Jeśli kaci trzeciego maja są przerażający, ponieważ Goya pokazuje nam ich niewiele, jego ofiary są niezapomniane, ponieważ tak dużo widzimy. Historycy sztuki rozlali oceany atramentu, analizując „postać męczennika” w białej koszuli, z szeroko otwartymi oczami, jak go często (i nieco myląco) nazywano. W swojej znakomitej biografii Goi krytyk Robert Hughes opisuje tę postać jako „jedną najbardziej wyrazistych ludzkich „postaci” w całej sztuce ”, podczas gdy inni porównali jego pozę do Chrystusa na krzyżu. Przyjrzyj się uważnie, a zobaczysz rany na rękach mężczyzny, niewątpliwą aluzję do stygmatów Chrystusa. Jednak Goya nigdy nie pozwala, by te aluzje wciągały jego malarstwo w sentymentalizm. Ten człowiek jest ofiarą, ale nie męczennikiem. Nie zdecydował się umrzeć, nie mówiąc już o śmierci dla sprawy; kiedy wyciąga ręce, z brwiami ściągniętymi ze strachu, nie reprezentuje niczego więcej ani mniej niż siebie. Jego śmierć jest surowa, niezrozumiała, wściekła – żadna ilość religii ani banalny patriotyzm nie może tego wyjaśnić. Jak to ujął Hughes: „Nie ma wyższego planu: tylko tyrania powielająca się w nocy”.

Można przejść przez setki stron o pozie i wyrazie twarzy męczennika (i więcej niż kilku historyków sztuki), ale Trzeci maja jest jednym z nielicznych obrazów, na których prawie każdy kwadrat cal zawiera mnóstwo. Zwróćmy na przykład uwagę na błyszczącą krzywiznę szabli francuskiego żołnierza – drobny szczegół tego rozległego płótna, który jednak zdaniem Hughesa deklasuje praktycznie wszystko w ówczesnym malarstwie europejskim swoją „inspirowaną spontanicznością”. Piękna, ale przestarzała broń bezużytecznie zwisa z biodra właściciela, symbol fałszywego romantyzmu wojny, którego Trzeci Maja jest sam w sobie ostatecznym odparciem. Malraux ze swojej strony zwrócił uwagę na odległy, opuszczony pejzaż obrazu, połączony z pierwszym planem długim łańcuchem więźniów, ledwo widocznym nad głowami francuskich żołnierzy. „Bez malowania ruin”, pisał, Goya „przywoływał duchy miast; nikt inny tego nie osiągnął ”.