Samenvatting

Scène 1

Het stuk begint tijdens een bitterkoude nachtwacht buiten van het koninklijk Deens paleis. Er is een wisseling van de wacht: Bernardo vervangt Francisco. Al snel komen er nog twee personages aan, Horatio en Marcellus. We vernemen dat Bernardo en Marcellus, twee soldaten, getuige zijn geweest van een buitengewoon schouwspel tijdens de wacht van de afgelopen nachten: de geest van de voormalige koning van Denemarken, Old Hamlet, is in volle wapenrusting voor hen verschenen. Op deze derde nacht hebben ze Horatio, een geleerde en een scepticus die net in Denemarken is aangekomen, verwelkomd om hun spookwaarneming te verifiëren. Horatio betwijfelt in eerste instantie of de geest zal verschijnen. Ineens wel. De twee soldaten bevelen Horatio aan om met de geest te praten, maar dat doet hij niet. De geest verdwijnt net zo plotseling als hij is aangekomen.

Kort na de verdwijning van de geest, vraagt Marcellus aan de andere twee waarom er onlangs zo’n massale mobilisatie van Deense strijdkrachten heeft plaatsgevonden. Horatio antwoordt en zegt dat het Deense leger zich voorbereidt op een mogelijke invasie van Fortinbras, Prins van Noorwegen. We vernemen dat de vader van Fortinbras (ook wel Fortinbras genoemd) vele jaren eerder is vermoord in een gevecht met Old Hamlet, de inmiddels overleden koning wiens geest we zojuist hebben gezien. Nu Old Hamlet is gestorven, waardoor de Denen vermoedelijk verzwakt zijn, gaat het gerucht dat Fortinbras van plan is Denemarken binnen te vallen en te beweren dat land dat na de dood van zijn vader was verbeurd.

Nadat Horatio dit politieke achtergrondverhaal heeft uitgelegd, de geest van Old Hamlet verschijnt weer. Dit keer probeert Horatio met de geest te praten. Als de geest zwijgt, zegt Horatio tegen Marcellus en Bernardo dat ze hem moeten proberen vast te houden; ze slaan met hun speren op de geest, maar prikken alleen lucht. Een haan kraait net als de geest eindelijk klaar lijkt om Horatio te antwoorden. Dit geluid doet de geest wegschrikken. Horatio besluit prins Hamlet, de zoon van Old Hamlet, over de verschijning te vertellen, en de anderen zijn het daarmee eens.

Scène 2

Deze scène begint aan het hof van Claudius en Gertrude, de koning en Koningin van Denemarken. Ze zijn net getrouwd. Dit huwelijk volgde snel na de dood van de voormalige koning van Denemarken, Old Hamlet, de broer van Claudius. Claudius spreekt over de snelheid van het huwelijk en stelt zichzelf voor alsof hij rouwt om een verloren broer, net zoals hij blij is om een nieuwe vrouw, zijn eenmalige zus. Claudius gaat ook in op de kwestie van de voorgenomen invasie van de jonge Fortinbras. Hij zegt dat hij heeft gesproken met de oom van Fortinbras, de koning van Noorwegen, die Fortinbras heeft laten beloven dat hij geen plannen zal maken om Denemarken binnen te vallen. Claudius stuurt Cornelius en Voltemand, twee hovelingen, naar Noorwegen om deze zaak te regelen. Uiteindelijk wendt Claudius zich tot Laertes, de zoon van zijn vertrouwde raadgever, Polonius. Laertes drukt de wens uit om terug te keren naar Frankrijk en Claudius geeft toestemming.

Op dit punt spreekt prins Hamlet, die de hele tijd afgezonderd van het publiek van de koning heeft gestaan, de eerste van zijn vele regels. Claudius vraagt Hamlet waarom hij nog steeds zo somber is. De antwoorden van Hamlet zijn ontwijkend, cynisch en spottend. Hij verklaart dat zijn verdriet na het verlies van zijn vader hem nog steeds diep treft. Claudius begint een toespraak over de onnatuurlijkheid van langdurig verdriet; iemands vader verliezen is pijnlijk, maar normaal, zegt hij, en Hamlet zou dit als de weg van de natuur moeten aanvaarden. Hij spreekt de wens uit dat Hamlet bij hen blijft in Denemarken in plaats van terug te keren naar Wittenberg, waar hij een student is, en wanneer Gertrude deze wens ter harte neemt, gaat Hamlet akkoord. De koning, koningin en al hun gevolg verlaten dan het podium en laten Hamlet met rust.

In zijn eerste monoloog drukt Hamlet de diepten uit van zijn melancholie en zijn afkeer over het haastig trouwen van zijn moeder met Claudius na de dood van zijn vader. Hij verklaart zijn vader als man vele malen de meerdere van Claudius te zijn. Na deze monoloog komen Horatio, Marcellus en Bernardo binnen. In het begin is Hamlet te bedroefd om Horatio, zijn oude schoolvriend, te herkennen, maar uiteindelijk verwelkomt hij Horatio hartelijk. Na een gesprek over de staat, vertelt Horatio aan Hamlet dat hij zijn overleden vader onlangs heeft gezien – de avond ervoor. Hamlet vraagt hem om uit te leggen, en Horatio vertelt het verhaal van de verschijning van de geest. Hamlet besluit diezelfde avond de wacht bij te wonen in de hoop de geest zelf te zien.

Scène 3

Als de scène begint, neemt Laertes afscheid van zijn zus, Ophelia. In de loop van hun afscheid adviseert Laertes haar over haar relatie met Hamlet, met wie ze de laatste tijd veel tijd doorbrengt. Hij zegt haar hem te vergeten omdat hij, als prins van Denemarken, te veel is om als echtgenoot op te hopen. Hij voegt eraan toe dat ze waakzaam moet waken over haar kuisheid, haar meest gewaardeerde schat als vrouw. Ophelia stemt ermee in om zijn les bij te wonen. Terwijl Laertes op het punt staat te vertrekken, arriveert zijn vader, Polonius.Polonius geeft Laertes een zegen en een batterij advies voordat hij zijn zoon op weg stuurt.

Nu Laertes weg is, vraagt Polonius aan Ophelia waar ze het over hadden toen hij aankwam. Ophelia geeft toe dat ze het hadden over haar relatie met Hamlet. Ze vertelt Polonius dat Hamlet haar vele eervolle verklaringen van liefde heeft afgelegd. Polonius pooh-pooh deze verklaringen, zeggend, net als Laertes, dat Hamlet niets liever wil dan haar kuisheid aanvallen en haar dan verlaten. Hij laat zijn dochter beloven dat ze geen tijd meer alleen met Hamlet zal doorbrengen. Ophelia zegt dat ze zal gehoorzamen.

Scène 4

Tijdens de nachtwacht wachten Hamlet, Horatio en Marcellus op de terugkeer van de geest. Ze horen kanonnen uit het kasteel en Hamlet vertelt hen dat dit een teken is dat Claudius toezeggingen drinkt. Hamlet voert een korte tirade tegen de Deense gewoonte om zwaar te drinken. Zijn toespraak is niet eerder voorbij of de geest verschijnt weer. Hamlet richt zich onmiddellijk tot de geest en smeekt hem om te spreken. De geest wenkt Hamlet om weg te komen, afgezien van de anderen. Horatio en Marcellus proberen Hamlet ervan te weerhouden de geest te volgen, door hem te waarschuwen voor het vele kwaad dat hem zou kunnen overkomen. Hamlet luistert niet. Hij dreigt Horatio of Marcellus te vermoorden als ze hem vasthouden, en wanneer ze achterblijven volgt hij de geest buiten het podium. Horatio en Marcellus besluiten op afstand te volgen om ervoor te zorgen dat hun vriend niets overkomt.

Scène 5

Alleen met Hamlet, spreekt de geest eindelijk. Hij vertelt Hamlet dat hij op een nachtelijke wandeling is gekomen vanuit het vagevuur, waar zijn ziel voortdurend wordt gekweld voor de zonden van zijn leven. De geest onthult vervolgens dat hij niet werd gedood door een adder, zoals officieel aangekondigd, maar werd vermoord. Bovendien onthult hij dat zijn eigen broer, Claudius, die nu zijn kroon draagt en met zijn vrouw slaapt, de moordenaar was. De geest vertelt hoe Claudius zijn tuin binnensloop terwijl hij zijn gebruikelijke middagdutje deed en gif in zijn oor goot, hem het meest pijnlijk doodde en zijn ziel ongezuiverd naar het hiernamaals stuurde. De geest eist wraak en zegt tegen Hamlet dat hij geen samenzwering moet plegen tegen zijn moeder, die hij beschrijft als slechts zwak en wellustig, maar dat hij zijn hele wraak op Claudius moet richten. De geest verdwijnt dan.

Hamlet, overweldigd en half enthousiast, zweert dat hij Claudius zal doden. Nadat hij deze gelofte heeft gedaan, komen Horatio en Marcellus aan. Hamlet vertelt hen niet wat de geest heeft onthuld, maar staat er niettemin op dat ze zweren dat ze met niemand over de verschijning zullen spreken. Zij zijn het eens. Hamlet dringt er vervolgens op aan dat ze opnieuw op zijn zwaard zweren. Ze zijn het weer eens, verward over deze eisen. Ondertussen is de geest van Old Hamlet te horen onder het podium, die samen met zijn zoon erop aandringt dat ze geheimhouding zullen zweren. Hamlet leidt zijn vrienden naar verschillende punten op het podium en staat erop dat ze keer op keer vloeken. Hij onthult dan, tussen haakjes, dat ze zijn gedrag de komende tijd misschien vreemd vinden – hij doet misschien alsof hij gek is en doet anderszins ongewoon – maar dat ze toch geheim moeten houden wat ze hebben gezien. Na deze definitieve overeenkomst leidt Hamlet de anderen buiten het podium, ongemakkelijk vastbesloten om de moord op zijn vader te wreken.

Analyse

Zelfs als dit de eerste keer is dat je Hamlet leest, moet het je al heel bekend voorkomen. Talloze personages, ideeën en citaten die in dit stuk worden geïntroduceerd, zijn onderdeel geworden van het culturele (en letterlijke) vocabulaire van de westerse wereld – en, inderdaad, de hele wereld. Veel van de beroemdste kritische geesten uit de westerse geschiedenis, van Samuel Johnson tot Samuel Taylor Coleridge, van Eliot tot Empson, van Voltaire tot Goethe tot Freud, hebben het stuk onder de knie en samen hebben ze heel weinig stenen ongemoeid gelaten. Toch valt er nog veel te winnen bij een intelligente waardering van Hamlet. Hoewel je niet mag verwachten dat je een van de beroemde en bizarre raadsels van het stuk oplost: “Is Hamlet echt krankzinnig of doet alsof je krankzinnigheid doet?” “Heeft Ophelia zelfmoord gepleegd of niet?” “Is Hamlet verliefd op zijn moeder?” – het heeft nog steeds grote waarde om te weten wat deze raadsels zijn, hoe ze worden gepresenteerd en waarom ze belangrijk zijn. Gevoelig en slim erkennen dat een puzzel een puzzel is, is waar veel Hamlet-kennis begint – en eindigt.

De eerste scène van het stuk is, zoals bijna elke scène van het stuk, zeer bekend en zeer raadselachtig.Zonder zijn redenen in detail uit te leggen, verklaarde TS Eliot ooit dat de eerste regels van het stuk de beste regels in het Engels waren. Hij en vele andere critici hebben ontdekt dat deze scène als het ware een microkosmos is van het hele stuk. Shakespeare gebruikt veel bedrieglijk eenvoudige retorische trucs om enkele van de belangrijkste thema’s en zorgen te introduceren die hij tot het einde van het stuk volgt.

Bijvoorbeeld, in een toneelstuk dat veel van de beroemdste, meest onbeantwoordbare vragen bevat die ooit zijn geuit, of het nu gaat om letterlijke vragen (‘Zijn of niet zijn’) of interpretatieve motivatievragen (‘Waarom niet’ t Hamlet Claudius meteen vermoorden? “), is het opmerkelijk dat Shakespeare Hamlet begint met een vraag:” Wie is daar? ” Wie is daar inderdaad … Op één niveau is dit een simpele vraag, een die elke dag in de meest onschadelijke contexten wordt gesteld. Maar op een dieper niveau (en alles in dit stuk is rijkelijk lonend op een dieper niveau) is een van de fundamentele vragen van de filosofie. Wie is er? Wie zijn wij? Wat is de mens? Wie is Hamlet? Wat is Hamlet? In dit meest filosofische toneelstuk beginnen we met een moment van geheime filosofie, een eenvoudige vraag over de oppervlak, maar diepgaand wanneer erop wordt gedrukt; en de eerste scène zet deze focus op vragen voort en geeft ons vraag na vraag. Horatio, de wezenlijke geleerde, sceptisch en empirisch, begint met het in twijfel trekken van de realiteit van de geest; uiteindelijk wordt hij aangespoord om ”De geest op een meer letterlijke manier – om de geest vragen te stellen. Over het algemeen neemt de eerste scène ons mee van de no-nonsense wereld buiten het theater, de wereld van Horatio en zijn twijfels, naar de magische, metafysische, ultrastheatrale wereld van Hamlet. We kunnen zekerheden in het stuk brengen, maar we worden bijna onmiddellijk aangemoedigd om ze te verlaten.

Dus voordat we Hamlet (het jongere Hamlet, dat wil zeggen) hebben gezien, zijn we dus diep verwikkeld in het twijfelachtige, spectrale atmosfeer. In de tweede scène, na een aantal lange toespraken van Claudius die ons politieke achtergrond gaven, komen we bij Hamlet’s eerste monoloog. Een “monoloog” is een toespraak die wordt gegeven door een spreker die alleen op het podium staat en zijn of haar eigen gedachten en gevoelens verkent. Zowel Hamlet als Hamlet zijn praktisch synoniem met dergelijke toespraken; in dit stuk put Shakespeare de mogelijkheden van een dergelijke introspectie op het podium uit. De monologen van Hamlet moeten op geen enkele realistische manier worden gezien als “werkelijk aan het gebeuren”. Het zijn eerder momenten van opgeschorte tijd, waarin de overweldigende druk van een enkele gedachte, of een groep gedachten, zich een weg baant uit de geest van een spreker via zijn mond. Het zijn momenten waarop wij, als toeschouwers, de geest van Hamlet intiem kunnen binnendringen en de patronen van zijn gedachten kunnen verkennen, terwijl hij dat zelf doet.

Het valt ons misschien meteen op, in deze eerste monoloog, hoe moeilijk Hamlet kan zijn om te volgen – hoeveel zijn spraak springt en ronddwaalt, tussenwerpsels toestaat, speelt met toespelingen en woordspelingen, en regelmatig wordt gevolgd door dit of dat beeld. Deze neiging van Hamlet om door zijn eigen gedachtegang op een zijspoor te raken, is cruciaal voor het stuk en cruciaal voor het centrale motiverende mysterie van Hamlet – het uitstel van de wraak. Maar daar zullen we nog veel meer van zien.

We mogen ook opmerken dat Hamlet in zijn eerste monoloog diep ‘depressief’ lijkt, zoals we het vandaag zouden noemen, of ‘melancholisch’, zoals de mensen van het begin van de zeventiende eeuw zou het hebben gezegd. De toehoorders van Hamlet’s eigen tijd hadden dat ook verwacht. Het stuk behoort tot een genre dat bekend staat als ‘wraak tragedie’. Zulke toneelstukken bezetten veel van de grootste toneelschrijvers van de generatie die aan Shakespeare voorafging, waaronder Thomas Kyd, maar tegen de tijd dat Hamlet werd geschreven, werden ze als nogal ouderwets beschouwd. Zoals elk genre kent wraakdrama bepaalde voorspelbare conventies, een waarvan is dat de hoofdrolspeler van het stuk melancholisch is – gedomineerd door saturnische, trage, peinzende ‘humors’ of lichamelijke geesten. In Hamlet verkent Shakespeare, in plaats van deze conventie simpelweg te herhalen, het als een conventie. Dat wil zeggen, hij geeft ons de archetypische wraakheld, de meest introspectieve, meest melancholische, meest peinzende held die ooit op het Engelse toneel is gezien.

Tegelijkertijd lijkt Hamlet zich er enigszins van bewust dat hij in feite een rol op het podium speelt. Hij merkt zijn eigen kostuum en make-up op (” Het is niet de enige mijn inktzwarte mantel, goede moeder ‘(I.ii.77 ev)); hij verwijst naar specifieke gebieden in het theater (zoals wanneer hij opmerkt dat de geest’ in de kelder ”(Iv150)); kortom, hij lijkt meteen de meest typische type te zijn, en een publiek te zijn voor zijn eigen typecasting – en bovendien lijkt hij het moeilijk te vinden om zo getypeerd te zijn, en verlangend te bewijzen dat er iets echts achter zijn theatrale fineer. In het algemeen hebben critici al lang opgemerkt dat Hamlet een toneelstuk is over toneelstukken, in het bijzonder een wraak-tragedie over wraak-tragedie, en de pretzel-achtige zelfreferentie van de hoofdpersoon is de belangrijkste reden waarom.

Als een Relatief luchtige begeleiding van zo’n gruwelijkheid en introspectieve ellende, Act One bevat twee optredens van Polonius en zijn familie. Bijna elk Elizabethaans toneelstuk heeft minstens één zogenaamd ‘subplot’, en deze familie beslaat het primaire subplot van Hamlet – de kwestie van de relatie van Hamlet met Ophelia.Het is je misschien al opgevallen dat Polonius langdradig, pedant en bemoeizuchtig is, ook al is hij enigszins beminnelijk op zijn kieskeurige manier. Hij is altijd geïnteresseerd om “op de hoogte” te zijn, wat de gelegenheid ook is. Merk bijvoorbeeld op hoe gretig hij Ophelia bevraagt over haar eerdere gesprek met Laertes.

Act One bevat Polonius ‘beroemdste toespraak in de spelen, en een van de meest geciteerde toespraken van Shakespeare, de adviestoespraak tot Laertes die eindigt: “wees waarachtig voor jezelf” (I.iii.55 ev). Men kan de verschillende stelregels die hier worden aangeboden, afwegen op basis van hun individuele verdiensten. Het is echter een veelgemaakte fout van nieuwe lezers van Shakespeare om deze toespraak gewoon voor de gek te houden – om in feite te denken dat Shakespeare, en niet Polonius, dit advies geeft. Dit is nooit het geval bij Shakespeare – hij spreekt nooit simpelweg ‘door’ een personage – en zeker niet hier. Merk bijvoorbeeld op dat Polonius ‘toespraak begint met Laertes te vertellen dat hij weg moet rennen om zijn boot te halen, en Let er ook op dat Polonius begint met te verklaren dat hij Laertes een “paar voorschriften” zal aanbieden, en vervolgens dertig regels lang zwerft. Kortom, Polonius mist nooit een gelegenheid voor een toespraak en volgt zijn eigen advies creatief of helemaal niet. Zijn bemoeizuchtige, didactische karakter leidt tot zijn ondergang, zoals we zullen zien.