De Furies (of Erinyes, zingen. Erinys) waren wezens uit de Griekse mythologie die goddelijke vergelding eisten van degenen die zich schuldig maakten aan misdaden. Misdaden die vooral waarschijnlijk tot hun woede zouden leiden, waren die waarbij iemands familie betrokken was en alles wat met eden te maken had. De Furiën waren ook verantwoordelijk voor het uitvoeren van vloeken, en de straffen die ze uitdelen omvatten ziekte en waanzin. Vanaf de 5e eeuw voor Christus zijn ze dat ook. soms aangeduid met de eufemistische titel “the Gracious Ones” of Eumenides.

Hesiod & Homer

De Furies gaan terug tot de prehistorie tijden in Griekenland, aangezien het woord ‘Erinys’ in Lineair B voorkomt en ze lang werd geïdentificeerd met Demeter, de landbouwgodin, in Arcadië, en met Potnia, de oude ‘Meesteres’-godin, in Boeotië. Hun vroegste vermelding in de literatuur is in het werk van Hesiodus en Homer.

In Theogony beschrijft Hesiodus hun geboorte, maar zoals bij de meeste latere bronnen vermeldt hij hun aantal niet. Toen het bloed van de gecastreerde Uranus de aarde trof, ontsproten de Furiën. Ze zijn, t daarom de dochters van Earth and Sky. Onmiddellijk is er dus een verband met familieargumenten, want Uranus werd aangevallen door zijn zoon, de titaan Cronus. In Hesiod “s Works & Dagen wordt ons verteld dat de Furies de geboorte van Oath bijwoonden, wiens moeder Strife was.

In Homer’s Ilias kunnen de Furiën een individu verhinderen hun verstand te gebruiken en zo leiden tot ongewone en domme daden. Het voorbeeld hier is van Agamemnon die onverstandig de prijs van Achilles stal en de held zo van streek maakte dat hij zich terugtrok uit de Trojaanse oorlog. In Boek 15 van de Ilias worden we eraan herinnerd dat ze de voorkeur geven aan de oudste broer of zus wanneer Iris Poseidon herinnert aan de dwaasheid om tegen zijn oudere broer Zeus in te gaan. Homer vermeldt ook dat ze in Erebos wonen, of duisternis, en geen medelijden hebben in hun hart. In de Odyssey beschrijft Homer hen als de “Avenging Furies” en zij vervloeken Melampus, koning van Argos, met tijdelijke waanzin.

Verenigingen & Doel

Strafaars van wangedrag in het algemeen, de Furies werden beschouwd als beschermers van de rechten van oudere familieleden, vooral moeders , vaders en oudere broers en zussen. Een bekend voorbeeld is hun jacht op Orestes nadat hij zijn moeder Clytemnestra had vermoord. De Furiën zouden straffen uitvoeren volgens de vloeken die door dergelijke leden waren uitgesproken. Buiten het gezin beschermden de Furiën zulke sociale verschoppelingen als bedelaars. Ze traden ook op als de garant voor eden en de bestraffers van degenen die valse eden hadden gezworen. De duistere aard van hun taak leidde ertoe dat ze nauw verbonden waren met Hades, de Griekse onderwereld, waar ze de goddelozen naar hun kwellingen begeleidden. De schrijver van de Griekse tragedie Aeschylus verwijst bijvoorbeeld naar de Furiën als de dochters van de Nacht.

The Furies in Art

De Furies komen voor op Griekse aardewerkversieringen, meestal met vleugels en ofwel met slangen of met slangen in hun haar. Ze worden vaak gezien terwijl ze Orestes achtervolgen en bij andere gelegenheden in het gezelschap van Hades of Hecate, de maangodin die met hekserij wordt geassocieerd. De Furiën komen voor in de werken van alle drie de grote Griekse tragedianten, Aeschylus, Sophocles en Euripides (zie vooral Orestes). In de toneelstukken van Aeschylus verschenen ze op het podium in het zwart gekleed en met slangen in plaats van haar. Ze verschijnen nog steeds in de Etruskische en Romeinse kunst als ze pas drie worden, ze krijgen de namen Allecto, Megaera en Tisiphone, en er wordt gezamenlijk naar verwezen. als de Dirae.