Degenen die het niet eens zijn met de recente gratie van president Trump voor twee Amerikaanse soldaten en een zeeman die misdaden in oorlogsgebieden hebben gepleegd, hebben zich geconcentreerd op hoe zijn acties het militaire rechtssysteem, de gedragscode en militaire discipline ondermijnen , en de integriteit van de commandostructuur. Maar er is nog een andere ernstige consequentie, een die misschien minder voortvloeit uit de vergeving zelf dan uit de manier waarop de president en anderen ze hebben uitgelegd en gerechtvaardigd.

Om dit gevolg te begrijpen, moeten we leren van onze eigen geschiedenis. In november 1969 vertelde de jonge journalist Seymour Hersh het verhaal van een tragische gruweldaad in Vietnam. Een paar weken later pakten Amerikanen het tijdschrift Life op om foto’s te vinden van een bloedbad in het Vietnamese dorp My Lai. Een peloton van het Amerikaanse leger onder leiding van luitenant William Calley Jr. was de stad binnengeraasd en vond geen vijandelijke soldaten en doodde maar liefst 600 dorpelingen, voornamelijk vrouwen en kinderen. Dertig soldaten werden beschuldigd van misdaden, onder wie hoge officieren die naar verluidt verslagen van criminele acties negeerden, maar uiteindelijk werd alleen Calley veroordeeld. In maart 1971 vond een krijgsraad van het leger in Fort Benning, Georgia, hem schuldig aan 29 gevallen van moord met voorbedachten rade en veroordeelde hij hem tot levenslange gevangenisstraf met dwangarbeid.

Er was aanzienlijke publieke steun voor Lt. Calley. In een Gallup-peiling die de volgende maand werd gehouden, zei 69 procent van de respondenten dat hij een zondebok was. Veel van zijn verdedigers gingen verder, met het argument dat hij in feite een held was. Countrymuziekzenders speelden “Set Lt. Calley Free” en “Battle Hymn of Lt. Calley”, waarvan de laatste uiteindelijk zo’n twee miljoen platen verkocht.

Gerelateerd: Trump wil dat zijn strijders niet gebonden zijn aan de wetten van de oorlog. Dat gaat ons niet helpen

President Nixon weigerde in het openbaar de in ongenade gevallen legerofficier te vieren, maar hij vertelde Henry Kissinger dat “de meeste mensen er niks om geven” of hij de Vietnamese burgers daadwerkelijk had vermoord. . Toen de krijgsraad ten einde liep, drong minister van Defensie Melvin Laird er persoonlijk bij Nixon op aan geen gratie te verlenen aan Calley. Militaire leiders, legde Laird uit, geloofden dat als hij een zondebok of held werd, de kijk op het Amerikaanse beleid en de publieke opinie van soldaten zou vergiftigen. Nixon verwierp het argument en vertelde adviseurs dat het eisen van verantwoording voor het bloedbad een weerspiegeling was van het ‘achterhaalde idee dat oorlog een spel met regels is’. De dag na het vonnis gaf Nixon opdracht Calley vrij te laten van de postpalissade en onder huisarrest te plaatsen in de vrijgezellenverblijven van Fort Benning. Door beroepen zou zijn straf uiteindelijk worden teruggebracht tot de tijd die hij had uitgezeten.

Hoewel een kern van oppositie begin 1965 was uitgegroeid tot een veel breder standpunt, keken veel Amerikanen thuis nog steeds sympathiek naar degenen die in Vietnam dienden, als slachtoffers die werden opgeroepen om een wrede oorlog te voeren. Weinig demonstranten gaven hen de schuld voor de oorlog President Lyndon Johnson was de dader. Het gezang bij anti-oorlogsbijeenkomsten was: “Hé, hé, LBJ, hoeveel kinderen heb je vandaag vermoord?”

Maar nadat het My Lai-verhaal uitkwam, nam het verzet tegen de oorlog toe. Velen werden kritisch over de troepen die dienden. In plaats van slachtoffers van een wrede oorlog, werden zij de daders ervan. LBJ was terug op zijn boerderij in Texas; in de hoofden van een luidruchtige minderheid waren degenen die naar Vietnam werden uitgezonden nu de ‘babymoordenaars’. De My Lai-gruweldaad kaderde dit negatieve beeld; de Calley-hoorzittingen en zijn verdediging, evenals een deel van de getuigenissen in 1971 van de Vietnam-veteranen tegen de oorlog, verdiepten het. Tijdens de krijgsraad, voor de eerste keer, een meerderheid van de land zei dat de oorlog moreel verkeerd was.

De acties en verklaringen van president Nixon in de Calley-zaak leken de opvatting te bevestigen dat iedereen het heeft gedaan en niemand schuldig is – of misschien, zoals sommigen beweerden, dat we allemaal schuldig. Er was weinig erkenning van individuele verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid, cruciale elementen in militaire gerechtigheid. Dit had reële gevolgen voor de Vietnam-generatie.

Deelname aan deze oorlog en vermoedelijk aan zijn wreedheden was de last die de Vietnam veteranen droegen, zwaar in de jaren zeventig, en in sommige opzichten dragen ze nog steeds. In de nasleep van de oorlog kenden meer Amerikanen de naam van luitenant William Calley dan iemand die dapper en integer had gediend. De wreedheid bij My Lai beweerde Veel onschuldige Vietnamese slachtoffers, en de beweegredenen die werden gebruikt om luitenant Calley uit te leggen, te bekritiseren of vrij te pleiten, maakten uiteindelijk veel slachtoffers die dienden in Amerikaanse uniformen.

Het vergeven of verminderen van straffen vertegenwoordigt over het algemeen de vaststelling dat het proces vooringenomen of oneerlijk was, dat de beschuldigde feitelijk onschuldig was of dat de straf buitensporig was. Zelden vertegenwoordigt het een oordeel dat de pardonee de overtreding daadwerkelijk heeft begaan en bovendien dat het een prijzenswaardige zaak was.President Nixon was voorzichtig om niet zo ver te gaan in openbare verklaringen over luitenant Calley. Anderen deden dat.

President Trump negeerde ook het advies van het Pentagon om niet betrokken te raken – hoewel zijn engagement meer uitgesproken was dan dat van de voorzichtige Nixon. Verdedigers van de drie mannen uit de oorlogen in Irak en Afghanistan, onder wie Fox News-gastheren, drongen erop aan dat het in feite Amerikaanse vechters waren die hun werk deden en dat ze heldhaftig en goed waren. De advocaat van luitenant Calley zei dat zijn cliënt een “brave jongen” was die het leger had opgeleid om te “doden, doden, doden” – en hem vervolgens strafte voor zijn werk, president Trump verdedigde deze verdediging. “We leiden onze jongens op om machines te doden en vervolgen ze als ze doden”, zei hij. Hij hield vol dat de mannen in feite “drie grote krijgers” waren, en inderdaad “helden”. De president nodigde de twee gratieplichtige soldaten uit om zich bij hem op het podium te voegen bij een inzamelingsactie voor campagnes.

Strijden is een wrede en akelige opdracht. In Vietnam en in Irak en Afghanistan was het vaak moeilijk om strijders te onderscheiden van niet-strijders.

In de oorlogen van de 21e eeuw werden de gevechtsregels van het leger steeds complexer. En deze moesten worden gevolgd in een aantal opmerkelijk intense, emotionele en beangstigende situaties, en, in Irak en Afghanistan, vaak door troepen die meerdere keren waren ingezet. Deze omstandigheden maakten professioneel leiderschap en discipline nog belangrijker.

Er zijn gevallen van wangedrag en, helaas, gruweldaden geweest in elk van deze oorlogen. Het aanbieden van clementie of gratie voor degenen die zijn veroordeeld voor misdaden kan worden gedebatteerd. Maar door hen en hun daden te vieren, maken we hun gedrag acceptabel en de voorbeeldige norm. Als ‘iedereen het deed’ wordt de verdediging, zoals in de Calley-zaak, en als ‘het deed’ ”Resulteert in ballades en tv-onderscheidingen en presidentiële gejuich, de lat wordt verlaagd en het imago van degenen die dapper en goed dienen.

In het voorjaar van 2014 was ik op West Point, waar ik lessen, cadetten en docenten ontmoette. Eén sessie was met een hogere klas over militair recht. Deze jonge mannen en vrouwen zouden binnen een paar weken afstuderen en een commissie ontvangen. We hadden het over My Lai en de afhandeling van de zaak door het leger – en de openbare afhandeling ervan. Deze cadetten waren attent en indrukwekkend. Ik vertrok met het vertrouwen dat zij en hun leger dergelijke toekomstige situaties beter zouden behandelen dan de Calley-generatie. En in alle opzichten hebben ze.