Abstract

Het is onvermijdelijk noodzakelijk om de Japanse cultuur te begrijpen, om voldoende kennis te hebben van de Japanse religies, in het bijzonder Shinto en Boeddhisme. Dit lijkt enigszins op het geval van de westerse cultuur, die alleen goed kan worden begrepen met een goed begrip van het hellenisme en de joods-christelijke traditie. De westerse cultuur heeft zich ontwikkeld als een touw dat nauw verweven is met twee strengen: het hellenisme en de joods-christelijke traditie. Evenzo heeft de Japanse cultuur zich zo ontwikkeld dat shintoïsme en boeddhisme nauw met elkaar verweven zijn, hoewel het confucianisme ook een belangrijke rol heeft gespeeld; en, na de Meiji-restauratie (1868), was de introductie van de westerse cultuur en beschaving in Japan nog een ander element. In de westerse cultuur zijn het hellenisme en de joods-christelijke traditie, en in Japan het shintoïsme en het boeddhisme de twee belangrijkste bronnen waarop elke cultuur is opgebouwd. Wat betreft de vergelijking tussen westerse en Japanse culturen, zal ik echter niet meer zeggen dan dit. Want de aard en de onderlinge relatie tussen het hellenisme en de joods-christelijke traditie en die van het shintoïsme en het boeddhisme hebben meer verschillen dan affiniteiten.