The McDonald’s Hot Coffee Case
Het is de zaak die aanleiding gaf tot de aanvallen op ‘frivole rechtszaken’ in de Verenigde Staten. Bijna iedereen lijkt ervan te weten. En de kans is groot dat alles wat je ervan weet niet klopt.

In 1992 kocht de 79-jarige Stella Liebeck een kopje afhaalkoffie bij een McDonald’s-station. door in Albuquerque en morste het op haar schoot. Ze klaagde McDonald’s aan en een jury kende haar bijna $ 3 miljoen aan schadevergoeding toe voor de brandwonden die ze had opgelopen.
Typische reactie: mag koffie niet heet zijn? En McDonald’s deed dat niet schonk de koffie over haar heen, ze morste het over zichzelf! Bovendien reed ze de auto en lette niet op.
Nu voor de feiten:

Mevrouw Liebeck reed niet toen haar koffie morste, noch was de auto waarin ze reed. Ze was de passagier in een auto die werd gestopt op de parkeerplaats van de McDonald’s waar ze de koffie e. Ze had de beker tussen haar knieën terwijl ze het deksel verwijderde om room en suiker toe te voegen toen de beker kantelde en de hele inhoud op haar schoot morste.
De koffie was niet alleen ‘heet’, maar ook gevaarlijk heet. Het bedrijfsbeleid van McDonald’s was om het op een temperatuur te serveren die binnen enkele seconden ernstige brandwonden zou kunnen veroorzaken. De verwondingen van mevrouw Liebeck waren verre van lichtzinnig. Ze droeg een joggingbroek die de koffie absorbeerde en tegen haar huid hield. Ze liep derdegraads brandwonden op (de meest ernstige soort) en vereiste huidtransplantaties op haar binnenkant van de dijen en elders.
De zaak van Liebeck was verre van een op zichzelf staande gebeurtenis. McDonald’s had meer dan 700 eerdere meldingen ontvangen van verwonding door zijn koffie, waaronder meldingen van derdegraads brandwonden, en had schikkingen betaald in

Mevrouw Liebeck bood aan om de zaak te schikken voor $ 20.000 om haar medische kosten en gederfde inkomsten te dekken. Maar McDonald’s bood nooit meer dan $ 800, dus de zaak kwam voor de rechter. De jury vond dat mevrouw Liebeck gedeeltelijk fout voor h er verwondingen, waardoor de vergoeding voor haar verwondingen dienovereenkomstig wordt verminderd. Maar de toekenning van schadevergoeding van de jury haalde de krantenkoppen – verontrust door McDonald’s onwil om een beleid te corrigeren ondanks honderden mensen die gewond raakten, gaven ze Liebeck het equivalent van twee dagen aan inkomsten uit koffieverkoop voor de restaurantketen. Dat was echter niet het einde. De oorspronkelijke punitieve schadevergoeding werd uiteindelijk door de rechter met meer dan 80 procent verlaagd. En om te voorkomen wat waarschijnlijk jarenlang beroep zou zijn geweest, bereikten mevrouw Liebeck en McDonald’s later een vertrouwelijke schikking.

Hier is een deel van het bewijs dat de jury tijdens het proces hoorde:

• McDonald’s operationeel handboek vereist de franchisenemer om zijn koffie op 180 tot 190 graden Fahrenheit te houden.
• Koffie op die temperatuur veroorzaakt, indien gemorst, derdegraads brandwonden in drie tot zeven seconden.
• De voorzitter van de afdeling werktuigbouwkunde en biomechanische techniek aan de Universiteit van Texas getuigde dat dit risico op schade onaanvaardbaar is, evenals een algemeen erkende deskundige op het gebied van brandwonden, de hoofdredacteur van de Journal of Burn Care and Rehabilitation, de toonaangevende wetenschappelijke publicatie in de specialiteit.
• McDonald’s gaf toe dat het al meer dan 10 jaar op de hoogte was van het risico op ernstige brandwonden door de kokend hete koffie. Het risico was herhaaldelijk onder de aandacht gebracht via tal van andere claims en rechtszaken.
• Een getuige-deskundige van het bedrijf verklaarde dat het aantal brandwonden onbeduidend was in vergelijking met de miljarden kopjes koffie die het bedrijf elk jaar schonk. .
• Minstens één jurylid vertelde later aan de Wall Street Journal dat ze dacht dat het bedrijf de verwondingen niet serieus nam. Voor de restaurantreus van het bedrijf leken die 700 gevallen van letsel veroorzaakt door hete koffie relatief zeldzaam in vergelijking met de miljoenen kopjes koffie die werden geserveerd. Maar, merkte het jurylid op, “er zat een persoon achter elk nummer en ik denk niet dat het bedrijf daar genoeg belang aan hechtte.”
• McDonald’s quality assurance manager getuigde dat McDonald’s koffie, op de temperatuur van die het in piepschuimbekers werd gegoten, was niet geschikt voor consumptie omdat het mond en keel zou verbranden.
• McDonald’s gaf tijdens het proces toe dat consumenten niet wisten hoe groot het risico op ernstige brandwonden door gemorste koffie was op de toen vereiste temperatuur van McDonald’s.
• McDonald’s gaf toe dat het klanten niet had gewaarschuwd voor de aard en omvang van dit risico en geen verklaring kon geven waarom dit niet het geval was.

In een verhaal over de zaak (pdf) dat kort na de uitspraak van het vonnis in 1994 werd gepubliceerd, zei een van de juryleden in de loop van het proces tot het besef te komen dat de zaak ging over ‘harteloze minachting voor de veiligheid van de mensen.” Een ander jurylid zei: “De feiten waren zo overweldigend tegen het bedrijf.”
Dat komt omdat die juryleden alle feiten konden horen – ook die van McDonald’s – en de omvang van de verwondingen van mevrouw Liebeck konden zien. Vraag iedereen die de zaak bekritiseert als een ‘lichtzinnige rechtszaak’ die heeft geresulteerd in ‘jackpotgerechtigheid’ of ze hetzelfde hebben gedaan.