat niet nodig was.

Op een gegeven moment in zijn boek schreef Jones dat ‘Wichita Lineman’ ‘het perfecte onvolmaakte nummer is . ” Op de vraag waarom deze specifieke samenwerking zo goed klikte, wordt Jones filosofisch: “Deze samenwerking ging helemaal over serendipiteit”, zegt hij. “Dat zijn ze altijd.”

Terwijl de afgelopen jaren een een aantal bijzondere samenwerkingen keert terug naar de voorhoede van de veelgeprezen popmuziek – denk aan Donald Glover’s Childish Gambino-samenwerkingen met Ludwig Göransson, of het werk van Dev Hynes met een groot aantal popsterren – de specifieke omstandigheden die Campbell en Webb produceerden, lijken onmogelijk te repliceren.

Webb’s mix van tegengestelde invloeden en Campbell’s geschiedenis in de legendarische groep sessiemuzikanten die bekend staat als de Wrecking Crew speelden beiden een grote rol in zowel hun solowerk als de hits die ze samen maakten. Voor Jones is het antwoord simpel: “Niemand zal ze ooit evenaren.” Zijn boek is een fascinerende kijk op een vervlogen tijdperk van pop – en de onwaarschijnlijke manieren waarop een geweldig nummer samen kan komen.