15 stycznia 1919 r. około godziny 12:30 patrol bostońskiej policji Frank McManus był przy skrzynce telefonicznej. z powrotem do kwatery głównej, kiedy usłyszał głośne zgrzytanie i zgrzytanie. Zatrzymując się, by znaleźć źródło, nagle poczuł, że ogarnia go szok.

McManus zdołał rozpoznać dyspozytora: „Natychmiast wyślij wszystkie dostępne pojazdy ratunkowe i personel – fala melasy nadchodzi Commercial Street , ”według Stephena Puleo, historyka i autora książki„ Dark Tide: The Great Boston Melasses Flood of 1919 ”.

Fala wyniosła 2,3 miliona galonów, poruszających się z prędkością 35 mil na godzinę, wysokości 25 stóp i szerokości 160 stóp na początku, pędząc przez zatłoczony i gęsto zaludniony North End.

Masywny, wysoki na 50 stóp stalowy czołg trzymający melasę pękł. Ludzie na jego bezpośredniej drodze zostali natychmiast połknięci, utonięci i uduszeni przez notorycznie lepką substancję.

W ciągu kilku sekund zalane zostały dwie bloki miasta. Puleo powiedział NBC News, że fala melasy zerwała Firehouse Engine 31 z fundamentów, niemal zmiatając budynek do portu w Bostonie. Brązowa fala rozwaliła okna, przewróciła wagoniki i zalała domy. Do zachodu słońca zginęło 21 osób, 150 zostało rannych, a North End wyglądał, jakby został zbombardowany.

THE STICKY TSUNAMI

Jeśli znasz wyrażenie „wolno jak melasa”, trudno zrozumieć powódź 1919 roku. Dr Nicole Sharp, komunikator naukowy i ekspert w dziedzinie dynamiki płynów, powiedziała, że kiedy usłyszała liczbę 35 mil na godzinę, była zaskoczona. „Jedno z moich pierwszych pytań brzmiało, czy ta liczba jest wiarygodna?” powiedziała.

Sharp postanowił przyjrzeć się nauce stojącej za powodzią wraz z zespołem naukowców z Harvardu. „Odkryłem, że początkowa fala mogła poruszać się z taką prędkością , ”Powiedziała.

Sharp powiedział, że powódź może być podzielona na dwa etapy, z których pierwszy nazywa się„ Tsunami ”.

„ Melasa jest 1,5 raza cięższa od wody. Jest bardzo gęsty – powiedział Sharp. Zbiornik, tak wysoki z melasą, zgromadził dużą ilość energii potencjalnej. Kiedy zbiornik pękł, cała ta potencjalna energia stała się energią kinetyczną. „Fakt, że melasa jest wyjątkowo lepka, nie ma znaczenia przez pierwsze 60-90 sekund. Bezwładność jest o wiele potężniejsza niż siły, które mogą być przenoszone przez lepkość ”.

Kiedy zbiornik pękł, a melasa eksplodowała, nie można było go wyprzedzić. „Kiedy nadeszła początkowa fala, wszystko po prostu zmiażdżyło” – powiedział Sharp. Ludzkie kości zostały zmiażdżone, a ich ciała wrzucono do budynków i wagonów kolejowych. Wielu ocalałych miało złamane plecy i pęknięte czaszki.

Podczas drugiego etapu powodzi „bezwładność kończy się, gdy melasa się rozprzestrzenia – wtedy lepkość zaczyna mieć znaczenie” – powiedział Sharp, odnosząc się do oporów przepływu cieczy. Kiedy melasa zalała ulice, zwolniła, ale stała się grubsza i bardziej lepka, i nadal trudno było uciec. Ludzie byli uwięzieni, a świadkowie opisywali, że próbowali oddychać, gdy utknęli, dysząc o swoje życie i jednocześnie starając się uniknąć zbyt dużego wdychania.

Zimna pogoda pogorszyła sytuację. „Wraz ze spadkiem temperatury melasa stawała się coraz trudniejsza do poruszania, co stanowi problem, gdy próbujesz przesuwać gruz” – powiedział Sharp.

Był to również problem dla ratowników, którzy próbowali wyciągać ludzi z melasy. Strażacy musieli rozłożyć na nim drabiny, aby nie wpaść do lepkich kadzi, które kiedyś były ulicami.

JAK TO SIĘ STAŁO?

Amerykańska spółka zależna Industrial Alcohol (USIA), Purity Distilling Co., zbudowała czołg w 1915 roku, aby nadążyć za rosnącym zapotrzebowaniem na broń wojskową. Zbiornik zawierał melasę z Kuby, Puerto Rico i Indii Zachodnich, którą następnie przewieziono do destylarni we wschodnim Cambridge i zamieniono na alkohol przemysłowy. Firmy w USA, Anglii i Francji kupowały alkohol, którego desperacko potrzebowały do produkcji dynamitu, bezdymnego proszku i innych materiałów wybuchowych używanych podczas I wojny światowej.

Puleo wyjaśnia w swoim książki, że projekt został przyspieszony od początku. Powiedział NBC News, że kierownik projektu, Arthur Jell, skarbnik USIA, „nie miał doświadczenia technicznego, architektonicznego ani inżynierskiego”.

Od samego początku Jell unikał środków ostrożności.Zamiast napełniać cały zbiornik wodą po zakończeniu testu szczelności, wlał tylko sześć cali wody. „Czołg zaczyna przeciekać pierwszego dnia” – powiedział Puleo.

Ronald Mayville, starszy dyrektor w firmie inżynieryjnej Simpson Gumpertz & Heger w Massachusetts, badał powódź melasy w swoim wolnym czasie. Mayville przeanalizował powódź przy użyciu dzisiejszych narzędzi inżynieryjnych i podejrzewa, że zbiornik mógł być zaprojektowany na wodę zamiast melasy. „Stres w zbiorniku jest bezpośrednio związany z płynem w środku” – powiedział. „To powinno być bardzo proste”. Budowa czołgu, wyjaśnił Mayville, jest „stosunkowo prostym obliczeniem, które większość inżynierów mogłaby wykonać tego dnia”.

Mimo że pracownicy ostrzegali USIA o wyciekach, firmie nie przeszkadzano. Zyski z wojny płynęły tak równomiernie, jak melasa wyciekała ze zbiornika. W 1918 r., próbując osłonić wycieki i uniknąć kosztownych napraw, Jell nawet pomalował stalowy zbiornik na brązowo, aby zamaskować sączącą melasę.

Puleo powiedział, że siedem dni przed powodzią, w dniu, w którym temperatura spadła poniżej 2 stopni Fahrenheita, nowa dostawa wrzuciła ponad pół miliona galonów melasy do źle zbudowanego zbiornika.

Ciepła melasa ze statku zmieszana z zimną melasą w zbiorniku zapoczątkowała proces fermentacji, w wyniku którego powstał gaz. Ludzie zgłaszali jęki i jęki zbiornika. Tydzień później, gdy prawie pełny zbiornik ważył 26 milionów funtów i gaz wewnątrz, wywierając dodatkowy nacisk na stalowe ściany, pękł.

POWÓDŹ DZIEDZICTWO

Chociaż powódź została dawno zapomniana w powszechnej pamięci, jej dziedzictwo pozostaje. Puleo powiedział NBC News, że „czołg nie wymagał nawet pozwolenia, ponieważ był uważany za zbiornik, a nie budynek”, dodając: „Każdy standard konstrukcyjny budynku, który dziś uważamy za pewnik, wynika z powodzi melasy. ”

W swojej książce Puleo pisze:„ Wkrótce po powodzi wydział budownictwa w Bostonie zaczął wymagać, aby wszystkie obliczenia inżynierów i architektów były składane wraz z ich planami i podpisywane na podstemplowanych rysunkach ”. Później stało się to standardową praktyką w całym kraju.

Sharp ma bardziej abstrakcyjne podejście. Ma nadzieję, że powódź nauczyła ludzi „szacunku dla niszczycielskiej mocy rzeczy, które zwykle uważamy za nieszkodliwe”.

USIA nie odbudowała zbiornika, a nowa technologia wojenna umożliwiła masową destylację melasy do alkohol przemysłowy przestarzały. Znaczna część obszaru zalanego melasą znajduje się teraz w parku Langone, gdzie wisi mała tablica upamiętniająca tę tragedię.