Er zijn verschillende soorten blootstellingstherapie en de behandeling hangt af van elk individueel geval.

In de onderstaande secties wordt gekeken naar de soorten belichtingstherapie die beschikbaar zijn en wat je van elk kunt verwachten.

In vivo

Tijdens in vivo blootstellingstherapie wordt een persoon geconfronteerd met een fobie of situatie die in het echte leven angst of ongerustheid veroorzaakt.

Als een persoon bijvoorbeeld een fobie voor spinnen heeft, kunnen ze geleidelijk aan werken om een echte spin te hanteren.

Fantasierijk

Tijdens imaginaire exposure-therapie zal een therapeut een persoon instrueren om zich de situatie of de trigger van hun angst of ongerustheid in levendige details voor te stellen. Dit kan een effectieve benadering zijn voor mensen die met trauma te maken hebben, aangezien het niet geschikt zou zijn om dergelijke gebeurtenissen in vivo na te bootsen.

Als een persoon eerder trauma of PTSS heeft gehad, kunnen ze hun ervaring vertellen.

Door je de bron van angst of onrust voor te stellen in een veilige omgeving, naast praattherapie, kun je gevoelens van angst verminderen.

Virtuele realiteit

Sommige angsten zijn dat niet praktisch voor een therapeut om in vivo te repliceren. Als iemand bijvoorbeeld vliegangst heeft, kan een therapeut de vliegervaring stimuleren met behulp van virtual reality-technologie.

Dit stelt de persoon bloot aan een realistische en soortgelijke ervaring om gevoelens van angst in verband met bijvoorbeeld vliegen te verminderen.

Interoceptieve blootstelling

Interoceptieve blootstellingstherapie richt zich op het creëren van fysieke reacties die mensen associëren met paniek of angst. Als iemand bijvoorbeeld een paniekstoornis heeft, kan hij een versnelde hartslag in verband brengen met het gevoel van paniek of gevaar.

De therapeut kan bijvoorbeeld iemand instrueren om ter plaatse te rennen, in een veilige omgeving, om vergelijkbare fysieke sensaties te creëren zonder enig gevoel van gevaar.

De therapeut kan ook werken met een cliënt om een hiërarchie van hun angsten of zorgen vast te stellen. Dit betekent dat scenario’s worden geplaatst in volgorde waarin de persoon het meest uitdagend vindt.

De therapeut kan dan besluiten om de persoon eerst bloot te stellen aan zijn kleinste of grootste angst. Ze kunnen naar deze twee benaderingen verwijzen als graduele blootstelling en overstroming.

Gegradueerde blootstelling betekent dat mensen eerst hun minst angstaanjagende angsten onder ogen zien, voordat ze geleidelijk aan meer uitdagende situaties opbouwen. Dit kan mensen helpen het vertrouwen op te bouwen dat ze nodig hebben om een grotere angst te overwinnen.

Als iemand bijvoorbeeld bang is voor slangen, kunnen ze eerst beginnen met het bekijken van afbeeldingen van slangen. Dit kan dan evolueren tot het hebben van een slang in de kamer achter glas, en uiteindelijk tot het vasthouden van de slang.

Overstromingen betekent dat mensen beginnen met blootstelling aan de meest uitdagende angst. Dit kan hen dan helpen gemakkelijker met minder angsten om te gaan.

Mensen hebben misschien slechts één of twee sessies nodig om een probleem op te lossen, of ze hebben misschien een langere reeks aanhoudende therapiesessies nodig.

Therapie met langdurige blootstelling

Therapie met langdurige blootstelling zorgt voor herhaalde blootstelling en omvat:

• voorlichting over de symptomen en hoe therapie met langdurige blootstelling kan helpen
• het leren van ademhalingstechnieken om gevoelens van nood te helpen beheersen
• in vivo blootstelling aan scenario’s die angst en onrust kunnen oproepen – een soldaat met een eerder trauma van bermbombardementen kan bijvoorbeeld gaan rijden om de angst te overwinnen
• praattherapie, waarbij mensen traumatische ervaringen met een therapeut herinneren om hen te helpen de gebeurtenissen te begrijpen en negatieve gedachten te verminderen

Therapie met langdurige blootstelling kan nuttig zijn voor mensen met PTSD en andere reacties op trauma . Het geleidelijke tempo van langdurige blootstellingstherapie kan mensen helpen hun angsten en angsten na verloop van tijd te overwinnen.

De behandeling kan variëren afhankelijk van de omstandigheden van een individu. Sommige mensen ontmoeten bijvoorbeeld een-op-een met een therapeut gedurende ongeveer 90 minuten gedurende een cursus van 8 tot 15 sessies.