‘Je dwingt je vrienden om naar hun gedrag en hun keuzes te kijken, wat ongemakkelijk is. ‘

Ik vroeg me ook af of ik een rol in het leven van mensen had vervuld. Vroeger was ik de ietwat mollige, grappige vriendin die het niet kon schelen of ze te veel at of dronk.

En nu? Eerlijk gezegd gaat het herzien van je dieet hand in hand met een verandering van levensstijl, en een deel daarvan was de manier waarop ik mijn vrienden sociaal zie.

Bijvoorbeeld, mijn vriend Jane en ik spelen tennis in plaats van in de kroeg te zitten. Of, in plaats van door Londen te scheuren zoals vroeger, gaan Maya en ik uit eten en naar de bioscoop.

Twee jaar later ben ik het levende bewijs dat het schrappen van suiker een van de sleutels is tot een gelukkiger en gezonder leven.

Ik ga nog steeds naar feestjes en bars, maar ik ben niet langer de partner in crime voor iedereen die dat wil een avondje uit.

En de afweging is het zeker waard geweest. Twee jaren later ben ik het levende bewijs dat het schrappen van suiker een van de sleutels is tot een gelukkiger en gezonder leven.

Ik ben fitter. Mijn huid is helder. Ik slaap als een baby. Mijn menstruatie heeft zichzelf geregeld. Ik ben vrij van onbedwingbare trek en niet meer de hele tijd moe.

Mijn gewicht is gedaald, dus ik ben nu maat 10-12 en een stuk minder wiebelig. Ik krijg geen amandelontsteking meer. Ik ben minder humeurig, dus een veel aardiger persoon om mee om te gaan.

Maar bovenal heb ik voor het eerst in jaren het gevoel dat ik controle heb over mijn leven.

En als ik het kan – ik, het meisje dat ooit betrapt werd op het eten van appelkruimels uit een prullenbak – kan iedereen dat.

Zo verslaafd at ik appelkruimel uit de prullenbak. keukenemmer

Zoals veel mensen, kreeg ik al lang veel van mijn emotionele waardering van zoet voedsel.

In feite, toen ik 11 was, thuis in Worthing, Sussex, werd ik betrapt op het eten van een appelkruimel uit de keukenbak.

Na een uitgebreid diner plus twee porties dessert te hebben gegeten, had ik geen honger. Ik herinner me zelfs dat ik me ongemakkelijk vol voelde. Toch wilde ik nog meer. Mama had de kruimel in de keukenemmer gegooid, ervan uitgaande dat ik er niet meer uit zou plukken als hij niet in de koelkast stond. Ze had het mis.

Waarom at ik ondanks een idyllische opvoeding toch eten als ik geen honger had? Waarom putte ik zoveel troost uit suiker terwijl mijn zus Natalie – op een vergelijkbare manier opgevoed – dat niet deed?

Het antwoord, ik weet het nu, is simpelweg dat ik een emotionele eter ben en zij niet. Ik zou verlangen naar suiker als ik me verveelde, of angstig, onder druk stond of nerveus was. Er is een goede reden waarom mensen zoals ik uiteindelijk enorme hoeveelheden suikerhoudend voedsel eten. We willen ons beter voelen.

Om onszelf in een goed humeur te brengen, moeten we het hormoon serotonine produceren. En wat is een snelle manier om meer serotonine te produceren?

Koolhydraten eten, vooral suikerrijke.

Volgens professor Robert Lustig, een pediatrische endocrinoloog: ‘Na verloop van tijd is er meer suiker nodig voor hetzelfde effect – een vicieuze cirkel van consumptie stimuleren om een mager genot te genereren bij aanhoudend ongelukkig zijn.’

Dit maakte zeker een indruk van mijn ongelijke stemmingen.

Ik wendde me er bijvoorbeeld toe tot wanneer ik een slechte dag had, of wanneer iemand me in de steek had gelaten – dus door suiker overboord te gooien kreeg ik aanvankelijk het gevoel alsof ik een emotionele leegte in mijn leven had.

Er is wilskracht voor nodig om deze fase te doorstaan, maar het is het waard.