Met de moord op president Abraham Lincoln Werd Andrew Johnson de 17e president van de Verenigde Staten (1865-1869), een ouderwetse Zuid-Jacksoniaanse democraat met uitgesproken opvattingen over de rechten van staten.

Met de moord op Lincoln viel het presidentschap op een oude -modieuze zuidelijke Jacksonian Democraat van uitgesproken opvattingen over de rechten van staten. Hoewel hij een eerlijke en eerbare man was, was Andrew Johnson een van de meest ongelukkige presidenten. Tegen hem stonden de radicale republikeinen in het Congres, briljant geleid en meedogenloos in hun tactiek. Johnson was geen partij voor hen.

Johnson, geboren in Raleigh, North Carolina, in 1808, groeide op in armoede. Hij ging als jongen in de leer bij een kleermaker, maar rende weg. Hij opende een kleermakerij in Greeneville, Tennessee, trouwde met Eliza McCardle en nam deel aan debatten op de plaatselijke academie.

Toen hij de politiek inging, werd hij een bedreven stronkenspreker, die opkwam voor de gewone man en de plantage-aristocratie belasterde. Als lid van het Huis van Afgevaardigden en de Senaat in de jaren 1840 en ’50 pleitte hij voor een woningwet om de arme man een gratis boerderij te bieden.

Tijdens de afscheidingcrisis bleef Johnson in de Senaat zelfs toen Tennessee zich afscheidde, wat hem tot een held in het noorden en een verrader maakte in de ogen van de meeste zuiderlingen. In 1862 benoemde president Lincoln hem tot militair gouverneur van Tennessee, en Johnson gebruikte de staat als laboratorium voor wederopbouw. In 1864 stelden de Republikeinen dat hun Nationale Unie-partij voor alle loyale mannen was, Johnson, een zuiderling en een democraat, voorgedragen als vice-president.

Na de dood van Lincoln ging president Johnson verder met de wederopbouw van de voormalige Verbonden Staten. terwijl het Congres in 1865 niet bijeen was. Hij vergaf iedereen die een eed van trouw zou afleggen, maar eiste dat leiders en rijke mannen speciale presidentiële gratie zouden krijgen.

Tegen de tijd dat het Congres in december 1865 bijeenkwam, waren de meeste zuidelijke staten werden gereconstrueerd, de slavernij werd afgeschaft, maar ‘zwarte codes’ om de vrijgelatenen te reguleren begonnen te verschijnen.

Radicale Republikeinen in het Congres bewogen zich krachtig om Johnson’s programma te veranderen. Ze kregen de steun van noorderlingen die dat wel waren. verbijsterd om te zien dat Zuiderlingen veel vooroorlogse leiders vasthielden en veel vooroorlogse beperkingen oplegden aan negers.

De eerste stap van de Radicalen was om te weigeren een senator of vertegenwoordiger van de oude Confederatie te zetten. res omgaan met de voormalige slaven. Johnson zijn veto uitgesproken over de wetgeving. De Radicalen verzamelden genoeg stemmen in het Congres om wetgeving over zijn vetorecht goed te keuren – de eerste keer dat het Congres een president terzijde schoof voor een belangrijk wetsvoorstel. Ze keurden de Civil Rights Act van 1866 goed, die negers als Amerikaanse burgers bestempelde en discriminatie van hen verbood.

Een paar maanden later diende het Congres het veertiende amendement in bij de staten, waarin werd gespecificeerd dat geen enkele staat ‘ persoon van leven, vrijheid of eigendom, zonder een behoorlijke rechtsgang. ”

Alle voormalige Verbonden Staten behalve Tennessee weigerden het amendement te ratificeren; verder waren er twee bloedige rassenrellen in het Zuiden. In het Midden-Westen ontmoette Johnson een vijandig publiek. De Radicale Republikeinen wonnen een overweldigende overwinning bij de Congresverkiezingen die najaar.

In maart 1867 voerden de Radicalen hun eigen plan van wederopbouw uit, waardoor de zuidelijke staten opnieuw onder militair bewind werden geplaatst. Ze keurden wetten goed die de president beperkten. Toen Johnson naar verluidt een van deze, de Tenure of Office Act, had geschonden door minister van Oorlog Edwin M. Stanton te ontslaan, stemde het Huis elf artikelen van afzetting tegen hem. Hij werd in de lente van 1868 berecht door de Senaat en met één stem vrijgesproken.

In 1875 keerde Tennessee Johnson terug naar de Senaat. Hij stierf een paar maanden later.