Wilmot Proviso, choć tylko krótki epizod w amerykańskiej polityce, zapewnia wgląd w stanowiska mieszkańców północy przeciwko niewolnictwu i wznowił debaty na temat niewolnictwa na terytoriach, które wywarły trwały wpływ na większość Amerykanów. krajobraz polityczny.

W sobotę, 8 sierpnia 1846 roku, w trakcie wojny meksykańsko-amerykańskiej, prezydent James Polk zaproponował ustawę, która przeznaczyłaby 2 miliony dolarów na zakup dowolnego potencjalnego terytorium z Meksyku w ramach reparacji wojennych. Było źle strzeżoną tajemnicą, że Polk zaangażował się w wojnę z Meksykiem, aby zdobyć terytorium, ale był to pierwszy raz, gdy prezydent publicznie przyznał się do jego zamiarów. Przed wprowadzeniem tej ustawy przez Polka Kongres zagłosował za odroczeniem sesji w poniedziałek, 10 sierpnia. Polk przedstawił ustawę o jedenastej godzinie, próbując szybko ją uchwalić bez żadnych jeźdźców. Jednak przedstawiciel Demokratów, David Wilmot z Pensylwanii, szybko pokrzyżował plan głównodowodzącego. W ciągu dziesięciu minut wyznaczonych na wypowiedzenie się w sprawie ustawy Wilmot rzucił bombę. Zaproponował jako poprawkę do zawłaszczenia przez Polka „to, jako ekspresowe i Podstawowy warunek nabycia jakiegokolwiek terytorium z Republiki Meksyku… ani niewolnictwo, ani przymusowa poddaństwo nie mogą istnieć na żadnej części tego terytorium, z wyjątkiem przestępstw, za które strona zostanie najpierw należycie skazana. ” To postanowienie, zgodnie z którym niewolnictwo zostanie wyłączone z meksykańskiej cesji, stało się znane jako Wilmot Proviso. Zamiary Wilmota dotyczące zaproponowania jego zastrzeżenia były idealnie zgodne z intencjami ruchu swobodnej ziemi. Wilmot nie działał sam w swoim zastrzeżeniu. Wielu północnych Demokratów nadal było wściekłych z powodu traktowania Martina Van Burena przez partię, rzucając go na korzyść Jamesa Polka w nominacji na prezydenta i zastępując Van Burena Polkiem jako prawdziwym następcą Andrew Jacksona. Oprócz złości z powodu Van Burena, wielu północnych Demokratów było zdenerwowanych postrzeganym podporządkowaniem interesów północnych interesom południowym i jako takie chciało rzucić się na Polka i siłę niewolników. Ponadto chcieli, aby potencjalne terytorium zdobyte w Meksyku było zarezerwowane wyłącznie dla białych z powodów politycznych i ekonomicznych.

W istotnej sztuce Zdrowaś Maryjo, reprezentant William Wick (Demokrata-Indiana) próbował uzupełnić poprawkę Wilmota o taki, który rozszerzył linię kompromisową z Missouri na to potencjalne terytorium, ale ta próba się nie powiodła. W Izbie, poprawka Wilmota przeszła w głosowaniu 84-64, każdy głos negatywny, z wyjątkiem trzech, pochodzi ze stanu niewolników. Ustawa o podziale środków Polka została zmieniona i odbyło się drugie głosowanie z wynikiem 85-80. Podobnie jak w przypadku poprzedniego głosowania, również to głosowanie miało charakter przekrojowy. Stanowi to zmianę w polityce przedwojennej, ponieważ poprzednio projekty ustaw były głosowane prawie wyłącznie według linii partyjnych, i był to pierwszy projekt ustawy od czasu kompromisu z Missouri, nad którym głosowano w ramach sekcji. Głosowanie to pokazuje również, że mieszkańcy Południa woleliby raczej wspólnie zapobiegać ekspansji terytorialnej niż ekspansji bez rozszerzenia niewolnictwa. Ta południowa opozycja w połączeniu z Wilmot’s Proviso podkreśla, że Amerykanie bezpośrednio powiązali ekspansję terytorialną z zapobieganiem lub ekspansją niewolnictwa.

Po głosowaniu w Izbie, ustawa trafiła do Senatu 10 sierpnia; Senat jednak przez przypadek nigdy nie głosował nad projektem. W ramach planu wymuszenia głosowania bez żadnych poprawek, które uchyliłyby Wilmot Proviso, senator John David (Whig-Massachusetts) planował obalić projekt ustawy do ośmiu minut przed wygaśnięciem sesji, mając zamiar głosować nad ustawą wtedy. Jednak przerwano mu przemówienie i poinformowano, że zegar Senatu był o osiem minut szybszy niż zegar w komnatach Izby. W konsekwencji Izba Reprezentantów odroczyła termin, co spowodowało wygaśnięcie sesji Kongresu bez głosowania Senatu nad ustawą Polka. Oznaczało to, że wraz z klauzulą Wilmot Proviso wygasła również ustawa o funduszach Polk. Kiedy Kongres rozpoczął następną sesję, Wilmot ponownie zaproponował swoje zastrzeżenie, ale nowa ustawa o przywłaszczeniu Polka przeszła bez jeźdźca Wilmota. Pomimo dramatu związanego z Wilmot Proviso, który trwał tylko trzy dni, wydarzenie to oznacza zmianę w polityce amerykańskiej na taką, która opiera się na podziałach ponad liniami partyjnymi i jest przykładem ważnej pozycji wśród mieszkańców północy przeciwnych niewolnictwu.

Podczas w okresie przedwojennym, mimo że nie posiadali niewolników ani nie czerpali bezpośrednich korzyści z tej instytucji, wielu północnych Demokratów popierało działania chroniące i utrzymujące niewolnictwo w ramach koalicji z południowymi Demokratami.Ponieważ wpływy południowe były znane jako siła niewolników, mieszkańcy Północy często odnosili się do tej koalicyjnej części „spisku na siłę niewolników”. Jednak do sierpnia 1846 r. Wilmot nie chciał już poddawać się woli władzy niewolniczej i opowiadał się za pozycjami przeciw niewolnictwu, co zawierało jego zastrzeżenie. W latach czterdziestych XIX w. W ruchu przeciw niewolnictwu występowało wiele różnych stanowisk. Na jednym końcu spektrum był ruch kolonizacyjny, który opowiadał się za stopniową zwalnianiem niewolników, a następnie emigracją do „wyzwolonych” kolonii, często na Karaibach lub w Afryce. Wielu wybitnych polityków okresu przedwojennego popierało kolonizację i dołączyło do stowarzyszeń kolonizacyjnych, w tym Henry Clay i Abraham Lincoln. Jak stwierdził Lincoln, przeważającym poglądem stojącym za kolonizacją było to, że „lepiej jest być oddzielonym”, a zatem niewolnicy nie powinni już mieszkać w Stanach Zjednoczonych po ich emancypacji. Abolicjoniści reprezentowali drugi koniec spektrum przeciwdziałania niewolnictwu, którzy pragnęli natychmiastowego i wymuszonego abolicjoniści bez żadnej rekompensaty dla właścicieli niewolników. W latach czterdziestych XIX wieku abolicjoniści byli nieliczni, ponieważ wielu Amerykanów uważało ich za zbyt radykalnych.

Free-soilers wpadli gdzieś w połowie spektrum przeciwdziałania niewolnictwu, które obejmowało Wilmota i różnych polityków z północy. U podstaw ruchu na rzecz wolności ziemi było zobowiązanie do utrzymania niewolnictwa z dala od nowo zdobytych terytoriów. W przeciwieństwie do abolicjonistów, wolni zbójecowie nie chcieli dotknąć niewolnictwa w miejscach, w których obecnie istniało, ale raczej chciał powstrzymać jego rozprzestrzenianie się. Wolni ludzie sprzeciwiali się niewolnictwu nie dlatego, że postrzegali je jako ohydną instytucję, ale dlatego, że krzywdziło białych z północy. Niektórzy politycy uważali, że władza niewolników nieproporcjonalnie zdominowała politykę krajową, ograniczając tym samym północne wpływy polityczne.

Ponadto niewolnictwo stworzyło arystokratyczną klasę plantatorów, którą mieszkańcy północy uważali za niezgodną z amerykańską demokracją. Wreszcie niewolnictwo ograniczyło mobilność ekonomiczną białych, eliminując konkurencję o siłę roboczą na obszarach, na których istniała. Ograniczenie niewolnictwa na terytoriach otworzyło te ziemie dla wolnych białych robotników i sprzyjało konkurencji robotniczej, na czym skorzystała Północ. Wilmot i inni wolnomyśliciele dali jasno do zrozumienia, że ruch swobodnej ziemi był całkowicie na korzyść białych mieszkańców północy, nie troszcząc się o tych, którzy są w niewoli. Free-soilers stanowili przytłaczającą większość zwolenników ruchu przeciwko niewolnictwu, co ilustruje, że ruch ten narodził się z wrogości do postrzeganej południowej dominacji politycznej i chęci promowania północnych białych interesów, a nie faktycznej humanitarnej troski o niewolników.

Chociaż Wilmot Proviso nastąpiło tak nagle i szybko, wywarło trwały wpływ na amerykańską politykę. To zastrzeżenie zapewnia wgląd w ruch przeciwko niewolnictwu w Ameryce przedwojennej. Zaczęło się nie tylko ujednolicać strukturę amerykańskiej polityki, ponieważ głosy w Izbie Reprezentantów i Senacie, głosy i leasing polityczny w coraz większym stopniu opierały się na podziałach, a nie na liniach partyjnych; wznowił również debatę na temat niewolnictwa na terytoriach i ogólnie niewolnictwa – debatę, która przeciągnęła się aż do wybuchu wojny secesyjnej.