Blank couplet, unrhymed jambische pentameter, de meest vooraanstaande dramatische en verhalende versvorm in het Engels en ook de standaardvorm voor dramatisch couplet in het Italiaans en Duits. De rijkdom en veelzijdigheid ervan hangen af van de vaardigheid van de dichter om de spanningen en de positie van de caesuur (pauze) in elke regel te variëren, de veranderende tonale kwaliteiten en emotionele boventonen van de taal op te vangen en regels in gedachtegroepen en alinea’s te rangschikken. .
Aangepast van niet-rijmend Grieks en Latijns heroïsch vers, werd het blanco vers geïntroduceerd op de 16e -century Italië samen met andere klassieke meters. De Italiaanse humanist Francesco Maria Molza probeerde in 1514 opeenvolgende niet-rijmende verzen te schrijven in zijn vertaling van Virgil’s Aeneis. Andere experimenten in het 16e-eeuwse Italië waren de tragedie Sofonisba (geschreven in 1514-1515) van Gian Giorgio Trissino en het didactische gedicht Le api (1539) van Giovanni Rucellai. Rucellai was de eerste die de term versi sciolti gebruikte, die in het Engels werd vertaald als ‘blanco vers’. Het werd al snel de standaardmeter van het Italiaanse Renaissance-drama, gebruikt in grote werken als de komedies van Ludovico Ariosto, L’Aminta van Torquato Tasso en de Il pastor fido van Battista Guarini.
Henry Howard, Earl van Surrey, introduceerde het meter, samen met het sonnet en andere Italiaanse humanistische versvormen, in Engeland in het begin van de 16e eeuw. Thomas Sackville en Thomas Norton gebruikten blanco coupletten voor het eerste Engelse tragische drama, Gorboduc (voor het eerst uitgevoerd in 1561), en Christopher Marlowe ontwikkelde zijn muzikale kwaliteiten en emotionele kracht in Tamburlaine, Doctor Faustus en Edward II. William Shakespeare transformeerde de regel en het instrument van blanco verzen in het voertuig voor de grootste Engelse dramatische poëzie. In zijn vroege toneelstukken combineerde hij het met proza en een vers op rijm van 10 lettergrepen; later gebruikte hij een blanco vers dat afhankelijk was van de klemtoon in plaats van van de lettergreeplengte. De poëtische uitdrukking van Shakespeare in zijn latere toneelstukken, zoals Hamlet, King Lear, Othello, Macbeth en The Winter’s Tale is soepel, benadert het ritme van de spraak, maar kan de meest subtiele menselijke verrukking, verdriet of verbijstering overbrengen.
Na een periode van vernedering werd het lege couplet door John in zijn vroegere grootsheid hersteld. Milton in Paradise Lost (1667). Miltons vers is intellectueel complex, maar toch flexibel, met behulp van inversies, gelatiniseerde woorden en allerlei soorten klemtoon, regellengte, variatie van pauze en alinea-indeling om een beschrijvend en dramatisch effect te krijgen. In de 18e eeuw gebruikte James Thomson blanco verzen in zijn lange beschrijvende gedicht The Seasons, en Edward Young’s Night Thoughts gebruikt het met kracht en passie. Later schreef William Wordsworth zijn autobiografie van de poëtische geest, The Prelude (voltooid 1805–1806; gepubliceerd 1850), in blanco vers; Percy Bysshe Shelley gebruikte het in zijn drama The Cenci (1819), net als John Keats in Hyperion (1820). De extreme flexibiliteit van blanco coupletten kan worden gezien in het bereik van de hoge tragedie van Shakespeare tot de ingehouden, gemoedelijke toon van Robert Frost in A Masque of Reason (1945).
Blank couplet werd in het Duitse drama vastgelegd door Gotthold Lessings Nathan der Weise (1779). Voorbeelden van het gebruik ervan zijn te vinden in de geschriften van Goethe, Schiller en Gerhart Hauptmann. Het werd ook veel gebruikt in Zweedse, Russische en Poolse dramatische verzen.
