Overzicht Bewerken

De onderstaande tabel bevat Engelse voornaamwoorden in een aantal verschillende syntactische contexten (onderwerp, object, bezittelijk, reflexief) volgens de volgende kenmerken:

• persoon (1e, 2e, 3e persoon);
• nummer (enkelvoud / meervoud);
• geslacht (mannelijk, vrouwelijk, onzijdig of levenloos, epiceen)

Naast de persoonlijke voornaamwoorden die in de bovenstaande tabel worden geïllustreerd, heeft Engels ook andere typen voornaamwoorden, waaronder aanwijzend, relatief, onbepaald en vragend voornaamwoorden, zoals vermeld in de volgende tabel. Zie de volgende subsecties voor een meer gedetailleerde bespreking.

Persoonlijk en bezitterig Bewerken

Persoonlijk Bewerken

Persoonlijke voornaamwoorden kunnen op persoon worden geclassificeerd , aantal, geslacht en geval. Engels heeft drie personen (eerste, tweede en derde) en twee cijfers (enkelvoud en meervoud); in de derde persoon enkelvoud zijn er ook verschillende voornaamwoorden voor mannelijk, vrouwelijk en onzijdig geslacht.:52–53 Hoofdvormen worden getoond in de tabel hiernaast.

Engelse persoonlijke voornaamwoorden hebben twee hoofdletters, subject en object. Onderwerp voornaamwoorden worden gebruikt in onderwerp positie (ik eet graag chips, maar zij niet). Voorwerp-voornaamwoorden worden gebruikt voor het object van een werkwoord of voorzetsel (John vindt mij leuk, maar zij niet).: 52-53

Andere verschillende vormen die in sommige talen voorkomen, zijn:

• Tweede persoon informele en formele voornaamwoorden (het tv-onderscheid), zoals tu en vous in het Frans. Formele voornaamwoorden voor de tweede persoon kunnen in veel talen ook meervoud betekenen.Er is geen dergelijk onderscheid in het standaard moderne Engels, hoewel het Elizabethaans Engels het onderscheid markeerde met u (enkelvoud informeel) en u (meervoud of enkelvoud formeel). Sommige dialecten van het Engels hebben informele voornaamwoorden in het meervoud van de tweede persoon ontwikkeld, bijvoorbeeld ‘y’ all ‘(Zuid-Amerikaans Engels) en jullie (Amerikaans Engels).
• Inclusieve en exclusieve voornaamwoorden voor de eerste persoon in het meervoud, die aangeven of het publiek al dan niet is opgenomen, dat wil zeggen of ‘wij’ betekent ‘jij en ik’ of ‘zij en ik’. Er is geen dergelijk onderscheid in het Engels.
• Intensieve (nadrukkelijke) voornaamwoorden, die benadruk opnieuw een zelfstandig naamwoord of voornaamwoord dat al is genoemd. Engels gebruikt dezelfde vormen als de wederkerende voornaamwoorden; bijvoorbeeld: ik heb het zelf gedaan (contrast reflexief gebruik, ik heb het mezelf aangedaan).
• Direct en voornaamwoorden voor indirecte objecten, zoals le en lui in het Frans. Engels gebruikt voor beide dezelfde vorm; bijvoorbeeld: Mary houdt van hem (lijdend voorwerp); Mary stuurde hem een brief (indirect voorwerp).
• Voorzetsel voornaamwoorden, gebruikt na een voorzetsel. Het Engels gebruikt hier gewone voornaamwoorden voor het object: Mary keek hem aan.
• Disjunctieve voornaamwoorden, afzonderlijk gebruikt of i n bepaalde andere speciale grammaticale contexten, zoals moi in het Frans. Er bestaan geen aparte vormen in het Engels; bijvoorbeeld: van wie is dit? Me.
• Sterke en zwakke vormen van bepaalde voornaamwoorden, gevonden in sommige talen, zoals Pools.

PossessiveEdit

Bezittelijke voornaamwoorden worden gebruikt om bezit aan te duiden (in brede zin). Sommige komen voor als zelfstandige naamwoordzinnen: de mijne, de jouwe, de hare, de onze, de hunne. Een voorbeeld is: die kleren zijn van mij. Anderen fungeren als een bepalende factor en moeten een zelfstandig naamwoord vergezellen: mijn, jouw, haar, onze, jouw, hun, zoals in: ik ben mijn portemonnee kwijtgeraakt. (His en its kunnen in beide categorieën vallen, hoewel het bijna altijd in de tweede categorie wordt aangetroffen.) Die van het tweede type worden traditioneel ook beschreven als bezittelijke bijvoeglijke naamwoorden en in modernere terminologie als bezittelijke determinanten. De term “bezittelijk voornaamwoord” is soms beperkt tot het eerste type. Beide typen vervangen bezittelijke naamwoordzinnen. Als voorbeeld: Hun kruistocht om onze aandacht te trekken zou de ‘kruistocht van de adverteerders om onze aandacht te trekken’ kunnen vervangen.:55–56

Reflexief en wederkerig Bewerken

Reflexieve voornaamwoorden worden gebruikt wanneer een persoon of ding op zichzelf inwerkt, bijvoorbeeld, John snijdt zichzelf. In het Engels eindigen ze allemaal op zichzelf of op zichzelf en moeten ze verwijzen naar een zelfstandig naamwoord elders in dezelfde zin .: 55

Wederkerige voornaamwoorden verwijzen naar een wederkerige relatie (elkaar, elkaar). Ze moeten verwijzen naar een naamwoordelijke zin in dezelfde zin.: 55 Een voorbeeld in het Engels is: ze houden niet van elk andere. In sommige talen kunnen dezelfde vormen worden gebruikt als zowel wederkerende als wederkerige voornaamwoorden.

DemonstrativeEdit

Demonstratieve voornaamwoorden (in Engels, dit, dat en hun meervouds deze, die) vaak hun doelen onderscheiden door te wijzen of een andere aanduiding van hun positie; ik zal bijvoorbeeld ake deze. Ze kunnen ook anaforisch zijn, afhankelijk van een eerdere uitdrukking voor context, bijvoorbeeld: Een kinderacteur zou proberen helemaal lief te zijn, en wie heeft dat nodig?: 56

Onbepaald bewerken

Onbepaald voornaamwoord, de grootste groep voornaamwoorden, verwijzen naar een of meer niet-gespecificeerde personen of dingen. Eén groep in het Engels omvat verbindingen van iemand, alles, alles en niet met-iets, -een en -body, bijvoorbeeld: iedereen kan dat doen. Een andere groep, waaronder veel, meer, beide en de meeste, kan alleen voorkomen of gevolgd worden door of.:54–55 Bovendien worden

• Distributieve voornaamwoorden gebruikt om afzonderlijk naar leden van een groep te verwijzen in plaats van collectief. (Ieder van hem.)
• Negatieve voornaamwoorden duiden op het niet-bestaan van mensen of dingen. (Niemand denkt dat.)
• Onpersoonlijke voornaamwoorden verwijzen normaal gesproken naar een persoon, maar zijn niet specifiek voor de eerste, tweede of derde persoon zoals de persoonlijke voornaamwoorden dat zijn. (Men maakt zijn eigen vensters niet schoon.)

Relative and interrogative Edit

RelativeEdit

Relatieve voornaamwoorden in het Engels omvatten wie, wie, wiens, wat, welke en dat). Ze vertrouwen op een antecedent en verwijzen terug naar eerder genoemde mensen of dingen: mensen die roken moeten nu stoppen. Ze worden gebruikt in relatieve clausules .: 56 Relatieve voornaamwoorden kunnen ook als aanvulling worden gebruikt.

InterrogativeEdit

Relatieve voornaamwoorden kunnen in een vragende setting als vragende voornaamwoorden. Vragende voornaamwoorden vragen welke persoon of welk ding wordt bedoeld. Met betrekking tot een persoon kan men gebruiken wie (onderwerp), wie (object) of wiens (bezittelijke); bijvoorbeeld: wie deed dat? In spreektaal, wie is in het algemeen vervangen door wie.Engelse niet-persoonlijke vragende voornaamwoorden (welke en wat) hebben maar één vorm.:56–57

In het Engels en veel andere talen (bijv. Frans en Tsjechisch) zijn de verzamelingen relatieve en vragende voornaamwoorden bijna identiek . Vergelijk Engels: Wie is dat? (vragend) en ik ken de vrouw die kwam (familielid). In sommige andere talen zijn vragende voornaamwoorden en onbepaalde voornaamwoorden vaak identiek; Standaard Chinees 什么 shénme betekent bijvoorbeeld “wat?” evenals “iets” of “wat dan ook”.

Archaïsche vormen Bewerken

Hoewel de persoonlijke voornaamwoorden die hierboven zijn beschreven de hedendaagse Engelse voornaamwoorden zijn, gebruiken oudere vormen van modern Engels (zoals gebruikt door Shakespeare bijvoorbeeld) een iets andere reeks persoonlijke voornaamwoorden zoals weergegeven in de tabel. Het verschil zit volledig in de tweede persoon. Hoewel deze oudere vormen zelden in de literatuur van de afgelopen eeuwen worden gebruikt, worden ze niettemin als modern beschouwd.

KinshipEdit

In het Engels zijn verwanttermen zoals “moeder”, “oom”, “neef” een aparte woordklasse van voornaamwoorden; veel Australische Aboriginal-talen hebben echter meer uitgewerkte systemen voor het coderen van verwantschap in de taal, inclusief speciale verwant-vormen van voornaamwoorden. In Murrinh-patha, bijvoorbeeld, zal de spreker, wanneer hij een niet-singulier exclusief voornaamwoord selecteert om naar een groep te verwijzen, beoordelen of de leden van de groep al dan niet tot een gemeenschappelijke klasse van geslacht of verwantschap behoren. Als alle leden van de referentiegroep mannelijk zijn, wordt het MASCULINE-formulier geselecteerd; als er tenminste één vrouw is, wordt de VROUWELIJKE geselecteerd, maar als alle leden een verwantschap hebben, wordt een derde SIBLING-vorm geselecteerd. In Arabana-Wangkangurru zal de spreker geheel verschillende verzamelingen voornaamwoorden gebruiken, afhankelijk van het feit of de spreker en de referent al dan niet in een gemeenschappelijk deel zijn. Zie het volgende voorbeeld:

Zie Australische Aboriginal verwantschap voor meer details.

Speciaal gebruik Bewerken

Enkele speciale toepassingen van persoonlijke voornaamwoorden zijn:

• Generieke jij, waar tweede persoon voornaamwoorden in onbepaalde zin worden gebruikt : Je kunt tegenwoordig geen ouderwetse bollen kopen.
• Algemeen zij: in China rijden ze aan de rechterkant.
• Geslachtsspecifiek gebruik, waarbij een voornaamwoord moet worden gevonden om te verwijzen naar een persoon wiens geslacht niet is gespecificeerd. Oplossingen die soms in het Engels worden gebruikt, omvatten generieke hij en enkelvoud. Het enkelvoud is populair geworden in de LGBTQ + -cultuur om te verwijzen naar degenen die zich identificeren als niet-binair of genderqueer en als een manier om genderneutraal naar een persoon te verwijzen. Onder scholieren in Baltimore is ook het lokale gebruik van ‘yo’ als sekseneutraal voornaamwoord opgetekend.
• Dummy-voornaamwoorden (expletieve voornaamwoorden), gebruikt om te voldoen aan een grammatica l vereiste voor een zelfstandig naamwoord of voornaamwoord, maar draagt niets bij aan de betekenis ervan: het regent.
• Geslachts voornaamwoord dat de voorkeur heeft, geselecteerd om genderidentiteit weer te geven
• Samenvattende voornaamwoorden, ‘opdringerige’ persoonlijke voornaamwoorden die (bijvoorbeeld) in sommige relatieve bijzinnen worden aangetroffen waar een gat (spoor) kan worden verwacht: dit is het meisje waarvan ik niet weet wat ze zei.
• Royal we, verwezen naar een enkele persoon die een monarch is: we zijn niet geamuseerd.