Op zijn achterpoten zou de gigantische grondluiaard een formidabele prooi zijn geweest voor iedereen, laat staan voor mensen zonder moderne wapens. Strak gespierd, boos en zwaaiend met zijn voorpoten getipt met veelvraatachtige klauwen, zou hij zichzelf effectief hebben kunnen verdedigen. Onze voorouders gebruikten misleiding om de overhand te krijgen in gevechten van dichtbij met dit dodelijke wezen.

Wat misschien nog opmerkelijker is, is dat we dit verhaal kunnen lezen uit de 10.000 jaar oude voetafdrukken die deze strijders achtergelaten, zoals blijkt uit ons nieuwe onderzoek gepubliceerd in Science Advances. Talrijke grote dieren zoals de gigantische grondluiaard – de zogenaamde megafauna – stierven aan het einde van de ijstijd uit. We weten niet of de jacht de oorzaak was, maar het nieuwe bewijsmateriaal vertelt ons hoe menselijke jagers zulke angstaanjagende dieren hebben aangepakt en laat duidelijk zien dat ze dat deden.

Deze voetafdrukken zijn gevonden bij het White Sands National Monument in New Mexico, VS, op een deel van het monument dat werd gebruikt door het leger. De White Sands Missile Range, dicht bij de nucleaire site van de Trinity, staat bekend als de geboorteplaats van het Amerikaanse ruimteprogramma, van Ronald Reagans Star Wars-initiatief en van talloze raketproeven. Het is nu een plaats waar langeafstandsgevechten in plaats van korte afstanden worden verfijnd.

Het is een prachtige plek, de thuisbasis van een enorme salt playa (droog meer) bekend als Alkali Flat en ’s werelds grootste gipsduin field, beroemd gemaakt door talloze films, waaronder Transformers en het Book of Eli. Op het hoogtepunt van de ijstijd was het de thuisbasis van een groot meer (paleo Lake Otero).

Naarmate het klimaat warmer werd, kromp het meer en werd de bodem uitgehold door de wind om de duinen te creëren en zout achter te laten flats die periodiek water verzamelden. De megafauna uit de ijstijd heeft sporen achtergelaten op deze flats, net als de mensen die erop jaagden. De sporen zijn opmerkelijk omdat ze slechts enkele centimeters onder het oppervlak liggen en toch al meer dan 10.000 jaar bewaard zijn gebleven.

Hier zijn er sporen van uitgestorven reusachtige grondluiaards, mastodonten, mammoeten, kamelen en reuzenwolven. Deze sporen zijn in de volksmond bekend als “spooksporen”, omdat ze alleen zichtbaar zijn aan de oppervlakte tijdens specifieke weersomstandigheden, wanneer de zoutkorst niet te dik is en de grond niet te nat. Zorgvuldige opgraving is mogelijk onder de juiste omstandigheden en onthult verbazingwekkende Kenmerken.

Misschien wel de coolste hiervan is een reeks menselijke sporen die we in de luiaardafdrukken hebben gevonden. In ons artikel, gemaakt met een groot aantal collega’s, stellen we voor dat de mensen in de luiaardafdrukken stapten terwijl ze hen achtervolgden voor de moord. We hebben ook grote “zwaaiende cirkels” geïdentificeerd die de luiaard registreren die op zijn achterpoten opstaat en met zijn voorpoten zwaait, vermoedelijk in een defensieve, vegende beweging om de jagers op afstand te houden. Terwijl het uit balans was, legde het zijn knokkels en klauwen neer om zichzelf te stabiliseren.

Deze cirkels gaan altijd vergezeld van menselijke sporen. Over een groot gebied zien we dat waar er geen menselijke sporen zijn, de luiaard in rechte lijnen loopt. Waar menselijke sporen aanwezig zijn, tonen de luiaardbanen plotselinge richtingsveranderingen, wat suggereert dat de luiaard zijn jagers probeerde te ontwijken.

Door de puzzel in elkaar te zetten, kunnen we zien hoe luiaard door een horde op het vlakke strand werd gehouden. van mensen die sporen achterlieten langs de rand. De dieren werden vervolgens afgeleid door een stalking jager, terwijl een andere naar voren kroop en probeerde de dodelijke slag toe te brengen. Het is een verhaal over leven en dood, geschreven in modder.

Wat zou onze voorouders ervan overtuigen om mee te doen, is zo’n dodelijk spel? Hoe groter de prooi, hoe groter het risico toch? Misschien was het omdat een grote prooi vele magen kon vullen zonder verspilling, of misschien was het pure menselijke bravoure.

Op dit moment, aan het einde van de laatste ijstijd, werd Amerika gekoloniseerd door mensen die zich verspreidden over de prairievlaktes. Het was ook een tijd van uitsterving van dieren. Veel paleontologen zijn voorstander van het argument dat de overbevissing van mensen deze golf van uitsterven veroorzaakte en voor sommigen is het een embleem geworden van de vroege menselijke impact op het milieu. Anderen beweren dat klimaatverandering de ware oorzaak was en dat onze soort onschuldig is.

Het is een gigantische plaats delict waarin voetafdrukken nu een rol spelen. Onze gegevens bevestigen dat menselijke jagers megafauna aanvielen en erop geoefend waren. Helaas werpt het geen licht op de impact van die jacht. Of mensen de ultieme of onmiddellijke oorzaak van het uitsterven waren, is nog steeds niet duidelijk. Er zijn veel variabelen, waaronder snelle veranderingen in het milieu waarmee rekening moet worden gehouden. Maar wat duidelijk wordt uit de sporen bij White Sands, is dat mensen toen, net als nu, “toproofdieren” waren aan de top van de voedselketen.