Datum: 1942 tot 1964

Locatie: Zuidwestelijke staten

The Event: Cooperative international program through die de Verenigde Staten op tijdelijke basis grote aantallen Mexicaanse arbeiders – voornamelijk landarbeiders – importeerden

Datum: 1942-1964

Betekenis: geïnitieerd vanwege een tekort aan arbeidskrachten op de boerderij veroorzaakt door de Amerikaanse intrede in Tijdens de Tweede Wereldoorlog bracht het bracero-programma Mexicaanse arbeiders ertoe om Amerikaanse arbeiders te vervangen die door de oorlog waren ontwricht. Het programma was bedoeld als tijdelijk, maar een groeiende afhankelijkheid van Amerikaanse boerderijen van Mexicaanse arbeid hield het gedurende bijna twee decennia na het einde van de oorlog in stand. / p>

Bracero-arbeiders die zich in 1959 bij het arbeidscentrum van Hidalgo, Texas, registreerden. (AP / Wide World Photos)

De Mexicaanse immigratie fluctueerde historisch gezien door de veranderende sociale en economische omstandigheden in zowel de Verenigde Staten als Mexico. Tijdens periodes van sociale onrust, gewelddadige opstanden of slechte economische tijden in Mexico – zoals de Mexicaanse revolutie – nam toe. Toen de Amerikaanse economie achteruitging, is de Mexicaanse immigratie afgenomen. Hoe dan ook, Mexico is lange tijd een bron van goedkope tijdelijke arbeidskrachten voor de Verenigde Staten geweest. Sterker nog, tot de oprichting van de Amerikaanse grenspatrouille in 1924 was de grens tussen de Verenigde Staten en Mexico vrijwel onbewaakt. Burgers van beide landen staken het land over zoals ze wilden, en boeren in het Amerikaanse zuidwesten rekruteerden seizoensarbeiders uit Mexico zonder tussenkomst of toezicht van de overheid. Nadat de Verenigde Staten in 1917 de Eerste Wereldoorlog waren binnengegaan, speelden Mexicaanse arbeiders een belangrijke rol bij het productief houden van de Amerikaanse landbouw. Het bracero-programma van de jaren ’40 was in wezen een meer formele en strengere internationale overeenkomst om te voorzien in voldoende arbeidskrachten tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Ondanks de bijdragen die het programma leverde aan de Amerikaanse landbouw en aan de Mexicaanse economie, kreeg het in beide landen veel vocale critici.

Betrekkingen tussen de VS en Mexico

De betrekkingen tussen Mexico en de Verenigde Staten zijn nooit intiem geweest. Sinds de Mexicaanse oorlog van 1846-1848, die eindigde toen Mexico de helft van zijn grondgebied verloor aan de Verenigde Staten, zijn de betrekkingen gespannen. Toegevoegd aan deze aanvankelijke bron van conflict was de grootschalige ‘repatriëring’ van Mexicanen en Mexicaanse Amerikanen tijdens de Grote Depressie in het begin van de jaren dertig, toen Mexicaanse arbeiders lukraak werden opgepakt van hun werkplekken en van de straat waar ze woonden en terug naar Mexico. Ondertussen veroorzaakte de nationalisatie door Mexico van zijn petroleumindustrie, die resulteerde in de inbeslagname van eigendommen die in de jaren dertig eigendom waren van Amerikaanse bedrijven, een etterende juridische geschil tussen de Verenigde Staten en Mexico.

Naast deze internationale evenementen waarbij regeringen betrokken waren, was er het persoonlijke aanhoudende probleem van racistische antipathie tegen Mexicanen dat heerste in het hele Amerikaanse zuidwesten. Een veelgebruikt gezegde dat toen de Mexicaanse gevoelens jegens de Verenigde Staten uitdrukte, was ‘Arme Mexico, dus ver van God maar zo dicht bij de Verenigde Staten. ” Mexicanen werden over het algemeen als ‘niet-blanken’ beschouwd, gedwongen om in gesegregeerde barrios te leven en beperkt tot werkgelegenheid in banen op laag niveau. Toch heeft het vooruitzicht op betere lonen in de Verenigde Staten dan in Mexico de Mexicanen altijd ten noorden van de grens getrokken. Daarom is zelfs de staat Texas, die Mexicanen over het algemeen als de meest discriminerende van de Amerikaanse staten beschouwen, een van de meest populaire bestemmingen voor Mexicaanse immigranten.

Onderhandelen over de overeenkomst

Eerder de Verenigde Staten eind 1941 de Tweede Wereldoorlog binnengingen, waren sommige Amerikanen bezorgd dat als hun land in de oorlog zou treden, er weer behoefte zou zijn aan buitenlandse arbeiders, zoals er tijdens de Eerste Wereldoorlog was geweest. Vooral boeren waren bezorgd, en ze drongen er bij de federale regering op aan om voorbereidingen te treffen om te zorgen voor een toereikend aanbod van landbouwarbeiders in geval van deelname aan de oorlog. Toen de Amerikaanse regering de Mexicaanse regering benaderde over het leveren van arbeiders, waren haar leiders eigenlijk ongeïnteresseerd. Dit kwam mede door de al langer bestaande gespannen relaties tussen de landen. De situatie veranderde echter na de verrassingsaanval van Japan op de Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor op 7 december 1941. De Verenigde Staten verklaarden snel de oorlog aan Japan en Duitsland, en Mexico, dat tot dan toe neutraal was geweest, volgde dit voorbeeld door de oorlog te verklaren aan de As. De Mexicaanse regering zag het voorzien van arbeiders voor de Verenigde Staten toen als een tastbaar middel om actief bij te dragen aan de geallieerde oorlogsinspanningen.

Mexico had nog steeds bepaalde bedenkingen bij het aangaan van een samenwerkingsprogramma met de Verenigde Staten.Het Amerikaanse racisme tegen de bevolking was een punt van zorg, evenals de omvang van de eigen beroepsbevolking in een tijd dat Mexico zelf probeerde te moderniseren en industrialiseren. Een andere overweging was hoe de stabiliteit van gezinnen zou worden aangetast als alleen mannelijke arbeiders zouden mogen migreren naar de Verenigde Staten onder het nieuwe programma. Afgezien van die zorgen, wilde de Mexicaanse regering vier belangrijke kwesties aanpakken alvorens een overeenkomst te sluiten:

• Mexicaanse arbeiders mochten niet in het Amerikaanse leger dienen
• Mexicaanse arbeiders mochten niet om tijdens of buiten het werk te worden gediscrimineerd
• Mexicaanse werknemers moesten verzekerd zijn van vervoer van en naar hun bestemming, fatsoenlijke levensomstandigheden in de Verenigde Staten en repatriëring aan het einde van hun contractperiode, in overeenstemming met met Mexicaanse arbeidswetten
• Mexicaanse arbeiders mochten niet worden gebruikt om Amerikaanse huispersoneel te vervangen of om de lonen te verlagen.

Nadat hun zorgen aan de orde waren gekomen tijdens de onderhandelingen met de VS regering, dacht de Mexicaanse regering na over de voordelen die uit een arbeidsovereenkomst zouden voortvloeien. Deze omvatten het bieden van banen voor arme werkloze mannen, die anders misschien sociale onrust zouden veroorzaken in Mexico; de verwerving van nieuwe vaardigheden en kennis door arbeiders waarvan Mexico later zou kunnen profiteren wanneer de arbeiders naar huis terugkeerden; en de infusie van Amerikaanse dollars in de Mexicaanse economie van de geldovermakingen die arbeiders vanuit de Verenigde Staten naar hun gezinnen stuurden. De Verenigde Staten van hun kant stonden op het punt om arbeiders te krijgen die Amerikaanse landarbeiders zouden vervangen die in militaire dienst kwamen of het platteland verlieten voor beterbetaalde banen in steden naarmate de oorlogseconomie zich uitbreidde.

Oprichting van het Bracero-programma

De definitieve overeenkomst die het braceroprogramma tot stand bracht, werd bereikt op 4 augustus 1942, de datum waarop het programma officieel van kracht werd. De overeenkomst erkende de soevereiniteit van Mexico en stelde dat beide regeringen het programma eenzijdig konden beëindigen door de andere partij negentig dagen van tevoren in kennis te stellen. Het programma was bedoeld om de Verenigde Staten te voorzien van zowel landarbeiders als niet-agrarische arbeiders.

Hoewel zowel Mexico als de Verenigde Staten zouden profiteren van het programma, had het programma in beide landen veel tegenstanders. Amerikaanse vakbonden behoorden tot de meest uitgesproken tegenstanders. Hun leiders voerden aan dat er geen significant tekort aan arbeidskrachten was in de Verenigde Staten en dus geen rechtvaardiging voor een grote en aanhoudende toestroom van gastarbeiders. Vakbonden en hun leden waren er ook van overtuigd dat een grote toestroom van arbeidsmigranten de Amerikaanse lonen zou drukken. Telers in Texas waren ook tegen de definitieve overeenkomst omdat deze beloofde een drastische verandering aan te brengen in de manier waarop ze gewend waren Mexicaanse arbeiders in dienst te nemen. Telers in Texas waren een van de meest prominente voorstanders van importerende Mexicaanse landarbeiders, maar ze hielden niet van het overheidstoezicht en de garanties van het bracero-programma.

Overtredingen van de overeenkomst

Een andere reden waarom veel Amerikanen van streek waren door de bracero-overeenkomst, was dat deze garanties gaf aan Mexicaanse arbeiders die huishoudelijk personeel niet genoot. In de praktijk werden echter veel bepalingen van het programma niet gehonoreerd. Onder de vele gerapporteerde schendingen en misbruiken waren beschuldigingen dat Amerikaanse telers Mexicaanse arbeiders lieten betalen voor voedsel, onderdak, gereedschap en dekens die ze zonder aanklacht zouden ontvangen. Telers werden er ook van beschuldigd van werknemers te eisen dat ze taken zouden uitvoeren die verder gingen dan in hun contracten was gespecificeerd. Volgens de voorwaarden van de oorspronkelijke overeenkomst was de Farm Security Administration (FSA) de belangrijkste federale overheidsinstantie die verantwoordelijk was voor de invoer van buitenlandse arbeidskrachten. Zich bewust van de kritiek op de overeenkomst, probeerde de FSA betere levensomstandigheden te verzekeren en wetgeving goed te keuren die gunstig was voor Amerikaanse arbeiders, zoals die gegarandeerd is voor buitenlandse arbeiders.

Schendingen van de overeenkomst zijn ook voorgekomen door toedoen van de Amerikaanse overheid zelf. Op 20 april 1943 keurde het Amerikaanse Congres Public Law 45 goed. Deel 5 ervan zou zo geïnterpreteerd kunnen worden dat de commissaris voor immigratie en naturalisatie, met goedkeuring van de Amerikaanse procureur-generaal, Mexicaanse arbeiders mag importeren zonder de toestemming van de Mexicaanse regering. In 1948 en 1954 zou de Amerikaanse regering bijvoorbeeld de Mexicaanse grens openen om duizenden arbeiders zonder papieren toe te laten om te voldoen aan de dringende eisen van Amerikaanse telers die meer en goedkopere arbeidskrachten wilden. Ondertussen werd de FSA vervangen door het meer telersvriendelijke War Food Administration’s Office of Labor om toezicht te houden op het bracero-programma. Een andere ernstige overtreding vond plaats toen de bracero-arbeiders in oorlogstijd naar huis terugkeerden en ontdekten dat de 10 procent van hun ingehouden loon was verdwenen. Het is niet bekend wie verantwoordelijk was voor deze overtreding.

Vanwege de geschiedenis van Texas racisme tegen Mexicanen en het veelvuldige misbruik van arbeiders door telers in Texas, weigerde de Mexicaanse regering haar burgers toe te staan in Texas te werken onder het bracero-programma. Deze gang van zaken droeg bij aan een toename van het aantal arbeiders zonder papieren dat de grens naar Texas mocht oversteken, waar ze werkten zonder overheidstoezicht of schriftelijke contracten. In een verdere schending van de overeenkomst die bepaalde dat alleen alleenstaande of niet-begeleide mannen in dienst waren, namen telers in Texas mannen, vrouwen en kinderen in dienst. De lonen die ze aan deze arbeiders zonder papieren betaalden, lagen ook ver onder de niveaus gespecificeerd door de bracero-overeenkomst. In 1947-1948 bedroeg het gemiddelde inkomen van Mexicaanse arbeiders zonder papieren bijvoorbeeld minder dan tien dollar per week.

Zowel de Amerikaanse als de Mexicaanse regering waren op de hoogte van deze schendingen. In een poging het probleem op te lossen, werd een overeenkomst bereikt waarbij arbeidsmigranten zonder papieren zouden worden teruggestuurd naar Mexico, waar ze lichamelijk onderzocht zouden worden, hun vingerafdrukken moesten nemen en gefotografeerd, en voorzien van identificatiekaarten. Elke werknemer krijgt dan een schriftelijke arbeidsovereenkomst waarin staat waar hij gaat werken en wat de arbeidsvoorwaarden zijn. Ze werden vervolgens teruggestuurd naar de Verenigde Staten, waar ze opnieuw fysieke examens zouden krijgen, vingerafdrukken moesten nemen, gefotografeerd en identificatiekaarten zouden krijgen waardoor ze legale immigranten zouden worden. Ondertussen probeerden de gouverneurs van Texas de arbeidsomstandigheden in hun staat te verbeteren, en Mexico stemde er uiteindelijk in 1947 mee in om arbeiders daarheen te laten gaan.

Vernieuwing van het Bracero-programma

De oorspronkelijke VS- De Mexicaanse overeenkomst was om het bracero-programma in 1947 te beëindigen; er waren echter talloze extensies. Hoewel de meeste braceros in de landbouw werkten, deden sommigen dat niet. Zo werkten van 1942 tot 1946 meer dan 100.000 Mexicanen voor Amerikaanse spoorwegen.

Hoewel de meeste voorwaarden en garanties van het programma hetzelfde waren voor zowel agrarische als niet-agrarische werknemers, waren er enkele verschillen. De lonen waren bijvoorbeeld hoger voor spoorwegarbeiders, die toestemming kregen om collectieve onderhandelingen te voeren en zich bij vakbonden aan te sluiten, hoewel vakbonden over het algemeen terughoudend waren om ze te accepteren. Het gebruik van deze niet-agrarische braceros om in de Verenigde Staten te werken, stopte na het einde van de oorlog. De landbouwovereenkomst werd echter op 21 februari 1948 verlengd. Er werd een belangrijke wijziging aangebracht in deze nieuwe overeenkomst, waarbij telers, in plaats van de Amerikaanse regering, de officiële werkgevers zouden zijn. Deze overeenkomst werd opnieuw verlengd in 1951, tijdens de Koreaanse oorlog.

President Harry S. Truman was voldoende bezorgd over het bracero-programma om in 1950 een commissie op te richten om de daarmee samenhangende problemen te bestuderen. De aanbevelingen van zijn commissie voor hervormingen in het programma werden echter door het Congres genegeerd omdat het programma als het was al samengesteld was populair bij telers, en door het goedkope Mexicaanse boerenarbeid goedkoop te houden, werden de voedselprijzen voor de consument laag gehouden. Een decennium later besloot president John F. Kennedy het programma te beëindigen. Het congres verlengde het programma niettemin met een jaar, maar het eindigde uiteindelijk in 1964. In totaal duurde het programma tweeëntwintig jaar en werd het acht keer verlengd of vernieuwd. Braceros waren werkzaam in ongeveer dertig staten en de meeste werkten in Californië, Texas en Arizona.

Philip E. Lampe

Verder lezen

• Bustamante, Jorge, Clark Reynolds en Raul Hinojosa Ojeda. Betrekkingen tussen de VS en Mexico: onderlinge afhankelijkheid van de arbeidsmarkt. Stanford, Californië: Stanford University Press, 1992. Breed overzicht van de afhankelijkheid van de Amerikaanse landbouw van geïmmigreerde Mexicaanse arbeiders.
• Copp, Nelson Gage. “Wetbacks” en Braceros: Mexican Migrant Laborers and American Immigration Policy, 1930-1960. San Francisco: R and E Research Associates, 1971. Geeft gedetailleerde verslagen van het emigratie- en immigratiebeleid dat van invloed is op migrerende landarbeiders uit Mexico.
• Craig, Richard B. Het Bracero-programma: belangengroepen en buitenlands beleid Austin: University of Texas Press, 1971. Bespreekt de politieke overeenkomst tussen de Verenigde Staten en Mexico over arbeidsmigranten.
• Galarza, Ernesto. Merchants of Labor: The Mexican Bracero Story. Santa Barbara, Californië: McNally & Loftin, West, 1978. Bespreekt de behandeling van bracero en de effecten van het bracero-programma in Californië.
• Gamboa, Erasmo. Mexican Labour and World War II: Braceros in the Pacific Northwest, 1942-1947. Austin: University of Texas Press, 1990. Gedetailleerde geschiedenis van het leven, de omstandigheden en het sociaal beleid van migrerende werknemers uit Mexico in Oregon en Washington St at.
• Gonzalez, Gilbert G. Gastarbeiders of gekoloniseerde arbeid? Mexicaanse arbeidsmigratie naar de Verenigde Staten. Boulder, Colo.: Paradigm, 2005.Studie van de staat van de Mexicaanse arbeidsimmigratie naar de Verenigde Staten tot aan het begin van de eenentwintigste eeuw.
• Ngai, Mae M. Onmogelijke onderwerpen: Illegale buitenaardse wezens en het maken van het moderne Amerika. Princeton, NJ: Princeton University Press, 2004. Algemene geschiedenis van het probleem van illegale immigratie in de Verenigde Staten met een hoofdstuk over Operatie Wetback en het bracero-programma.
• Valdes, Dennis Nodin. Al Norte: landarbeiders in het gebied van de Grote Meren, 1917-1970. Austin: University of Texas Press, 1991. Indringende discussie over de Mexicaanse migratie naar en vestiging in de Upper Midwest-regio’s.

Zie ook: El Paso-incident; Landbouw- en migrerende werknemers; Gastwerkprogramma’s; Immigratiewet van 1943; Latino’s en immigranten; Mexicaans-Amerikaans juridisch verdedigings- en onderwijsfonds; Mexicaanse deportaties van 1931; Mexicaanse immigranten; Operatie Wetback; United FarmWorkers; Tweede Wereldoorlog.