Zelfbeheerde abortus is geen nieuw fenomeen, maar veel langdurige vooroordelen en veronderstellingen erover zijn de moeite waard updaten. Zinnen als ‘kleerhanger’, ‘steegje’ of ‘clandestiene’ abortus gaan terug naar het tijdperk voordat Roe v. Wade een grondwettelijk recht op abortus instelde en de hedendaagse discussies achtervolgen door te verwijzen naar een reeks onveilige abortuspraktijken. In het bijzonder , weerspiegelen deze uitdrukkingen de angst om terug te keren naar een tijd waarin abortuszorg vaak onveilig was in de Verenigde Staten. Deze angst wordt versterkt door de manier waarop abortuszorg is geëvolueerd in de decennia sinds Roe v. Wade. Legale en veilige abortus in de Verenigde Staten wordt doorgaans geassocieerd met een medische dienst die in een kliniek of ziekenhuis wordt verleend. Daarom wekt het idee van zelfbeheersing van een abortus buiten een formele medische setting veel mensen zorgen op, vooral degenen die in het pre-Roe-tijdperk over abortus hebben geleerd.
Deze vrees heeft een nieuwe betekenis gekregen nu advocaten en beleidsmakers worstelen met de implicaties van een veranderend Amerikaans Hooggerechtshof. De nieuw benoemde rechter Brett Kavanaugh zal naar verwachting de bala doen kantelen nce van de rechtbank tegen toegang tot abortus, waardoor de toekomst van Roe v. Wade en de bescherming die het biedt in twijfel worden getrokken. In deze context wordt zelfbeheerde abortus soms gepositioneerd als een work-around of “laatste redmiddel” voor een toekomstig scenario waarin de toegang tot abortus ernstig beperkt is.
Deze framing is om verschillende redenen gebrekkig. Ten eerste, het ziet voorbij aan de realiteit dat de toegang tot abortus al beperkt is voor veel vrouwen, evenals voor transgender mannen en niet-conforme mensen, vanwege restrictief beleid in veel staten en het gebrek aan abortusklinieken in grote delen van het land. Ten tweede negeert het het bestaan van veilige en effectieve modellen voor zelfbeheerde abortuszorg. En ten derde houdt het geen rekening met de mogelijkheid dat sommige mensen, zoals degenen die reden hebben om het medische systeem te wantrouwen, ervoor kiezen om abortus zelf te beheren om redenen anders dan het gebrek aan toegang tot een kliniek, zoals meer privacy en autonomie.
In plaats daarvan werken veel toekomstgerichte denkers – inclusief zorgverleners, onderzoekers en advocaten – aan een toekomst waarin iedereen die abortuszorg zoekt, toegang tot het volledige scala aan veilige en effectieve opties, inclusief methoden voor zelfbeheer. 1-3 In dit scenario zou iedereen die ervoor kiest om zelfmanagement na te streven, toegang hebben tot de informatie die ze nodig hebben en tot een aanbieder van hun keuze als ze dat nodig hebben of wil er in elk stadium een. Ze zouden niet buiten de gezondheidszorg staan, maar er op een nieuwe manier door ondersteund worden.
Deze visie is niet zo vergezocht als het misschien klinkt. Met name medicatie-abortus is een grote belofte voor de toekomst van zelfbeheerde abortuszorg in de Verenigde Staten, en het begrijpen van de stappen en belemmeringen voor het bereiken van een volledig onafhankelijk model van zelfbeheerde medicatie-abortus is van cruciaal belang voor het normaliseren en bevorderen van deze visie.
Medicatie-abortus in de Verenigde Staten
Sinds het voor het eerst werd goedgekeurd door de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) in 2000, heeft medicatie-abortus de praktijk van abortuszorg veranderd, 6% van alle niet-ziekenhuisabortussen in de eerste zes maanden van 2001 tot 31% in 2014 (zie figuur 1). 4-6
Het door de FDA goedgekeurde regime voor medicatie-abortus wordt bestraft voor gebruik tot 70 dagen sinds de laatste menstruatie van de patiënt en bestaat uit twee medicijnen die momenteel op recept verkrijgbaar zijn: mifepriston, dat werkt door progesteron te blokkeren (een hormoon dat nodig is om een zwangerschap te laten voortduren); en misoprostol, dat 24-48 uur later wordt ingenomen, wat contracties induceert en de zwangerschap beëindigt.7 Speciale FDA-regels vereisen dat iedereen die mifepriston zoekt, toegang moet krijgen tot het, samen met door de FDA voorgeschreven informatie van specifieke aanbieders; misoprostol is niet onderworpen aan dezelfde regels en kan ter plaatse op hetzelfde moment worden verstrekt of daarna op recept worden verkregen. Eenmaal ontvangen, kunnen de medicijnen in elke omgeving worden ingenomen – waardoor individuen hun abortus kunnen voltooien waar ze maar willen.
Medicatie-abortus is meer dan 95% van de tijd effectief.8 In gevallen waarin de aanbevolen dosering niet werkt. om de zwangerschap te beëindigen, kan aanvullende medicatie of chirurgische abortuszorg worden gezocht om de abortus te voltooien. De verwachte bijwerkingen zijn doorgaans gering en lijken op de symptomen van een miskraam: bloeding, uteruskrampen en pijn.9 Bovendien meldt ongeveer 85% van de patiënten ten minste één van de volgende bijwerkingen: misselijkheid, braken, zwakte, diarree, hoofdpijn duizeligheid, koorts en koude rillingen. In 2016 bevestigde de FDA dat de “werkzaamheid en veiligheid van medicatie-abortus door zowel onderzoek als ervaring goed zijn ingeburgerd, en dat ernstige complicaties uiterst zeldzaam zijn gebleken.10 Meer recentelijk heeft een commissie gevormd door de National Academies of Sciences, Engineering and Medicine geconcludeerd dat ‘omplicaties na medicamenteuze abortus, zoals bloeding, ziekenhuisopname, aanhoudende pijn, infectie of langdurig hevig bloeden, zeldzaam zijn – in niet meer dan een fractie van een procent van de patiënten. ”9
Ondanks zijn uitgebreide veiligheidsrecord, is mifepriston onderworpen aan een door de FDA opgelegde Risk Evaluation and Mitigation Strategy (REMS) die de distributie ervan beperkt tot geregistreerde zorgverleners in klinieken, ziekenhuizen en medische kantoren.7 In tegenstelling tot vrijwel alle andere medicatie, kan mifepriston niet worden gedistribueerd aan of afgegeven bij apotheken. Als gevolg hiervan moet iedereen die een medicatie-abortus wil, een geregistreerde leverancier zoeken die een voorraad mifepriston heeft – een taak die moeilijker wordt gemaakt omdat de registratie- en opslagvereisten beperken het aantal aanbieders dat mifepriston wil en kan aanbieden. De uitdaging om een geregistreerde aanbieder voor mifepriston kan de toegang van een persoon tot medicatie-abortus vertragen – en uiteindelijk voorkomen -, vooral in achtergestelde gemeenschappen zoals die op het platteland.11
De REMS opheffen
De FDA is geautoriseerd om alleen een REMS te eisen indien nodig om ervoor te zorgen dat de voordelen van een medicijn opwegen tegen de risico’s ervan.12 Gezien het veiligheidsprofiel van mifepriston zijn de REMS-beperkingen niet gerechtvaardigd.Daarom zijn vooraanstaande medische organisaties zoals de American Medical Association (AMA) en het American College of Obstetricians and Gynecologists (ACOG ) ondersteuning van het opheffen van de REMS.13,14 Bovendien moet zelfs een gerechtvaardigde REMS worden aangepast om specifieke risico’s aan te pakken en mag deze niet onnodig belastend zijn.12 Toch zijn de beperkingen die aan mifepriston worden opgelegd zowel belastend voor diegenen die toegang willen krijgen tot medicatie-abortus, als niet effectief bij het aanpakken van eventuele risico’s verbonden aan de medicatie. In 2017 heeft de American Civil Liberties Union een rechtszaak aangespannen namens een arts uit Hawaï en verschillende professionele zorgverenigingen die de mifepriston REMS op grondwettelijke en wettelijke gronden aanvechten.11
Het opheffen van de REMS zou de toegang tot medicatie aanzienlijk kunnen uitbreiden abortus en vergroot de mogelijkheden voor mensen die abortuszorg zoeken. In theorie zou iedereen toegang hebben tot medicatie-abortus zonder de REMS, net als de meeste andere geneesmiddelen op recept: door een recept van een leverancier te krijgen en de medicatie bij een apotheek te kopen. Het potentiële belang van deze wijziging mag niet over het hoofd worden gezien:
Meer providers. Volgens de huidige REMS-vereisten moeten zorgverleners een certificeringsformulier invullen dat bepaalde basiscompetenties bevestigt en dit terugsturen naar de fabrikant van het medicijn. Dit vereiste kan sommige aanbieders ervan weerhouden medicatie-abortus aan te bieden als ze vrezen dat hun informatie openbaar zou kunnen worden en tot intimidatie zou kunnen leiden.12 Bovendien kan het vooraf moeten op voorraad hebben van mifepriston een aanzienlijke financiële of logistieke barrière vormen. Het kan ook voorkomen dat een breder scala aan clinici, zoals verloskundigen-gynaecologen en huisartsgeneeskundigen, medicatie-abortus aanbieden als ze in een praktijk werken met anderen die zich verzetten tegen of niet geassocieerd willen worden met abortuszorg. Als deze vereisten worden geschrapt, kan het aantal abortusaanbieders en andere clinici die medicatie-abortus willen en kunnen aanbieden, worden uitgebreid.
Meer locaties. Omdat apotheken in steeds meer verschillende omgevingen beschikbaar zijn, kan de mogelijkheid om abortuspillen voor medicijnen op te halen bij een apotheek of deze per post te ontvangen, zoals de meeste andere geneesmiddelen op recept, voor veel mensen veel handiger kunnen zijn. Het invullen van een recept bij een apotheek of online kan ook de privacy vergroten doordat mensen abortuszorg kunnen uitoefenen zonder een kliniek te bezoeken. Tegelijkertijd kan het beschikbaar hebben van medicatie-abortus naast andere geneesmiddelen op recept het stigma helpen verminderen en deze methode van abortus verder normaliseren.
Breder gebruik van telegeneeskunde. Het verbinden van patiënten met zorgverleners via video of andere virtuele communicatie zou een krachtig instrument kunnen zijn om de toegang tot abortus uit te breiden tot landelijke en anderszins achtergestelde gemeenschappen, evenals voor mensen die om andere redenen moeite hebben met reizen naar of toegang tot een gezondheidsinstelling. Als resultaat van de REMS is er een uniek model van telegeneeskunde ontstaan waarin een patiënt een kliniek of medisch kantoor bezoekt die mifepriston in voorraad heeft en een off-site aanbieder raadpleegt die de instelling op afstand kan autoriseren om de medicatie te verstrekken. Door de REMS op mifepriston op te heffen, zouden er meer handige modellen kunnen ontstaan in staten die telegeneeskunde-abortus toestaan – patiënten zouden bijvoorbeeld vanuit de privacy van hun eigen huis een aanbieder kunnen raadplegen en een recept voor de medicijnen kunnen krijgen bij een plaatselijke apotheek of per post .Een door de FDA goedgekeurd proefproject biedt al medicamenteuze abortus aan met behulp van virtuele consulten en pillen die per post worden bezorgd, met veelbelovende resultaten uit de eerste vier staten.15,16
Helaas is de realiteit niet zo eenvoudig. Het opheffen van de REMS opent nieuwe mogelijkheden, maar verschillende obstakels kunnen hun bereik beperken:
Stigma. Hoewel het opheffen van de REMS de logistieke belemmeringen voor het aanbieden van medicatie-abortus kan verminderen, kan het heersende stigma rond abortus veel zorgverleners ervan blijven weerhouden dit te doen. Ook animus van de vocale minderheid die tegen abortus is, zou kunnen voorkomen dat sommige apotheken mifepriston in voorraad houden en aanbieden.
Weigeringen. Een lappendeken van federale wetten staat veel gezondheidswerkers en instellingen expliciet toe om te weigeren om abortusgerelateerde zorg te verlenen, en bijna elke staat heeft een soortgelijk beleid aangenomen.17 In de context van apotheekdiensten is er al een product – noodanticonceptie – dat wil zeggen soms geweigerd door individuele apothekers die weigeren recepten in te vullen of door apotheken die helemaal weigeren de medicatie te verkopen. Soortgelijke scenario’s zullen ongetwijfeld uitkomen als de REMS op mifepriston wordt opgeheven en de fabrikant van het medicijn het aan apotheken mag verkopen.
Staatsbeperkingen. Staten hebben de toegang tot medicatie-abortus gericht en beperkt sinds de FDA het voor het eerst goedkeurde. Vierendertig staten beperken de verstrekking ervan tot artsen, ondanks aanbevelingen van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en de Nationale Abortusfederatie dat hulpverleners op het middenniveau, zoals doktersassistenten en gevorderde praktijkverpleegkundigen, veilig medicamenteuze abortus kunnen verlenen.18–20 Bovendien, 19 staten eisen dat de clinicus die medicatie-abortus aanbiedt, fysiek bij de patiënt aanwezig is, waardoor het gebruik van telegeneeskunde om de medicatie op afstand voor te schrijven effectief wordt verboden.18 In toenemende mate richten anti-abortusbeleidsmakers zich ook op klinieken met medisch onnodige beperkingen om te voorkomen dat ze medicatie-abortus helemaal aanbieden. .
Zelfbeheerde medicatie-abortus
Hoewel het opheffen van de REMS op mifepriston nieuwe mogelijkheden zou openen voor toegang tot medicatie-abortus, zou het stoppen daar niet in slagen om het volledige potentieel van deze methode te realiseren, met name als het gaat om zelfbeheerde abortuszorg. In een zelfmanagementmodel zou iedereen die een zwangerschap moet afbreken, legaal toegang kunnen krijgen tot mifepriston en misoprostol zonder eerst een zorgverlener of apotheker te hoeven raadplegen. Dit is echter niet hetzelfde als “het alleen doen”: in een volledig ondersteund zorgmodel zouden individuen toegang hebben tot de informatie en ondersteuning die ze nodig hebben, inclusief overleg met een zorgverlener en medische zorg indien nodig of waar in elk stadium de voorkeur aan gegeven wordt.
In een richtlijn uit 2015 identificeerde de WHO drie afzonderlijke componenten van het zelfmanagement van een medicatie-abortus tijdens het eerste trimester: zelfbeoordeling van geschiktheid; beheer van de medicatie mifepriston en misoprostol zonder direct toezicht van een zorgverlener; en zelfbeoordeling van de volledigheid van het abortusproces met behulp van zwangerschapstests en checklists.21 Er zijn aanwijzingen dat ten minste twee van deze componenten – het beheer van de behandeling met twee geneesmiddelen zonder directe supervisie van de zorgverlener en zelfbeoordeling van de volledigheid – veilig kunnen worden uitgevoerd, en de WHO ondersteunt ze in specifieke omstandigheden.
Slechts één taak, het vermogen van patiënten om zelf te beoordelen of ze in aanmerking kwamen, had nog meer bewijs nodig vanaf de richtlijnen van 201521. f er zijn aanwijzingen dat vrouwen de zwangerschapsduur kunnen bepalen op basis van hun laatste menstruatie, en technologie zoals applicaties voor mobiele telefoons of online rekenmachines kan deze beoordeling ondersteunen.22 Er zijn ook aanwijzingen dat andere geschiktheidscriteria, zoals contra-indicaties voor de medicatie, kunnen worden beoordeeld met behulp van eenvoudige checklists.
Het vermogen van een persoon om mifepriston en misoprostol zelf toe te dienen na instructies van een zorgverlener te hebben ontvangen, is goed ingeburgerd, 22 en er zijn aanwijzingen dat het veilig en effectief is voor iemand om dit te doen zonder de directe toezicht op een aanbieder. De WHO beveelt deze optie aan als de persoon “een bron van nauwkeurige informatie heeft en toegang heeft tot een zorgverlener, mocht hij die in elk stadium van het proces nodig hebben of willen hebben”. 21
Zelfevaluerende voltooiing van de abortusproces, samen met het identificeren van complicaties, is belangrijk, zodat indien nodig vervolgmedische zorg kan worden gezocht. De WGO ondersteunt zelfbeoordeling van de volledigheid met behulp van zwangerschapstests en checklists als er wederom een bron is met nauwkeurige informatie en toegang tot een zorgverlener in elk stadium.21
Om zelfbeheerde medicatie-abortus volledig te integreren met bestaande abortuspraktijken in de Verenigde Staten, moeten misoprostol en mifepriston eerst zonder recept verkrijgbaar zijn.De gebruikelijke weg naar over-the-counter (OTC) -status voor een receptgeneesmiddel is dat de fabrikant een aanvraag indient bij de FDA om de status van het medicijn te wijzigen, een proces dat de interesse van de fabrikant vereist om zijn producten beschikbaar te stellen OTC en ook bereidheid om aanzienlijke middelen te investeren in het aanvraagproces. Met name specifieke onderzoeken die aantonen dat consumenten in staat zijn om het etiket van een product nauwkeurig te begrijpen, zelf te identificeren of ze in aanmerking komen en de medicatie veilig te gebruiken zonder medisch toezicht, zijn nodig om een aanvraag voor een OTC-status te ondersteunen.22 Voor succes is ook een federale overheid nodig die de FDA toestaat. dergelijke beslissingen te nemen op basis van wetenschappelijk bewijs in plaats van politiek of ideologie; de lange weg naar de OTC-status voor noodanticonceptie biedt in dit opzicht een waarschuwend verhaal.
OTC-status alleen zal het succes van zelfbeheerde medicatie-abortus in de Verenigde Staten niet garanderen. Enkele extra obstakels zijn:
Stigma en criminalisering. Het abortusstigma wordt versterkt als het gaat om zelfbeheerde abortus, althans gedeeltelijk als gevolg van angst en misverstanden over het proces. Sinds Roe v. Wade is een aantal mensen vervolgd voor zelfbeheersende abortus op grond van verschillende staatsstatuten, variërend van wetten tegen foetale moord tot wetten die het niet-melden van een abortus aan de lijkschouwer strafbaar stellen. In de afgelopen jaren heeft de kwestie meer aandacht gekregen vanwege verschillende goed gepubliceerde zaken waarin vrouwen werden vervolgd – en zelfs gevangengezet – wegens zelfmanagement bij een abortus of ervan verdacht te worden. er is melding gemaakt van een abortus bij wetshandhavers nadat ze hun daden aan een zorgverlener hadden onthuld, ondanks medische privacywetten die hen tegen dergelijke gevolgen zouden moeten beschermen.
Als gevolg hiervan heeft een groep advocaten die zich inzetten voor reproductieve gezondheid, rechten en rechtvaardigheid vormden in 2015 het SIA Legal Team om “het juridische landschap te transformeren, zodat mensen die hun eigen zwangerschap beëindigen dit waardig en zonder straf kunnen doen”. 1 In 2018 meldden ze dat “hier 7 staten zijn met rechtstreeks wetten zelfgeïnduceerde abortussen strafbaar gesteld, 10 staten met wetten die schade aan foetussen strafbaar stellen die geen adequate vrijstellingen voor de zwangere hebben, en 15 staten met strafrechtelijke abortuswetten die verkeerd zijn en kunnen worden toegepast op mensen die zichzelf f-induce ”(zie figuur 2) .24 Er is ook een verscheidenheid aan wetten die worden gebruikt wanneer andere gronden niet beschikbaar zijn, waaronder die welke de verwijdering van menselijke resten en het verbergen van een geboorte regelen. Erop wijzend dat “de dreiging met vervolging kan leiden tot negatieve gezondheidsresultaten door vrouwen ervan te weerhouden zorg te zoeken”, nam ACOG in 2018 een standpuntbepaling aan waarin hij zich verzette tegen “de vervolging van een zwangere vrouw wegens gedrag dat haar foetus zou hebben geschaad, inclusief de strafbaarstelling van zelfopgewekte abortus. ”25 Onder verwijzing naar soortgelijke zorgen heeft de AMA eveneens een beleid uit 2018 aangenomen tegen criminalisering en zich ertoe verbinden” te pleiten tegen wetgevende inspanningen om zelfopgewekte abortus strafbaar te stellen.26
gebruikt om zelfbeheerde abortus strafbaar te stellen, zou van toepassing zijn als mifepriston en misoprostol zouden worden goedgekeurd omdat OTC-medicatie nadere analyse vereist. Recente gevallen tonen aan dat, ongeacht de uitkomst van die analyse, wetshandhavers die een politiek standpunt willen innemen tegen abortus alle wetten die van toepassing kunnen zijn op het arresteren en mogelijk vervolgen van mensen die abortus zelf beheren. De geschiedenis wijst er ook op dat het risico het beste voor mensen die al onevenredig worden gecriminaliseerd, inclusief mensen met een laag inkomen en mensen van kleur.
Andere staatsbeperkingen. Het is onduidelijk of en hoe personen die zelfbeheerde medicatie-abortus uitvoeren, zouden moeten voldoen aan een verscheidenheid aan bestaande beperkingen op abortus, zoals wachttijden, verplichte echografische wetten, ouderlijke toestemming of meldingsvereisten, en wetten en procedures voor het melden van abortus. Bovendien zullen beleidsmakers tegen abortus zich niet beperken tot wat er al is; als medicatie-abortus wordt goedgekeurd voor de OTC-status, zouden staats- en federale wetgevers vrijwel zeker nieuwe manieren zoeken om de toegang ertoe te beperken.
Weigering. Zoals eerder opgemerkt, worden de voordelen van het uitbreiden van de beschikbaarheid van medicatie-abortus naar apotheken verminderd als sommige apotheken weigeren de medicijnen in voorraad te houden of individuele apothekers weigeren recepten in te vullen. Weigering om nazorg te verlenen, kan ook een probleem worden.
Betaalbaarheid. Betaalbaarheid is een belangrijke belemmering voor toegang tot abortus in de Verenigde Staten. Het gemiddelde bedrag dat werd betaald voor een vroege medicamenteuze abortus (tot negen weken zwangerschap) in 2014 was $ 535,27. Bovendien hebben miljoenen mensen vanwege federale en staatsbeperkingen geen dekking voor abortus.Niettemin gebruiken ongeveer vier op de 10 particulier verzekerde abortuspatiënten hun verzekering om de procedure te betalen, 28 en Medicaid dekt abortus voor mensen met een laag inkomen in 16 staten.29 Pervers, de OTC-status kan ertoe leiden dat een medicijn minder betaalbaar wordt als de verzekering bedrijven weigeren het zonder recept te betalen. Bovendien, hoewel de conventionele wijsheid suggereert dat de OTC-status de ontwikkeling van generieke alternatieven aanmoedigt die goedkoper zijn, is deze theorie niet uitgewerkt in het geval van noodanticonceptie. Pleitbezorgers en beleidsmakers moeten er op zijn minst voor zorgen dat medicatie-abortus niet OTC beschikbaar komt zonder voldoende waarborgen voor de bestaande verzekeringsdekking. Idealiter zou deze inspanning hand in hand gaan met strategieën om andere betaalbare opties te promoten.
Aanpassen van huidige modellen. Het accommoderen van zelfbeheerde medicatie-abortus vereist aanpassingen om ervoor te zorgen dat zorgverleners in de kliniek een rol kunnen spelen bij het ondersteunen van mensen die zichzelf kunnen beheren, terwijl ze degenen blijven dienen die een klinische procedure nodig hebben of willen. Ze zouden bijvoorbeeld kunnen dienen als een bron van nauwkeurige informatie over zelfmanagement en zorg kunnen bieden als dat op enig moment nodig of gewenst is. Hiervoor zijn betalings- en vergoedingssystemen nodig die aanbieders adequaat compenseren voor het verlenen van deze diensten. Dergelijke overwegingen zouden zelfs nog belangrijker zijn als toenemende belangstelling voor zelfbeheerde abortus leidt tot een afname van klinische zorg, omdat die afname er anders toe zou kunnen leiden dat sommige klinieken sluiten.
Opties uitbreiden en schade beperken
Uiteindelijk gaat het vergemakkelijken van de toegang tot zelfbeheerde medicatie-abortus om ervoor te zorgen dat alle mensen toegang hebben tot het volledige scala aan wetenschappelijk onderbouwde, veilige en effectieve opties om een zwangerschap te beëindigen. Er zal altijd behoefte zijn aan andere opties, waaronder chirurgische methoden. Desalniettemin kan een groeiende afhankelijkheid van zelfbeheerde abortus aanbieders ertoe aanzetten om hun manier van denken over en het aanbieden van diensten aan hun klanten te veranderen.
Ondertussen wijzen beschikbare gegevens erop dat sommige personen in de Verenigde Staten al op zoek zijn naar zelfredzaamheid. beheerde abortus met behulp van misoprostol of andere stoffen.6,28 Zelfs als we vooruitkijken naar een toekomstig model dat een zelfbeheerde benadering vollediger ondersteunt, moeten we ervoor zorgen dat mensen die momenteel proberen abortus zelf te beheren, niet worden gestraft.
Op dit moment, wanneer toegang tot abortus in toenemende mate gebonden is aan iemands bronnen en postcode, en met de waarschijnlijkheid dat het Amerikaanse Hooggerechtshof vijandiger zal staan tegenover abortus dan het in decennia is geweest, kan het contra-intuïtief lijken om een toekomstgerichte visie in kaart te brengen die zelfbeheerde abortus positioneert als iets meer dan een oplossing voor beperkende beleidsomgevingen en een verminderde toegang tot diensten. Maar het opheffen van de REMS op mifepriston en het veiligstellen van de OTC-status voor medicatie-abortus zijn vorderingen die niet afhankelijk zijn van de wetgevende macht van de staat of het Hooggerechtshof. En net zoals de huidige bedreigingen cynisme kunnen inspireren over de toekomst van toegang tot abortus in de Verenigde Staten, zo moeten ze ook inspireren tot creatief denken en de wens om nieuwe modellen na te streven. Uiteindelijk hangt succes af van het zien van zelfbeheerde medicatie-abortus als een optie die de nadruk legt op reproductieve vrijheid en persoonlijke autonomie zonder andere opties te beperken of uit te sluiten.
