Wie waren de hugenoten? De oorsprong van het woord is onduidelijk, maar het was de naam die in de 16e eeuw aan de protestanten in Frankrijk werd gegeven, met name door hun vijanden.
De impact van de protestantse reformatie was begin 16e eeuw in heel Europa voelbaar. Eeuw. De grootste protagonisten waren de Duitser Maarten Luther en de Fransman Jean Calvin. In Frankrijk drong het calvinisme door tot alle lagen van de samenleving, vooral die van de geletterde ambachtslieden in de steden en van de adel. Er waren acht burgeroorlogen in Frankrijk tussen 1562 en 1598 – de godsdienstoorlogen.
Protestantse kerk wordt opgericht in Engeland. Afgedaald van deze kerk is de kerk op Soho Square, Londen.
In 1589 erfde de protestantse Henri de Bourbon, koning van Navarra, de Franse troon na de dood van zijn drie neven Valois, zonen van Catherine de Médicis. De burgeroorlog duurde voort, dus in 1593 bekeerde Henri zich in de geest van “Parijs is een mis waard” tot het katholicisme. Vijf jaar later eindigde de burgeroorlogen en Henri vaardigde het Edict van Nantes uit, dat de hugenoten, zijn voormalige geloofsgenoten en strijdmakkers aanzienlijke privileges gaf, waaronder wijdverbreide religieuze vrijheid. In de loop van de tijd werden hugenoten loyale onderdanen van de Franse kroon.
Hun positie werd echter steeds onzekerder toen koning Lodewijk XIV, kleinzoon van Henri IV, steeds meer luisterde naar degenen die hem vertelden dat het bestaan van deze omvangrijke religieus minderheid was een bedreiging voor het absolute gezag van de vorst. Geleidelijk aan werden de privileges van de hugenoten uitgehold. In de jaren 1680 werden protestanten in bepaalde delen van Frankrijk opzettelijk geterroriseerd door de inkwartiering van onhandelbare troepen in hun huizen. Ten slotte herriep Lodewijk in 1685 het Edict van Nantes, terwijl hij alle protestantse predikanten verbood en tegelijkertijd tijd die de leken verbood Frankrijk te verlaten. Tot grote verrassing van de regering vertrokken velen, vaak met groot risico voor zichzelf. Mannen die werden gepakt, zo niet geëxecuteerd, werden als galeislaven naar de Franse vloot in de Middellandse Zee gestuurd. gevangengezet en hun kinderen naar kloosters gestuurd.
Ongeveer 200.000 hugenoten verlieten Frankrijk en vestigden zich in niet-katholiek Europa – Nederland, Duitsland, vooral Pruisen, Zwitserland, Scandinavië en zelfs tot aan Rusland waar Hugenoten konden klanten vinden aan het hof van de tsaren. De Verenigde Oost-Indische Compagnie stuurde een paar honderd naar de Kaap om de wijngaarden in zuidelijk Afrika te ontwikkelen. Ongeveer 50.000 kwamen naar Engeland, misschien ongeveer 10.000 mo ik ben verder naar Ierland. Er zijn dus veel inwoners van deze eilanden die hugenotenbloed in hun aderen hebben, of ze nu nog steeds een van de honderden Franse namen dragen van degenen die hier hun toevlucht hebben gezocht – waardoor het woord ‘vluchteling’ in de Engelse taal wordt gebracht. p>
Vanwege het politieke klimaat van die tijd, in een Groot-Brittannië sterk wantrouwend tegenover de doelstellingen van het Frankrijk van Lodewijk XIV, en in feite op het punt een reeks oorlogen te beginnen om die ambities te beteugelen, waren de hugenoten over het algemeen welkom hier.
Deze kaart geeft de belangrijkste routes weer die door hugenotenvluchtelingen worden gebruikt, de landen waar ze naartoe zijn gegaan en de nummers die zich in elk gebied vestigen.
Maar, zoals de pamfletliteratuur van die tijd laat zien, konden ze niet helemaal ontsnappen aan de beschuldigingen tegen immigranten van onheuglijke tijden – dat hun aanwezigheid een bedreiging vormde voor banen, huisvesting, openbare orde, moraal en hygiëne en zelfs dat ze aten vreemd voedsel! Minstens een halve eeuw bleven de hugenoten een herkenbaar le minderheid, die hun aanwezigheid voelden in het bankwezen, de handel, de industrie, de boekhandel, de kunsten en het leger, op het podium en in het onderwijs. Hoewel velen hun calvinistische organisatie en aanbidding behielden – genereuzer door de overheid behandeld dan niet-conformiteit van eigen bodem – waren ze rond 1760 opgehouden zich als buitenlands te onderscheiden, zelfs door het pad van anglicaanse conformiteit in religie te volgen dat sommigen vanaf het allereerste begin hadden gevolgd.
