Onvoorwaardelijke positieve waardering gaat niet over het leuk vinden van iemand.

Onvoorwaardelijke positieve waardering (UPR) is de eerste steen van veel van de psychotherapieën. Op het eerste gezicht lijkt het een vrij eenvoudig idee. Maar uitpakken hoe het eruit ziet in de praktijk blijkt veel moeilijker te zijn.

Een van de vragen die altijd opduikt, is of het mogelijk is om UPR te hebben voor iemand die vreselijke, kwetsende dingen heeft gedaan. “Ik zou die persoon niet aardig kunnen vinden” of “Ik zou nooit goedkeuren wat ze hebben gedaan”, zijn frequente opmerkingen van mensen die voor het eerst over UPR leren. Maar UPR betekent niet dat je een persoon aardig moet vinden of goed moet keuren wat ze hebben gedaan.

Wat het betekent is dat je de persoon respecteert als een mens met keuzevrijheid om te kiezen hoe ze op hun situatie reageren, en hoe gevaarlijk of disfunctioneel ze ook lijken te zijn, ze doen hun best. Dit berust op de specifieke filosofische kijk op de menselijke natuur die wordt geassocieerd met de psycholoog Carl Rogers, de grondlegger van cliëntgerichte therapie.

Ten eerste was Rogers ‘theorie dat mensen een aangeboren drang naar sociaal constructief gedrag dat altijd aanwezig is en altijd op een bepaald niveau functioneert. Ten tweede geloofde Rogers dat elke persoon behoefte had aan zelfbeschikking; en hoe meer iemands behoefte aan zelfbeschikking wordt gerespecteerd, hoe groter de kans dat hun aangeboren drang om sociaal constructief te zijn, zal aanslaan. Voor Rogers gaf dit inzicht in de beste manier om een verzorgende omgeving te creëren thuis, op school, op de werkplek en in de therapieruimte.

Onvoorwaardelijke positieve waardering betekent daarom de persoon waarderen als hun best doen om constructief vooruit te komen in hun leven en het recht op zelfbeschikking van de persoon respecteren, ongeacht wat ze doen.

Dat betekent niet dat je de persoon leuk moet vinden of goed moet keuren wat ze doen. Het betekent ook niet dat je gewoon moet accepteren wat ze doen als je het op de een of andere manier als gevaarlijk beschouwt.

Therapeuten in opleiding willen vaak weten hoe om UPR te doen. Het kan verkeerd worden opgevat als gewoon aardig zijn tegen mensen – naar ze glimlachen en knikken. Maar het gaat er niet om wat je doet. UPR is een houding. Zodra een therapeut de houding krijgt, volgt het gedrag dat die houding uitdrukt.

Wat je moet begrijpen is dat UPR alleen zin heeft als een manier om bij anderen te zijn als je denkt dat de theorie erachter juist is. Maar meer dan dat, als u de theorie niet koopt, zult u het niet echt kunnen doen, hoe hard u ook uw best doet.

Als u dat niet bent oprecht, je voorwaardelijke waardering zal altijd uitlekken.

Lees meer in mijn boek Authentic: How to Be Yourself and Why It Matters.