In veel samenlevingen, oud en modern, heeft religie een belangrijke rol gespeeld in hun ontwikkeling, en het Romeinse rijk was niet anders. Vanaf het begin was de Romeinse religie polytheïstisch. Van een aanvankelijke reeks goden en geesten, voegde Rome aan deze collectie toe met zowel Griekse goden als een aantal buitenlandse culten. Toen het rijk zich uitbreidde, zagen de Romeinen af van het opleggen van hun eigen religieuze overtuigingen aan degenen die ze veroverden; deze opname mag echter niet verkeerd worden geïnterpreteerd als tolerantie – dit kan worden gezien met hun vroege reactie op de joodse en christelijke bevolking. Uiteindelijk zouden al hun goden worden weggespoeld, geleidelijk vervangen door het christendom, en in de ogen van sommigen veroorzaakte deze verandering het verval van het westerse rijk.

Vroege overtuigingen & Invloeden

Vroege vormen van de Romeinse religie waren animistisch van aard, in de overtuiging dat geesten alles om hen heen bewoonden, ook de mensen. De eerste inwoners van Rome geloofden ook dat ze werden bewaakt door de geesten van hun voorouders. Aanvankelijk werd een Capitolijnse triade (mogelijk afgeleid van een Sabijnse invloed) aan deze ‘geesten’ toegevoegd – de nieuwe goden omvatten Mars, de god van de oorlog en vermeende vader van Romulus en Remus (stichters van Rome); Quirinus, de vergoddelijkte Romulus die over het volk van Rome waakte; en ten slotte Jupiter, de oppergod. Zij werden, samen met de geesten, aanbeden in een tempel op Capitoline Hill. Later, dankzij de Etrusken, zou de triade veranderen en Jupiter omvatten die de oppergod bleef; Juno, zijn vrouw en zus; en Minerva, de dochter van Jupiter.

Vanwege de aanwezigheid van Griekse koloniën op het Neder-schiereiland namen de Romeinen veel van de Griekse goden over als hun eigendom. Religie en mythe werden één. Onder deze Griekse invloed werden de Romeinse goden meer antropomorf – met de menselijke kenmerken van jaloezie, liefde, haat enz. Deze transformatie was echter niet in de mate die bestond in de Griekse mythologie. In Rome was individuele uiting van geloof onbelangrijk, strikte naleving van een rigide reeks rituelen was veel belangrijker, waardoor de gevaren van religieuze ijver werden vermeden. Steden adopteerden hun eigen beschermgoden en voerden hun eigen rituelen uit Tempels ter ere van de goden zouden in het hele rijk worden gebouwd, maar deze tempels werden beschouwd als het ‘huis’ van de god; aanbidding vond plaats buiten de tempel. Hoewel deze versmelting van Romeinse en Griekse goden Rome op veel manieren beïnvloedde, bleef hun religie praktisch.

Ook al waren die er wel. vier colleges voor priesters, er was geen priesterklas; het zou altijd een openbaar ambt blijven. Deze praktijk zou zelfs gelden voor het keizerlijk paleis. Vanaf de tijd van keizer Augustus zou de keizer de titel van pontifex maximus of hogepriester aannemen. Behalve de pontifexen waren er augures, individuen die de ingewanden van dieren lazen en de vlucht van vogels om voortekenen te interpreteren, of met andere woorden, de wil van de goden. Er werden uitgebreide rituelen uitgevoerd om de Romeinse overwinning in de strijd te brengen, en er werd geen oorlogsverklaring of belangrijke gebeurtenis ondernomen zonder de duidelijke goedkeuring van de goden. Daterend uit de tijd van de Etrusken, een waarzegger of haruspiciën, werd altijd geraadpleegd, en het werd als gevaarlijk beschouwd om de voortekenen te negeren. Spurinna, een Romeinse waarzegger, las ingewanden van dieren en voorzag de dood van Julius Caesar op de Ides van maart. Toen de Romeinse commandant Publius Claudius Pulcher de voortekenen negeerde – weigering van de heilige kippen om te eten – voor een veldslag tijdens de Eerste Punische Oorlog, werd verslagen, net als zijn militaire carrière.

Terwijl het rijk zich uitbreidde over de Balkan, werd Klein-Azië en in Egypte nam de Romeinse religie veel van de goden en culten van veroverde naties op, maar de primaire invloed zou altijd Griekenland blijven. Op enkele uitzonderingen na hadden de meeste Romeinse goden hun Griekse tegenhangers. Deze Romeinse mythologie zou een aanzienlijke invloed hebben over het rijk – politiek en sociaal – en over de toekomst van de westerse beschaving. Je hoeft alleen maar te kijken naar de namen van de dagen en maanden (dinsdag, zaterdag, januari en juni), de talen van Europese naties en de namen van de planeten (Mars, Jupiter, Saturnus en Pluto) te realiseren e deze invloed.

Het Romeinse pantheon

Terwijl de studie van de Romeinse mythologie de nadruk legt op de belangrijkste goden – Jupiter, Neptunus (god van de zee), Pluto (god van de onderwereld ) en Juno – er bestonden natuurlijk een aantal “minder belangrijke” goden en godinnen zoals Nemesis, de god van de wraak; Cupido, de god van de liefde; Pax, de god van de vrede; en de Furiën, godinnen van de wraak.

Wanneer men echter naar de religie van Rome kijkt, moet men de impact van de belangrijkste goden onderzoeken. De belangrijkste goden waren natuurlijk Jupiter, het Romeinse equivalent van Zeus (hoewel niet zo speels), en zijn vrouw / zus Juno. Hij was de koning van de goden; de hemelgod (de grote beschermer) – die het weer en de natuurkrachten beheerst en bliksemschichten gebruikt om de mensen van Rome te waarschuwen. Oorspronkelijk verbonden met de landbouw als Jupiter Elicius, veranderde zijn rol naarmate de stad groeide en kreeg uiteindelijk zijn eigen tempel op Capitoline Hill. Later werd hij Jupiter Imperator Invictus Triumphator – Supreme General, Unconquered, en uiteindelijk Jupiter Optimus Maximus – Best and Greatest. Zijn suprematie zou tijdelijk opzij worden gezet tijdens het bewind van keizer Elagabalus die probeerde de religie van Rome te vervangen door die van de Syrische god Elagabal. Na de moord op de keizer bracht zijn opvolger, Alexander Severus, Jupiter terug in zijn vroegere glorie. Vervolgens was de vrouw / zus van Jupiter Juno, naar wie de maand juni wordt genoemd – zij was het equivalent van de Griekse Hera. Behalve dat ze de oppergodin was met een tempel op Esquiline Hill, was ze de godin van het licht en de maan en belichaamde ze alle deugden van de Romeinse matrone kap – als Juno Lucina werd ze de godin van de bevalling en vruchtbaarheid.

Na Juno komt Minerva, de Romeinse naam voor Athena (de beschermgodin van Athene), en Mars, de god van oorlog. Volgens de legende kwam Minerva volledig gevormd uit het hoofd van Jupiter. Ze was de godin van de handel, de industrie en het onderwijs. Later zou ze worden geïdentificeerd als een oorlogsgodin en als de godin van doktoren, muzikanten en ambachtslieden. langer een van de Capitolijnse triade, Mars bleef een belangrijke god voor Rome – vergelijkbaar met Ares, de Griekse god van de oorlog.Als Mars the Avenger had deze zoon van Juno en haar relatie met een bloem een tempel aan hem gewijd door keizer Augustus , ter ere van de dood van de huurmoordenaars van Julius Caesar. Romeinse commandanten brachten offers aan hem voor en na veldslagen en dinsdag (Martes) wordt naar hem genoemd.

Er zijn een aantal mindere goden (allemaal met tempels voor hen gebouwd) – Apollo, Diana, Saturnus, Venus, Vulcanus en Janus. Apollo had geen Romeinse gelijke en hij was gewoon de Griekse god van poëzie, geneeskunde, muziek en wetenschap. Hij werd oorspronkelijk door de Etrusken naar de stad gebracht om de pest af te weren en werd beloond met een tempel op de Palatijn. Diana, Apollo’s Romeinse zus gelijk aan de Griekse Artemis, was niet alleen de godin van wilde dieren en de oogstmaan, maar ook de godin van de jacht. Ze werd gezien als een beschermer van vrouwen in het kraambed met een tempel in Efeze in Azië Minderjarig. Een andere god die door de Etrusken naar Rome werd gebracht, was Saturnus, een landbouwgod gelijk aan de Griekse Cronus en die door Jupiter uit de hemel was verdreven. Een festival ter ere van hem, de Saturnalia, werd jaarlijks gehouden tussen de 17e en 23e van December. Zijn tempel, aan de voet van de Capitolijn, huisvestte de schatkist en decreten van de Senaat. Een andere Romeinse godin was Venus, die volgens de mythe werd geboren uit het schuim van de zee, gelijk aan de Griekse Aphrodite. voor Homerus was ze de moeder van Aenaes, de held van de Trojaanse oorlog. Natuurlijk is de planeet Venus naar haar vernoemd. De volgende was Vulcan, ook uit de hemel verdreven door Jupiter, die een lamme was (veroorzaakt door zijn verdrijving), lelijk smid en de god van het vuur Ten slotte was er Janu s die geen Griekse gelijke hadden. Hij was de bewaker met twee gezichten van deuropeningen en openbare poorten. Janus werd gewaardeerd om zijn wijsheid en was de eerste god die genoemd werd in iemands gebed; vanwege zijn twee gezichten kon hij zowel het verleden als de toekomst zien.

Je kunt de Vestaalse maagden niet vergeten die geen Griekse tegenhanger hadden. Zij waren de bewakers van de openbare haard in het Atrium Vesta. Het waren meisjes die alleen uit de patriciërsklasse van de prille leeftijd van zes, die hun dienst aan de godin Vesta begonnen op de leeftijd van tien en gedurende de volgende dertig jaar zouden ze haar dienen.Tijdens hun dienst als Vestaalse Maagd werd een meisje / vrouw verboden om te trouwen en moest ze kuis blijven. Sommigen kozen ervoor om na hun dertigste dienst in Vesta te blijven, aangezien ze op hun veertigste als te oud werden beschouwd om te trouwen. Het breken van de gelofte van kuisheid zou de dood tot gevolg hebben – slechts twintig zouden de gelofte in meer dan duizend jaar breken Keizer Elagabalus probeerde met een vestaalse maagd te trouwen, maar was er anders van overtuigd.

Cult Worship

Naast de aanbidding van deze goden er waren verschillende sekten – Bacchus, Cybele, Isis, Sarapis, Sibyl en vooral de keizerlijke cultus. Sommigen werden gemakkelijk geaccepteerd door de Romeinse samenleving, terwijl anderen werden gevreesd door de machthebbers. Bacchus was een Romeinse godheid die werd geassocieerd met zowel de Griekse god Dionysus als de vroege Romeinse god Liber Patri, ook een wijngod. Bacchus wordt het best herinnerd vanwege zijn bedwelmende festivals die op 17 maart werden gehouden, een dag waarop een Romeinse mannelijke jeugd zogenaamd een man zou worden. Terwijl zijn cultus zich verspreidde, realiseerde de Romeinse senaat zich het gevaarlijke potentieel ervan en beval de onderdrukking ervan in 186 BCE en daarna ging de cultus ondergronds.

Een andere cultus rond Cybele, de ‘grote moeder’ – een vruchtbaarheidsgodin met een tempel op de Palatijn die verantwoordelijk was voor elk aspect van iemands welzijn. De godin arriveerde in de vijfde eeuw vGT in Athene en verscheen voor het eerst in Rome tijdens de Punische oorlogen. Al haar priesters waren eunuchen, en veel van haar mannelijke volgelingen zouden zichzelf laten castreren. De volgende is Isis, de oude godin van Egypte die in de Egyptische mythologie het best herinnerd wordt als de vrouw van Osiris en de moeder van Horus. Nadat ze gehelleniseerd was, werd ze de beschermer van zeelieden en vissers. Sarpis, die vanuit Alexandrië in Rome aankwam, was een genezende god en de zieken zouden naar haar tempel reizen om te worden genezen. Sibyl was een priesteres van de Griekse en Romeinse god Apollo die vanuit de Griekse kolonie Cumae naar Rome kwam. Ze bood de Etruskische koning Tarquin de negen Sibylline-boeken aan die profetieboeken waren, maar de prijs werd als te hoog beschouwd, dus hij weigerde. Nadat ze zes van de boeken had verbrand, heroverwoog hij en kocht de resterende drie; deze drie boeken werden in tijden van nood geraadpleegd door de Romeinse Senaat, maar ze gingen verloren tijdens de invallen van de barbaren in de vijfde eeuw na Christus.

Ten slotte was er de keizerlijke cultus. Het idee van vergoddelijking van de keizer kwam in de tijd van keizer Augustus. Hij verzette zich tegen de pogingen van de Senaat om hem een god te noemen tijdens zijn regering, omdat hij dacht dat hij de zoon van een god was, niet een god. Bij zijn dood beloonde de Romeinse senaat hem met vergoddelijking, wat een eer was die aan velen zou worden geschonken. van zijn opvolgers. Vaak zou een keizer zijn voorganger vragen om vergoddelijkt te worden. Natuurlijk waren er een paar uitzonderingen, met name Tiberius, Caligula, Nero en Domitianus, die als te weerzinwekkend werden beschouwd om de eer te ontvangen. Caligula en Nero geloofden dat ze leefden goden terwijl Domitianus dacht dat hij de reïncarnatie van Hercules was.

Romeinse religie uitgedaagd

Jodendom en christendom, hoewel ze afzonderlijke bedreigingen vormden voor het rijk, hadden één ding gemeen: ze weigerden allebei deel te nemen aan de aanbidding van de Romeinse goden en brachten offers op hun temp les. Hoewel de Joden zich stevig in het rijk hadden gevestigd, waren ze vaak het doelwit van de keizers, vaak beschuldigd van alle ellende die het rijk overkwam. Nero liet hen uit Rome verdrijven en Titus, de zoon van keizer Vespasianus, zou de oorlog van zijn vader tegen de joden in de joodse oorlogen voortzetten, waarbij hij uiteindelijk de stad Jeruzalem zou verwoesten en duizenden burgers zou doden.

Hoewel het christendom aanvankelijk werd gezien als een sekte van het jodendom, werd keizer Nero achterdochtiger naarmate deze kleine sekte begon te groeien, vooral na de grote brand van Rome; hij gaf hen zelfs de schuld van het vuur. Ze gaven de gunst terug en noemden hem de antichrist. Na verloop van tijd bleef het christendom zich over het rijk verspreiden, aantrekkelijk voor vrouwen en slaven, maar ook voor intellectuelen en de analfabeet. De vervolgingen namen toe waar christelijke kerken werden verbrand en dit alles ging door onder het bewind van Diocletianus (keizer in het oosten), en eindigde in de Grote Vervolging. Voor velen beledigden christenen het pax deorum of “vrede van de goden”. p>

Ten slotte, onder Diocletianus ‘opvolger keizer Constantijn, Het christendom zou eindelijk erkenning krijgen in het Edict van Milaan in 313 CE. Constantijns welwillendheid jegens het christendom kan worden herleid tot de slag bij de Milvan-brug in 312 nC, waar hij een visioen (een kruis in de lucht) aanschouwde, waardoor hij kon zegevieren en de keizer kon worden van een verenigd Romeins rijk.Later, in 325 GT, hield hij het Concilie van Nicea, waarbij hij de verschillen tussen de verschillende christelijke sekten met elkaar verzoende. Hij herbouwde de kerken die door Diocletianus waren verwoest, en volgens sommige bronnen bekeerde hij zich tot het christendom op zijn sterfbed (zijn moeder was een christen). Na zijn dood zou het christendom blijven groeien en uiteindelijk de traditionele Romeinse religie overschaduwen en vervangen en Rome zou zelfs het nieuwe centrum van het christendom worden. Uiteindelijk zou het christendom echter nog steeds de schuld krijgen van de ellende van het rijk. In zijn boek The History of the Decline and Fall of the Roman Empire beschuldigde Edward Gibbon de val van het rijk gedeeltelijk aan het christendom. In zijn ogen absorbeerde het de energie van de mensen waardoor ze niet konden lijden onder de tegenslagen die het rijk teisterde. Maar ondanks zijn hoogte- en dieptepunten, vanaf de dagen van de geesten die alle dingen bewoonden via de Romeinse / Griekse goden en de vergoddelijking van de keizer tot het christendom, bleef religie altijd een belangrijk onderdeel van de Romeinse samenleving.