Hoewel de Zuidpool zelf geen dierenleven ondersteunt, herbergt Antarctica een opwindende reeks zoogdieren, vogels en zeeleven. Naast de populaire pinguïn zijn veel dieren te vinden in de zeeën en op de ijzige gronden van Antarctica. Vissen, zeehonden en krill zijn er maar een paar die dit continent tot hun thuis hebben gemaakt.

Aalscholver.
Foto door: G. Grant / NSF

Er zijn ongeveer 200 vissoorten in de Antarctische wateren. Hiervan zijn er ongeveer 120 notothenioïden, een klasse vissen die glycoproteïnen in zijn bloed bevat. De glycoproteïnen hechten zich aan kleine ijskristallen in het lichaam van de vis en werken als een antivriesmiddel, waardoor de vis kan leven in wateren met temperaturen zo laag als 28 ° F. Deze eiwitten verschenen vijf tot veertien miljoen jaar geleden in vissen als een genetische mutatie. Omdat de wateren toen warmer waren, had de mutatie geen inherent voordeel. Toen de continentale platen echter verschoven en wat nu Antarctica is, brak af van Zuid-Amerika, werden de Antarctische zeeën steeds kouder en stierven de vissen zonder de genetische mutatie Tegenwoordig dragen alle resterende notothenioïden, zoals de naaktkop-ijsvis en de rakery-bakenlamp, de glycoproteïnen.

Antarctische kabeljauw.
Foto door: M. Conner / NSF

• De Naked-Head Toothfish is ongeveer 100 cm (39,5 inches) ) in lengte. Het heeft een dieptebereik van ongeveer 550 m (1.800 voet). Ze bevinden zich voornamelijk in de Ross en Antarctic Polar Front South Seas.
• The R De akery Beaconlamp is klein, gemiddeld slechts 16 cm (6,3 inch) lang, hoewel ze een enorm dieptebereik hebben: 60–1.000 m (197–3.281 voet). Ze worden zowel in de Zuid-Atlantische Oceaan als in het Falkland-gebied aangetroffen.
• Opwarmende lantaarnvissen zwemmen in diepten tot 1.500 meter (4.921 voet). Deze vissen houden van zoöplankton, hoewel velen de neiging hebben tot herbivoren. gevonden in de zuidelijke wateren van Zuid-Afrika en de Indische Oceaan, zullen oudere vissen naar andere plaatsen migreren.
• De Antarctische drakenvis is een andere diepzee-zwemmer – hoewel slechts 20 cm lang, ze kunnen tot een diepte van 1.800 meter (5.905 voet) zwemmen in de Zuidelijke Oceaan en de wateren van de eilanden van de Scotia Sea.

Weddell-zegel.
Foto door: O. Ganel / NSF

Zestig procent van de wereldbevolking van zeehonden leeft op Antarctica. Zeehondenbont was in de 19e eeuw een ware rage voor de damesmode, en het was om deze reden, toen jagers de wereld afzochten naar pelsrobben, dat mensen voor het eerst naar Antarctica kwamen. Er zijn twee zeehondenfamilies op Antarctica – de ware en de Pelsrobben zijn de enige oorrobben – zeehonden met detecteerbare oorkleppen – die op Antarctica leven.

Pelsrobben worden ongeveer twee meter lang en 250 pond. Ze leven op de kuststranden van de zuidelijke pooleilanden, en eten krill, inktvissen en vissen die offshore zijn gevonden. Ze duiken tot ongeveer 100 meter om hun eten op te halen en kunnen vijf minuten per keer onder water blijven. Pelsrobben zijn een van de meest behendige in hun soort als ze over het land lopen; hun voorvinnen kunnen het grootste deel van hun gewicht dragen. De mannetjes wegen tot 450 pond, bijna twee keer zo veel als hun vrouwelijke tegenhangers, en ze hebben een zilvergrijze laag. Vrouwtjes zijn allemaal grijs behalve hun borst, die een afwijkende witte tint. Slechts één op de 800 pelsrobben is volledig “blond”. Zeehonden zijn prachtig l wezens met een chagrijnige houding. Ze vinden alle bezoekers invasief en zullen niet aarzelen om een gevecht uit te lokken, vooral tijdens de paartijd. Zeer territoriale, mannelijke pelsrobben strijden om de beste locatie om de beste partner aan te trekken.

Proboscis Worm.
Foto door: H. Kaiser / NSF

Andere zeedieren zijn dieren zo groot als walvissen en zo klein als krill. Antarctische krill, hoewel slechts zes cm groot, is cruciaal in de Antarctische voedselketen. Ze ruimen de zee op door zich in groepen van duizenden te voeden met fytoplankton, algen en diatomeeën. Ze worden dan door vele andere wezens gegeten – ze zijn een favoriete maaltijd voor walvissen (een baleinwalvis kan tonnen per dag eten), zeehonden en vogels. De instandhouding van levende rijkdommen in de Antarctische wateren reguleert de hoeveelheid krill die vissers kunnen vangen. Het krill dat de vissers vangen, wordt direct uit de schaal gehaald; na drie uur uit het water is het krill niet meer eetbaar vanwege uitloogverontreiniging met fluoride. Ze worden vervolgens in veel verschillende soorten verkocht, die allemaal lijken op dat van een roze spons.