Skip-bombardementen waren soms niet waar zijn naam eer aan, wat inhield dat een bom op een schip afstormde als een platte steen die over een vijver wordt geslingerd . Vaak betekende het overslaan van bombardementen letterlijk het gooien van een bom tegen een romp, en de snelheid van de B-25 maakte het hier bijzonder effectief. Bombardementen zonder overslaan waren eerst geprobeerd met B-17’s, maar ze waren niet snel genoeg om de klus te klaren.
Het 75 mm kanon dat in de neus van B-25G’s en Hs was geïnstalleerd, bleek meer problemen te veroorzaken dan het waard was. De extra voorwaarts afvallende .50-kaliber machinegeweren waren echter een andere zaak. (Library of Congress)
Het overbruggen van Japanse vliegvelden was een primaire B-25-missie. Het opblazen van vijandelijke jagers en bommenwerpers in hun bekledingen zou nooit iemand een aas maken, maar het vernietigen van vliegtuigen op de grond was net zo nuttig als het neerschieten ervan. B-25 strafers in het Europese theater gebruikten zelfs speciale “jet-ammunition”, ontwikkeld om de brandstof in Messerschmitt Me-262’s en andere jets te ontsteken. Ze vernietigden een groot aantal van de geparkeerde Duitse jets alleen al in april 1945.
Hoewel veel gronddoelen moeilijk te vinden waren voor B-25 strafers onder hun camouflage, waren bruggen een uitzondering. Een Mitchell-eenheid die in Birma opereerde, het 409th Bomb Squadron, werd zo goed in het vernietigen van bruggen dat het zichzelf de Dental Clinic noemde … voor het brugwerk.
Helaas was Gunn’s beroemdste kanoninstallatie – het 75 mm korte tankkanon dat hij in de buik van een aantal B-25G’s monteerde – zijn minst succesvolle. Bedoeld om de grootte van een torpedojager te laten zinken schepen en troepentransportschepen met één of twee rondes, het was kort productief als maritieme plunderaar en werd standaard op de B-25H. Maar begin 1944 werden drijvende doelen steeds schaarser en al snel werd het grote kanon uit Mitchells door eenheden die het moeilijk vonden om te opereren e, bestraffend voor casco’s en onaangenaam in gebruik. Het liet klinknagels los, vulde cockpits met rook en cordiet en viel de oren van de bemanningsleden aan.
Sommige B-25’s gingen naar de Amerikaanse marine, die weinig had gedaan om zijn eigen aanvalsbommenwerper te maken. De marine was van plan om zwaarbewapende Boeing PBB Sea Ranger-vliegboten te gebruiken als anti-sub- en langeafstandspatrouillevliegtuig, maar de Sea Ranger werd geannuleerd toen duidelijk werd dat het leger en de mariniers eilanden in de Stille Oceaan zouden veroveren die zouden kunnen dienen als bases voor efficiëntere landvliegtuigen.
De USAAF had een hekel aan het leveren van de 900 B-25’s die de marine onbezonnen eiste, maar uiteindelijk werden 706 enigszins gemanavaliseerde versies, aangeduid als PBJ’s, meestal gevlogen door het Korps Mariniers. . Bemanningen moesten snel worden getraind, aangezien de mariniers geen ervaring hadden met iets anders dan eenzitsvliegtuig. PBJ’s kwamen in een even grote verscheidenheid aan configuraties als de B-25’s van de AAF, waaronder enkele met het 75 mm kanon. Zelfs de kustwacht bediende een paar PBJ’s, waardoor de B-25 een van de weinige vliegtuigen met vaste vleugels was die ooit door alle vier de diensten werden gevlogen.
In februari 1942 begon North American met het testen van de beoogde B -25 opvolger, de B-28 Dragon, een enkelstaartige, onder druk staande middelgrote bommenwerper met R-2800-motoren, geschikt voor 372 mph op 35.000 voet. Het had drie op afstand bedienbare Sperry twin-.50 torentjes – rug, buik en staart – en met zijn sigaarvormige romp en lange neus leek het veel op een B-26 Marauder. Er werden slechts twee prototypes gebouwd en één verloor zijn verticale staart tijdens het uitvoeren van stabiliteitstests op hoge snelheid. In een motie van vertrouwen voor de Mitchell besloot de AAF het programma te beëindigen, aangezien de B-25 het zo goed deed dat ze de noodzaak van enige grote verbetering niet zagen.
In plaats daarvan werd in 1944 de AAF vroeg North American om R-2800’s en andere upgrades aan de B-25 toe te voegen om een superstraalvliegtuig te creëren dat wedijvert met de duurdere Douglas A-26 Invader met 14 kanonnen. Het kreeg de bedrijfsaanduiding NA-98X en was geen succes. Met overgewicht en met weinig prestatieverbetering om te laten zien voor de krachtigere motoren, crashte het enige prototype in april 1944 toen een hotshot-testpiloot de vleugels eraf trok tijdens een showoff low pass en hard pullup. De AAF beëindigde de ontwikkeling van wat de ultieme B-25 zou kunnen zijn geweest.
Hoewel het begon als een bommenwerper op middelhoge hoogte, werd de B-25 het meest formidabele aanvalsvliegtuig op laag niveau van de Tweede Wereldoorlog. II. En het behield zijn bombardementsvermogen: dood de grondschutters dood door te beschieten en gooi de bommen vervolgens op weg naar buiten, of het nu gaat om het aanvallen van schepen, bruggen of vliegvelden. De Mitchell was de zwaarst bewapende strafer van de oorlog en hij werd in veel grotere aantallen gebouwd dan al zijn concurrenten.
Gemakkelijk te vliegen, moeilijk neer te halen, de B-25 heeft nooit de B gewonnen. -17’s iconische status, maar het was in zekere zin de A-10 van zijn tijd: nooit volledig gewaardeerd, maar altijd bereid om te doen wat geen andere bommenwerper kon.
Bijdragende redacteur Stephan Wilkinson stelt voor om verder te lezen: North American B-25 Mitchell: The Ultimate Look, door William Wolf; The Saga of Pappy Gunn, door George C. Kenney; Air Apaches, door Jay A. Stout; en Noord-Amerikaanse B-25 Mitchell, door Frederick A. Johnsen.
