De iconische foto van Kevin Carter van een uitgehongerd Soedanees meisje, dat op weg naar een voedercentrum in elkaar zakte terwijl een gier in de buurt wachtte, zal altijd controversieel blijven vanwege de onbedoelde spanning die het creëert. Zowel het kind als de gier zijn stil, maar het is een kloppende stilte, een die de kijker wanhopig op zoek naar een tweede frame. Logischerwijs suggereert de compositie slechts twee mogelijkheden – ofwel de gier die zich tegoed deed aan het kind, waarvan de kijker zeker weet dat het slechts een kwestie van tijd was toen de foto werd gemaakt, of niet. Maar deze mogelijkheden bestaan niet alleen als mogelijkheden, ze worden geladen met emoties en veranderen in beklemmende vragen.

In 1993, toen het beeld voor het eerst werd gepubliceerd in The New York Times, wendden de meeste mensen zich tot Carter, een Zuid-Afrikaanse fotojournalist, voor antwoorden. De vragen waren niet beperkt tot het lot van het kind, maar strekten zich uit tot de ethiek van Carter. Waarom stond hij foto’s te maken in plaats van het kind te helpen? De vragen veranderden in beschuldigingen. De St Petersburg Times (Florida) veroordeelde hem door te zeggen: “De man die zijn lens aanpast om precies het juiste kader van haar lijden te nemen, zou net zo goed een roofdier kunnen zijn, een andere gier ter plaatse.”

De hongersnood in Zuid-Soedan veroorzaakt door een complexe reeks factoren die te maken hadden met burgeroorlogen en overstromingen, gevolgd door droogte en ziekte , werd gedestilleerd tot dat ene beeld. Voor de meeste mensen die in de jaren ’90 opgroeiden, vertegenwoordigde dat beeld zelfs heel Afrika, zijn honger en de ongevoeligheid van fotojournalisten. Het is een houding die wordt gevoed door de vaak herhaalde uitdrukking: een foto zegt meer dan duizend woorden. Dat is het natuurlijk, maar het is het ook niet.

Carter won de Pulitzerprijs voor de foto in 1994 en pleegde drie maanden later zelfmoord. Voor velen bevestigde dat zijn schuld. . Carter’s verklaring – gegeven in een interview na zijn overwinning met Pulitzer – dat hij na het nemen van de foto ‘een sigaret opstak, met God sprak en ied ”werd als bewijs gezien. Zijn naaste vrienden en familie wisten dat hij gestoord was door de mensen die hij zag sterven, of het nu in Zuid-Soedan was of in Zuid-Afrika, en dat het hurkende kind op de foto geen uitzondering was. De vraag wat er met dat kind was gebeurd, achtervolgde hem niet zozeer als wat er zou gebeuren met al degenen die om hem heen verhongeren en sterven. Maar voor de meesten, ver verwijderd van de scène, werd die bijzondere vraag belangrijker omdat de gruwel die men voelde in en binnen dat kader kon worden opgenomen.

Waar is Sudan? Ergens ver weg. Hoe voelen dagen en dagen van honger aan? We kunnen er gerust van uitgaan dat het onwaarschijnlijk is dat we het zullen ervaren. Omdat we niet kunnen zien, en niet hebben gezien, buiten dat frame, strekken onze vragen zich hoogstens uit tot de persoon achter het frame. Op een bepaald niveau verandert dit het kind en het tableau van de gier in een ongelukkig ongeluk. Waarom zouden we anders denken dat het Carters plicht was om haar naar het voedingscentrum te dragen? Er zouden wel honderd andere mensen om hem heen hebben gekropen; had hij ze allemaal moeten dragen? Hij zou kunnen hebben, maar dat is naast het punt.

Wat we niet zien op de foto is een etnische en religieuze oorlog, natuurkrachten, vrijwilligers die proberen te helpen en onvoldoende middelen hebben – dat wil zeggen , de vele complexe factoren die verantwoordelijk waren voor de vermagering van het kind. Het beeld stelt ons in staat ons te concentreren op een paar elementen die we begrijpen en waarmee we kunnen omgaan. Dit geldt voor de foto van Alan Kurdi, de driejarige Syriër wiens lichaam in 2015 op een Turks strand is aangespoeld. Veel driejarigen sterven nog steeds bij het oversteken van de Middellandse Zee, maar het geïsoleerde lichaam van Kurdi ligt met zijn gezicht naar beneden en roerloos op het strand zorgde voor een dramatischer beeld. Door zulke beelden voelen we ons verbonden met wat er elders gebeurt, zonder echt te begrijpen wat er gebeurt. En dus, op een ander niveau, door een complexe situatie terug te brengen tot een paar toegankelijke elementen, helpt het beeld ons onze horror en woede te kanaliseren. Het heeft de capaciteit om ons tot actie aan te zetten.

Wat deze actie zal zijn, hangt af van de vragen die we stellen. Als we ons concentreren op de gier in de afbeelding, zullen we antwoorden zoeken bij Carter. Als we in plaats daarvan de honger van het kind beschouwen – de echte hoofdrolspeler van dat beeld – zullen we antwoorden zoeken bij een regering die actief heeft bijgedragen aan de hongersnood in Zuid-Soedan in 1993.

In de afgelopen maanden zijn we omsingeld. door verschillende gruwelijke beelden, van die van dode baby’s en hun jammerende ouders in het Baba Raghav Das Medical College-ziekenhuis in Gorakhpur tot de recentere stapel lijken op de voetgangersbrug aan Elphinstone Road in Mumbai. Carters beklijvende foto geeft ons aanwijzingen over hoe we deze afbeeldingen moeten verwerken.De gier in het frame kan het gesprek laten ontsporen, maar bij elke gelegenheid moeten we de focus terugtrekken naar waar het thuishoort – in beide gevallen ontstellende inefficiëntie van de overheid en een grotere apathie bij de overheid.

Blessy Augustine is dat een kunstcriticus gevestigd in New Delhi; @blessyaugust