Wat is soberheid?

De term bezuinigingen verwijst naar een reeks economische beleidsmaatregelen die een overheid implementeert om de overheidsschuld te beheersen. Overheden nemen bezuinigingsmaatregelen wanneer hun overheidsschuld zo groot is dat het risico van wanbetaling of het onvermogen om de vereiste betalingen aan hun verplichtingen te voldoen een reële mogelijkheid wordt.

In het kort , bezuinigingen helpen de financiële gezondheid van regeringen terug te brengen. Het wanbetalingsrisico kan snel uit de hand lopen en naarmate een individu, bedrijf of land verder in de schulden raakt, zullen kredietverstrekkers een hoger rendement in rekening brengen voor toekomstige leningen, waardoor het meer moeilijk voor de lener om kapitaal aan te trekken.

Hoe bezuinigingen werken

Overheden ervaren financiële instabiliteit wanneer hun schulden groter zijn dan de inkomsten die ze ontvangen, wat resulteert in grote begrotingstekorten. Het schuldniveau stijgt over het algemeen wanneer de overheidsuitgaven toenemen. Zoals hierboven vermeld, betekent dit dat de kans groter is dat federale regeringen hun schulden niet kunnen betalen. Schuldeisers vragen op hun beurt een hogere rente om het risico van wanbetaling op deze schulden te vermijden. Om hun schuldeisers tevreden te stellen en hun schuldniveau onder controle te houden, moeten ze mogelijk bepaalde maatregelen nemen.

Bezuinigingen vinden alleen plaats wanneer deze kloof – tussen overheidsontvangsten en overheidsuitgaven – kleiner wordt . Deze situatie doet zich voor wanneer regeringen te veel uitgeven of te veel schulden aangaan. Als zodanig kan een overheid bezuinigingsmaatregelen moeten overwegen als ze meer geld aan haar schuldeisers verschuldigd is dan aan inkomsten. Het implementeren van deze maatregelen helpt het vertrouwen in de economie te herstellen en helpt tegelijkertijd de schijn van evenwicht in de overheidsbegrotingen te herstellen.

Bezuinigingsmaatregelen geven aan dat regeringen bereid zijn stappen te ondernemen om mate van financiële gezondheid terug naar hun budgetten. Als gevolg hiervan zijn schuldeisers mogelijk bereid om de rentetarieven op schulden te verlagen wanneer er bezuinigingsmaatregelen zijn genomen. Maar er kunnen bepaalde voorwaarden aan deze stappen zijn verbonden.

De rentetarieven op Griekse schuld zijn bijvoorbeeld gedaald na de eerste reddingsoperatie. De winsten bleven echter beperkt tot het feit dat de overheid de rentelasten had verlaagd. Hoewel de particuliere sector er niet van kon profiteren, zijn de belangrijkste begunstigden van lagere tarieven de grote bedrijven. Consumenten profiteerden slechts marginaal van lagere rentetarieven, maar het gebrek aan duurzame economische groei bleef ondanks de lagere rentetarieven lenen op een laag niveau.

Bijzondere overwegingen

Een verlaging in overheidsuitgaven staat niet simpelweg gelijk aan bezuinigingen. Het kan zelfs zijn dat overheden deze maatregelen tijdens bepaalde cycli van de economie moeten implementeren.

Bijvoorbeeld de wereldwijde economische neergang die begon in 2008 veel regeringen met verminderde belastinginkomsten en legden bloot wat volgens sommigen onhoudbare bestedingsniveaus waren. Verschillende Europese landen, waaronder het Verenigd Koninkrijk, Griekenland en Spanje, gingen over tot bezuinigingen als een manier om budgettaire zorgen weg te nemen.

Bezuinigingen werden bijna noodzakelijk tijdens de wereldwijde recessie in Europa, waar leden van de eurozone niet in staat waren om oplopende schulden aan te pakken door hun eigen munteenheid te drukken. Dus toen hun wanbetalingsrisico toenam, oefenden schuldeisers druk uit op bepaalde Europese landen om agressief aan te pakken.

Soorten bezuinigingen

In grote lijnen zijn er drie primaire soorten bezuinigingsmaatregelen:

• Genereren van inkomsten door hogere belastingen. Deze methode ondersteunt vaak meer overheidsuitgaven. Het doel is om groei te stimuleren met uitgaven en voordelen te behalen via belastingen.
• Het Angela Merkel-model. Deze maatregel, genoemd naar de Duitse bondskanselier, is gericht op het verhogen van belastingen en het verminderen van niet-essentiële overheidsfuncties.
• Lagere belastingen en lagere overheidsuitgaven. Dit is de methode die de voorkeur heeft van voorstanders van de vrije markt.

Belastingen

Er bestaat enige onenigheid onder economen over het effect van belastingbeleid op de overheidsbegroting.Voormalig Ronald Reagan-adviseur Arthur Laffer betoogde beroemd dat het strategisch verlagen van belastingen de economische activiteit zou stimuleren, wat paradoxaal genoeg zou leiden tot meer inkomsten.

Toch zijn de meeste economen en beleidsanalisten het erover eens dat het verhogen van de belastingen zal stijgen inkomsten. Dit was de tactiek die veel Europese landen hebben gevolgd. Griekenland verhoogde bijvoorbeeld de belastingtarieven op de toegevoegde waarde (btw) tot 23% in 2010. De regering verhoogde de inkomstenbelastingtarieven op de hogere inkomensschalen, samen met het toevoegen van nieuwe onroerendgoedbelasting.

De overheidsuitgaven verminderen

De tegenovergestelde bezuinigingsmaatregel is het verminderen van de overheidsuitgaven. De meesten beschouwen dit als een efficiëntere manier om het tekort te verminderen. Nieuwe belastingen betekenen nieuwe inkomsten voor politici, die geneigd zijn deze uit te geven aan kiezers.

Uitgaven kunnen vele vormen aannemen, waaronder subsidies, subsidies, herverdeling van rijkdom, rechtenprogramma’s, betalen voor overheid diensten, die zorgen voor de nationale defensie, voordelen voor overheidspersoneel en buitenlandse hulp. Elke verlaging van de uitgaven is de facto een bezuinigingsmaatregel.

Op zijn eenvoudigst kan een bezuinigingsprogramma dat gewoonlijk wordt vastgesteld door wetgeving een of meer van de volgende maatregelen omvatten:

• Een verlaging of bevriezing – zonder verhoging – van salarissen en voordelen van de overheid
• Een bevriezing van het aannemen en ontslaan van overheidsmedewerkers door de overheid
• Een vermindering of afschaffing van overheidsdiensten, tijdelijk of permanent
• Verlaging van overheidspensioenen en pensioenhervorming
• De rente op nieuw uitgegeven overheidspapier kan worden verlaagd, waardoor deze beleggingen minder aantrekkelijk worden voor investeerders, maar de renteverplichtingen van de overheid verminderen
• Bezuinigingen op eerder geplande overheidsuitgavenprogramma’s zoals aanleg en reparatie van infrastructuur, gezondheidszorg en veteranenvoordelen
• Verhoging van belastingen, inclusief inkomen, vennootschaps-, eigendoms-, verkoop- en vermogenswinstbelasting
• Een verlaging of verhoging van de geldhoeveelheid en het rentetarief s door de Federal Reserve als de omstandigheden dit vereisen om de crisis op te lossen.
• Rantsoenering van kritieke goederen, reisbeperkingen, prijsbevriezingen en andere economische controles, vooral in tijden van oorlog

Kritiek op bezuinigingen

De effectiviteit van bezuinigingen blijft een punt van scherp debat. Terwijl voorstanders beweren dat enorme tekorten de economie in het algemeen kunnen verstikken, waardoor de belastinginkomsten worden beperkt, zijn tegenstanders van mening dat overheidsprogramma’s de enige manier zijn om de verminderde persoonlijke consumptie tijdens een recessie goed te maken. Velen denken dat bezuinigingen op de overheidsuitgaven leiden tot grootschalige werkloosheid.Zo suggereren ze dat robuuste overheidsuitgaven de werkloosheid verminderen en daardoor het aantal betalers van inkomstenbelasting doen toenemen.

Economen zoals John Maynard Keynes, een Britse denker die de school van de keynesiaanse economie oprichtte, geloven dat het de rol van regeringen is om de uitgaven tijdens een recessie te verhogen om dalende particuliere vraag. De logica is dat als de vraag niet wordt ondersteund en gestabiliseerd door de overheid, de werkloosheid zal blijven stijgen en de economische recessie zal aanhouden.

Maar Bezuinigingen zijn in tegenspraak met bepaalde economische stromingen die sinds de Grote Depressie prominent aanwezig zijn. In een economische neergang verminderen dalende privé-inkomsten de hoeveelheid belastinginkomsten die een overheid genereert. Evenzo vullen de overheidskas zich met belastinginkomsten tijdens een economische hoogconjunctuur. De ironie is dat overheidsuitgaven, zoals werkloosheidsuitkeringen, een zijn meer nodig tijdens een recessie dan tijdens een hausse.

Voorbeelden van bezuinigingen

Verenigde Staten

Misschien wel het meest succesvolle model van bezuinigingen , althans als reactie op een recessie, vond plaats in de Verenigde Staten tussen 1920 en 1921. Het werkloosheidspercentage in de Amerikaanse economie steeg van 4% naar bijna 12%. Het reële bruto nationaal product (BNP) daalde met bijna 20% – meer dan enig jaar tijdens de Grote Depressie of Grote Recessie.

President Warren G. Harding reageerde door de federale begroting met bijna 50% te verlagen. De belastingtarieven werden verlaagd voor alle inkomensgroepen, en de schuld daalde met meer dan 30%. In een toespraak in 1920 verklaarde Harding dat zijn regering “een intelligente en moedige deflatie zal proberen en een aanval zal doen op het lenen van de overheid … hoge kosten van de overheid met elke energie en faciliteit. “

Griekenland

In ruil voor reddingsoperaties begonnen de EU en de Europese Centrale Bank (ECB) over een bezuinigingsprogramma dat tot doel had de financiën van Griekenland onder controle te krijgen. Het programma verlaagde de overheidsuitgaven en verhoogde de belastingen, vaak ten koste van de Griekse overheidsmedewerkers en was erg impopulair.Het tekort van Griekenland is dramatisch afgenomen, maar het bezuinigingsprogramma van het land is een ramp geweest in termen van genezing van de economie.

Vooral bezuinigingsmaatregelen hebben de financiële situatie in Griekenland omdat het land worstelt met een gebrek aan totale vraag. Het is onvermijdelijk dat de totale vraag met bezuinigingen afneemt. Structureel gezien is Griekenland een land met kleine bedrijven in plaats van grote bedrijven, dus het profiteert minder van de principes van bezuinigingen, zoals lagere rentetarieven. Deze kleine bedrijven profiteren niet van een verzwakte valuta, aangezien ze geen exporteur kunnen worden.

Terwijl het grootste deel van de wereld de financiële crisis in 2008 volgde met jaren van matige groei en stijgende activaprijzen, zit Griekenland vast in zijn eigen depressie. Het bruto binnenlands product (bbp) van Griekenland bedroeg in 2010 $ 299,36 miljard. In 2014 bedroeg het bbp $ 235,57 miljard volgens de Verenigde Naties. Dit is een duizelingwekkende vernietiging van de economische rijkdom van het land, vergelijkbaar met de Grote Depressie. in de Verenigde Staten in de jaren dertig.

De problemen van Griekenland begonnen na de Grote Recessie, aangezien het land te veel geld uitgaf aan belastinginning. de financiën liepen uit de hand en de rentetarieven op staatsschulden explodeerden hoger, het land werd gedwongen om reddingsoperaties te zoeken of zijn schuld in gebreke te blijven. Het faillissement bracht het risico met zich mee van een complete financiële crisis met een volledige ineenstorting van het banksysteem. Het zou waarschijnlijk ook leiden tot een exit uit de euro en de Europese Unie.