Bombardowanie z pominięciem czasami nie było zgodne z jego nazwą, co oznaczało, że bomba leciała w kierunku statku jak płaski kamień rzucony przez staw . Często bombardowanie z pominięciem oznaczało dosłowne rzucenie bomby w kadłub, a prędkość B-25 sprawiała, że był w tym szczególnie skuteczny. Najpierw próbowano bombardowania typu „skip bomb” z B-17, ale nie były one wystarczająco szybkie, aby wykonać zadanie.

Armata 75 mm zamontowana w nosie B-25G i H okazała się bardziej kłopotliwa, niż była warta. Dodatkowa możliwość strzelania do przodu z karabinów maszynowych kalibru .50 to jednak inna sprawa. (Biblioteka Kongresu)

Ostrzał japońskich lotnisk był główną misją B-25. Wysadzanie wrogich myśliwców i bombowców w ich umocnieniach nigdy nie uczyniłoby nikogo asem, ale niszczenie samolotów na ziemi było równie przydatne, jak zestrzeliwanie ich. Strzelcy B-25 w europejskim teatrze używali nawet specjalnej „amunicji odrzutowej”, opracowanej do zapalania paliwa w samolotach Messerschmitt Me-262 i innych. Tylko w kwietniu 1945 roku zniszczyli dużą liczbę zaparkowanych niemieckich odrzutowców.

Chociaż wiele celów naziemnych było trudnych do znalezienia pod kamuflażem B-25, mosty były wyjątkiem. Jedna jednostka Mitchella operująca w Birmie, 409. Eskadra Bombowa, była tak dobra w niszczeniu mostów, że nazwała siebie Kliniką Stomatologiczną… za mostowanie.

Niestety, najsłynniejsza instalacja Gunna – armata z krótką lufą 75 mm, którą zamontował w brzuchu wielu B-25G – była jego najmniejszym sukcesem. Miał na celu zatopienie niszczyciela rozmiaru statki i barki do transportu żołnierzy z jednym lub dwoma pociskami, przez krótki czas był produktywny jako morski maruder i stał się standardem na B-25H. Jednak na początku 1944 roku pływających celów było coraz mniej i wkrótce wielkie działo zostało pozbawione Mitchells przez jednostki, które nie potrafiły operować e, karanie płatowców i nieprzyjemne w użyciu. Strzelał nitami, wypełniał kokpity dymem i kordytem i atakował uszy załogi.

Niektóre B-25 trafiły do Marynarki Wojennej USA, która niewiele zrobiła, aby stworzyć własny bombowiec szturmowy. Marynarka planowała użyć ciężko uzbrojonych łodzi latających Boeing PBB Sea Ranger jako samolotów patrolowych do zwalczania okrętów podwodnych i dalekiego zasięgu, ale Sea Ranger został odwołany, gdy stało się oczywiste, że armia i marines zajmą wyspy Pacyfiku, które mogą służyć jako bazy dla bardziej wydajnych samolotów lądowych.

USAAF nie chciało dostarczać 900 B-25, których zuchwale zażądała marynarka wojenna, ale ostatecznie 706 wersji lekko nawigacyjnych, oznaczonych PBJ, zostało zlikwidowanych głównie przez korpus piechoty morskiej . Załogi musiały zostać szybko przeszkolone, ponieważ marines nie mieli doświadczenia z niczym innym, jak tylko jednomiejscowymi samolotami. PBJ były dostępne w tak wielu różnych konfiguracjach, jak B-25 AAF, w tym niektóre z armatą 75 mm. Nawet Straż Przybrzeżna obsługiwała kilka samolotów PBJ, dzięki czemu B-25 był jednym z nielicznych samolotów stałopłatowych, jakie kiedykolwiek latały wszystkie cztery służby.

W lutym 1942 roku North American rozpoczął loty testowe swoim zamierzonym B Następca -25, B-28 Dragon, pojedynczy ogon, średni bombowiec ciśnieniowy z silnikami R-2800, zdolny do rozwijania 372 mil na godzinę na wysokości 35000 stóp. Miał trzy zdalnie sterowane bliźniacze wieże Sperry kaliber 50 – grzbietową, brzuszną i ogonową – a kadłub w kształcie cygara i długi nos wyglądał bardzo podobnie do B-26 Maraudera. Zbudowano tylko dwa prototypy, a jeden stracił pionowy ogon podczas testów stabilności przy dużych prędkościach. W wotum zaufania dla Mitchella AAF postanowiła zakończyć program, ponieważ B-25 radził sobie tak dobrze, że nie widzieli potrzeby żadnej większej poprawy.

Zamiast tego w 1944 roku AAF poprosił North American o dodanie R-2800 i innych ulepszeń do B-25, aby stworzyć superstrafer rywalizujący z droższym 14-działowym Douglasem A-26 Invader. Otrzymał oznaczenie firmy NA-98X i nie odniósł sukcesu. Z nadwagą i przy niewielkiej poprawie osiągów w przypadku mocniejszych silników, samotny prototyp rozbił się w kwietniu 1944 r., Kiedy pilot testowy Hotshot zdjął skrzydła podczas pokazowego niskiego przelotu i ostrego podciągnięcia. AAF zakończył rozwój czegoś, co mogło być najlepszym B-25.

Chociaż B-25 rozpoczął życie jako bombowiec średniego pułapu, stał się najpotężniejszym samolotem szturmowym niskiego poziomu podczas wojny światowej. II. I zachował zdolność bombardowania: zabijaj na śmierć strzelców naziemnych, strzelając, a następnie zrzucaj bomby w drodze, czy to atakując statki, mosty czy lotniska. Mitchell był najsilniej uzbrojonym strafem wojny i został zbudowany w znacznie większej liczbie niż którykolwiek z jego konkurentów.

Łatwy w lataniu, trudny do zestrzelenia, B-25 nigdy nie zdobył klasy B Kultowy status -17, ale w pewnym sensie był to A-10 swoich czasów: nigdy w pełni nie doceniony, ale zawsze gotowy do zrobienia tego, czego nie mógł inny bombowiec.

Redaktor współpracujący Stephan Wilkinson sugeruje dalszą lekturę: North American B-25 Mitchell: The Ultimate Look, autor: William Wolf; The Saga of Pappy Gunn, George C. Kenney; Air Apaches – Jay A. Stout; oraz North American B-25 Mitchell przez Fredericka A. Johnsena.